Η οργή της κοινής γνώμης για τα τρία παιδιά στην Πάτρα

Η οργή της κοινής γνώμης δεν έχει προκληθεί μόνο από τα -προς διερεύνηση- ειδεχθή εγκλήματα. Κυρίως έχει προκληθεί διότι υπάρχει η έντονη αίσθηση πως δεν υπάρχει κράτος προστασίας για τα παιδιά, αλλά ένα άκρως καθυστερημένο κράτος διεκπεραίωσης μονίμως εκ των υστέρων. Το τραγικό θέμα είναι κυρίως και άκρως πολιτικό.

Το κράτος στον 21^ο αιώνα αντιμετωπίζει ακόμα τα παιδιά ως αντικείμενα και δεν τους παρέχει καμία προστασία;

Για να πάρεις έστω και ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να περάσεις από εξετάσεις. Για να γίνεις γονιός η πολιτεία δεν απαιτεί τίποτα, εκτός βέβαια από τη φορολογική σου δήλωση.

Κατόπιν εορτής και κατόπιν τραγωδιών, η κρατική μηχανή πέφτει επάνω σε υποθέσεις μόνο για την εξιχνίασή τους, αλλά όχι πάνω σε αυτόν που προετοίμασε το κάθε έγκλημα και το άφησε εύκολα να συμβεί, δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό της.

Ενδοοικογενειακή βία, γυναικοκτονίες, κακοποίηση παιδιών μέσα στις οικογένειές τους, μπούλινγκ στα σχολεία, βία ανηλίκων, αλλά απουσία πρόληψης και υποστήριξης σε οικογένειες, σε γονείς, σε εκπαιδευτικούς και δομές, εκ των προτέρων.

Δεν υπάρχει ούτε ένα σποτ για την πρόληψη της ψυχικής υγείας, για τη βοήθεια και την υποστήριξη του κάθε ανθρώπου (και κυρίως γονιού) ώστε να ενδυναμωθεί και να αποκτήσει εφόδια για να αντιμετωπίσει τις ευθύνες της ζωής του.

Δεν υπάρχει καμία ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ, όπου δύο γονείς όταν αποφασίζουν να κάνουν παιδιά και οικογένεια να θωρακίζονται με γνώσεις και εμπειρίες, να υποστηρίζονται, για να προλαμβάνονται –όσο μπορεί να συμβεί- κάθε είδους τραγωδίες.

Δεν υπάρχουν σε όλες τις δομές που φιλοξενούνται παιδιά, είτε είναι σχολεία, είτε παιδικοί σταθμοί, είτε οτιδήποτε, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, υποχρεωτικά.

Δεν υπάρχει ακόμα στον αιώνα μας, πρόληψη της βίας και της κακοποίησης, μέσα στον πυρήνα της κοινωνίας που είναι η οικογένεια.

Η απαξίωση αντιμετώπισης ακόμα και σήμερα, της απουσίας ορίων και αξιακών συστημάτων, π.χ.  της απουσίας του πατέρα από την οικογενειακή εστία, και η εστίαση της συνεπιμέλειας μόνο μετά τον χωρισμό, δηλαδή ξανά κατόπιν εορτής, είναι επίσης απορίας άξιο.

Η απριόρι πεποίθηση ότι μια γυναίκα που επειδή γεννάει ένα παιδί είναι και ο παντοτινός πανταχού παρών φύλακας άγγελός του, ενώ ο πατέρας του μπορεί να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται όπως λάχει, και το στερεότυπο ότι όποιος κάνει οικογένεια μεταμορφώνεται άρδην ως άλλος ένας αθώος κυρ Παντελής, είναι πολύ βολικά για ένα κράτος που το μόνο που το νοιάζει κυρίως είναι να αισχροκερδεί ακόμα και από το νερό που πίνουν τα παιδιά του ή το ρεύμα για το φαί του καθημερινού τραπεζιού.

Η οργή της κοινωνίας δεν είναι λοιπόν μόνο για τα εγκλήματα που στέλνουν αθώες ψυχές στον τάφο.

Η οργή της κοινωνίας είναι κυρίως γιατί ζούμε σε ένα εχθρικό κράτος απέναντι στο παρόν και κυρίως ΜΕΛΛΟΝ, που είναι τα ίδια τα παιδιά, που τα θυμάται μόνο για να εισπράξει χρήμα με κάθε τρόπο. Ένα κράτος που αφήνει αθώες ψυχές στο έλεος του κάθε ανεπαρκή, ανώριμου, ή και διαταραγμένου γονιού, που πιθανότατα ήταν παιδί επίσης ανεπαρκών, ανώριμων ή και διαταραγμένων μανάδων και πατεράδων, που η πολιτεία τούς άφησε να γεννοβολάνε μόνο για να λύσουν το δημογραφικό του πρόβλημα, αδιαφορώντας για τα προβλήματά τους και τις συνθήκες της διαβίωσής τους.

Η τραγική αυτή ιστορία των τριών πεθαμένων παιδιών, μας φέρνει απέναντι στις μαύρες τρύπες του πολιτικού, κοινωνικού και κρατικού μας οικοδομήματος, καθρεφτίζοντας τις αναπηρίες του.

Η τραγική ιστορία των τριών παιδιών, άνοιξε -ας ευχόμαστε- μια ρωγμή στον τσιμενταρισμένο τοίχο που βρίσκονται τα κακώς κείμενα ενός κράτους που μπορεί να μπήκε τσάτρα πάτρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν είχε τον απαιτούμενο πολιτισμό, για να λέγεται Ευρωπαϊκό.

Τα προβληματικά θέματα πολλά, τα αγκάθια άλλα τόσα, και τα πολιτικά ζητούμενα άπειρα, για να ζήσουμε κάποτε σε ένα φιλικό κράτος πρόνοιας που θα σέβεται τη ΖΩΗ. Που θα υποστηρίζει ουσιαστικά -και εκ των προτέρων- όσους θέλουν να την σεβαστούν, να την τιμήσουν και να την αναπαράγουν, προλαμβάνοντας κάθε είδους εγκλήματα.

Γι’ αυτό τα τρία αδικοχαμένα παιδιά δεν είναι τυχαία πρώτο θέμα στις ειδήσεις, των ελληνικών ΜΜΕ και παγκοσμίως. Γιατί αν δεν μπορούμε να προλάβουμε το κακό, αν δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε, αν δεν μπορούμε να το θεραπεύσουμε, αν ΔΕΝ μπορούμε να ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ το ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ, που λέει και το τραγούδι…

—

Δημοσιεύτηκε στο https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-orgi-tis-koinis-gnomis-gia-ta-tria-paidia-stin-patra

Πως οι Γάλλοι αποχαιρέτησαν έναν ηθοποιό τους, και πως εμείς τον Μίκη Θεοδωράκη

Δείτε εδώ το βίντεο της τελετής αποχαιρετισμού των Γάλλων στον Μπελμοντό.
 Βάλτε τώρα και τα βίντεο που κυκλοφορούν παντού στο youtube, για το πως αποχαιρέτησε η Ελλάδα τον Μίκη (και δεν μιλάω για τον ελληνικό λαό απ’ άκρη σ’ άκρη και την Κρήτη που έκανε τα πάντα), για να σας ανέβει το αίμα στο κεφάλι!

Εμείς δεν είχαμε έστω μια μπάντα στο ύψος του νεκρού μας; Δεν είχαμε ένα τυπογραφείο; Δεν είχαμε ένα μεγάφωνο; Δεν είχαμε μια ΙΔΕΑ, εδώ στην Αθήνα;
 Δεν έπρεπε να περάσει από όλη την πρωτεύουσα η σορός του με τιμές; Πόσο φτώχεια πια μυαλού και ψυχής; Πόσο μιζέρια; Μόνο για τους μεγάλους περιπάτους υπάρχουν «ιδέες» και λεφτά, και για το Ράλι Ακρόπολις; Ευτυχώς που υπήρχε και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος με την πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση, που βγήκε στους δρόμους και έστειλε ένα ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ «αντίο» όπως του έπρεπε του παγκόσμιου γίγαντα, Μίκη Θεοδωράκη, όπως και ο επικήδειος του Κουτσούμπα, ο ελληνικός λαός και οι Κρητικοί. Τίποτα άλλο. Θλίψη μόνο.-

Δημοσιεύτηκε στο Tvxs.gr

Ενότητα, η πολύπαθη

Μιλάνε τύποις για ΕΝΟΤΗΤΑ αλλά σήμερα αποδείχτηκε (ξανά) ότι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη. Άλλωστε δεν την έχουν βιώσει για να την ξέρουν.

Ο καθένας την πάρτη του και το σπιτάκι του (επαγγελματικό ή οικογενειακό) – η ιδεολογία τους. Οπωσδήποτε δεν την έχουν νιώσει για να την κάνουν και κτήμα τους. Μιλάνε υποκριτικά – συμφεροντολογικά, με γνώμονα την εκάστοτε πολιτική επικοινωνία, που αυτήν ακριβώς έχουν κάνει κτήμα τους.
Και τα φερέφωνά τους, με το μικρόφωνο προσεκτικά σε έναν-έναν «σελέμπριτι» να πει δυο λέξεις, και σε έναν-έναν πολίτη, μακριά από το ΕΝΩΜΕΝΟ πλήθος (όσο μπορούσε να είναι και ενωμένο λόγω covid) που τραγουδάει και θυμάται φράσεις – συνθήματα που χαρακτηρίζουν τη ζωή του «μουσικού και επαναστάτη» όπως ήθελε να τον θυμόμαστε. Μακριά κι αλάργα και από τον Πανελλήνιο Σύλλογο των Μουσικών, που ΕΝΩΣΕ σήμερα με την πρωτοβουλία του, μαζί με άλλους Πολιτιστικούς Συλλόγους, σε μια πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση, όλο τον κόσμο από τα Προπύλαια μέχρι την Μητρόπολη, και κανένα κανάλι -δήθεν- δεν τους πήρε είδηση. Εκείνη την ώρα ίσως βλέπαμε την κυρία Βαρδινογιάννη να βγαίνει από τη λιμουζίνα. Μαθημένοι στην κονσέρβα και τα βίντεο, που οι δημοσιογράφοι μιλάνε πάντα γρήγορα κόβοντας τις λέξεις, φτύνοντάς τες, λες και τις σιχαίνονται. Μαθημένοι στην «εικόνα» που δεν θα τους χαλάσει την πατρίς/θρησκεία/οικογενειακή μανέστρα. Τον Λιβανελί ούτε που τον ξέρανε, έπρεπε να τον σύρει σε ένα μικρόφωνο ο Παπανδρέου, για να μη γίνει ίσως κι εκείνος -αργότερα- ρεζίλι. Σωπάστε κύριοι, που δεν καταλάβατε ούτε μια τρίχα από τον Θεοδωράκη, δεν πήρατε είδηση για τους αγώνες του, τον διωγμό του, τους βασανισμούς και το μεγαλείο του, για το συμπορευόμενο βήμα του πάντα με τον λαό που σιχαίνεστε, όπως δείξατε σε όλες τις ειδήσεις σας, με τα δακρύβρεχτα σχόλιά σας, που δεν μας άφηναν να ακούσουμε όλους αυτούς, νέους και γέρους, που ΕΝΩΜΕΝΟΙ τραγουδούσαν και ξεροστάλιαζαν επί ώρες, ακόμα και με βροχή. Κάντε υπομονή άλλη μια μέρα για την κηδεία του. Συνεχίστε τα κλισέ, βάλτε πάλι και μια «ενότητα» (την πολύπαθη) στη συνταγή για να δέσει η κρύα σούπα σας. Κι αφήστε τον μετά στην ησυχία του, όπως τον είχατε.
Ο Θεοδωράκης είναι και ανήκει σε κάτι που δεν έχετε πάρει χαμπάρι τι εστί, και δυστυχώς όλα δείχνουν πως ούτε πρόκειται. Μακάρι κάποιοι να νιώσετε το λαό κάποτε, και τι σημαίνει να ενώνεσαι μαζί του. Προς το παρόν είστε μικροί, δεν χωράτε τον αναστεναγμό του, όπως είπε κι ο ποιητής. Ας ελπίσουμε. Η ελπίδα, άλλωστε, όπως είπε κάποιος, θα μάς θάψει -ούτως ή άλλως- όλους.

Όμως, «Έχουμε τις αρετές επειδή τις έχουμε ήδη εφαρμόσει στην πράξη, όπως γίνεται με όλες τις τέχνες. Γιατί αυτά που πρέπει να τα μάθεις για να τα κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα, όπως π.χ. γίνεσαι οικοδόμος χτίζοντας οικοδομές και κιθαριστής παίζοντας κιθάρα. Με τον ίδιο τρόπο γινόμαστε δίκαιοι κάνοντας δίκαιες πράξεις, σώφρονες κάνοντας σώφρονες πράξεις και γενναίοι κάνοντας γενναίες πράξεις» Αριστοτέλης.-

υγ. Μπράβο στην ΑΝΕΚ LINES -BLUE STAR FERRIES που χάρισε τα εισητήρια (με επιστροφή) στους επιβάτες που θα ταξιδέψουν για την κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη, την Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021, με προορισμό τα Χανιά, σε μία συμβολική κίνηση, τιμής ένεκεν, στον μεγάλο εκλιπόντα. Κάποιος εκεί μέσα, κάτι έχει πάρει χαμπάρι.

Δημοσιεύτηκε στο Tvxs.gr

Για τον χαιρετισμό του Τεντόγλου

Αν αναρωτιέστε για τον χαιρετισμό του Μίλτου Τεντόγλου σήμερα (που μόνο μια δημοσιογράφος -συνεργασία του SPORT24 με το Sportsfeed.gr– σκέφτηκε να τον ρωτήσει),

και πώς μπορεί ένα παραμύθι να επηρεάσει / συγκινήσει έναν Ολυμπιονίκη,

να μία πιθανή απάντηση:

«Ο Monkey D. Luffy (ελληνικά: Μόνκυ Ντι Λούφυ) είναι ο κεντρικός χαρακτήρας στο anime manga «One Piece». Είναι καπετάνιος των Straw-Hat Pirates και διακρίνεται για την χρυσή του καρδιά. Όνειρό του είναι να γίνει ο βασιλιάς των πειρατών, βρίσκοντας τον θησαυρό του Gol D. Roger. Πιστεύει ότι το να είσαι ο βασιλιάς των πειρατών σημαίνει να έχεις τη μεγαλύτερη ελευθερία στον κόσμο. Είναι 19 ετών.

O Luffy μάχεται χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις που απέκτησε τρώγοντας -κατά λάθος- ένα φρούτο («Gomu Gomu no Mi» που σημαίνει «Λαστιχένιο Φρούτο»), που έκανε το σώμα του λαστιχένιο. Η ικανότητά του να τεντώνει το σώμα του, τού δίνει τη δυνατότητα να εξαπολύει ισχυρές επιθέσεις και να χτυπάει στόχους πολύ μακρύτερα. Μπορεί να χρησιμοποιήσει το σώμα του σαν όπλο με πολλούς διαφορετικούς και πρωτότυπους τρόπους.»

Περισσότερα: εδώ: https://el.wikipedia.org/wiki/Monkey_D._Luffy και εδώ: https://onepiece.fandom.com/wiki/Monkey_D._Luffy

—

«Το αγαπημένο μου τραγούδι, επίσης, είναι γιαπωνέζικο. Καταλαβαίνω και τη γλώσσα. Μπορώ να μιλήσω, αλλά όχι τόσο καλά. Καταλαβαίνω όμως πολλά. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι στο Τόκιο θα αισθάνομαι σαν να είμαι στο σπίτι μου”. 

“Από όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να τρέχω και να πηδάω. Ήμουν αθλητικός, αλλά δεν είχα ασχοληθεί με κάποιο άθλημα. Δεν έπαιζα καν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, όπως οι συνομήλικοί μου. Με την παρέα μου κάναμε παρκούρ. Ένα από τα μέρη που πηγαίναμε για το χόμπι μας ήταν στο Δημοτικό Στάδιο. Μάλιστα, υπήρχαν φορές που οι φύλακες μάς έδιωχναν, επειδή φοβούνταν μη χτυπήσουμε. Σε μια από τις επισκέψεις μας, με είδε ο πρώην προπονητής μου, Βαγγέλης Παπανίκος. Μου πρότεινε να δοκιμάσω το άλμα εις ύψος. Πήγα στον στίβο και είδα να κάνει προπόνηση η Ιωάννα Ζάκκα. Έβαλα τον πήχη στο 1,60 μ. Τον πέρασα με την πρώτη προσπάθεια. Τότε, ο κ. Παπανίκος με ρώτησε: “Γιατί δεν ασχολείσαι με το μήκος;” Έτσι ξεκίνησα” 

Διαβάστε περισσότερα: Μίλτος Τεντόγλου: Ποιος είναι ο χρυσός Ολυμπιονίκης που μιλάει γιαπωνέζικα και ξεχνάει να πληρωθεί: https://www.sport24.gr/stivos/miltos-tentogloy-poios-einai-o-chrysos-olympionikis-poy-milaei-giaponezika-kai-xechnaei-na-plirothei.9312879.html

—

Και βίντεο από το «χαιρετισμό» του (που νομίζω χαιρέτησε μ’ αυτόν τον τρόπο -πέραν όλων των άλλων- και τιμητικά για την Ιαπωνία, που είναι ο φετινός διοργανωτής των Ολυμπιακών Αγώνων), στο λινκ:

https://www.gazzetta.gr/stibos/olympiakoi-agones/2030440/o-tentogloy-me-gyalia-ilioy-kai-kinisi-soymo-stin-paroysiasi-vid

—

*3/8/21 – Ανέφεραν στα σχόλια ότι υπήρξε ένας Έλληνας δημοσιογράφος που τον ρώτησε.

