ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

To τραγούδι που εμπνεύστηκε από τη δημοσίευση ενός βιβλίου

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του Ευγένιου Δερμιτάσογλου «Αδέσποτες λέξεις», που ερμηνεύει στα ελληνικά και αγγλικά με τον Ηλία Ζάικο των Blues Wire, σε μετάφραση του Joseph Powell των Youth Valley. Πίσω από τους στίχους του που ενέπνευσαν τον δημιουργό, κρύβεται το βιβλίο «Αδέσποτα», και η πρώτη δημοσίευση για την παρουσίασή του.

Στο τέλος Ιουνίου του 2019, θα παρουσιαζόταν τότε το συλλογικό βιβλίο «Αδέσποτα», στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής, για τα 10 χρόνια του σεμιναρίου «Αφήγηση ζωής».

Όταν ήρθε η στιγμή να σταλλεί η πρόσκληση με ένα ενημερωτικό κείμενο – σαν Δελτίο Τύπου), μου «βγήκε» αυθόρμητα ένας πρόλογος κάπως «ποιητικός», που ξένισε κι εμένα την ίδια, γι’ αυτό τηλεφώνησα στην συγγραφέα Ειρήνη Δερμιτζάκη (η οποία συμμετείχε και στο βιβλίο με έναν πρόλογο αλλά και ένα αυτοβιογραφικό της κείμενο), για να μου πει τη γνώμη της: «Να το αλλάξω; Μήπως γίνω ρεζίλι;». Εκείνη μου είπε να το αφήσω, οπότε παίρνοντας -ας πούμε- κουράγιο, το έστειλα στο Tvxs με την παράκληση για δημοσίευση, όπου στην αρχή του έλεγε:

«Όταν μετά από χρόνια η αλήθεια βρει τις λέξεις για να αποτυπωθεί στο χαρτί, τότε μπορεί να χαράξει σαν γέλιο ή να βγει σαν καρφί, να τρομάξει σαν τυφώνας, να ζωντανέψει σαν βροχή, να ανοίξει δρόμους σαν απόφαση, να ταρακουνήσει σαν εφιάλτης, να ευωδιάσει σαν λουλούδι, να αγανακτήσει σαν δούλος, να κοκκινίσει σαν απορία, να κατακεραυνώσει σαν έκπληξη, να καθηλώσει σαν σιωπή, να χαριστεί σαν αγάπη, να παρηγορήσει σαν ελπίδα.

Μετά από 10 χρόνια στο σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, 45 αφηγήματα –επιλεγμένα ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα– βρήκαν τις λέξεις για την αλήθεια τους, και εκδόθηκαν σε ένα βιβλίο… Τα κείμενα είναι, είτε αυτοβιογραφικά, είτε βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εστιασμένα κυρίως στην παιδική και στην εφηβική ηλικία, μία θεματική που λείπει σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια βιβλιογραφία»

Μετά από έξι μήνες, έλαβα ένα μήνυμα, από το βορά της χώρας, και τον τραγουδοποιό Ευγένιο Δερμιτάσογλου:

«Γεια σου Κρυσταλία, σου είχα στείλει μήνυμα για το υπέροχο (μετά που τo απέκτησα) βιβλίο «ΑΔΕΣΠΟΤΑ». Είναι, απλά, πάρα πολύ ωραίο αυτό που κατάφερες. Το Δελτίο Tύπου μ’  έχει εμπνεύσει να γράψω κάτι. Το ‘χω πειράξει λίγο, αλλά έχω στηριχτεί πάνω του στιχουργικά. Προς το παρόν το έκανα πρόβα με τους “Blues Wire”, ένα γκρουπ της Θεσσαλονίκης».

Το μήνυμα συνοδευόταν και από ένα βιντεάκι με το μελοποιημένο τραγούδι του από την πρόβα… Ενθουσιάστηκα και συγκινήθηκα, όπως θα ένιωθε οποιοσδήποτε στη θέση μου. Γιατί, εκτός των άλλων, όλα αυτά τα «αδέσποτα» παιδιά, που ενήλικες πια, μετά από πολλά χρόνια, απέκτησαν φωνή μέσα από τα κείμενα αυτού του βιβλίου, τώρα θα αποκτούσαν και το δικό τους τραγούδι!

Ένας αυθεντικός καλλιτέχνης, που δεν έχει προδώσει το «αδέσποτο» παιδί μέσα του, με την ποιότητα του Ευγένιου, είχε εμπνευστεί από τις ιστορίες τους, από τις αδέσποτες λέξεις τους.