#Τεντόγλου

Για τον χαιρετισμό του Μίλτου Τεντόγλου

—

Κι ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια, το «Εκείνο το Τίποτα» του Anser:

«Και αν δεν ήταν αυτά τα βουνά τότε πες μου το που θα περπάταγα;

κι αν δεν μίλαγα με τα πουλιά ελευθερία από ποιον τι σημαίνει θα ‘μάθαινα;

Αν δεν ζούσα σ’ αυτά τα κατσάβραχα

σ’ αυτά τα μέρη τα απόμερα που τόσο αγάπησα,

πώς θα ‘χα μάθει να γίνομαι βράχος στα δύσκολα

και να εκδικούμαι σα θάλασσα;

Και αν δεν είχα στα χέρια μου πέτρες και λάσπες

και χιόνια και αγκάθια και χώματα,

αν δεν τα ‘βαζα όλα στο μαύρο ή στο κόκκινο

πώς θα εκτιμούσα τα χρώματα;

Κι αν είχα αυτιά για ν’ακούσω τα σάλια

που φτύνουν του κόσμου τα στόματα,

ένας ακόμα θα ήμουν γεμάτος με φόβους

και με ανεκπλήρωτα όνειρα.

Κι άμα δεν γέμιζα θλίψη και απόγνωση

τότε μπροστά στα χαλάσματα,

αν δεν μου μίλαγες που θα ‘χα βρει θάρρος

απ’ το μηδέν να ξανάρχιζα;

Και αν δεν γεμούσες με θράσος και πείσμα

και σθένος μπροστά στην επάρατο,

πώς θα ‘χα μάθει για ανθρώπους

που στέκονται όρθιοι και περιγελάνε το θάνατο; […]

Ποιοί είναι οι σημερινοί Άθλιοι

5/1/18: Το θέμα είναι να μην την πατήσουμε μια μέρα σαν τον βοσκό με το λύκο και τα πρόβατα και σταματήσουμε να έχουμε αντανακλαστικά ως κοινωνία και ως πολίτες απέναντι σε ένα Άθλιο γεγονός που συμβαίνει. Πολύ καλά κάναμε και αντιδράσαμε στην ιστορία αυτή, με τον άνεργο πατέρα που υποτίθεται ότι έκλεψε γάλα για το παιδί του, ακόμα κι αν αποδείχτηκε ((;)) ότι ήταν fake news. Το κυριότερο είναι ότι δε μείναμε απαθείς, δεν διαπράξαμε δηλαδή τη μεγαλύτερη βία, ως άλλοι κοινοί κυρ Παντελήδες.

---

Όσοι διάβασαν κάποτε τον Ουγκώ και το περίφημο αριστούργημά του, κατάλαβαν βολικά ότι οι Άθλιοι είναι σίγουρα οι απανταχού Αγιάννηδες που φτάνουν να κλέψουν ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσουν. Ο ίδιος, όμως, μπορεί να εννοούσε ως Άθλιους (εξαθλιωμένους από αξίες) όλους εκείνους που συμπεριφέρονται στους Αγιάννηδες, σαν να είναι άθλιοι.

Διότι άθλιοι και εξαθλιωμένοι από ανθρώπινες αξίες, είναι όλοι αυτοί που θέλουν να κλείσουν στη φυλακή έναν άνθρωπο που κλέβει για να μη πεθάνει το παιδί του από την πείνα.

Κι όχι μόνο άθλιοι, αλλά πλέον δράκουλες. Διότι, όταν έχεις μπροστά σου έναν 24χρονο άνεργο πατέρα που δεν έχει λεφτά να πάρει γάλα στο παιδί του και γι’ αυτό μόλις έχει κλέψει απ’ το ράφι του σουπερ μάρκετ σου, και σένα το μόνο που σου έχει μείνει -νομίζεις- είναι να απευθυνθείς στην Αστυνομία, σημαίνει ότι έχεις καταντήσει δράκουλας. Δεν είσαι άνθρωπος. Και δεν είσαι άνθρωπος, διότι δεν είσαι πολίτης.

Όποιος δεν είναι πολίτης της κοινωνίας -και ότι αυτό συνεπάγεται- δεν είναι και άνθρωπος. Έχουμε γεμίσει δράκουλες, γιατί έχουμε γεμίσει από απολίτιστα ζόμπι, εξαθλιωμένα από ανθρώπινες αξίες.

Οι σημερινοί άθλιοι, δεν είναι αυτοί που δεν έχουν να ταϊσουν τα παιδιά τους. Οι σημερινοί άθλιοι είναι όλοι αυτοί που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και όχι κατά του αδίκου. Οι σημερινοί άθλιοι είναι όλοι αυτοί που ανέχονται να υπάρχουν παιδιά που πεινάνε. Κι όχι μόνο το ανέχονται, αλλά διώκουν και όσους αναγκάζονται να κλέψουν ένα κουτί γάλα για να τα ζήσουν.

Και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα, να καταλάβουμε ποιοί είναι οι σημερινοί Άθλιοι. Ευχαριστούμε το σούπερ μάρκετ του Βόλου, που μας το έκανε σαφές, ως πηγή της αθλιότητας.

Είδα και γω Το Τελευταίο σημείωμα.

Είδα το «Τελευταίο σημείωμα», και δεν το λέω γιατί θα ακολουθήσει η γνώμη μου για την ταινία. Θα πω μόνο πως έφυγα από την αίθουσα μετά και την παράθεση πάνω στο κινηματογραφικό πανί, των 200 ονομάτων των εκτελεσμένων στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, 6 μόλις μήνες πριν την απελευθέρωση από τους ναζί. Μου ήρθαν στο μυαλό κάτι ουρλιαχτά, σχεδόν, που είχα βάλει στη αντιστασιακή μαχήτρια, Μαρία Μπέικου, η οποία ήταν μία από τις 9 καπετάνισσες του ΕΛΑΣ, εκεί που μου έλεγε -λίγες μέρες πριν πεθάνει- πως όταν ήρθε στην Ελλάδα μετά από 20τόσα χρόνια απ’ την εξορία, κουβαλώντας τις στάχτες του άντρα της, η μάνα της δεν τη γνώριζε και φώναζε: «Πάρτε την! Πάρτε την! Δεν είναι αυτή η κόρη μου!». Είχα απαυδήσει και της έλεγα, μάλλον μονολογώντας: Μετά από όλα όσα κάνατε για την Ελλάδα, σας κυνηγούσανε στα βουνά, σας φυλάκιζαν, σας εξόριζαν, και σας φόρτωσαν τις αμαρτίες του Αβραάμ και του Ισαάκ, σας κλώτσησαν στη γωνία κι έβαλαν τον κάθε βολεμένο Κυρ Παντελή να σας φτύνει «Φτου! Κομμούνια!»; Στη μόνη χώρα που οι συνεργάτες των Γερμανών έμειναν ατιμώρητοι;

Και καθώς τα θυμόμουν όλα αυτά -για άλλη μια φορά- βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, κατάλαβα, γιατί ο Παντελής Βούλγαρης άλλαξε την ανακοίνωση των φασιστών, και αντί να πει «Ως αντίποινα θα εκτελεσθεί: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1/5/44», είπε «Ο τυφεκισμός 200 Ελλήνων την 1/5/44». Αυτό κατάλαβα, ως ηχηρή έξοδο της ταινίας. Όταν ακόμα σήμερα βγαίνουν φασίστες και εκτελούν εν ψυχρώ και μένουν ατιμώρητοι… Γιατί οι φασίστες δεν είναι Έλληνες. Δεν έχουν πατρίδα. Δεν είναι άνθρωποι για να έχουν. Οι φασίστες, όπως μου είχε πει η Δήμητρα Πέτρουλα, είναι φασίστες. Σκέτο. Λοιπόν, αυτοί οι 200 κομμουνιστές, δεν ήταν κομμουνιστές σκέτο. Ήταν Έλληνες. Έτσι, να βουίζει για πάντα στ’ αυτιά τους: Έ λ λ η ν ε ς.

Αυτά και Ψυχή Βαθιά.

ΥΓ1.: Μαρία Μπέικου: «Ο όρκος του ΕΛΑΣ το λέει καθαρά ποιος ήταν ο σκοπός μας: Ήταν η απελευθέρωση της πατρίδας, και την απελευθερώσαμε μόνοι μας. Η βοήθεια ήταν μηδαμινή. Οι Γερμανοί λένε ότι εμείς χρωστάμε, ενώ εκείνοι χρωστάνε και δεν το λένε […] Να μάθουν την ιστορία οι νέοι. Ο λαός της πατρίδας μας, αντιστάθηκε τιμώντας την παράδοση των αρματολών και κλεφτών. Πολέμησε με νύχια και με δόντια τον κατακτητή. Η λέξη πατρίδα δεν είναι χωρίς νόημα. Δεν ξέρω τι άλλη λέξη να σου βρω.»

ΥΓ.2: Δήμητρα Πέτρουλα: «Οι φασίστες δεν έχουν πατρίδα. Όταν μεταφράστηκε το βιβλίο μου («Πού ‘ναι η μάνα σου, μωρή;») στα τουρκικά, πήγα στην Τουρκία για την παρουσίασή του, και εκεί με ρώτησαν: «Οι έλληνες τα έκαναν όλα αυτά;». «Όχι οι έλληνες, οι φασίστες…» τους είπα, «…παντού υπάρχουν φασίστες. Όχι Έλληνες. Αυτοί δεν ήταν Έλληνες. Αυτοί ήταν φασίστες. Άλλο πράμα…»»

ΥΓ.3: Κατίνα Τέντα – Λατίφη: «Αυτό μόνον στην Ελλάδα συνέβη, πουθενά αλλού. Να αγωνίζεσαι για την απελευθέρωση της χώρας σου και να ‘ρχονται αυτοί που περνούσαν ασφαλείς και όμορφα κι ωραία στο εξωτερικό, κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τους καταχτητές, και να σε εξοντώνουν!»

ΥΓ.4. (Σχόλιο από ανάρτηση του παραπάνω κειμένου στο φ/β:) «Αν δει κανείς την ίδια την ανακοίνωση της εκτέλεσης, θα καταλάβει πώς οι εκτελεστές -«ἐλληνες εθελοντές»- προτάσσουν την εθνική ταυτότητα για τον εαυτό τους και την κομμουνιστική ιδιότητα για τους εκτελεσθέντες προσπαθώντας να δείξουν ότι δρούσαν αντεθνικά κι ότι δεν ήταν έλληνες. Άλλωστε αυτό ήταν το επιχείρημα και για τις εκτελέσεις και για τις εξορίες στον Εμφύλιο. Καιρός ήταν να αναδειχτεί ότι οι έλληνες ήταν αυτοί που αγωνίστηκαν και πέθαναν για την ελευθερία της πατρίδας μας […] Κι είναι η πρώτη φορά που το είδα γραμμένο.» Γιούλα Αθανασάκου, φιλόλογος (5/11/17, 13:10).

ΥΓ.5.  «Αυτό που είμαστε κι αυτό που μας περιβάλλει είναι σαν τις ρώσικες κούκλες: Χάος, Κόσμος, Ουρανός, Γη, Πατρίδα, Οικογένεια, (είτε ο Κύκλος των αγαπημένων), Εσύ.
Πατρίδα είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκες ελεύθερος. Ο τόπος στον οποίο δεν είσαι αφεντικό κανενός ούτε δούλος κανενός. Όπου το πιο σύνηθες είναι να μιλάς την ίδια γλώσσα με όσους γεννήθηκαν στον τόπο αυτό. Αυτό είναι πατρίδα κι ακόμη, ο τόπος που όσοι τον κατοικούν, λόγω κλίματος και περιβάλλοντος, έχουν κοινές ασχολίες, συμπεριφορές, αλληλοκατανόηση, κοινό τρόπο ζωής. Ο τόπος που αν δεν τον υπερασπίσεις θα το κυριεύσει ο στρατός του Ξένου και θα σε δουλοποιήσει. Θα σε υποχρεώσει να εργάζεσαι γι’ αυτόν κι όχι για τον εαυτό σου, να μιλάς τη γλώσσα του, να προσκυνάς τα είδωλά του, να ικανοποιείς τα βίτσια του, να του δίνεις φόρο μέχρι εξοντώσεως.
Οι απάτριδες θα πάνε με τον κυρίαρχο κι όντας απάτριδες θα πάρουν την αμοιβή τους.
Το ίδιο και οι εθνικιστές οι οποίοι όντας οπαδοί της στρατοκρατίας, θα πάνε με το καθεστώς του κατακτητή που από την ίδια του την κατακτητική ιδιότητα είναι στρατοκρατικό. Όντας ταξικοί, θεωρώντας ξένο ό, τι δεν υπακούει στην στρατοκρατία, θα πάνε με τον στρατό του Κατακτητή που τους χρειάζεται και θα τους δώσει προνόμια, δύναμη, η οποία θα κακοποιεί εσένα τον Είλωτα (δηλαδή τον κυριευμένο και αγωνιζόμενο για την ελευθερία σου πατριώτη).
Αυτό γίνεται πάντα μέσα στην Ιστορία των λαών. Επαγγελματίες απάτριδες κι επαγγελματίες πατριώτες (εθνικιστές), είναι κατά βάθος συγκοινωνούντα δοχεία. » Γιάννης Υφαντής, ποιητής

—

Δείτε επίσης:   O Παντελής Βούλγαρης στο Tvxs.gr: Να αγαπάμε αυτόν τον τόπο

---

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε: http://tvxs.gr/news/blogarontas/eida-kai-go-teleytaio-simeioma

«Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μανούλα μου!»

«Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω, σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο» λένε οι στίχοι του Σταμάτη Κραουνάκη, στο πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι του. «Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μανούλα μου!», λένε άλλοι στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι μετουσιώνοντας ίσως την ανείπωτη ντροπή που ένιωσε η μάνα ενός από τους αναντικατάστατους συνθέτες της Ελλάδας όταν έμαθε πως ήταν ομοφυλόφιλος.

Τότε, όμως, ήταν αλλιώς, και το κατανοούμε. Αλλά σήμερα; Και καλά όλα τα άλλα(που δεν είναι καλά, αλλά λέμε). Μουσική δεν ακούνε οι υποστηρικτές του σκοταδισμού και του Μεσαίωνα; Θέατρο δεν πάνε; Βιβλία δε μελετάνε; Λογοτεχνία δε διαβάζουνε; Τίποτα δεν τους αγγίζει; Σε ποιόν αιώνα ζούνε;

Ρητορικές ερωτήσεις, για άτομα που δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν νιώθουν, μόνο ξέρουν μιλάνε. Με μυαλό-μπετόν που δεν το διαπερνά τίποτε. Μόνο το δόγμα τους, η άκαμπτη κατασκευασμένη «λογική» τους.

Και το ερώτημα παραμένει για την ταυτότητα του κάθε ανθρώπου κι είναι το μοναδικό. Γιατί ούτε το όνομα, ούτε το επίθετο, ούτε το φύλο, ούτε η καταγωγή, ούτε το θρήσκευμα. Το ερώτημα είναι ένα: Είμαι άνθρωπος;

Αυτό το ερώτημα μπορεί να καταγραφεί με ανεξίτηλο μελάνι δίπλα στο κάθε δακτυλικό αποτύπωμα; Ή θα περνάμε από τη ζωή οι περισσότεροι, νομίζοντας ότι είμαστε άνθρωποι επειδή αποκτήσαμε μια κρατική αστυνομική ταυτότητα;

«Απόμεινα τότε, θυμάμαι, εκεί, κάτω από τη μεγάλη γαλαρία, γερμένος για κάμποση ώρα πάνω στη βαριά σιδεριά της καστρόπορτας, να κλαίω με αναφιλητά, ώσπου μέσα στο βούρκο του μυαλού μου άστραψε η σκέψη πως από κείνη την ώρα ήμουνα πια εγώ η μοναδική, η πιο μεγάλη ντροπή του Φρουρίου. Σκέφτηκα τις μέγαιρες αφρισμένες να με διώχνουνε, να με κατασπαράζουνε και να με ματώνουνε με τα νύχια και με τα δόντια τους. Τότε ένα σαρδόνιο γέλιο ξεχύθηκε από μέσα μου και μια δύναμη, που δεν ξέρω από πού ήρθε, έσφιξε τις γροθιές μου. Ένιωσα άτρωτος. Έκανα αμέσως μεταβολή και τράβηξα αποφασισμένος, με το κεφάλι ψηλά και με βήμα γοργό κατά το σπίτι μας. Στα παραθύρια πια δεν έστεκε καμιά. Δεν είδε καμιά τη δύναμη μου. Εκείνο το πρωί δεν πήγα στο μαγαζί. Αλλά ούτε θυμάμαι να ξανάνιωσα ποτέ τόσο άτρωτος όσο εκείνη τη μέρα», λέει κι ο Κωσταντής, ο ήρωας του Γιάννη Μακριδάκη στον Ήλιο με δόντια.

Και το ερώτημα, για τη ντροπή, παραμένει. Την άλλη, όμως, ντροπή. Που δεν γίναμε ακόμη άνθρωποι. Που δεν καταλαβαίνουμε ακόμα τι θα πει: «Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω, σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο».  Που δεν θέλουμε να καταλάβουμε, όλοι οι άψυχοι. Πόσο ντροπή. Όχι για χθες. Για σήμερα, μανούλα μου!

Κρυσταλία Πατούλη
afigisizois.wordpress.com

Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή
μάνα μου και πως βγαίνει

ουδέ κι αν τρέξει ο ποταμός
μάνα μου δε την πλένει

Τι να μου κάνουν δάκρυα δυο
και στεναγμοί σαρανταδυό, μανούλα μου
τι κι αν το δάκρυ μου νωπό
βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου

Και τρέχω κάποιον για να βρω
να με ρωτάει και τον ρωτώ
τι θα γενεί, τι θα γενεί
ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί

μανούλα μου, μανούλα μου

---

Δείτε επίσης:

Η επιστήμη μέχρι σήμερα δεν έχει απαντήσεις πειστικές για την ετεροφυλοφιλία

Δημοσιεύτηκε: http://tvxs.gr/news/blogarontas/ax-ti-ntropi-tetoia-ntropi-manoyla-moy

Ο Μίκης εξέφρασε το κοινό αίσθημα όλης της Ελλάδας!

Συναυλία αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου, 2017 / Tribute Concert to Mikis Theodorakis in the Panathenaic Stadium also known as Kallimarmaro in Athens, Greece on Jun. 19, 2017

«Ο άνθρωπος που δεν έκλαψε όταν του συνέθλιψαν το πόδι και όταν τον έθαψαν ζωντανό στη Μακρόνησο, όταν τον πέταξαν μέσα σε βόθρο στην Ικαρία, όταν τον πήγαιναν για εκτέλεση στην Τρίπολη, όταν έκανε αιμόπτυση στον Ωρωπό, μόλις έχει τελειώσει την διεύθυνση της «Άρνησης» και ένας λυγμός συγκίνησης του ξεφεύγει. Λυγίζουν και οι Γίγαντες!» Φίλοι του Μίκη Θεοδωράκη

«[…] Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.» Άρνηση, του Γιώργου Σεφέρη

Ο γίγαντας Μίκης Θεοδωράκης (σαν την Ελλάδα κάποτε), καθηλωμένος στην αναπηρική πολυθρόνα (σαν την Ελλάδα τώρα), δεν μπορεί να περπατήσει, να σταθεί όρθιος να διευθύνει την ορχήστρα του (σαν την Ελλάδα που δεν μπορεί να διευθύνει τη ζωή της).

Και ‘κεί που τελειώνει το τραγούδι [πήραμε τη ζωή μας΄ λάθος! κι αλλάξαμε ζωή] συγκινείται, δακρύζει, σκύβει και κρύβει το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του.

Ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιήσει και προφανώς αθέλητα, ο παγκόσμιος έλληνας καλλιτέχνης για άλλη μια φορά, εκφράζει το κοινό αίσθημα ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ του σήμερα, όπως έκανε πάντα με τη μουσική του και την επιλογή των στίχων και των ποιημάτων γι’ αυτήν. Το κοινό αίσθημα που συνθέτει όλα τα συναισθήματα που έχει ζήσει κάθε ένας από μας και όλοι μαζί τα τελευταία χρόνια.

Γι’ αυτό τον ευγνωμονούμε, όχι μόνο για όσα μας χάρισε στο παρελθόν, μέσα από την τέχνη, τους αγώνες και τον λόγο του, μα και γι’ αυτή την συγκλονιστική στιγμή που θα μείνει στην ιστορία, για να θυμόμαστε και κυρίως για να μην ξεχνάμε, πόσο πονέσαμε, πόσο αγωνιστήκαμε, αλλά και πόσο καθηλωθήκαμε, χάσαμε το δρόμο μας, πόσο ξεχάσαμε να περπατάμε όρθιοι, αυτή την περίοδο της κρίσης.

Και αν δεν το νιώσουμε αυτό το αίσθημα, κι αν δεν κατανοήσουμε αυτά που έχουμε μέσα μας, δεν πρόκειται «ν’ αλλάξουμε ζωή», να σταθούμε στα πόδια μας και να γίνουμε μαέστροι τής ζωής μας.

Ας υπήρχε έστω κι ένας πρωθυπουργός αυτής της χώρας, να σκύψει, να δακρύσει, να κρύψει μέσα στα χέρια του το πρόσωπό του για την Ελλάδα (του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος). Έστω ένας. Τότε ίσως να υπήρχε ελπίδα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, δυο φορές γίγαντας αυτή τη φορά, μας έδειξε τι πρέπει να κάνουμε. Να σεβαστούμε ότι έχουμε, να δείξουμε ποιοί είμαστε, να νιώσουμε τη δύναμή μας, αλλά και την πραγματικότητά μας και να σηκώσουμε το ανάστημα και την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας, τον τρόπο της ζωής μας.

Ευχαριστούμε περήφανε μαέστρο μας, πολύτιμο σύμβολο της ελευθερίας και του πολιτισμού της πατρίδας μας, που έδειξες συμβολικά -ακόμα και χωρίς να το θέλεις- με το μεγαλείο της ψυχής σου, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλο τον κόσμο τι νιώθουμε, τι ζούμε. Που έδειξες ότι δύναμη δεν είναι να κρύβουμε, να ξεχνάμε, να κουκουλώνουμε, αλλά να αποδεχόμαστε, να τιμάμε, να εκφράζουμε, να μοιραζόμαστε, να θυμόμαστε, να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε. Ευχαριστούμε!

Κρυσταλία Πατούλη
afigisizois.wordpress.com

*Φωτογραφία Μενέλαος Μυρίλλας

Διαβάστε επίσης:Για να αντέξουμε και να προχωράμε. Από την Σοφία Λαμπίκη

 

 

Κτήνος είναι το κράτος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ψυχική ασθένεια

Tvxs.gr

Πρώην αστυνομικός με ψυχιατρικά προβλήματα(αφού λέγεται πως έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή – δεν ξέρουμε με ποιόν τρόπο) μένει στο σπίτι μόνος με τα δύο παιδιά του, το ένα μάλιστα με κινητικά προβλήματα, γιατί η μητέρα μπαίνει -κι αυτή μόνη- στο νοσοκομείο να κάνει εγχείρηση.

Μέσα σ’ αυτή την οικογενειακή κρίση(όταν αλλάζει κάτι δημιουργείται κρίση κι όταν δημιουργείται κρίση κάτι αλλάζει) και χωρίς να έχει ψυχολογική υποστήριξη(αν τον έβλεπε, σταθερά, ψυχίατρος/ψυχοθεραπευτής προφανώς θα τόνιζε ότι δεν μπορεί να έχει την επιμέλεια των παιδιών του ούτε για δύο ώρες μόνος του) ο πατέρας πνίγει το παιδί του επειδή έκλαιγε και το πετάει στα σκουπίδια μέσα σε μια σακούλα.

Αφού λοιπόν το κράτος δεν ασχολείται σοβαρά με την ψυχική υγεία(το πλεόνασμα νά ‘ναι καλά) και κυρίως με την πρόληψη αυτής, θα βλέπουμε να συμβαίνουν ανάλογα αποτρόπαια γεγονότα. Διότι δεν υπάρχει καμία ενημέρωση, πρόληψη, ευαισθητοποίηση της κοινωνίας. Αντίθετα υπάρχει ακόμα ταμπού και επιπλέον υπάρχει και στιγματισμός(χτες σε κάποιο κανάλι έλεγαν συνέχεια με.. νόημα, πως ο πατέρας του παιδιού «έχει ένα ευαίσθητο ιατρικό πρόβλημα»).

Ξέρουμε, οι περισσότεροι θα κοιμηθούνε -κάποια στιγμή ξανά- ήσυχοι γιατί «αυτά δυστυχώς συμβαίνουν», αλλά είναι χρέος μιάς κοινωνίας να μη συμβαίνουν. «Ακόμα κι αυτοί που κοιμούνται είναι συνεργοί», είπε ο Ηράκλειτος. Αλλά τώρα σε σοβαρή εφημερίδα βλέπω τίτλο «Το κτήνος ομολόγησε την πράξη του». Λοιπόν, κτήνος -ή όπως γράφεται αλλού, τέρας- είναι το κράτος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ψυχική ασθένεια.

ΥΓ1: Με αφορμή το γεγονός και την πρώην επαγγελματική ιδιότητα του πατέρα, να πω επίσης, πως ειδικά οι αστυνομικοί θα έπρεπε να περνούν από υποχρεωτική εκπαίδευση στη συμβουλευτική ψυχολογία, γιατί -εκτός των άλλων- μέσα σ’ αυτή την εκπαίδευση -που περιλαμβάνει και τουλάχιστον 150 ώρες ψυχοθεραπεία- αν κάποιος π.χ. φανεί πως έχει ψυχιατρικό πρόβλημα, θα πρέπει να αναλαμβάνει -κι αν- μόνο εργασία γραφείου, λαμβάνοντας τη φαρμακευτική αγωγή και έχοντας μόνιμη ψυχολογική υποστήριξη. Αντίθετα, βλέπουμε πως π.χ. αν και κρίνονται πολλοί ακατάλληλοι να κρατάνε όπλο, δεν γίνεται τίποτα.

ΥΓ2: Οποιασδήποτε μορφής μικρό ή μεγάλο έγκλημα, από το μπούλινγκ μέχρι το βασανισμό ή το φόνο = μικρή ή μεγάλη ψυχική διαταραχή/ασθένεια.
Θέλουμε να το καταλάβουμε, δεν θέλουμε, αυτό είναι.
Συνεχίστε λοιπόν να χτίζετε μόνο δικαστήρια και φυλακές και όχι δομές ψυχικής υγείας και σχολεία, αφήστε τους δασκάλους και τους καθηγητές να ψωμολυσάνε και να μαθαίνουν στα παιδιά μόνο για τον Καραϊσκάκη και το Αλβανικό(και να τα βασανίζουν με τις σαδιστικές Πανελλήνιες πριν ακόμη καλά καλά ενηλικιωθούν), αλλά μην κάνετε τίποτα για πρόληψη/θεραπεία ψυχικής υγείας, βάλτε και σκόρδα έξω από τα σπίτια σας να μη σας πιάσει το κακό, αλλά τουλάχιστον, σ’ αυτή την περιπτωση, μεγαλώστε τα νεκροταφεία.

ΥΓ3: «Ο θύτης: Για τον τρόπο σκέψης του θύτη δεν γνωρίζουμε πολλά: αυταρχικός, μυστικοπαθής, μεγαλομανής, ακόμη και παρανοϊκός, είναι πολύ ευαίσθητος στην πραγματικότητα της δύναμης και στα κοινωνικά πρότυπα. Συνήθως περιφρονεί εκείνους που προσπαθούν να τον καταλάβουν και έτσι δεν προσφέρεται για μελέτη. Επειδή δεν πιστεύει ότι έχει πρόβλημα, δεν ζητάει βοήθεια ­ παρά μόνον όταν αντιμετωπίζει τον νόμο. Επιφανειακά δείχνει φυσιολογικός. Από τη σκοπιά των νομικών θεσμών μας και των ηθικών κρίσεών μας, αυτή η φαινομενική ίσως φυσιολογικότητα είναι πολύ πιο απειλητική από όλες μαζί τις φρικαλεότητες.» Βλ.: Οι επιζώντες της βίας

Διαβάστε επίσης:
Ψυχιατρική είναι… Του Μιχάλη Παπαγγελή
Περι ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας

* Η Κρυσταλία Πατούλη είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Παντελής Παντελίδης: Η ετυμηγορία

«Ο πλούτος πεθαίνει.
Οι συγγενείς πεθαίνουν.
Κι εσύ θα πεθάνεις.
Ξέρω όμως κάτι,
που δεν θα πεθάνει ποτέ…
Η ετυμηγορία για κάθε ένα νεκρό.» (1)
Ανώνυμου

Αναρωτιέμαι από την ώρα που είδα τη μάνα του Παντελή Παντελίδη να βγαίνει υποβασταζόμενη από την εκκλησία για το μνημόσυνο ενός χρόνου από το θάνατό του: Όταν μπαίνεις σε αυτοκίνητο κάποιου που είναι υπό την επήρεια ψυχότροπων ουσιών, όπως π.χ. το αλκοόλ, και τον έχεις στο τιμόνι, πόσοι είναι οι ανεύθυνοι; Όταν βλέπεις ότι κάποιος έχει πιει την Άρτα και τα Γιάννενα και όχι μόνο τον αφήνεις να οδηγήσει μπροστά στα μάτια σου, αλλά γίνεσαι και συνοδηγός του, πόσοι είναι συνένοχοι ενός τροχαίου εγκλήματος;

Υπήρξα και ‘γω κάποτε θύμα τροχαίου εγκλήματος (2). Δεν οδηγούσα, ούτε έπινα, αλλά έβλεπα ότι ο οδηγός έτρεχε. Φίλος της φίλης που φιλοξενούσα, τους έκανα κυριολεκτικά τη χάρη να βγω μαζί τους μετά από πίεση και βρέθηκα τελικά στα επείγοντα. Όμως μέχρι σήμερα, θεωρώ υπεύθυνο και τον εαυτό μου που ανέβηκα στο όχημά του, κι ας ήμουν μόνο 22 χρονών, κι ας δεν ήξερα ούτε να οδηγώ, κι ας μην είχα εκείνο το βράδυ ούτε χρήματα για ταξί ώστε να γυρίσω σπίτι μου. Ας πήγαινα με τα πόδια.

Τον επικίνδυνο οδηγό για τον εαυτό του ή και τους άλλους τον αναγνωρίζεις, είτε είναι πιωμένος, είτε όχι. Πόσο μάλλον να «έχει πιει τα άντερά του» και να φαίνεται ακόμα και στο τελευταίο βίντεο που τον απαθανάτισε εν ζωή, ότι το χρώμα των ματιών του έχει γίνει σχεδόν κόκκινο και σα να παραμιλάει και σα να παραπατάει.

Και όμως, όλοι οι γύρω του τον αφήνουν να οδηγήσει! Ειλικρινά, τι άνθρωποι ήταν αυτοί; Τι είδους άνθρωποι άφησαν να οδηγήσει κάποιος(αν οδήγησε), ο οποίος εκείνη τη στιγμή, δεν είχε όχι μόνο λογική για να αποφασίζει και να κρατάει τιμόνι, αλλά ούτε λογική για να περπατάει; Δεν έπρεπε να του πάρουν τα κλειδιά από το χέρι, όπως θα έπαιρναν ένα όπλο, αν κρατούσε; Διότι τα κλειδιά αυτοκινήτου σε έναν μεθυσμένο, ισοδυναμούν με όπλο στραμμένο εναντίον του ή εναντίον άλλων. Αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι για την ακρίβεια εδώ και έναν χρόνο, από τότε που έμαθε ο κόσμος σε τι κατάσταση βρισκόταν ο Παντελίδης, εκείνο το πρωί, όταν ξενυχτισμένος και πιωμένος μπήκε στο αυτοκίνητο.

Αν οδήγησε, όντως, την ευθύνη δεν μπορώ, λοιπόν, προσωπικά, να την δώσω μόνο στον ίδιο, αλλά σε όλους όσοι τον άφησαν να οδηγήσει, αλλά και σε όσους έφυγαν μαζί του. Κι αν δεν οδηγούσε ο ίδιος, τότε ποιος πήρε την ευθύνη να οδηγήσει ένα ξένο αυτοκίνητο και σε τι κατάσταση βρισκόταν κι αυτός; Ίδια; Παρόμοια; Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος εκεί κοντά τους όταν τούς είδε να μπαίνουν στο αυτοκίνητο, που να είχε τα μυαλά στο κεφάλι του; Ταξί δεν υπήρχαν;

Δυστυχώς ο Παντελίδης ήταν ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και δεξιότητες, αλλά την τελευταία του νύχτα δεν είναι μόνο ότι έκανε μοιραίες επιλογές για τον εαυτό του(ποτά, τζόγος), αλλά ως φαίνεται δεν είχε και πραγματικούς φίλους μαζί του, ούτε ανθρώπους να τον νοιάζονται, αλλά ούτε καν ανθρώπους με κάποια επαρκή λογική και συναίσθηση. Ή μήπως και ηθική; Για ποιόν λόγο; Ήταν όλοι στην ίδια κατάσταση με τον ίδιο; Δεν θα μάθουμε, ίσως, ποτέ.

Ας γίνει τουλάχιστον σε όλους τους νέους -και τους παλιούς- ένα τραγικό μάθημα. Δεν οδηγούμε πιωμένοι, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να οδηγήσει επίσης πιωμένος, και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουμε σε αυτοκίνητο που θα οδηγήσει κάποιος πιωμένος. Και πρώτα απ’ όλα, δεν πηγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας εκεί που ξέρουμε ότι θα φύγουμε έχοντας χάσει κάθε αίσθηση νηφαλιότητας.

Κι ας μην ξεχάσουμε πως είμαστε συνυπεύθυνοι και συνεργοί σε ότι συμβεί, όταν αφήνουμε το τιμόνι σε μεθυσμένο και μάλιστα τον συνοδεύουμε, άρα τον στηρίζουμε στην αποκοτιά του.

Και όλα αυτά, αν όντως οδηγούσε, ο -τώρα πια- νεκρός. Το θέμα είναι ότι δεν ζει για να μιλήσει ο ίδιος, δεν έχει δεύτερη ευκαιρία να μάθει από τα όποια λάθη, πάθη, αδυναμίες, ανευθυνότητες, δικές του ή άλλων.