Τι πιο παρηγορητικό, όπως είναι άλλωστε και η ίδια η Τέχνη για όλους μας, να αγγίζει την ψυχή σου κάποιος με τις νότες του, και μετά να παίρνουν τη σκυτάλη συνεργασίας οι Blues Wire, το συγκρότημα που είναι σαν να έχει προσγειωθεί από άλλη χώρα -για να μην πούμε πλανήτη, με τον τρόπο που προσεγγίζει τη μουσική για τα ελληνικά δεδομένα;

Και τι πιο θαυμαστό, να ενώνονται μέσα από ένα τραγούδι, που ξεκίνησε από μια δημοσίευση για ένα βιβλίο, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι:

O πατέρας δημιουργός του, Ευγένιος Δερμιτάσογλου, ο Ηλίας Ζάικος, η ψυχή των απίθανων Blues Wire, ο Joseph Powell, τραγουδοποιός και ο ίδιος στους Youth Valley, που έκανε την ποιητική μετάφραση στα αγγλικά, για τα «Αδέσποτα», και μακάρι το κάθε «αδέσποτο» παιδί που ο καθένας έχει μέσα του, αλλά κι όλα κάπου εκεί έξω…

Εύχομαι, όταν θα ακουστεί το τραγούδι «Αδέσποτες λέξεις», να νιώσουν όσοι το ακούσουν, κάτι σαν αυτό που είπε η κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Νίνα, στον πρόλογο του βιβλίου:

«Διαβάζοντας τις ιστορίες των Αδέσποτων, ακούω από παντού τον ψίθυρο «Μπορώ», και είναι σαν να ανάβουν μικρά φανάρια, που με οδηγούν να βρω τον δρόμο για μια αυθεντική και στοργική συνεύρεση με άγνωστους ανθρώπους και με το αδέσποτο παιδί μέσα μου»

Ή σαν αυτό που έγραψε ο συγγραφέας – δημοσιογράφος Κώστας Στοφόρος: «Συγκινήθηκα, γέλασα, ένιωσα μερικές φορές έναν κόμπο στον λαιμό. Σκέφτηκα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Για όσα κρύβουμε πολλές φορές «κάτω από το χαλί»»…

Όμως, κάτι που γίνεται κάποτε τραγούδι, είναι πολλά παραπάνω από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

«Αδέσποτες λέξεις»

Στοιχεία για το τραγούδι και το video clip

Μουσική: Ευγένιος Δερμιτάσογλου

Στίχοι: Κρυσταλία Πατούλη & Ευγένιος Δερμιτάσογλου

Παίζει και τραγουδά: Ηλίας Ζάικος (Blues Wire)

Ποιητική μετάφραση: Joseph Powell (Youth Valley)

Ηχογράφιση, μίξη, Mastering: Χρήστος Μέγας

Βίντεο: Παντελής Ασίκογλου

Ευχαριστούμε τον Αποστόλη Σταύρο για τις κάμερες,

και τον Πασχάλη Μπόζε για το τροχόσπιτο!

Οι στίχοι (ελληνικά και αγγλικά) του τραγουδιού:

Αδέσποτες λέξεις / Stray words

Όταν μετά από χρόνια η αλήθεια βρει

Τις λέξεις ν’ αποτυπωθεί στο χαρτί

Θα χαράξει σα γέλιο

ή θα βγει σαν καρφί

Θα τρομάξει σαν τυφώνας

Θα ζωντανέψει σαν βροχή

Θ’ ανοίξει δρόμους σαν απόφαση

Θα κουνήσει τη γη…

Όταν μετά από χρόνια η αλήθεια βρει

Τις λέξεις ώσπου στα χείλη να βγει

Θα ευωδιάσει σα λουλούδι

Θα ουρλιάξει σαν πληγή

Θα κοκκινήσει σαν απορία

Θα καθηλώσει σαν σιωπή

Θα χαριστεί σαν αγάπη

Που θα φανεί την αυγή

(*το αγόρι κοίταξε τον γέροντα

Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα σαν να γνώριζε το τέλος

Η απάντηση στου παππού τον γρίφο

ήταν μια λέξη που δεν φοβάται μήτε ζωντανό μήτε νεκρό

Σκληρή σαν αρχαίου πολεμιστή ασπίδα

Ακονισμένη πιο πολύ από κάθε λεπίδα

Δυνατή σαν 100.000 άνδρες

Η Αλήθεια! Το αγόρι απαντά

Ο γέρων γελά

Η ιστορία τελειώνει)