Ακόμα όμως κι ένας δολοφόνος, όταν είναι υπό την επήρεια ψυχότροπων, λαμβάνεται υπόψιν από τη δικαιοσύνη για την τελική ετυμηγορία.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι μας, και πρωτίστως οι δικαστές, επαγγελματίες και …ερασιτέχνες, όπως και όλοι οι υπεύθυνοι και ανεύθυνοι αυτής της ιστορίας, και της κάθε ανάλογης ιστορίας, θα πρέπει να κουβαλάνε αυτήν την επίγνωση, πως η ετυμηγορία για κάθε ένα νεκρό, δεν πεθαίνει ποτέ…

*Κρυσταλία Πατούλη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Αρθογράφος – afigisizois.wordpress.com

(1) Από το βιβλίο: Με γόμα και καθρέφτη. Εννιά ιστορίες συστημικής ψυχοθεραπείας, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα – 2003.
Ιστορία: «Για τη ζωή και το θάνατο» της Ελένης Νίνα, κλινικού ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας.
(2) SOS Τροχαία εγκλήματα – Πανελλαδικός σύλλογος: https://sostegr.wordpress.com/

---

Δημοσιεύτηκε: http://tvxs.gr/news/blogarontas/pantelis-pantelidis-i-etymigoria

Το παιδί, του παιδιού, ω παιδί!

«Κομοτηνή: Για αποπλάνηση, βιασμό και ανθρωποκτονία κατηγορείται ο 15χρονος«. Και μετά στο τέλος της είδησης, η επιπλέον πληροφορία: «Το παιδί που στο παρελθόν είχε επίσης αποπειραθεί να βιάσει άλλο ανήλικο, είχε πέσει και το ίδιο θύμα βιασμού». To παιδί, του παιδιού, ω παιδί!

Δύσκολο ακόμα και να το δώσεις γραμμένο για να το καταλάβει ο κόσμος. Να το πούμε κι αλλιώς:

Το κωφάλαλο 15χρονο ανήλικο αγόρι που φέρεται να «ομολόγησε»(σε εισαγωγικά το «ομολόγησε» γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει), ότι σκότωσε το 6χρονο κωφάλαλο αγόρι, και θα αποδειχθεί από τη νεκροψία αν εκτός του ότι το σκότωσε, το βίασε, φέρεται να είχε βιαστεί και το ίδιο στο παρελθόν(όπως λέγεται, το είχαν απαγάγει, το είχαν πάει σε ένα χωριό και το είχαν δέσει σε δέντρο και το είχαν βιάσει), και αργότερα φέρεται να είχε αποπειραθεί να βιάσει άλλο ανήλικο.

Σε εγκαταλελλειμένο σπίτι… δεμένο χεροπόδαρα, βιασμένο, το σκοτωμένο το είχε -να δείχνει την ακινησία, τη φυλακή-, του έκλεισε το στόμα να μην ακουστούν οι άναρθες κραυγές του, να πεθάνει ασφιχτυώντας, και σκεπασμένο με ένα μπουφάν το είχε -να προστατευτεί από την παγωνιά-, σκεπασμένο και με μια κουρτίνα λένε ότι το είχε -να κρυφτεί από τα μάτια της κοινωνίας, να μείνει για πάντα μυστικό, ακόμα κι από τον ίδιο.

Δεν μπορούσε να μιλήσει με λέξεις, να εξηγήσει με λέξεις, αλλά όλα τα έδειξε, αφού δεν μπόρεσε αλλιώς να τα μοιραστεί, με όλη τη φρίκη που κουβαλούσε τα έδειξε, σε όλους όσοι δεν καταλάβαιναν τη «γλώσσα του».

Τώρα εμείς δεν βρίσκουμε λέξεις μιλήσουμε γι’ αυτή την πολλαπλή τραγωδία. Δεν έχουμε λέξεις. Έχουμε χρέος όμως να τις βρούμε.

Η άρρωστη κοινωνία, βγάζει άρρωστους ανθρώπους. Κι ότι προκάλεσε την αρρώστεια τους -χωρίς να επέμβει καμία δικαιοσύνη, χωρίς κανένας να τους καταλάβει, χωρίς κανένας να υπάρχει για να μοιραστούν τη φρίκη που έζησαν- το επαναλαμβάνουν στους άλλους ή και στον εαυτό τους.

Γι’ αυτό ζουν -συνειδητά ή ασυνείδητα: Για να βλέπουν να πονάνε οι άλλοι από τον πόνο που προκάλεσαν, απο τον πόνο που τους προκάλεσαν. Για να καθρεφτίζονται σε… φωτογραφίες πόνου, που είναι οι ίδιοι με κάποιον τρόπο μέσα τους.

Αν συνεχίσει η κοινωνία να απαξιεί για την… παιδική ψυχή της, θα συνεχίσει να βλέπει το πρόσωπo αυτής της απαξίωσής μπροστά της. Αν, όμως, η κοινωνία, Κεμάλ, μπορέσει να σταματήσει κάποτε την παιδική κακοποίηση, υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει. Όπως είπε και ο Henrik Ibsen: Η μεγαλύτερη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι να σκοτώνεις μέσα σ’ έναν άνθρωπο την αγάπη.-

25/1/17

Όταν στον 21ο αιώνα, επαγγελματίες καταπιάνονται με υποθέσεις ακραίας κακοποίησης και βίας παιδιών και γενικά ανηλίκων δεν νοείται να μην έχουν μαζί και έναν ειδικό ψυχικής υγείας.

Το ψυχικό τραύμα, ως σοκ, δημιουργεί κάτι σαν λοβοτομή στο μυαλό του ανθρώπου, πόσο μάλλον στο κάθε παιδί.

Η βία μπορεί να κάνει κάποιον να ταυτιστεί με τον επιτιθέμενο και από θύμα να γίνει θύτης. Κατόπιν να μην μπορεί καν να θυμηθεί -σε πολλές περιπτώσεις- την κακοποίηση που υπέστη κάποτε.

Δεν γίνεται να βγαίνουν ακόμα και δικηγόροι και να λένε ότι ο 15χρονος είπε πως τον είχαν απαγάγει, και τίποτε άλλο. Δηλαδή τον απήγαγαν γιατί; Για πλάκα; Και έως να υπονοούν πως το λέει ακόμα και για άλλοθι.

Οι περιπτώσεις ακραίας κακοποίησης χρειάζονται διερεύνηση πριν αποφανθεί κάποιος.

Από εκεί και πέρα, ακόμα κι αν φτάσουμε να μιλάμε για έναν ανήλικο εγκληματία, ή ακόμα και έναν ανήλικο ψυχοπαθή, μιλάμε για ανήλικο.

Τέρατα ανήλικοι, υπάρχουν, γιατί υπάρχουν τέρατα ενήλικοι, υπάρχει τερατοποιημένη κοινωνία. Ας κοιταχτούμε λοιπόν στον καθρέφτη μας. Οι ανήλικοι μάς καθρεφτίζουν.

Αναρωτιούνται κάποιοι, σωστά, γιατί τον άφησαν ελεύθερο από τον πρώτο βιασμό που φέρεται να έκανε. Και γιατί δεν τον έβαλαν σε ένα κοινωνικό πρόγραμμα. Αλλά το κακό δεν έγινε εκεί. Το κακό ξεκίνησε όταν άφησαν μόνο του τον 15χρονο μετά από ένα τέτοιο κακοποιητικό σοκ, και όταν αφέθηκαν ατιμώρητοι αυτοί που τον βίασαν. Με όποιον τρόπο…

Διότι σε αυτή τη φαβέλα στην Κομοτηνή, «βιάζονται» καθημερινά οι άνθρωποι, ανήλικοι και ενήλικοι.

Ας πάμε λοιπόν όλοι στα δικαστήρια να μας δικάσουν, γιατί είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Για τις κυβερνήσεις που έχουμε, για το κράτος που έχουμε, για τη δικαιοσύνη που έχουμε, για την κοινωνική πρόνοια που δεν έχουμε, για τους ψυχολόγους που δεν έχουμε, και για τόσα άλλα.

Το γεγονός αυτού του αποτρόπαιου θανάτου, τραυματίζει δευτερευόντως όλη την κοινωνία μας, γιατί βλέπουμε τι παιδιά μεγαλώνουμε, άρα τι ανθρώπους δημιουργούμε, ας ζούν και σε μια φαβέλα, κάπου μακριά μας.

«Ο τρόπος με τον οποίο ένα παιδί μεταχειρίζεται ένα άλλο παιδί, δείχνει το πως ζει το ίδιο’ δείχνει τη μεταχείριση που δέχεται από τους ενήλικες που το «φροντίζουν»». Κώστας Νασίκας, ψυχαναλυτής

ΥΓ.:

– «Η εκπαίδευση είναι εξαιρετικό πράγμα. Αλλά ό,τι αξίζει να μάθουμε, δυστυχώς δεν μπορεί να διδαχθεί» είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ. Μόνο με τη λογική, κανείς δεν μπορεί να μας «διδάξει», πώς θα θεραπευτούμε από ένα ψυχικό τραύμα. Και μόνο με το βίωμα αλλάζει ο άνθρωπος : Το ψυχικό τραύμα

– Μπορεί κάποιος να γίνει βίαιος και εγκληματίας επειδή δεν τον καταλάβαμε, δεν τον πλησιάσαμε σαν άνθρωπο για να καταλάβουμε τι ζει. Έτσι γίνεται εγκληματίας […] ένα άτομο αν δεν μπορέσει να μοιραστεί το βίωμά του, χάνει την ανθρώπινή του διάσταση και δεν μπορεί να ζήσει […] Κώστας Νασίκας, ψυχαναλυτής – «Αν δεν μοιράζονται τα βιώματα, χάνεται η ανθρώπινη διάσταση»

-Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού : Αλις Μίλερ, ψυχαναλύτρια – «Η άρνηση να μάθουμε»

– Η εξάλειψη της παιδικής κακοποίησης είναι η σημαντικότερη εγγύηση για έναν ανθρώπινο πλανήτη που δεν θα προκαλεί πόνο στον εαυτό του. : «Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος… Κεμάλ»

 

Εν κατακλείδι: Ανατριχιάσαμε

[…] Τώρα πια, τα ωραία λόγια της εισαγγελίας και του υπουργείου δικαιοσύνης, που προσπαθούν να μας θαμπώσουν με «εξειδικευμένους επιστήμονες», με «μέριμνα», με «προστασία», με «ελληνικό και διεθνές δίκαιο», με «θεσμοθετημένα όργανα» και κυρίως «ανθρωπιά», μόνο να μας ανατριχιάσουν -για άλλη μια φορά- μπορούν. Και το κατάφεραν. Ανατριχιάσαμε. […]

—

«Επισημαίνεται ότι και σε αυτή την περίπτωση, η εισαγγελία ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του ανηλίκου με το περιεχόμενο που δίδεται στον όρο από το ελληνικό και διεθνές δίκαιο, αλλά και με ανθρωπιά»*.

Παίρνουν τις λέξεις και τις κακοποιούν για να μας συγκινήσουν. Ανθρωπιά. Ποιά ανθρωπιά;

Στις 6 το πρωί έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της Ρούπα και μπούκαραν. Λες και δεν είχαν τρόπο να το κάνουν αλλιώς. Κατά τα άλλα «μερίμνησαν για το συμφέρον του ανηλίκου».

Και το πήγαν στη ΓΑΔΑ; Και μετά φώναξαν την κοινωνική υπηρεσία να το «συνοδεύσει» στο Παίδων;

Μέρες πριν την είχε καταδώσει αυτός που θα εισπράξει -αν ήδη δεν έχει εισπράξει- το 1 εκατομμύριο ευρώ(σημειωτέον λέγεται πως στη Γερμανία τον τρομοκράτη που σκότωσε τόσους ανθρώπους τον επικήρυξαν μόνο για 100 χιλιάδες ευρώ). Μέρες πριν ήξεραν τι έχουν να αντιμετωπίσουν. Γνώριζαν ότι η Ρούπα έχει εξάχρονο παιδί που μάλιστα γεννήθηκε στη φυλακή.

Και τι έκαναν γι’ αυτό; Οι γείτονες άκουσαν ουρλιαχτά την ώρα της σύλληψης. Οι γείτονες. Από μακρυά. Μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει τι έζησε αυτό το παιδί. Ο Βίκτωρας για την ακρίβεια. Για ποιά ανθρωπιά λοιπόν μιλάνε; Και με ποιό χυδαίο θράσος;

Η Πόλα Ρούπα δεν μπορεί πλέον εφόσον έχει συλληφθεί να φροντίσει το παιδί της, αλλά η ίδια ζήτησε να το δώσουν στη γιαγιά και στη θεία του.

Ας το έδιναν λοιπόν στη γιαγιά και στη θεία του και ας έκαναν παράλληλα και τις έρευνες που πρέπει να γίνουν. Και όταν αποφάσιζαν, από τα πορίσματα των ερευνών, ας έβγαζαν επίσημη απόφαση για την επιμέλειά του. Αυτό ίσως θα εμπεριείχε κάποιο ίχνος ανθρωπιάς. Τώρα μόνο υποκρισία.

Και θα μπορούσαμε να πειστούμε γι’ αυτό το ίχνος, αν είχαν φροντίσει η σύλληψη να μη γίνει με αυτόν τον τρόπο και μπροστά στα μάτια αυτού του παιδιού. Και τους ειδικούς να μην τους υποτιμούν μόνο για τα ύστερα, ή για ό,τι συμφέρει τα «θεσμοθετημένα όργανα»(αν θυμάμαι καλά το παιδί του Κουφοντίνα το έδωσαν  αμέσως στον παππού του και το παιδί του Τσοχατζόπουλου στη γιαγιά του, όπως ήθελε η μητέρα του) , αλλά πρώτα απ’ όλα για να προλαμβάνουν και να περισώζουν την όποια «ανθρωπιά» μπορεί να προσφέρει ένα κράτος.

[…] Όσο για την «φροντίδα» κανένας πραγματικά ειδικός στη ψυχική υγεία δε θα άφηνε ένα παιδάκι που έχει υποστεί τέτοιο σοκ χωρίς οικεία πρόσωπα αδιαλείπτως. Κάθε ώρα που περνά η ζημιά μεγαλώνει. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη γι αυτό; […] Αγγελική Σωτηροπούλου: 14,5 χρόνια μετά – Από το κακό στο χειρότερο

[…] Όταν φτάσαμε στην ασφάλεια, πήραν το παιδί μου μακριά μου. Η βίαιη απομάκρυνση ανηλίκου από τη μάνα του είναι αρπαγή. Το παιδί μας, παρά τις επίμονες προσπάθειες που έκανα, δεν μπόρεσα να το δω και, μέχρι το βράδυ της Πέμπτης 5 Ιανουαρίου, κανείς δε γνώριζε πού βρίσκεται. Το παιδί μας είναι όμηρος στα χέρια του κράτους. Είναι ένας αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Αρνούνται να τον δώσουν σε συγγενικά πρόσωπα, παρά το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.[…] Μπροστά σ’ αυτόν τον πόλεμο έχει μπει η εισαγγελέας ανηλίκων, Νικολού, η οποία δηλώνει πως απαγορεύει σε οποιονδήποτε να έρθει σε επαφή με το παιδί. Δεν πρόκειται για τίποτα λιγότερο από απαγωγή και ομηρία ανηλίκου. Πρόκειται για την πιο ποταπή πράξη σ’ αυτόν τον πόλεμο. Από χθες, 5 Ιανουαρίου, έχω ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας, προκειμένου να σπάσει άμεσα το καθεστώς αιχμαλωσίας του γιου μας και να δοθεί στα συγγενικά μας πρόσωπα. Είμαι επαναστάτρια και δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα. Τρομοκράτες, εγκληματίες, ληστές είναι όσοι απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική ζωή. Είναι οι θεσμοί και οι κυβερνήσεις που, μέσα από τα μνημόνια, διεξάγουν την πιο βίαιη, την πιο αποτρόπαιη επίθεση ενάντια στην κοινωνική βάση, στο όνομα της “διεξόδου από την κρίση”. Τρομοκράτης, εγκληματίας, ληστής είναι το κράτος και το κεφάλαιο. […] : Ανακοίνωση της Πόλας Ρούπα

Τώρα πια, οι ανακοινώσεις της εισαγγελίας και του υπουργείου δικαιοσύνης, που προσπαθούν να μας θαμπώσουν με «εξειδικευμένους επιστήμονες», με «μέριμνα», με «προστασία», με «ελληνικό και διεθνές δίκαιο», με «θεσμοθετημένα όργανα» και κυρίως «ανθρωπιά», μόνο να μας ανατριχιάσουν -για άλλη μια φορά- μπορούν. Και το κατάφεραν.

Εν κατακλείδι: Ανατριχιάσαμε.