Stray words / Αδέσποτες λέξεις

After the passing of the ages

It sometimes finds a way of breaking through the ink

And it shines like a young girl’s laughter

And it carves like bayonets

Terrifying like a storm cloud

Giving life like holy rain

Opens eyes like a decision

Shakes the very grounds of earth

And when the years have met each other

When honest words have found their way into the mouth

It will bloom like snowy flowers

It will scream like burning wounds

It will blush like yearning question

It will captivate like silence

It will be offered like a selfless love

that appears with the dawn

*The young boy looked straight at the old man

his eyes were open wide as if he knew the end

The answer to the old man’s riddle

Would be a word that fears no living man or dead

Hardened more than shields of warriors

Sharpened more than any blade

Strong as hundred thousand men’s force

“The TRUTH” he shouts

The old man smiles

The story ends

• «Oι τελευταίοι στίχοι είναι μια έξτρα πρόταση που αφορούν στην αγγλική έκδοση του τραγουδιού. Ο λόγος γι΄αυτό είναι το ότι προσέγγισα την αγγλική έκδοση πιο πολύ σαν μια ιστορία όπου ένας παππούς δίνει ένα αίνιγμα/ γρίφο σε έναν πιτσιρικά (όπως π.χ. η σφίγγα στον Οιδίποδα αλλά σε πιο ελαφριά εκδοχή) και το παιδί καλείται να του απαντήσει στο τελευταίο μέρος και βρίσκει τελικά την απάντηση, δηλαδή (“the Truth” he shouts …) την «Αλήθεια». Ποιητική μετάφραση: Joseph Powell  (τραγουδοποιός στους Youth Valley)

Το βίντεο:  https://www.youtube.com/watch?v=E4Er_i2QT4o

---

Πρώτη Δημοσίευση στο TVXS : https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/adespotes-lekseis-i-dimosieysi-toy-tvxs-poy-enepneyse-ena-tragoydi

Πέτρος Μπουροβίλης: Ο τελευταίος σαμουράι των περιοδικών

Via: Tvxs.gr

Άλλοι τον είπαν Ταραντίνο των περιοδικών, γιατί γνώριζε κάθε, μα κάθε στάδιο της σχεδίασης μιας περιοδικής έκδοσης, άλλοι «ειδικό» ή «μετρ» των περιοδικών. Ήταν ο πρωτοπόρος, ο αυτοδίδακτος, ο τελειομανής, ο ευφυής, πάντα με χιούμορ, πάντα μπροστά από την εποχή του, με ανεξάντλητη ενέργεια, με δαιμόνιο ερευνητικό μυαλό, εκδότης της Identity Media, δημιουργός πλήθους πετυχημένων τίτλων στο χώρο του περιοδικού Τύπου. Ήταν ο υπέροχος Πέτρος Μπουροβίλης.

Ήταν. Διότι πριν δύο μέρες άφησε την τελευταία του πνοή, αν και είχε σχεδόν ολοκληρώσει ένα μεγάλο φάσμα θεραπείας για την επάρατη νόσο.

Δεινός σέρφερ, ειδικά στα νιάτα του, ο Πέτρος Μπουροβίλης απέδειξε ότι εκεί που θέλεις να φτάσεις θα σε οδηγήσουν οι δεξιότητές σου και όχι μόνο τα εφόδια. Αν και σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με μεταπτυχιακό στην Αγγλία, το ταλέντο του βρισκόταν στα εξώφυλλα και τις σελίδες των περιοδικών.

Μια νύχτα σε ένα μπαρ με τον Παύλο Εμμανουήλ, συνάντησε τον Αντώνη Λυμπέρη και τον ρώτησε σχεδόν τσαντισμένος γιατί καθυστερεί να κυκλοφορήσει το τεύχος του Surf+Ski. Εκείνος του απάντησε αντίστοιχα, «Και γιατί δεν έρχεσαι εσύ να το βγάζεις νωρίτερα;». Ο Πέτρος Μπουροβίλης απάντησε, «Ε, ναι, θα έρθω!».

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και σε ένα meeting θα πέταγε την ιδέα για τη δημιουργία του πρώτου αντρικού περιοδικού. Έρευνες, πρόσωπα, φωτογραφίσεις και εξώφυλλα που δεν είχαν ξαναγίνει σε ελληνικό έντυπο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ντυμένη άντρας, ο Λάκης Λαζόπουλος με κλεισμένο στόμα, οι έρευνες, η στήλη του Στέλιου Κούλογλου, του Γιάννη Ευσταθιάδη, και τόσων άλλων έκαναν το Status πρότυπο στο είδος του. Το 1999, δε, το Status Millenium ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση έκδοση που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα και χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ποιοτικά συλλεκτική έκδοση στην ιστορία του περιοδικού Τύπου.

Από εκεί και πέρα η ανοδική πορεία του ήταν δεδομένη. Έχοντας δημιουργήσει και διευθύνει περιοδικά-θρύλους, ως διευθυντικό στέλεχος των Εκδόσεων Λυμπέρη από το 1983, με εξαίρεση την τριετία 1996-99, κατείχε στη συνέχεια και τη θέση του διευθυντή των Ειδικών κι Εταιρικών Eκδόσεων (Condé Nast Traveller, 2Board magazine, επίσημο free press περιοδικό του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, Best of the Best Editions, Confidential magazines – Mykonos, Rodos, Thessaloniki, Luxury Hotel Guide, κ.ά.), αλλά και του διευθυντή της Liberis Books, καθώς και τη θέση του Συμβούλου Έκδοσης του Men’s Health.

Ο Άλντο Καροτενούτο έχει πει πως «κάθε άνθρωπος ήρθε στη ζωή για να ζήσει τη δική του άνοιξη». Η άνοιξη που προοριζόταν για τον Πέτρο Μπουροβίλη είχε το χρώμα και τη μυρωδιά των περιοδικών, και μαζί του έμελλε να ανθίσουν και αυτά.

Συνεργάστηκε και διάλεξε για στελέχη του κορυφαίους δημοσιογράφους και αρθρογράφους, όπως η Ήρα Σινιγάλια και η Κάτια Μηλιαράκη, art directors όπως ο Κωνσταντίνος Βαβυλουσάκης και φωτογράφους με παγκόσμια εμβέλεια όπως ο Γιάννης Δημότσης, δουλεύοντας ασταμάτητα μέρα και νύχτα, ξεχνώντας πολλές φορές ακόμα και να φάει ή να κοιμηθεί.

Ένταση, άγχος, έρευνα και πάνω από όλα δημιουργία, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής του, και των συνεργατών του. Ατελείωτες οι ιστορίες από τα ξενύχτια στα κλεισίματα των περιοδικών, όπως εκείνο με τις μαργαρίτες και τους ξηρούς καρπούς (ξέρουν οι συνάδελφοι) που κατέφθασαν ξημερώματα στο Κορωπί με ασυνόδευτο ταξί. Γέλια, καβγάδες, κλάματα, κούραση, επιτυχίες.

Πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, επηρέασε καταλυτικά την ποιότητα, την αισθητική, το ύφος και το ήθος των περιοδικών εκδόσεων στη χώρα μας, ανεβάζοντας συνεχώς τον πήχυ για όλους. Τον γνώρισα πριν 26 χρόνια και άλλαξε τη ζωή μου. Μια μέρα του είπα, «Θέλω να γράψω», και μου είπε, «Ε, και γιατί δεν το κάνεις;».

Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ασχολήθηκε εκτός από την αρθρογραφία και με τη διεύθυνση των εντύπων σε όλο το φάσμα της έντυπης διαδικασίας των περιοδικών και διετέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής σε πολλά από τα πιο επιτυχημένα περιοδικά της ελληνικής αγοράς: (Surf+Ski (1984-87), Ο Κόσμος του Video (1985-88), Status (1990-1996, 2003-04), Status Traveler (1994-96), Car & Driver (1996- 98), Fit for Fun (1997-99), Status Millennium (1999-00), Athens Games newspaper (2000-04), Ο Κόσμος του DVD (2005-07), κ.ά.

Ήταν εκείνος που θα έφερνε για πρώτη φορά σε «συνάντηση κορυφής» τον Ρασούλη και τον Κούδα να μιλήσουν για το πώς επηρέασαν ο ένας τον άλλον, που θα ζήταγε να μας γράψει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, να επιμείνουμε για μια συνέντευξη με τον Νίκο Παπάζογλου ή τον Παναγιώτη Κουσαθανά, που θα έκανε εξώφυλλο τον Αντετοκούνμπο, πριν γίνει παγκοσμίως γνωστός, που θα επέμενε να πάρουμε συνέντευξη από τον Ρος Ντέιλι ή τον Γιάννη Μακριδάκη, και μετά θα καμάρωνε το θέμα ως το καλύτερο του περιοδικού. Ήταν για το 2Board που πήραμε συνέντευξη από τον Irvin Yalom και μας μίλησε για τους πολιτικούς και πόσο θα ήταν καλό για όλο τον πλανήτη να προσπαθήσουν περισσότερο για την αυτογνωσία τους. Έφερνε όλο τον κόσμο μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, ανακαλύπτοντας ως πρωτοπόρος τους πρωτοπόρους, ως εμπνευστής τους εμπνευστές. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, αθλητές, επιχειρηματίες, ως όλα αυτά μαζί και ο ίδιος.