» ..Το ζήτημα της ακούσιας  νοσηλείας  ρυθμίζεται από έτερο νομοθέτημα (άρθρα 95 και 96 ν.2071/1992) υπόκειται  σε πρόσθετες εγγύησεις ιδίως όσον αφορά ανηλίκους  και απαιτεί σε κάθε  περίπτωση τη σύμφωνη έγγραφη γνώμη δύο ψυχιάτρων άνευ της οποίας ο εισαγγελέας δεν δύναται να διατάξει τον εγκλεισμό .
 Ακόμη  και η εισαγωγή για απλή εξέταση  απαιτεί την ύπαρξη στοιχείων  που να τεκμηριώνουν το ενδεχόμενο ψυχικής  νόσου τα οποία  συνήθως υποβάλλονται στον εισαγγελέα μαζί με τη σχετική αίτηση.
 Συμπερασματικώς η μεταχείριση που επεφυλάχθη στον ανήλικο είναι προδήλως παράνομη και δη αξιόποινη  αφού αναμφιβόλως  επάγεται ψυχική βλάβη  ,ενώ συγχρόνως αποστερείται ο ανήλικος την προσωπική του ελευθερία και τις  φροντίδες των οικείων του χωρίς νόμιμο λόγο […] Προδήλως εφόσον δεν έχει τηρηθεί η επιβαλλόμενη διαδικασία για την αφαίρεση της άσκησης της επιμέλειας έχει διαπραχθεί από μέρους του εκδόσαντος τη σχετική διάταξη παράβαση καθήκοντος (259ΠΚ), η δε τοποθέτηση του ανηλίκου στο ψυχιατρείο και η απομάκρυνση από τα πρόσωπα που δυνάμει του νόμου ασκούν την επιμελειά του αποτελεί το ποινικό αδίκημα της αρπαγής ανηλίκου (ΠΚ 324) .. » Σάββας Ε. Ιωακειμίδης, Δικηγόρος Αθηνών – Μ.Δ. Ποινικού Δικαιου –Υπ.Δ.Ν. – » Το αποτρόπαιον πρόσωπο μίας πολιτείας σε παρακμή»

---

Εσχάτως να μην ξεχάσω να ρωτήσω και κάτι εδώ που φτάσαμε: Την κα.Νικολού(εισαγγελέας που έκλεισε το παιδί της Ρούπα στη Ψυχιατρική Μονάδα του νοσοκομείου Παίδων) και όλους τους άλλους που εμπλέκονται στην υπόθεση και βγάζουν όλες αυτές τις ανατριχιαστικές ανακοινώσεις, τους έχει κοιτάξει κάποιος ψυχίατρος;

---

ΥΓ.1.α.: Προσυπογράφω: […] Η κοινωνική μέριμνα οφείλει να προστατεύει τη μητρότητα και να λειτουργεί με μόνο γνώμονα τις αναγκες ενός παιδιού. Σοβαρές δεοντολογικές και επιστημονικές ενστάσεις δημιουργούνται σε σχέση με τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκε η κράτηση του παιδιού και τη συνεργασία των συναδέλφων που την υλοποίησαν[…] ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΤΟΥ 6ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ:

«Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μετά τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα, από την 5η Γενάρη και έπειτα εγείρονται πολύ σοβαροί προβληματισμοί σχετικά με την επιλογή της κράτησης και στη συνέχεια τον τρόπο διαχείρισης του ζητήματος της επιμέλειας του 6χρονου γιου της και γιου του φυλακισμένου συντρόφου της Νίκου Μαζιώτη.

Πιο αναλυτικά, το παιδί όντας παρόν κατά τη διάρκεια της σύλληψης της μητέρας του και αφού την αποχωρίστηκε απότομα, κρατήθηκε αρχικά από τη αστυνομία και μετά φρουρούμενο στη κλειστή παιδοψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου Παίδων, αποστερούμενο της επικοινωνίας με τη μητέρα του και χωρίς να του επιτρέπεται, παρα μόνο ως αποτέλέσμα κοινωνικής πίεσης μία μέρα μετά και για μικρό χρονικό διάστημα η επικοινωνία του με τους στενούς συγγενεις του.

Σε μια τόσο δύσκολή για τον παιδικό ψυχισμό συνθήκη, η εισαγγελέας ανηλίκων έκρινε σκόπιμο το παδί να κρατηθεί σε νοσοκομειακό χώρο, παρότι οι στενοί συγγενείς του ζήτησαν από την πρώτη στιγμή την επιμέλεια του παιδιού, με τη συγκατάθεση των γονέων.

Το θεμελιακό δικαίωμα του παιδιού για επικοινωνία με τη μητέρα του, η δυνατότητα να μιληθεί η συνθήκη και η μετάβαση από το πρόσωπο με το οποίο το παιδί έχει τον στενότερο δεσμό, απαγορεύτηκαν και καταστρατηγήθηκαν αυθαίρετα -χωρίς καν νομικό προκάλυμα-. Οι στενοί συγγενείς είθισται να είναι οι πλέον κατάλληλοι, τόσο σε αυτή όσο και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, για την δημιουργία ενός περιβάλλοντος ασφάλειας και συναισθηματικής πλαισίωσης ενός παιδιού. Σε σχέση με το επιχείρημα που προβάλλεται στα ΜΜΕ ότι οι συγγενεις δεν ήταν οικεία πρόσωπα για το παιδί, τόσο η ερευνητική, όσο και η κλινική εμπειρία καταδεικνύει ότι οι στενοί συγγενείς ακόμα και όταν δεν είναι φυσικά παρόντες, κατέχουν μια σημαντική θέση στη συναισθηματική ζωή του παιδιού, μέσα από τις αφηγήσεις των γονέων.

Η κοινωνική μέριμνα οφείλει να προστατεύει τη μητρότητα και να λειτουργεί με μόνο γνώμονα τις ανάγκες ενός παιδιού. Σοβαρές δεοντολογικές και επιστημονικές ενστάσεις δημιουργούνται σε σχέση με τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκε η κράτηση του παιδιού και τη συνεργασία των συναδέλφων που την υλοποίησαν.

Ως κλινικοί θεραπευτές παιδιών και παιδαγωγοί:

Παρακολουθούμε με έντονη ανησυχία αυτές τις εξελίξεις οι οποίες επιβαρύνουν σημαντικά και παρακωλύουν τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και προκαλούν το κοινωνικό θυμικό.

Απαιτούμε την άμεση συμμόρφωση της πολιτείας και παντός υπευθύνου στις θεμελιώδεις αρχές προστασίας δικαωμάτων του παιδιού και των γονέων.

Να δοθεί άμεσα η δυνατότητα επικοινωνίας του παιδιού με τους γονείς του.

Να δοθεί άμεσα η επιμέλεια του στους στενούς συγγενείς.

Να πάψει η τιμωρητική του κράτηση σε κλειστή παιδοψυχιατρική πτέρυγα βαρέων παιδοψυχιατρικών περιστατικών […]»

—

ΥΓ.1.δ.: Προσυπογράφω επίσης:  Sofia Lampiki: [«Κακοποίηση», «να μην έκαναν παιδιά», » παράπλευρη απώλεια το παιδί», «κάνανε τη τρίχα τριχιά οι δήθεν ευαίσθητοι», «εσύ μη μιλάς δεν έχεις παιδί», «παιδιά πρέπει να κάνουν όσοι τα μεγαλώνουν σωστά», «ψυχίατροι πρέπει να ελέγχουν παιδιά τρομοκρατών». Βρώμισε κουραδίλα το διαδίκτυο και δέκα άνθρωποι να ουρλιάζουν για το αυτονόητο ότι το παιδί δεν είναι λάφυρο του κράτους.  Η Κρίση έβγαλε όλη τη μπόχα στην επιφάνεια, και έδειξε τί κάνει κάποιος όταν πάρει την εξουσία. Να μαθαίνετε και να θυμάστε.]

—

ΥΓ.1.γ.: ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΥΓΕΙΑΣ – Αριστερή Ριζοσπαστική Συνεργασία Ιατρών (Α.Ρ.Σ.Ι.)

—

ΥΓ.2: «Μετά την αρπαγή του από την μητέρα του, μετά την απομόνωσή του από τους γονείς και τους συγγενείς του, μετά την απαγόρευση οποιουδήποτε να έρθει σε επαφή μαζί του (ακόμα και από παιδοψυχολόγο που έχουμε εμείς διορίσει να το επισκεφθεί), σειρά έχει η οργανωμένη προσπάθεια αποδιοργάνωσης της προσωπικότητας του παιδιού μας. «:  Δήλωση Πουλάς Ρουπα Νίκου Μαζιωτη

ΥΓ.3: Επίσκεψη του Μανώλη Γλέζου στο Νοσοκομείο Παίδων – «Είναι πλέον σαφές ότι το 6χρονο παιδί κρατείται»

ΥΓ.4: «Αγαπητοί μας,
Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος σε δημοσιεύματα και ρεπορτάζ εκπομπών για το θέμα του ανήλικου τέκνου της Πόλας Ρούπα.
Πέρα από κάθε πολιτική ή φιλοσοφική πεποίθηση και ιδεολογία, εμπλέκεται ένα αθώο ανήλικο παιδί σ’ ένα κυκλώνα ερωτημάτων για το που βρίσκεται ή τι πρέπει να γίνει.
Είναι το τραγικό πρόσωπο μιας δύσκολης κατάστασης και οφείλουμε να σεβαστούμε την αξιοπρέπειά του και να ενσκήψουμε στο θέμα με ευαισθησία.
Σήμερα, που είναι και η Μεγάλη Εορτή των Φώτων, φρονούμε πως πρέπει με ψυχραιμία και φωτισμό, να προστατέψουμε το παιδί, για να μην τραυματιστεί ψυχολογικά και αν μην στιγματιστεί, αλλά να ζήσει στο πλησιέστερο συγγενικό του πρόσωπο με ασφάλεια και την απαραίτητη ψυχολογική και κοινωνική βοήθεια, για να περάσει όσο γίνεται «αναίμακτα» την όλη κατάσταση.
Εμείς ως Κιβωτός του Κόσμου, δηλώνουμε πως είμαστε δίπλα στο παιδί για ότι χρειασθεί με ευαισθησία και αγάπη.
Πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου» ΚΥΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΥΓ.5: Η βαθύτερη έκκληση κάθε απεργού πείνας

ΥΓ.6: Έγραψε -απευθυνόμενη στον Μαζιώτη- η Ntina Mpatzia: «Ο γιος ΣΟΥ; Δεν είναι γιος ΣΟΥ μ@λ@κ@. Είναι ένα αυτόνομο, ανήλικο, μέλος της κοινωνίας μας. Ένα απροστάτευτο ανήλικο που το γέννησες και το άφησες να μεγαλώνει σε επικίνδυνες συνθήκες. Και χρέος όλων μας είναι να προστατευθεί. Οταν θα βεβαιωθεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό θα το μάθεις. «Επαναστάτες» σκ… «. Κατόπιν της κατακραυγής που εισέπραξε, διέγραψε την ανάρτηση από το φ/β. Όμως, πόσο αυτή η άποψη διαφέρει από τις πρακτικές του κράτους και στο δια ταύτα;

—

Παραπομπή:

*Η ανακοίνωση της εισαγγελίας:

«Η αντιμετώπιση της συγκεκριμένης περίπτωσης έγινε με ίδια κριτήρια όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση. Συγκεκριμένα, η προσωρινή άσκηση της επιμέλειας ανατέθηκε σε κοινωνική υπηρεσία νοσοκομείου Παίδων, αμέσως μετά τη σύλληψη της μητέρας του, περί την 15.00 ώρα της 5-1-2017

Από την πρώτη στιγμή το παιδί συνόδευε ειδικός ψυχολόγος καθώς και η ίδια η εισαγγελέας Ανηλίκων.

Έχει υποβληθεί αίτηση από την μητέρα και την αδελφή της ανωτέρω κρατουμένους με την οποία ζητούν να αναλάβουν αυτές την προσωρινή επιμέλεια του ανηλίκου.

Η αίτηση αυτή εξετάζεται και θα κριθεί αμέσως μετά την ολοκλήρωση της κοινωνικής έρευνας όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις που για κάποιο λόγο είναι αδύνατη η άσκηση της γονικής μέριμνας από τους γονείς.

Παράλληλα έχει χορηγηθεί άδεια επικοινωνίας στις αιτούσες με το ανήλικο τέκνο.

Επισημαίνεται ότι και σε αυτή την περίπτωση, η εισαγγελία ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του ανηλίκου με το περιεχόμενο που δίδεται στον όρο από το ελληνικό και διεθνές δίκαιο, αλλά και με ανθρωπιά».

—

Η ανακοίνωση υπουργείου δικαιοσύνης (εδώ οι σχετικές εξελίξεις):

Σε σχέση με ψευδείς και ανεύθυνες αναφορές για την τύχη εξάχρονου παιδιού συλληφθείσας, γίνεται γνωστό ότι κανένα παιδί ούτε συνελήφθη, ούτε κρατήθηκε ουδέποτε. Αντίθετα τέθηκε σε προστασία, μέχρι την οριστική ανάθεση της επιμέλειάς του, και παρακολουθείται από εξειδικευμένους επιστήμονες. Ήδη διευθετείται το ζήτημα της σταθερής επικοινωνίας του παιδιού με τους στενούς συγγενείς του. Αυτό που προέχει είναι να διασφαλιστεί το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, το οποίο θα κρίνουν τα θεσμοθετημένα όργανα, όπως γίνεται σε κάθε όμοια περίπτωση.

—

Δείτε επίσης:

• Πρωτοφανής στάση απέναντι σε ένα μικρό παιδί
• Υπόθεση Πόλας Ρούπα: Ενας ιδιότυπος κρατικός «ρεβανσισμός»…μέσω ενός εξάχρονου παιδιού
• Με το παιδί των Ρούπα και Μαζιώτη μην… παίζετε

—

Δήλωση αλληλεγγύης από τις κρατούμενες στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού:

«Δεν θα ανεχθούμε τον διεστραμμένο κρατικό μηχανισμό που απαγάγει και φυλακίζει 6χρονα παιδιά! Ως κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού , αρνούμαστε να μπούμε στα κελιά μας κατά το βραδινό κλείσιμο για δύο ώρες από σήμερα και έως ότου σταματήσει η ομηρία του 6χρόνου παιδιού και δοθεί στην οικογένειά του. Είμαστε αλληλέγγυες στην απεργό πείνας και δίψας Πόλα Ρούπα ως κρατούμενες, ως μανάδες, ως Άνθρωποι. Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού»

Δεν θέλουν να καταλάβουν #FidelCastro

Οι περισσότεροι ψάχνουν να βρουν ένα αποτυχημένο παράδειγμα δημιουργίας παραδείσου πάνω στον πλανήτη για να το δαχτυλοδείξουν.

Βρίσκουν κάποιες καλές ή κακές προσπάθειες, που όμως συνήθως από κάπου μπάζουν λίγο έως πολύ κόλαση.

Στην πραγματικότητα μάλλον ψάχνουν να επιβεβαιώσουν ότι ο παράδεισος δεν μπορεί να υπάρξει, για να κοιμηθούν και πάλι ήσυχοι τον ύπνο του δικαίου, αλλά όχι κατά του αδίκου.

Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν είναι πως ο παράδεισος ή θα μας έχει όλους συμμάχους ή δεν θα υπάρξει ποτέ, ή όλοι μαζί θα τον φτιάξουμε(για την ακρίβεια θα τον διατηρήσουμε και δεν θα τον καταστρέφουμε όλο και περισσότερο όπως μονίμως …αγωνιζόμαστε, γιατί η γη είναι ένας παράδεισος ούτως ή άλλως), ή κανένας μόνος του δεν θα μπορέσει.

Γιατί ολόκληρο το υπερσύστημα που λέγεται ανθρωπότητα είναι αλληλοεξαρτώμενο από τα μέρη του, τα οποία πρέπει να συμμετέχουν κι όχι απλώς να παρατηρούν ή μόνο να κριτικάρουν -πόσω μάλλον να πολεμάνε εναντίον του- καθώς καταναλώνουν το ποπκόρν τους…

Δεν θέλουν οπότε και να καταλάβουν εκείνο που έχει αποδειχθεί εδώ και χρόνια επιστημονικά, πως ακόμα κι αυτός που παρατηρεί, επηρεάζει το πείραμα!

Δεν θέλουν να καταλάβουν, ότι μπορεί να είναι άκρως υπεύθυνοι και οι ίδιοι, αν αυτός ο όποιος ένας, κάθε σπάνια φορά, δεν κατάφερε να φτιάξει τον μυθικό πολυπόθητο παράδεισο.

Και βεβαίως, δεν θέλουν να καταλάβουν, ότι όποιος προσπάθησε για έναν παράδεισο επί γης, τους αφαίρεσε από τη ζωή τους λίγο από την κόλαση -και μόνο από αυτήν του την προσπάθεια- και γι’ αυτό μόνο ένα ευχαριστώ του οφείλουν.

Δεν θέλουν να καταλάβουν #FidelCastro

Πολιτικοί επικίνδυνα βλαμμένοι

Ο μικρός που αυτοκτόνησε αφού σκότωσε τόσους ανθρώπους μέσα σε αμόκ και είχε ψυχολογικά προβλήματα – επίσης λέχθηκε πως θαύμαζε τον Μπρέιβικ – για την Μέρκελ είναι πρόκληση σύγκλισης ολόκληρου συμβουλίου για έρευνα εις βάθος ώστε να εξιχνιάσει το μυστήριο (βλ. τρομοκρατικό χτύπημα).

Για να βάλει παιδοψυχοθεραπευτές και οικογενειακούς θεραπευτές μέσα σε κάθε μα κάθε σχολείο, ούτε λόγος. Για το τι γίνεται με την παράνομη διακίνηση όπλων, δε, ούτε συζήτηση.

Τόσο επικίνδυνα βλαμμένοι οι πολιτικοί. Και άλλο τόσο, όσο μέχρι τον Ερντογάν που επικαλείται τη γνώμη του λαού -δήθεν- για να επιτρέψει τη θανατική ποινή, όταν αυτή τη στιγμή συλλαμβάνει (και βασανίζει) αθώους ανθρώπους χωρίς καμία κατηγορία και δεν τους επιτρέπει το δικαίωμα να έχουν επαφή με δικηγόρο για 30 μέρες τουλάχιστον μέσα στη φυλακή. Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία, και κατά ανθρωπίνων ζωών επίσης.

Βαριά ψυχικά ασθενείς, εγκληματίες, επικίνδυνοι κυβερνάνε τον κόσμο. Και κυρίως βλαμμένοι, μέσα σε μια δική τους πραγματικότητα. Και όταν είναι και πολιτικοί, αυτή την επικίνδυνη βλάβη τους την ιδεολογικοποιούν για να απενοχοποιούνται για ότι πράττουν.