Από το 2012 δημιούργησε τις εκδόσεις Identity Media, συνεχίζοντας, ως εκδότης πια, το 2Board, που βραβεύτηκε το 2010 ως το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίων παγκοσμίως, το Mykonos Confidential, το Thessaloniki Confidential, το Men’s Health, κ. ά., δημιουργώντας και νέες εκδόσεις, όπως τα Grec14n –επίσημα free press περιοδικά των δεκατεσσάρων αεροδρομίων της Fraport, το Attica, το Bill & Coo, το Divanity, το Thalassea –επίσημο free press περιοδικό της Hellenic Seaways, κ.ά., φροντίζοντας με τη συμβολή της Μαρίας Γατσή, διευθύντριας οικονομικών των εκδόσεων, να πληρώνει πρώτα απ’ όλους τους συνεργάτες του, ακόμα και τα πιο δύσκολα χρόνια της κρίσης.

Ήταν μεγάλη τύχη για την Ελλάδα το ότι ένας τέτοιος διανοούμενος γεννήθηκε Έλληνας και δεν έφυγε στο εξωτερικό, όπως συμβαίνει με τους καλύτερους σήμερα. Ίσως όμως δεν ήταν μεγάλη τύχη για τον ίδιο…

Η παροιμιώδης γοητεία του που σχεδόν υπνώτιζε όποιον ερχόταν σε επαφή μαζί του, κι αν δεν αναφερθούμε σ’ αυτήν δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε το «πορτραίτο» του, δεν γίνεται παρά να είναι η απόδειξη πως επρόκειτο για έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό άνθρωπο, με ανεπτυγμένα χαρίσματα επικοινωνίας, σε έναν χώρο άκρως επικοινωνιακό.

Δεν θα ξεχάσουμε τη μνήμη του, θυμόταν και το τελευταίο θέμα σε ποιο περιοδικό και σε ποια σελίδα μπήκε, την κάθε φωτογραφία και πού θα μπορέσει να τη βρει ο γραφίστας, όπως και τη βροντερή φωνή του, όταν δεν τον ικανοποιούσε το αποτέλεσμα μιας εργασίας. Ο Μπουροβίλης πιθανά έκρινε τους άλλους ισότιμα, με τα δικά του μέτρα και σταθμά, όπως αυστηρά έκρινε άλλωστε και τον εαυτό του, αλλά εάν οι άλλοι ήταν σαν τον ίδιο, δεν θα ήταν εκείνος αυτός που ήταν…

Ο Στρατής Χατζηπαναγιώτου έγραψε:

«Με ανεπτυγμένη αισθητική και έντιμη σχέση με τους συνεργάτες του, δεν απέφευγε να υποστηρίζει την άποψή του. Ωραίες ομηρικές μάχες με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Κορλέτη και τον ιδιαίτερα σημαντικό κ. Λάκη Μαστραντώνη, δύσκολες συζητήσεις ουσίας από τις οποίες όλοι βγαίναμε κερδισμένοι […] Μετρ και στα έντυπα εταιρειών ακολουθώντας και δικούς του δρόμους αφού αντιπαθούσε το copy paste, κατέθεσε και την ψυχή του για το 2Board, που κοσμεί το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Απλός, ειλικρινής, δεν κάκιωνε ποτέ με κανέναν μας. Ένας καλός φίλος και του περιοδικού μας και των ανθρώπων του. Δεν τον ξεχνώ για διάφορους λόγους, με τη σχέση μας να κινείται ανάμεσα στο ταλαιπωρημένο 318 is και στη Boxster μέσα από μια σύγκρουση αισθητικής, που ήταν άλλωστε το σημείο αναφοράς για αυτόν τον άνδρα σε κάθε διαδικασία. Με σεβασμό στη μνήμη του, θερμά συλλυπητήρια από την ομάδα μας σε 4Τ_ΣΧ.» (31/10/20 – 4troxoi.gr)

Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω κάποτε που με είχε φωνάξει στο γραφείο του, και ενώ είχε ανοίξει ένα ιμέιλ με ρώτησε αν υπάρχει τρόπος να δώσει εντολή για να εκτυπωθούν όλα μαζί –το ένα μετά το άλλο– τα επισυναπτόμενα αρχεία που είχε λάβει. Του είχα πει, «Πέτρο, αυτό ίσως το ανακαλύψουν μετά από χρόνια οι κομπιουτεράδες, αλλά σήμερα δεν γίνεται». Το βλέμμα του ήταν στο μέλλον. Κάτι που επίσης τον χαρακτήριζε ήταν η υψηλή αισθητική του. Κι επειδή «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος», όπως ανέφερε ο Ραφαηλίδης, και πριν από αυτόν νομίζω ο Νίτσε, αντιλαμβανόμαστε πόσο μακριά ζούσε στο μέλλον ο Πέτρος, μετά και από εμάς.