Γιατί δε μιλάμε για εκείνους τους βλαμμένους που αθωώνουν τα δικαστήρια «λόγω βλακείας», αλλά για εκείνους τους βλαμμένους που τους ενοχοποιούν επειδή έβλαψαν. Εκείνους που τους ενοχοποιούν για την ανήκεστη βλάβη που κατέχει κάθε εξυπνάκιας επικίνδυνος εγκληματίας.

Ξέρετε, οι εγκληματίες κάθε λογής, μπορεί να έχουν ένα σωρό θαυμαστές δεξιότητες ζωής, αλλά η βλάβη τους θα παραμένει ανίκητη στους αιώνες, όσο δεν την τοποθετούμε ως τον καθοριστικότερο παρανομαστή τους.

Κάπως έτσι ξυπνάει μια μέρα ορεξάτος ένας έλληνας πολιτικός και αυτοβαφτίζεται αναιδέστατα «εξαμηνίτικος πολιτικός κρατούμενος» στη χώρα μάλιστα που κυρίως το κόμμα του ευθύνεται γι’ αυτούς.

—

ΥΓ1: Christine Cooreman: Μου αρέσει η λεξη «βλαμμενοι» που χρησιμοποιείς διότι προέρχεται από το «βλάπτω» κι αυτοί οι πολιτικοί έχουν όντως βλάβη…

ΥΓ2: Τώρα, καλώς ή κακώς το παιδί στο Μόναχο, είχε μια μορφή ψυχοπάθειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε μαζί και χιλιάδες άλλα πράγματα, θετικά ή ακόμα και θαυμαστά. Πολύ πιθανόν να ήταν και χαρισματικό παιδί. Αν όλη αυτή την ενέργειά του δεν την έστρεφε -προφανώς γιατί δεν βρήκε καμία άλλη διέξοδο καλώς ή κακώς- προς την καταστροφή, μπορεί να διέπρεπε σε κάποιον τομέα. Όλα τα δύσκολα που έχουμε μέσα μας, μπορούν συνήθως να μετουσιωθούν θετικά, εφόσον πάρουμε τη σωστή υποστήριξη, φροντίδα και γνώση, και σε κάποιες περιπτώσεις και φαρμακευτική αγωγή. Δεν είναι κακό όταν χρειάζεται η φαρμακευτική αγωγή, αρκεί να υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Δύσκολα οι άνθρωποι ξαφνικά ξυπνάνε μια μέρα στη ζωή τους και αρχίζουν να σκοτώνουν. Έχουν δείξει κάποια σημάδια να χτυπάνε σαν καμπανάκια που το περιβάλλον χρειάζεται να τα ακούσει για να δώσει σε αυτόν τον άνθρωπο όσα έχει ανάγκη. Αλλιώς μετά η καμπάνα χτυπάει για όποιον λάχει γύρω του. Όσο δεν υπάρχει α) πρόληψη για τις ψυχικές ασθένειες, β) υποστήριξη από ψυχοθεραπευτές στα σχολεία, γ) ενημέρωση, δ) ευαισθητοποίηση στην κοινωνία και στην οικογένεια, ε) γνώση και πληροφόρηση, και στ) ολισθική θεραπεία όπου χρειάζεται, θα βλέπουμε τέτοια τραγικά περιστατικά, αν δεν τα βιώνουμε. Ακόμα και ως παρατηρητές, όμως, τα βιώνουμε σε έναν βαθμό δευτερογενώς τραυματικά, και έχουν ανάλογο αντίκτυπο μέσα μας.

Ομιλούντες τοίχοι

Στον οργανισμό τηλεπικοινωνιών μια μεσόκοπη γυναίκα από την ουρά, φτάνει στο ταμείο. Θέλω να πληρώσω, λέει, 34 ευρώ έναντι των 104 που είναι σε σύνολο ο λογαριασμός που χρωστάω, και θα τον εξοφλήσω την άλλη βδομάδα, γιατί έχουν καθυστερήσει να με πληρώσουν και μένα.

Πρέπει να δώσετε το 40% του ποσού, της απαντά η ταμίας, για να μην σας το κόψουνε εν τω μεταξύ.

Μα γι’ αυτό ήρθα, απαντά η συνδρομήτρια, επειδή ο λογαριασμός έχει λήξει από το τέλος του προηγούμενου μήνα, είπα να πληρώσω ένα ποσόν έναντι, για να μην μου το κόψουνε εν τω μεταξύ, γιατί…

-Κυρία μου, σας λέω, πως ή θα πληρώσετε το 40% του ποσού, ή θα σας το κόψουνε το τηλέφωνο. Δεν έχει νόημα να δώσετε μικρότερο ποσόν από 42 ευρώ, διότι ούτως ή άλλως θα σας το κόψουν.

Αμίλητη η γυναίκα στραπατσάρει στο χέρι της ένα μάτσο το λογαριασμό με τα λίγα χρήματά της και κάνει επί τόπου στροφή.

Φεύγοντας βλέπω το θολό βλέμμα της που δευτερόλεπτα πριν καθρέφτιζε το κενό του απρόσωπου συ-στή-μα-τος μεσα από τα μάτια ενός από τους αντιπροσώπους του, της υπαλλήλου του ταμείου ή αλλιώς ενός κουφού ομιλούντα τοίχου, που «επικοινωνεί» χωρίς αυτιά, χωρίς μάτια, χωρίς ψυχή.

Πώς έφτασε να αντιπροσωπεύει το ίδιο το άκαμπτο κουφό σύ-στη-μα ένας άνθρωπος; Ποιοί γονείς έπεισαν κάποτε ένα παιδί πως οι ομιλούντες τοίχοι είναι ιδανικοί για να ταυτιστείς μαζί τους; Ποιοί δάσκαλοι, ίσως; Ποιοί ίδιοι ολόιδιοι απροσπέλαστοι ομιλούντες τοίχοι έχτισαν τούβλο τούβλο αυτό το τέρας;

 

 

Για την κατάληψη του City Plaza: Ντροπή στους «Αλληλέγγυους». Από την Αλίκη Παπαχελά

Αναγκάζομαι να κάνω δημοσίευση που δεν θα ‘θελα,  επειδή μαθαίνω ότι έχει γίνει και σελίδα καλέσματος αλληλέγγυων στο facebook για να στηρίξουν την κατάληψη του ξενοδοχείου CITY PLAZA στην Αχαρνών.

To ξενοδοχείο είναι ιδιοκτησίας μου, δεν είναι εγκαταλελειμένο, προσπαθώ εδώ και χρόνια να το πουλήσω. Τα τελευταία χρόνια των μνημονίων με τους ανήκουστους φόρους δε, έχουν φθάσει τα χρέη πάνω απ’ τον ουρανό.

Το να καταλαμβάνεις ιδιωτικό χώρο, να αρνείσαι να τον εγκαταλείψεις όταν στο ζητάει ο ιδιοκτήτης, να τον ξεφτιλίζεις λεκτικά και να του λες ότι τα δικαιώματά του είναι τίποτα μπροστά στων προσφύγων δεν είναι ούτε αλληλεγγύη ούτε δικαιοσύνη ούτε χτύπημα του καπιταλισμού. Αν σκοτώνοντας εμένα νομίζετε ότι θα έρθει παγκόσμια ειρήνη, δικαιοσύνη και ανθρωπιά, είστε μακριά νυχτωμένοι.

Ντροπή μόνο και μετάνιωμα για πολλά που πίστεψα στην ζωή μου…

***

Eκτός του χλευασμού που υπέστην απ’ τους «αλληλέγγυους» σ’ ότι και να έλεγα στην προσπάθειά μου να τους πείσω να φύγουν χωρίς παρατράγουδα μόνοι τους, άκουσα κι απ’ τον μεσήλικα «αρχηγό» τους ότι «θα μου χώσει μία» και να ξεκουμπιστώ. Εκείνη την ώρα που με χλεύαζαν και έβριζαν, ήρθε και μεσίτης με πελάτη να το δεί και ακούγοντάς με να του μιλάω στο τηλέφωνο λέγοντάς του ότι έχουν κάνει κατάληψη και να φύγει, άρχισαν να γελάνε λέγοντας «Kοίτα η μαλ… νομίζει ότι μας κοροϊδεύει» και άλλα όμορφα! Μαθαίνω επίσης, απ’ ευθείας απ’ τον ΟΗΕ, ότι υπάρχουν ανάμεσα στους «αλληλέγγυους» μέλη ΜΚΟ.

***

Ροσινάντε, ΑΡΑΝ, ΛΑΕ είναι οι»Αλληλέγγυοι» καταληψίες στο City Plaza; 20 ευρώ το κεφάλι κόβετε για να τους βάλετε μέσα; Με ξένα κόλλυβα;

Και για πείτε μου, ποιοί είστε και με τι δικαίωμα ορίζετε τη δική μου ζωή; Πήγα να ορίσω εγώ την δική σας; Ήρθα να κάνω κατάληψη στο σπίτι σας και να βάλω όποιον θέλω και να σας προπηλακίσω κιόλας; Έδειρα κανέναν όπως προπηλακίσατε και δείρατε την επί χρόνια γραμματέα της εταιρίας και προσωπική μου φίλη, που ήρθε και σας φώναζε να φύγετε γιατί είναι ιδιωτικός ο χώρος; (Παρεμπιπτόντως και 35 χρόνια πληρωνόταν κανονικά η συγκεκριμένη γραμματέας, και το εφάπαξ της πήρε από μένα και την σύνταξή της απ το 2010.)

Επειδή ξέρω, λοιπόν, ποιά συμφέροντα κρύβονται πίσω σας κι επειδή το πράγμα είναι στημένο εδώ και καιρό, κι επειδή δεν ενδίδω σε ορέξεις, μια και καλή και για τελευταία φορά:

Το κτίριο δεν είναι εγκαταλελειμένο, ούτε κατασχεμένο, ούτε δημευμένο. Δεν έχει υποθήκες και τα χρέη του αφορούν τα ΕΝΦΙΑ και τα πανωτόκια του τα τελευταία χρόνια που δεν υπήρχαν έσοδα για να πληρωθούν οι μνημονιακοί φόροι, και τα ταμεία που αφορούν αποκλειστικά εμένα, γιατί είμαι η μόνη εργαζόμενη της εταιρίας μου. Αλλοι εργαζόμενοι που να τους χρωστάω δεν υπάρχουν ούτε πιστωτές. Αρκετά με τα ψέμματα που διαδίδετε.

Αν δεν καταλαβαίνετε πόσο φασισμό κρύβουν οι συμπεριφορές σας και πόσο ΤΙΝΑ κάνετε τα πράγματα, κακό του κεφαλιού σας.

Α ρε Κουτσούμπα πόσο δίκιο είχες!

***

Ο κύριος παρακάτω, δίνει πληροφορίες λεπτομερειακές για το ξενοδοχείο. Που τα ξέρει; Μήπως κάποιοι απ τους «αγοραστές» που έχουν φάκελο με τα στοιχεία τον ενημερώνουν; Καταλάβατε τώτρα ποιός «στήνει παιχνίδι» κι έχει συμφέροντα; Πόσα σας δίνει ρε «αλληλέγγυοι»;

Chric (@chric23) | Twitter

Senaste Tweets från Chric (@chric23): «»ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι». #toixos #antinazigr http://t.co/b4pj7QjG8i«

twitter.com

***

«Φίλος» στο facebook έστειλε μήνυμα στο inbox . Βγάλτε συμπεράσματα:

ΠΑΡ 5:13 Μ.Μ.

Συγγνώμη, δεν είναι προσημειωμένο; Πώς θα το πουλήσεις; Και πόσα ξενοδοχεία σαν κι αυτό είναι προς πώληση; Ξέρεις; Ξέρεις. Για τι πράγμα μιλάς; Θα κρατήσει κάποιους ελάχιστους μήνες να περάσει η μπόρα και επιπλέον αποτρέπει στην πράξη την κατάσχεση. Γιατί ανεβάζεις τέτοια πράγματα και δημιουργείς κλίμα, επειδή κάποιος ανόητος σου μίλησε άτσαλα;

12:27 Π.Μ.
Τι λες; Που ξέρεις εσύ τι είναι και τι κάνω; ΔΕΝ είναι προσημειωμένο και φυσικά μπορώ να το πουλήσω και να αποπληρώσω τα ΕΝΦΙΑ με τους τόκους που με χρεώσανε τα τελευταία χρόνια. Κι εσείς γιατί καταλαμβάνετε το δικό μου κι όχι του Δασκαλαντωνάκη ή τα κενά του δημοσίου λίγο πιό κάτω; Ε; Ποιός δημιουργεί κλίμα;

***

Ανεβάζω τις φωτό για να καταλάβετε κάπως και πόσο επικίνδυνο είναι όλο αυτό κυρίως για τους ανθρώπους που οι «αλληλέγγυοι» εγκλώβισαν επί της ουσίας στο City Plaza. Αφού έσπασαν λουκέτα και κλειδαριές έχουν βάλει αλυσίδα δικιά τους και face control.

Το κτίριο δεν έχει ρεύμα ούτε πυρασφάλεια κι είναι επτά όροφοι. Έχουν γεμίσει τον τόπο με λάμπες πετρελαιου για φως και δεν ξέρω τι άλλο και τους έχουν κλειδώσει μέσα. Αν πιάσει μια φωτιά, άστε το κτίριο, τους ανθρώπους που θα καούν σαν τα ποντίκια δεν τους σκέφτονται;

Επίσης αν κάποιος πάθει κάτι στον έβδομο όροφο, πως θα τον πάρει ασθενοφόρο; Μερικά απ τα χιλιάδες ερωτήματα. Και φυσικά ότι και να συμβεί υπαίτια απέναντι στον νόμο είμαι εγώ κι όχι οι «αλληλέγγυοι». Συγχαρίκια και πάλι!

Τις φωτό τις τράβηξα κατά τις 10 το βράδυ:

+15

***
Και ο νοών νοείτω:

***
Μεταξύ των άλλων ψευδών που διακινούν οι καταληψίες του City Plaza, ιδού κι άλλο ένα παρακάτω. Δεν ξέρω ποιά είναι η κυρία Λεγάκη κι από που αντλεί τις πληροφορίες της αλλά είναι εν μέρει λανθασμένες.

Κυρία Λεγάκη κι όσοι διακινείτε τέτοια ψέματα για να υπερασπιστείτε το «δίκαιον» της καταπάτησης ιδιωτικού χώρου, μάθετε ότι είναι διαφορετική η ιδοκτήτρια εταιρεία και διαφορετική η εταιρεία εκμετάλλευσης που το νοίκιαζε απ την ιδιοκτήτρια μέχρι το 2010. Εμένα, λοιπόν μου ανήκει η ιδιοκτήτρια. Και στον κύριο Παναγιώτη Τσατσάνη, ξενοδόχο, και τον γιό του και την γυναίκα του ανήκε η εταιρεία εκμετάλλευσης.

Ουδέποτε δούλεψα σαν «ξενοδόχα» ούτε είχα καμμία δουλειά με τους εργαζόμενους του κυρίου Τσατσάνη. Ο εν λόγω σταμάτησε να πληρώνει τα ενοίκια για το κτίριο του ξενοδοχείου που μου ανήκε απ το 2009 και δεν μπορούσα και να τον εξώσω. Εκείνος έλαβε επιδοτήσεις ή ότι άλλο, η δική μου εταιρεία ποτέ καμμία επιδότηση από πουθενά.

Ο εξοπλισμός του ξενοδοχείου ανήκε σε κείνον και είχα εγώ βάσει της σύμβασής μας ενέχυρο επί αυτού αν δεν με πλήρωνε. Τον Μάρτη του 2010, λοιπόν, ήρθαμε σε συμφωνία για να αποχωρήσει απ το ακίνητό μου να μου αφήσει τον εξοπλισμό έναντι των χρεών του προς εμένα και να αποχωρήσει. Αποχώρησε και αμέσως μετά κήρυξε πτώχευση αφήνοντας απλήρωτους εργαζόμενους και άλλους προμηθευτές κλπ.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν θεώρησαν καλό να βάλουν σύνδικο ζητώντας από λαμπτήρες μέχρι σωλήνες αποχέτευσης για να «βγάλουν» αυτά που τους χρώσταγε ο Τσατσάνης, όχι εγώ! (Μην ξεχάσω και τα αλατοπιπέρα και τις χαρτοπετσέτες!) Κι έτσι πήγαμε δικαστικά διεκδικώντας ο καθένας τα δικά του χρεωστούμενα, οι εργαζόμενοι τ απλήρωτά τους κι εγώ τα δικά μου απλήρωτα. Η δικαιοσύνη δεν έχει ακόμα αποφανθεί, οπότε εγώ δεν είμαι σε θέση να αρνηθώ ή να αποδεχθώ καμμία νόμιμη απόφαση. Οταν αποφανθεί η δικαιοσύνη τότε φυσικά θα κάνω τα νόμιμα.

Σταματήστε τα ψέμματα γιατί υπάρχουν ντοκούμεντα και χαρτιά που αποδεικνύουν την αλήθεια. Και κυρία Antonia Legaki ανασκευάστε παρακαλώ!

---

Aliki Papachela

Ευχαριστώ την μαμά μου, τον μπαμπά μου κι όλο μου το σόϊ.
Μα πιό πολύ όλους εσάς που με κάνατε τόσο διάσημη σε μια μέρα. Τα χρόνια που δούλευα στο θέατρο ούτε είχα διανοηθεί τέτοια διασημότητα! emoticon tongue
Επίσης ευχαριστώ που έχετε πάρει αναρτήσεις, φωτό και άλλα απ το προφίλ μου στο facebook και τα κάνατε έναν ωραιότατο αχταρμά μνημοσύνου. Φωτό δε, απ τα νιάτα μου και από παραστάσεις ή παρουσιάσεις που συμμετείχα δίνουν πραγματικά άλλο χρώμα και διάσταση. Και φυσικά φίλους που φωτογραφίζονται μαζί μου και είναι και αυτοί υπόλογοι που έκαναν παρέα μ ένα κάθαρμα σαν εμένα!
Μην ξεχάσω να σας ευχαριστήσω πρωτίστως που με έχετε να πηδιέμαι με νταβραντισμένο έγχρωμο! Ονειρο ζωής που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! Και σημειολογικά κορυφαίο! Και άψογα ταιριαστό με την ναζιστική ρητορική «θα μας πηδήξουν οι μαύροι». Μπράβο στον εμπνευστή και δημιουργό!
Κατά τ άλλα, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η λάσπη και αποδόμησή μου σαν άνθρωπος. Τι δικαιώνει και ποιόν; Να με οδηγήσετε σε τι; Δικαιώνει κάπου την κατάληψη; Τύπου «είναι μαλάκω και γι αυτό καλά κάνουμε;»
Κούνια που σας κούναγε.
Καθένας λέει και κυκλοφορεί εντελώς ανυπόστατα πράγματα για μένα λες και με ξέρει και ξέρει καλά ότι έτσι είναι. Κι εγώ δλδ τώρα θα πρέπει ν αναλωθώ να διαψεύδω την κάθε μαλακία που ο κάθε ανεγκέφαλος λέει για μένα; Ρε δεν πάτε καθόλου καλά.
Εντελώς πληροφοριακά να σας πω ότι και για το βίντεο και για τα χάσταγκ στο τουίτερ και για διάφορα άλλα παρεμφερή που με διασύρουν έχει ήδη αναλάβει η ΔΗΕ και φυσικά ο δικηγόρος μου για μηνύσεις.
Οχι πουλάκια μου, δεν θα το παίξω θύμα, γιατί εγώ και ευτυχώς αρκετοί άλλοι ξέρουμε πολύ καλά τι είμαι και τι δεν είμαι καθώς και την πλήρη αλήθεια. Συρτε με στα μανταλάκια όσο θέλετε, η αλήθεια δεν θ αλλάξει.
Και τελευταίο αλλά σημαντικό. Εχετε πάρει και κάνει καραμέλα το θέμα με το «λάϊκ» δίνοντας διαστάσεις τύπου «όταν το κατάλαβε έπαθε υστερία» και άλλα φαιδρά (μην πω για την προσπάθεια ψυχιατρικοποίησής μου, άλλο πάλι κι αυτό), χρησιμοποιώντας το σχόλιο μιας φίλης που δεν ήξερε τι παίζει και είχε μπερδευτεί. Η αλήθεια είναι ότι ενημερώθηκα για την σελίδα καλέσματος που είχε γίνει, γιατί μέχρι εκείνην την ώρα δεν ήξερα ποιοί είχαν σπάσει τις κλειδαριές κι είχαν μπουκάρει και με τι σκοπό, καθ οδόν για το ξενοδοχείο. Και μου είπαν ότι το είχε ανεβάσει ο φίλος φατσομπουκίου Peterson Denise Wilberforce, κι έτσι μπήκα απ το κινητό να το δω εν πλήρη γνώσει μου τι αφορούσε. Κι έκανα λάϊκ για να έχω μεγαλύτερη ευκολία στην πρόσβαση απ το κινητό να παρακολουθώ την ανάρτηση. Μάλιστα το πρώτο σχόλιο που έκανα για το θέμα ήταν σ αυτήν την ανάρτηση. Φυσικά δεν ξέρω αν ακόμα υπάρχει και η ανάρτηση και το σχόλιο, διότι δεν φανταζόμουν τις διαστάσεις που θα έπαιρνε το θέμα για να φροντίσω να κάνω σκρην σοτ.
Το λάϊκ το έβγαλα αργά την νύχτα που επέστρεψα σπίτι μου διότι δεν υπήρχε πλέον η λειτουργική ανάγκη. Εν τω μεταξύ είχα κάνει ήδη αρκετές αναρτήσεις απ το κινητό, δεν έπαθα «υστερία» μετά. Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Αλλη απολογία ιερά εξέτασή μου; Τι βρακί φοράω να σας πω;
Και φυσικά με τιμά απολύτως που ξεσηκώσατε εναντίον μου κάτι Τατσόπουλους, Χειμωνάδες, Τζημεροτέτοιους, Ζερβούδες, Ευθυμιοπούλου και άλλα μπουμπούκια. Και μόνο αυτό με δικαιιώνει.
(Η ανάρτηση είναι δημόσια δεν χρειάζεται να βάλετε τα κυπατζίδικα ρουφιανάκια σας να «κλέψουν» το προφίλ μου.)

—

Aliki Papachela

23 Απριλίου στις 7:01 μ.μ. ·

Τι έγινε παλλουκάρια;
Αφήσαμε την δικαιολογία «κάναμε κατάληψη γιατί το ξενοδοχείο δεν έχει ιδιοκτήτη κι είναι δημευμένο απ το κράτος», όταν είδαμε ότι δεν περνάει και πιάσαμε την δικαιολογία «είναι κλειστό για να μην εκποιηθεί ο εξοπλισμός» που διεκδικούν οι εργαζόμενοι του πρώην ξενοδόχου (και όχι δικοί μου όπως πάλι λανθασμένα και εσκεμμένα κυκλοφόρησε) που ισχυρίζεται η γνωστή αλληλέγγυα δικηγορίνα;
Επειδή κι αυτό δεν ισχύει όπως θα πιστοποιήσει οποιοσδήποτε νομικός, δεν δεσμεύει ο εξοπλισμός το κτίριο, θα μπορούσε ο σύνδικος να τον έχει σε αποθήκη μέχρι να τελεσιδικίσει πληρώνοντας με δικά τους έξοδα, αλλά προτίμησε να τα αφήσει στον χώρο του ξενοδοχείου για να μην πληρώνει αποθήκη (εδώ στην μαλάκω όλα τα τζάμπα μαν), να δω το επόμενο ποιό θα είναι.
Επίσης εξηγήστε μου εσείς που κυκλοφορείτε ότι είμαι λαμόγιο, πούθε τεκμαίρεται τούτο; Εχω ΜΚΟ; Εφαγα επιδοτήσεις; Εκλεψα κρατικό χρήμα ή είχα οποιαδήποτε ανάμιξη με κρατικές αναθέσεις; Εκλεψα κανέναν; Πήρα μίζες; «Καπέλωσα» την αγορά με ακάλυπτες επιταγές; Βάρεσα κανόνι αφήνοντας στον δρόμο ανθρώπους; Για πείτε μου πληζ, που λένε και στην άνω-κάτω Μπουρδελία;

—

Η άποψη ότι όποιος έχει ακίνητη περιουσία είναι και απαραιτήτως πλούσιος, άσχετα αν αυτή η ακίνητη περιουσία του αποδίδει εισόδημα, χρήμα ζωντανό δλδ, ή είναι απαξιωμένη, είναι ακριβώς η ίδια άποψη που έχουν και οι δανειστές, η τρόϊκα κι οι εκάστοτε κυβερνώντες τα χρόνια των μνημονίων ανεξαρτήτως χρώματος. Εξ ου κι ο ληστρικός ΕΝΦΙΑ που ξεκίνησε σαν έκτακτος και προσωρινός φόρος, αλλά ως γνωστόν στην Δανιμαρκία ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Ετσι λοιπόν οι έχοντες ακίνητα ασχέτως της αποδόσεώς τους υπερχρεώνονται ασχέτως της δυνατότητάς τους πληρωμής αυτών, και αναγκαστικά αν δεν έχουν πακτωλό χρημάτωνν πίσω τους, οδηγούνται στην δήμευση αυτών των ακινήτων, που φυσικά δεν πάνε απ τον λαό για τον λαό, αλλά από έναν πολίτη κατευθείαν στους δανειστές. Εν ολίγοις ο λαός δεν έχει καμμιά απολύτως ωφέλεια απ αυτό. Οσοι, λοιπόν, με οιαδήποτε πρόφαση βοηθούν σ αυτό εγκληματούν ακριβώς το ίδιο εις βάρος ανθρώπων.
Προσέξτε κάποιοι την ρητορική σας, γιατί είτε αυτοαποκαλείστε αριστεροί, δεξιοί ή αναρχικοί, είναι ακριβώς η ίδια.

—

Πάντα ξέραμε πως τα ΜΜΕ, αυτά ειδικά που έβριζαν οι τώρα «αλληλεγγύοι», πλάσαραν τα θέματα όπως συνέφερε την εικόνα που ήθελαν να εξυπηρετήσουν. Η κοπτοραπτική δηλώσεων και εικόνων, αρχαιοτάτη μέθοδος πλασαρίσματος άποψης και χειραγώγησης όχλου. Επίσης η μαγνητοφώνηση ανθρώπων απομονώνοντας φράσεις όπως συμφέρουν την εικόνα που θέλουν να πλασάρουν.
Και ω του θαύματος, ενώ περίμεναν τα γνωστά οικόσιτα, η Παπαχελά να ρεζιλευτεί τρέχοντας από κανάλι σε κανάλι ως άλλος «Ούλης» και να «υστεριάζεται» για την ιδιοκτησία της, εκείνη κράτησε την αξιοπρέπεια με την οποία έχει μάθει να ζεί και δεν το έκανε.
(Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω και να εξαιρέσω δημόσια την κυρία Tatiana Stefanidou που ενώ μου είχε ζητήσει να πάω στην εκπομπή της με πολύ ευγενικό τρόπο και αξιόλογα επιχειρήματα και της αρνήθηκα ήταν η μόνη που παρουσίασε αξιοπρεπώς το θέμα.)
Κι έτσι φτάσαμε να βλέπουμε τον Ανδρουλιδάκη, αρχηγόπουλο της κατάληψης, της επανάστασης, της λάσπης, του ψέμματος, έμμισθο αναρχικό, να μπάζει τα κανάλια και τις κάμερες στο υπό κατάληψη ΙΔΙΩΤΙΚΟ κτίριό μου, παρουσιάζοντας εικόνες από μωρά και όμορφες γλυκές τρυφερές στιγμές της ζωής των προσφύγων μέσα στο City Plaza, ευαισθητοποιώντας το κοινό της δύσμοιρης χώρας, πόσο καλά και αγνά παιδιά είναι οι αλληλέγγυοι και πόσο σκύλα η Παπαχελά που θέλει να πετάξει έξω τα παιδάκια μέσα στην λάσπη και το κρύο. Ως άλλος Ούλης, απ την ανάποδη, έχει μεγάλη καριέρα μπροστά του μιάς και «γράφει» στην κάμερα.
Ωραίο το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο.

—

Σήμερον κρεμάται.
Καλημέρα σας.
Δήλωση για όποιον ενδιαφέρεται:

Ειμαι η νόμιμη εκπρόσωπος και μοναδική μέτοχος της ΑΜΑΖΩΝ Α.Ε. στην αποκλειστική κυριότητα της οποίας ανήκει το ξενοδοχείο CITY PLAZA επι της οδού Αχαρνών αρ. 78 και Κατριβάνου αρ. 1 στην Αθήνα.
Η μισθώτρια εταιρεία του ξενοδοχείου με την επωνυμία ΠΛΑΖΑ ΑΞΕ εξώσθηκε το Μάρτιο του 2010, λόγω οφειλής μισθωμάτων προς την εταιρεία μου, έκτοτε δε το ξενοδοχείο παραμένει κενό. Η μισθώτρια εν συνεχεία πτώχευσε και υφίσταται αντιδικία μεταξύ της εταιρείας μου και του συνδίκου της πτώχευσης, αναφορικά με την κυριότητα του εξοπλισμού ΚΑΙ ΟΧΙ του ακινήτου. Η εταιρεία μου ΟΥΔΕΠΟΤΕ απασχόλησε κάποιον από τους εργαζομένους στο ξενοδοχείο, οι οποίοι προβαίνουν σε δηλώσεις συμπαράστασης και κατ’ επέκταση δεν οφείλει ούτε ένα ευρώ σε αυτούς από οιαδήποτε αιτία.
Να σημειωθεί ότι είναι απολύτως ψευδές ότι εγώ αρνήθηκα οποτεδήποτε την απομάκρυνση του εξοπλισμού απο τον χώρο του ξενοδοχείου, γεγονός το οποίο μάλλον θα με εξυπηρετούσε, δεδομένου ότι ο σύνδικος της πτωχεύσεως κ. Αναστασιάδης έχει ορισθεί μεσεγγυούχος του εξοπλισμού. Προ μηνός, μάλιστα, σε συνεννόηση με τον κ. Αναστασιάδη άνοιξα το ξενοδοχείο, προκειμένου αυτός (Αναστασιάδης) να επιδείξει τον εξοπλισμό σε ενδιαφερόμενο αγοραστή -ξενοδόχο από το Ναύπλιο.
Το ζητούμενο εδώ δεν είναι αν υπάρχουν οφειλές ή όχι, αν και όπως προανέφερα εγώ δεν οφείλω σε κανένα έστω κι ένα ευρώ. Το ζητούμενο είναι η κατάφωρη παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που έγινε από δήθεν αλληλέγγυους, οι οποίοι σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, προσπαθούν να νομιμοποιήσουν εγκληματικές συμπεριφορές, βγάζοντας μπροστά τους εργαζομένους με τους οποίους δεν με συνδέει απολύτως τίποτε

—

* Το χρονικό των ανακοινώσεων από την Αλίκη-Μαρία Παπαχελά, ιδιοκτήτρια του City Plaza

—

https://www.youtube.com/watch?v=kvcvFVLIlnQ&feature=share

Οι πρόσφυγες θέλουν να πιστέψουν στο αδύνατο, γιατί ζουν το αδιανόητο

Όλη η προσπάθεια της κυβέρνησης, της ΕΕ και της Τουρκίας, ήταν -και είναι- να έχουν υπό έλεγχο τους πρόσφυγες, όχι όμως όπως αποδείχτηκε, για να προστατέψουν ακριβώς τα δικαιώματά τους -μόλις αυτές τις μέρες τούς έδωσαν φυλλάδια στη γλώσσα τους, για το που και πως μπορούν να καταθέσουν αίτηση ασύλου μέσω διαδικτύου, γιατί κατάλαβαν επιτέλους ότι -παρόλη την δεινή τους κατάσταση, προς τιμήν τους- δεν μπορούν να τους κάνουν ότι θέλουν.

Τούς είπαν λοιπόν -με σκοπό να τους πείσουν να κατευθυνθούν στους καταυλισμούς, όπου παρεμπιπτόντως εκτός των άλλων θα περιθωριοποιούνταν ακόμα περισσότερο από την κοινωνία- μόλις αυτές τις μέρες, για την αίτηση ασύλου. Άφησαν ελεύθερους και τους φασίστες να αλωνίζουν, για να κακοποιούν και να τρομοκρατούν, όπως έγινε π.χ. στη Χίο και στον Πειραιά. Αλλά και πάλι αποδείχθηκε ότι δεν είναι κοκκινοσκουφίτσες οι πρόσφυγες.

Τόσο καιρό τους μπουντρούμιαζαν σε έναν χώρο, τους έδιναν έναν αριθμό στο μπράτσο σαν τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και από ότι μαθαίναμε δεν τους έλεγαν τίποτα για την αίτηση ασύλου και γενικά τα δικαιώματά τους, εκτός του ότι δεν υπήρχε κανείς να τους μιλήσει στη γλώσσα τους ούτε να τους ενημερώσει σωστά.

Το δελτίο της Ερτ δεν ήταν δελτίο ειδήσεων. Τίποτε ουσιαστικό δεν έλεγε για το τι γίνεται. Σταμάτησα να το βλέπω, γιατί το θεώρησα από ένα σημείο και μετά εντελώς κοροϊδία.

Τους κοροϊδεύουνε λοιπόν και τους εμπαίζουνε, όπως έχουν μάθει να κάνουν με τους ψηφοφόρους τους. Αλλά δεν έπιασε, δεν το χάψανε οι πρόσφυγες το παραμύθι ότι τους αγαπάνε οι λύκοι, ούτε κάθονται να τους κρύψουν όπου θέλουν με απαράδεκτες συνθήκες επιβίωσης και με την απειλή της απέλασης/επαναπροώθησης ανά πάσα στιγμή.

Γιατί δεν έκαναν επίσης τίποτα για τις επανενώσεις οικογενειών, που σίγουρα μπορούσαν – εκτός του ότι  είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα των προσφύγων; Και τώρα άρχισαν να τους μαζεύουν και να τους γυρίζουν στην Τουρκία μέσα σε φυλακές.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα προχτές ανακοίνωσαν ότι αποσύρονται από τους καταυλισμούς και δεν θα παρέχουν υπηρεσίες, διότι δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των προσφύγων για άσυλο με τη συμφωνία της ΕΕ-Τουρκίας, και δεν θα γίνουν συνένοχοι εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Και πολύ καλά έκαναν. Η Διεθνής Αμνηστία  παράλληλα τόνισε πως «Η Ευρώπη μετατρέπει αυτό που θα έπρεπε να είναι ο δρόμος προς την προστασία σε έναν εφιάλτη».

Λοιπόν, τι έχει μείνει σε αυτούς τους ανθρώπους; Τι έχει μείνει στους πρόσφυγες, που όπως αποδείχθηκε δεν είναι ηλίθιοι, αλλά μόνο κατατρεγμένοι είναι από τον πόλεμο και από μας και από όλους πια, όπως είπε σήμερα ένας στην κάμερα από την Ειδομένη, ανάμεσα στα χημικά και στις πλαστικές σφαίρες; – που ακόμα και στον καταυλισμό έριχνε η ΠΓΔΜ χημικά, ακόμα και στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα έφτασαν ανενόχλητα από την κυβέρνησή μας;

Η διαμαρτυρία, η εξέγερση, το αδύνατο, ακόμα και το παράλογο τους έμεινε. Τίποτε άλλο.