Στη ζωή κάνουμε ό,τι μπορούμε μέχρι να αποκαλυφθεί το πεπρωμένο μας, αναφέρεται στην ταινία «Ο τελευταίος σαμουράι». Ο Πέτρος Μπουροβίλης, που ήταν λάτρης των καλών ταινιών και σειρών, εκτός από φανατικός Ολυμπιακός, ήταν ίσως ο τελευταίος σαμουράι των έντυπων περιοδικών, που γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1957 για να γράψει μια λαμπρή, αξέχαστη ιστορία σ’ αυτόν τον πολύπαθο χώρο, και να κλείσει μια ολόκληρη εποχή μαζί του στις 30 Οκτωβρίου του 2020, στις 11 και πέντε το βράδυ, με τον θάνατό του.

Η ατμόσφαιρα της ασφυκτικής ερήμωσης που γεννά σήμερα η απώλειά του στον χώρο όπου δραστηριοποιήθηκε, είναι μάλλον δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να αντιμετωπιστεί, αφού ο Πέτρος Μπουροβίλης ήταν από τους ελάχιστους αναντικατάστατους στο αντικείμενό του.

Αφήνει πίσω του έναν υπέροχο γιο, τον Παναγιώτη, και τους συντετριμμένους συγγενείς, φίλους και συνεργάτες της Identity Media, που μέλλεται να συνεχίσουν το έργο του στα χνάρια της βαριάς κληρονομιάς του.

Καλό ταξίδι λατρεμένε και αναντικατάστατε Πέτρο Μπουροβίλη

Υγ. Η κηδεία του θα τελεστεί στο νεκροταφείο Παπάγου, στις 2μμ την Τρίτη 3/10/20.

—

Φωτογραφία: Γιάννης Δημότσης

Irvin Yalom: Αν οι ηγέτες μας μεγάλωναν με μεγαλύτερη αυτογνωσία…

Irvin Yalom: Αν όλοι οι ηγέτες μας μεγάλωναν με μεγαλύτερη αυτογνωσία, θα είχαν δυνατότητα να γίνουν περισσότερο ευγενικοί και εμπνευσμένοι προς τους άλλους, πιο γενναιόδωροι, πιο ικανοί να αγαπούν τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους, κι έτσι ο κόσμος θα ήταν μακράν καλύτερος

Από την αποκλειστική συνέντευξη του Irvin D. Yalom στην Κρυσταλία Πατούλη για το 2Board που μόλις κυκλοφόρησε:

No47 / Black & White Issue, November 2019 – January 2020 by Identity Media), επίσημο περιοδικό του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος (236 pages, free press – bilingual, βραβευμένο ως το καλύτερο περιοδικό αεροδρομίων παγκοσμίως.

Περισσότερα: Σελ 176 – 177:

https://www.aia.gr/ebooks/2board/2board47/mobile/index.html#p=176

• You are the world’s leading healer. What do you have to say about Psychology? How important is knowing oneself for the development of humanity?
  Tremendously important for us humans to know ourselves. If our leaders all grew more self-aware, more able to be kind and empathic to others, more generous, more able to love oneself and others the world would be a far kinder place.

Τα «Αδέσποτα» γεννήθηκαν στο σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής». Της Κρυσταλίας Πατούλη

Δημοσίευση από την δημοσιογράφο Μαρία Σφυρόερα στο ert.gr :

Τα «Αδέσποτα» γεννήθηκαν στο σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής».

  Πώς προέκυψαν τα «Αδέσποτα»;

Ίσως, θα πρέπει να γυρίσω πολύ πίσω στον χρόνο, όταν από την προσχολική μου ηλικία μάζευα όλα τα παιδιά της γειτονιάς για να αναπαραστήσουμε, παίζοντας, σκηνές από τη ζωή μας, ή στην εφηβεία που ζητούσα από τις φίλες μου να μοιραστούμε όσα βιώναμε.

Όλα αυτά, νομίζω, με οδήγησαν στο να σπουδάσω ψυχολογία, αλλά και να εργαστώ ως δημοσιογράφος. Και το 2008 όταν επιτέλους ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου στη Συστημική Συμβουλευτική, αποφάσισα να συνθέσω τις γνώσεις και την εμπειρία μου σε ένα νέο σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής». Ένα βιωματικό εργαστήριο, όπου προσπαθώ να αξιοποιήσω τη δύναμη της γραφής ως εργαλείο: α) επικοινωνίας, β) έκφρασης, γ) δημιουργικότητας, δ) αυτογνωσίας και ε) προσωπικής ανάπτυξης, ανακαλύπτοντας συγχρόνως τα θαυμαστά μυστικά του συγγραφικού εαυτού.

Στα δέκα χρόνια που παραδίδω αυτό το σεμινάριο, οι συμμετέχοντες έγραψαν συνολικά χιλιάδες κείμενα και μοιράστηκαν μέσα από αυτά εμπειρίες κυρίως της παιδικής τους ηλικίας, αφού οι ασκήσεις βασίζονται πρωτίστως σε βιώματα εκείνων των χρόνων, που χτίζονται οι βάσεις για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, και πάνω από όλα τις δεξιότητές μας, δηλαδή, τη συναισθηματική μας νοημοσύνη. Κάποια από αυτά τα κείμενα μού τα εμπιστεύτηκαν, είτε για να τα δημοσιεύσω –κατά καιρούς– σε διάφορα ενημερωτικά sites του διαδικτύου αλλά και στο blog των συμμετεχόντων, είτε για να επιλεγούν σε μία θεατρική παράσταση της Μαρίας Αιγινίτου, που ανέβηκε με επιτυχία το 2016, είτε για να συμπεριληφθούν σε μία πιθανή έκδοση.

Αυτή η έκδοση είναι τα «Αδέσποτα», που περιλαμβάνουν 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία, με αφορμή την επέτειο των δέκα χρόνων του σεμιναρίου «Αφήγηση Ζωής» το οποίο και τα «γέννησε».

Γιατί «Αδέσποτα»;

 Επέλεξα αυτόν τον τίτλο, εκτός των άλλων, διότι όλον αυτόν τον καιρό, σε όλα αυτά τα κείμενα, κατά συντριπτική πλειοψηφία καταγράφονται εικόνες της ανήλικης ζωής σε στιγμές που ο συντάκτης τους βίωνε –συνειδητά ή ασυνείδητα– την έννοια «αδέσποτος», αλλά και λόγω του ομότιτλου κειμένου, που υπάρχει στο βιβλίο.
Επέλεξα αυτόν τον τίτλο, επίσης, για τον λόγο που εμπνεύστηκα την ιδέα αυτού του σεμιναρίου, από ένα δικό μου κείμενο στο οποίο κατέγραφα κάποια στιγμή της παιδικής μου ζωής, τότε που ξεκίνησα να γράφω «γράμματα» (όπως κάνουν όλοι οι δημοσιο-γράφοι), όταν τεσσάρων ετών, αγωνιούσα για το πότε θα γυρίσει ο πατέρας μου, ενώ εκείνος είχε πεθάνει, τότε που παιδί ακόμα, ένιωσα αδέσποτο, σε μια ταλαιπωρημένη –από την ιστορία της− ελληνική κοινωνία που δεν ήξερε ακόμα, τη λέξη «ψυχολογία». Μετά από την ανάγνωση αυτού του κειμένου, αντιλήφθηκα για τον εαυτό μου, σημαντικά πράγματα που δεν είχα μπορέσει να καταλάβω στα τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας και εκπαίδευσης που έκανα με τη δεύτερη ιδιότητά μου.
Επέλεξα αυτόν τον τίτλο, τέλος, κατά κύριο λόγο για «το αδέσποτο παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας», όπως γράφει και η κλινικός ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, Ελένη Νίνα, στον πρόλογο του βιβλίου, με την ελπίδα κάποτε να το κατανοήσουμε. Και τότε μπορεί να δεχτούμε να αξιοποιήσουμε τους θησαυρούς που έχει να μας χαρίσει, θετικά, για έναν κόσμο καλύτερο, όπως έκαναν για παράδειγμα κάποιοι από τους συμμετέχοντες με τις δικές τους εκδόσεις.*

Κρυσταλία Πατούλη

* Πέτρος Γαλιατσάτος, Άσπρα Γάντια, Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Βαγγέλης Γονιδάκης, Μη το γελάς, Εκδόσεις Ταξιδευτής.
Ειρήνη Δερμιτζάκη, Γεννημένος Λούζερ, Εκδόσεις Εύμαρος.
Γιάννης Γαβράς, Της ζωής ο σκηνοθέτης, Εκδόσεις Μετρονόμος και Σαμποτάζ, Εκδόσεις Εστία (υπό έκδοση).
Βασιλική Λαμπίρη, Τα αιχμηρά, Εκδόσεις Μετρονόμος.
Καλλιόπη Καρρά, Αγάντα (υπό έκδοση).
Ελένη Κουράτου, Κάθαρσις, Εκδόσεις Οσελότος.

Απόσπασμα από το βιβλίο: η αφήγηση της Εφ. Π. με τίτλο
«Απ’ ανάγκη πρωταγωνιστής»

Στην οικογένειά μας το χρήμα ήταν ένας παραγκωνισμένος κομπάρσος. Μοναδική αξία είχαν τόσα άλλα, τόσα πολλά, για το χρήμα όμως καμιά αναφορά. Βόλτες, παγωτά, σινεμά, γλέντια, τραπεζώματα, χοροί, μουσικές, παιχνίδια, καλέσματα, εκδρομές, μπουλούκια.
Όλα αυτά μέχρι εκείνο τ’ απόγευμα. Στον ίδιο χώρο μαμά, μπαμπάς κι εγώ. Κοίταζα; Έκανα ότι κοιμόμουνα; Ήμουν απλώς αόρατη γι’ αυτούς; Οι δύο αδελφές μου, η μία μεγαλύτερη και η άλλη μικρότερη, άραγε, κοιμόντουσαν; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι.
Η χροιά της φωνής της μαμάς μου, που έγραφε και διάβαζε, μ’ έκανε να δώσω σημασία στην κάθε λέξη:
«Είμαι 37 χρονών πατέρας τριών παιδιών, υπάρχει απόλυτη ανάγκη να υποβληθώ σε επέμβαση καρδιάς στο Λονδίνο· μεγάλο το κόστος, τα χρήματα δεν φτάνουν, αν δύνασθε, όπως…»
Μετά αναρωτιόταν:
— Μήπως είναι καλύτερα: «Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος και πατέρας είναι επείγον να υποβληθεί σε επέμβαση καρδιάς… επειδή δεν δυνάμεθα… Αν δύνασθε…».
Έλεγε και ξανάλεγε, διόρθωνε, και ο μπαμπάς δεν έλεγε λέξη, σα να μην ήθελε να τον αφορά αυτή η ικεσία. Εκείνη όμως τα ’γραφε, τα ’σβηνε, ξανά μανά σε καινούργιο χαρτί, μ’ ωραία γράμματα, σαν ζωγραφιές ήταν οι λέξεις κάποιος να γυρίσει να τους δώσει σημασία. Ξανά και ξανά, κάπου η φωνή της παραπατούσε, έπεφτε, σηκωνόταν, προσπαθούσε να σταθεί, να φανεί αλύγιστη.
Κι όμως, δεν είδε πίσω από τις πλάτες τους σκιές να θεριεύουν η περηφάνια κι η απελπισία. Αγριοκοίταξε η μία την άλλη με τα δόντια σφιγμένα. Να μην τολμήσει και ουρλιάξει η μία, να μη συρθεί η άλλη. Τρέμανε όμως κι οι δυο. Δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά, στοίχειωσαν έτσι μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Έκλεισα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη δω και να μην ακούσω άλλο. Έτρεξα και ξέθαψα τον μικρό μου θησαυρό, το παραφουσκωμένο κόκκινο γουρουνάκι – όλα μου τα δώρα, τα χαρτζιλίκια εκεί. Χωρίς κουβέντα τέντωσα τα οκτάχρονα χέρια μου προς τον μπαμπά.
Το κατάλαβα από το πικρό του μειδίαμα, ήδη.
«Είναι λίγα, δεν φτάνουν, Εφούλα».
Να ’χεις το νου σου, το σιωπηλό παιδί είναι εκεί και καταγράφει τα πάντα όσο δεν θες να θυμάσαι, όσα φοβάσαι να δεις. Όσο για τον απ’ ανάγκη πρωταγωνιστή, έμεινε στη σκηνή να παίξει τον αηδιαστικό του ρόλο· ένας χαιρέκακος επαίτης, αλαζόνας και απειλητικός στις τέσσερις εναπομείνασες ακρωτηριασμένες μας ψυχές.

 

H Κρυσταλία Πατούλη γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε Ψυχολογία και ειδικεύτηκε στη Συστημική Συμβουλευτική στο ΕΔΑΣ, δίπλα και στην Χάρις Κατάκη, στο Ψυχόδραμα και στην πρόληψη εξαρτήσεων (Θησέας, ΚΕΘΕΑ, 18 Άνω). Εργάζεται ως Συστημικός Σύμβουλος Ψ.Υ. (Μέλος της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης Συμβούλων Ψ.Υ.). Από το 1990 έως σήμερα, εργάζεται κυρίως ως συντάκτις και αρχισυντάκτις σε ΜΜΕ (Μέλος της ΕΣΠΗΤ) και αναλαμβάνει επιμέλειες βιβλίων. Επιπλέον, από το 2009 παραδίδει το σεμινάριο «Αφήγηση ζωής» (afigisizois.wordpress.com). Το πρώτο της βιβλίο με τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση (2010-2014) κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κέδρος, τον Δεκέμβριο του 2014. Τα Αδέσποτα κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής (σελ.: 257, τιμή: €16,00).