Τους έδιναν ή όχι τα φυλλάδια που τους προέτρεπαν να προσπαθήσουν να ξαναπεράσουν τα σύνορα, τα ίδια θα έκαναν, ίσως και χειρότερα, απόλυτα δικαιολογημένοι.

Γιατί τα φυλλάδια αυτά είναι η αφορμή και όχι η αιτία. Και θεωρώ επίσης πως τα γράφουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι ίδιοι τα διακινούν, ακόμα κι αν τους βοηθάνε κάποιοι γι’ αυτό.

Διότι οι πρόσφυγες, θέλουν να πιστέψουν στο αδύνατο, γιατί ζουν το αδιανόητο. Δεν ελέγχουν τη ζωή τους, δεν ελέγχουν τίποτα. Το μόνο που μπορούν να ελέγξουν είναι τα όνειρά τους. Γι’ αυτό και τους φοβούνται.-

Δείτε επίσης:

• Πρόσφυγες: Αντιμέτωποι και με το πένθος
• Η σκληρή απάντηση των ανεξάρτητων εθελοντικών οργανώσεων της Ειδομένης στη λάσπη των ΜΜΕ και στην αστυνομία ΒΙΝΤΕΟ

Art Agains : Eidomeni, Greek-FYROM borders 10 April 2016. FYROM riot police fired teargas and rubber bullets at refugees and journalists -many children- on the Greek side of the border, after a group of refugees attempted to find a way to cross into the other side. Hundreds of refugees injured. About 11,000 people are living in terrible conditions in the camp next to the closed borders. Lots of them are children. Photograph/info by Emin Özmen / Agence Le Journal #openEUborders #NOdeportations #safepassage #ACAB

Άντε λοιπόν, βοήθειά μας!

[…] Και μετά θέλετε να μας πείσετε, πως ενδιαφέρεστε πραγματικά να λύσετε το γρίφο της τρομοκρατίας, του φασισμού, του φανατισμού, και του ISIS.  Άιντε λοιπόν, βοήθειά μας! […]

«Εκδικούνται τις δυτικές αξίες. Είναι απέναντι, είναι σαν να κάνουν πόλεμο στις δυτικές αξίες […] Είναι παιδιά περιθωριοποιημένα και βρίσκουν νόημα στη ζωή τους μόνο μέσα από αυτή τη διαδικασία, στο να πολεμήσουνε τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, μέσα από το φανατικό Ισλάμ […] Είναι πεπεισμένοι ότι τους αγαπάει ο αρχηγός τους γιατί τον υπακούουν απόλυτα. Μέχρι να θυσιάσουν και τη ζωή τους. Η ζωή τους, είναι λεπτομέρεια. Προτεραιότητα είναι το να τους αγαπάει κάποιος» Κώστας Νασίκας

Διάφοροι σήμερα προσπαθούν να λύσουν το γρίφο για το πως θα αντιμετωπιστεί ο ISIS αλλά και οι ακροδεξιοί και ρατσιστές που αρχίζουν να παίρνουν κεφάλι σε ΕΕ και Αμερική.

Φοβούνται για το μέλλον της Ευρώπης, αναρωτιούνται πως θα είναι το μέλλον μας μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Και είναι η πρώτη φορά που μιλάνε ανοιχτά για πόλεμο.

22/3/16 – ISIS: «Να περιμένετε κι άλλες βόμβες κι άλλους νεκρούς. Σύντομα και στη Γερμανία. Τι χαρά να εκρήγνυται το κεφάλι ενός άπιστου. Μετά τις βόμβες, να περιμένετε τους στρατιώτες μας με τα καλάσνικοφ. Να περιμένετε κι άλλους νεκρούς. Εσείς βομβαρδίζετε την Ανατολή, εμείς βομβαρδίζουμε τη Δύση».

10/06/12 – Δ. Γαλάνη: «Ζούμε σε πόλεμο και πρέπει να ενωθούμε […] Επιμένω, ζούμε σε πόλεμο. Κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, που ανάλογα με την αντοχή του το κάθε κράτος, πορεύεται» – Απόσπασμα από την Έρευνα για την Κρίση (2010-2014)«, Εκδόσεις Κέδρος.

Τι δημιουργεί τον κάθε είδους φανατισμό που πάει μαζί με τον ρατσισμό; Τι δημιουργεί το μίσος και το δογματισμό; Τι δημιουργεί την ανάγκη σε έναν άνθρωπο να γίνει δογματικός, ρατσιστής, φασίστας, να μισεί τους αντιπάλους και πάντα να κακοποιεί και να εκμεταλλεύεται;

Το είδαμε το πρόσωπο του φανατισμού και του ρατσισμού ακόμα και με τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων τις προηγούμενες μέρες που ούρησαν πάνω σε μια ζητιάνα. Δεν χρειάζεται να γίνει τρομοκρατικό χτύπημα για να καταλάβουμε.

Γιατί λοιπόν όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες αναρωτιούνται ακόμα τι πρέπει να κάνουμε για να εξαλείψουμε το φανατισμό, το φασισμό και το ρατσισμό;

Δεν ρωτήσανε ποτέ κανέναν γονιό κάποιου από αυτούς τους φανατικούς; Δεν βρήκανε ποτέ κανέναν δάσκαλο κάποιου τζιχαντιστή που ήδη πιάσανε, ή κάποιου φασίστα;

Γιατί πολίτες της Γαλλίας και του Βελγίου, δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών, δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν μέσα στις κοινωνίες που μεγάλωσαν, και εύκολα προσηλυτίστηκαν από τον ISIS;

Γιατί πολίτες της Γερμανίας και της Ευρώπης, οι οποίοι έχουν δει με τα ίδια τους τα μάτια τα αποτελέσματα του φασισμού, συνεχίζουν να τον φαντασιώνουν στα όνειρά τους;

Γιατί η Ευρώπη αρνείται να συνεργαστεί με τη Ρωσία για την αντιμετώπιση του ISIS, παρόλο που είναι η μόνη που τον πολεμάει στη Συρία; Ποιοί τους πούλαγαν όπλα; Ποιοί προκαλούν και ποιοί συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στους πολέμους;

«Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό […] για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο θα φέρει την αλλαγή […] δεν αρκεί, απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε!» Χρόνης Μίσσιος

Κλείνουν τα αυτιά, τα μάτια, τα σύνορα. Μιλάνε την ξύλινη γλώσσα της πολιτικής βλέποντας μόνο τις κορυφές των παγόβουνων, ενώ από μέσα τα ηφαίστεια βράζουν. Κι όταν εκραγούν, συνεχίζουν τα ίδια.

Δεν ρωτάνε επιπλέον, κανέναν ψυχολόγο, κανέναν ανθρωπολόγο, κανέναν κοινωνιολόγο, κάνεναν εκπαιδευτικό, κανέναν γονιό. Μόνο τους συμβούλους τους ρωτάνε, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τι ομιλίες και τι θέση θα πάρει το κόμμα τους, για να μαζέψει κι άλλους ψηφοφόρους.

«Τα συναισθήματα ενοχής και αθωότητας είναι πρωταρχικά κοινωνικά φαινόμενα, που δεν μας προσανατολίζουν αναγκαστικά προς υψηλότερες ηθικές αξίες. Αντίθετα, με το να μας δένουν τόσο ισχυρά με τις ομάδες, που είναι αναγκαίες για την επιβίωσή μας, τα συναισθήματά μας ενοχής ή αθωότητας συχνά μας τυφλώνουν ως προς το τι είναι ΚΑΛΟ και τι ΚΑΚΟ. Mια καθαρή ή ένοχη συνείδηση έχει πολύ λίγο να κάνει με το καλό ή το κακό. Οι χειρότερες αγριότητες και αδικίες έχουν διαπραχθεί με καθαρή συνείδηση, ενώ νοιώθουμε κάπως ένοχοι κάνοντας καλό, όταν παρεκκλίνει από αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμάς. Ονομάζουμε τη συνείδηση εκείνη, που βιώνουμε ως αθωότητα, προσωπική συνείδηση». Μπερτ Χέλινγκερ

Αλλά ο φανατισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός, είναι τα τρία κακά της μοίρας μας, από τότε που γεννιόμαστε. Από το ίδιο το σπίτι μας μπαίνουν οι βάσεις, και μετά αυτές συρρικνώνονται ή γιγαντώνονται ανάλογα, μέσα στο σχολείο και αργότερα μέσα στην κοινωνία.

Όταν κάποιος είναι αποκλεισμένος κοινωνικά, είτε από φτώχεια, είτε από έλλειψη μόρφωσης, είτε από ρατσισμό, και παράλληλα, π.χ. μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε απαρνηθεί την καταγωγή της, τα ήθη και τα έθιμά της, για να ενσωματωθεί μέσα σε ένα ξένο κράτος, και συγχρόνως οι ίδιοι αυτοί γονείς ποτέ δεν τον κατάλαβαν, και ακόμα χειρότερα μπορεί να μην είχε καθόλου γονείς κοντά του και να μεγάλωσε σε ιδρύματα, ή με ανάδοχες οικογένειες, τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει -το πιθανότερο- αυτός ο άνθρωπος;

Αν συνάντησε τυχαία κάποιον να τον καταλάβει, και να μπορέσει να μοιραστεί τα βιώματά του, καλώς. Αν δεν συνάντησε όμως; Τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα γίνει φανατικός κάτι, φανατικός οτιδήποτε:

«Μπορεί κάποιος να γίνει βίαιος και εγκληματίας επειδή δεν τον καταλάβαμε, δεν τον πλησιάσαμε σαν άνθρωπο για να καταλάβουμε τι ζει. Έτσι γίνεται εγκληματίας […] ένα άτομο αν δεν μπορέσει να μοιραστεί το βίωμά του, χάνει την ανθρώπινή του διάσταση και δεν μπορεί να ζήσει». Κώστας Νασίκας

Μπορείτε να δείτε και καμιά ταινία, επίσης. Όπως εκείνη την ταινία που μιλάει για τα δύο αδέλφια που γίνονται βομβιστές αυτοκτονίας. Δυο αδέλφια. Σας θυμίζει τίποτε; Υπάρχουν λοιπόν, ακόμα και ταινίες και ντοκιμαντέρ για το πως γεννιέται ο φασισμός, η βία, το μίσος, και οι τζιχαντιστές. Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο, κι εσείς κρυφό καμάρι.

Κι αν βαριέστε να ασχοληθείτε με ταινίες ή να συμβουλευτείτε κανέναν άλλον εκτός από ανθρώπους με την δική σας ειδικότητα, αναρωτηθείτε, μήπως αυτό δεν είναι ρατσισμός; Να βλέπουμε τον κόσμο μόνο με τον τρόπο που μάθαμε από την ειδικότητα που πήραμε στο Πανεπιστήμιο;

Γκρεμίστε τους όποιους φράχτες. Είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβετε, από τη μιά, πόσο δύσκολο είναι να μετακινηθεί κάποιος φανατικός από τις θέσεις του, και από την άλλη, τι πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Και μόλις το καταλάβετε αυτό εμπειρικά κι όχι μόνο εγκεφαλικά, τότε ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα να σας έρθει κάποια ιδέα, όχι για το πως να αντιμετωπίσουμε τα συμπτώματα του σύγχρονου πολέμου, που λέγεται τζιχαντισμός, φασισμός και φανατισμός, που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε και εκθρέψαμε, με πολλούς τρόπους, και τώρα υποκρινόμαστε τάχα ότι δεν ξέραμε, δεν είδαμε δεν καταλάβαμε, αλλά για το πως να αντιμετωπίσουμε κυρίως τις αιτίες του.

Τέλος, ξαναδείτε και το βίντεο της μητέρας του Παύλου Φύσσα, που ο φασίστας δολοφόνος του παιδιού τους, βρίσκεται έξω από τη φυλακή. Διότι, αστυνόμευση, κλειστά σύνορα, στρατοκρατούμενες πόλεις, και ότι άλλο, χωρίς ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, δεν έχουν καμία ελπίδα, να αποτρέψουν ούτε μια τρίχα από τον φανατισμό, από τον ρατσισμό, από τον φασισμό, και από τον τζιχαντισμό.

Και Δικαιοσύνη, με καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων π.χ. των προσφύγων, και όχι μόνο, με εκατομμύρια ανθρώπους στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά, και όλο και περισσότερες δημοκρατικές εκπτώσεις υπέρ αυτής της δήθεν ασφάλειας, δεν νοείται.

Γιατί κανένας δεν βρέθηκε να σηκώσει αυτά τα παιδιά από κάτω, για να μην πούμε γι’ αυτούς που τα ανάγκασαν να πέσουν κάτω, και τώρα αυτοί οι ίδιοι, θέλουν να μας πείσουν ότι τους ενδιαφέρει η δημοκρατία, άρα τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα; Δημοκρατία γι’ αυτούς είναι μόνο ό,τι προάγει τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα και τίποτα άλλο.

Όλα αυτά προϋποθέτουν λοιπόν και Παιδεία. Κι εδώ γελάμε ελεύθερα. Διότι τουλάχιστον στην Ελλάδα, οι εκπαιδευτικοί είναι λιγότεροι από τους παππάδες, οι οποίοι είναι περισσότεροι και από τους γιατρούς και από τους δικαστικούς (ας μην μιλήσουμε για τους κοινωνικούς λειτουργούς, τους ψυχολόγους και τους κοινωνιολόγους, και όλους τους άλλους επιστήμονες που έχουν τραπεί σε άτακτη φυγή).

Και μετά θέλετε να μας πείσετε, πως ενδιαφέρεστε πραγματικά να λύσετε το γρίφο της τρομοκρατίας, του φασισμού, του φανατισμού, και του ISIS.  Άιντε λοιπόν, βοήθειά μας!

ΥΓ. Πήγανε να κλάψουν με ρεσώ για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Βέλγιο, στην πλατεία Χρηματιστηρίου… Βοήθειά μας, δις.

ΥΓ2.Στις ειδήσεις του Alpha TV το μήνυμα του προσφυγόπουλου από την Ελλάδα: «Sorry for Brussels«, το μετέφρασαν: «Συγγνώμη για τις Βρυξέλλες», αντί για το σωστό: «Λυπούμαστε για τις Βρυξέλλες». Βοήθειά μας, τρις.

ΥΓ.3. Σήμερα στον ΣΚΑΪ σε ενημερωτικό υποτίθεται βίντεο, χαρακτήριζαν με προσβλητικά επίθετα δηλώσεις υπουργού, λες και έγραφαν άρθρο άποψης σε κάποια κίτρινη φυλλάδα. Αυτό δεν είναι ενημέρωση, ούτε δημοσιογραφία. Και δεν είδα κανέναν να κόπτεται. Βολεύονται και τους συμφέρει όσοι δεν είναι στην κυβέρνηση, αλλά δεν καταλαβαίνουν το κακό που δημιουργούν, και θα το βρουν μπροστά τους. Και σημειωτέον δεν είμαι της κυβέρνησης. Βοήθειά μας, λοιπόν, και τετράκις.

Δείτε επίσης:

• Ο ψυχαναλυτής Κώστας Νασίκας, του Πανεπιστημίου της Λυών, για τις επιθέσεις στο Παρίσι
• Αν δεν μοιράζονται τα βιώματα, χάνεται η ανθρώπινη διάσταση
• Νάνος Βαλαωρίτης: Φασίστες και τζιχαντιστές απειλούν τον δυτικό πολιτισμό
• Πρόσφυγες: Αντιμέτωποι και με το πένθος
• Πώς γεννιέται το μίσος; Της Alice Miller
• H πλειοψηφία γύρω μας, φασίστες είναι

Πρόσφυγες: Αντιμέτωποι και με το πένθος

Ας τα έχουν οι υπεύθυνοι όλα τα παρακάτω υπόψιν τους και ας πράξουν αναλόγως. Διότι χρειάζεται σωστή ενημέρωση(έστω και με φυλλάδια που θα μοιραστούν), όσο και υποστήριξη στους πρόσφυγες(επίσης έστω με φυλλάδια) για να αντέξουν να διαχειριστούν όλα αυτά που τους συμβαίνουν, και να μην γίνουν έκτροπα εκτός ελέγχου, π.χ. ξεσπάσματα βίας, (βλ.: Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί θυμίζει η κατάσταση στον καταυλισμό των προσφύγων στην Ειδομένη), απόπειρες αυτοκτονίας(βλ. δύο άτομα επιχείρησαν να αυτοπυρποληθούν), απεργίες πείνας, ή και κατάθλιψης – παραίτησης, με όλα τα παρελκόμενα, αλλά και με κίνδυνο της ζωής τους.

Το τι θα αποφασίσουν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι δικαίωμά τους. Ό,τι κι αν αποφασίσουν, όμως, για ότι περνάει από το χέρι τους, να είναι δική τους συνειδητή απόφαση, έχοντας πρώτα μπορέσει -όσο είναι δυνατόν- να συνθέσουν τις σωστές πληροφορίες για την πραγματικότητα, και να έχουν πάρει αυτή την απόφαση με επίγνωση, και σε -όσο γίνεται- κατάσταση ελέγχου της ζωής τους. Αν όμως δεν έχουν σωστή ενημέρωση και υποστήριξη, τότε ενδέχεται να είναι εκτός πραγματικότητας όσο και επικίνδυνη η όποια απόφαση πάρουν, όπως εκείνη που επέλεξαν να υλοποιήσουν τις προηγουμενες ημέρες με το να περάσουν το ποτάμι και κατόπιν μετρούσαν τραυματίες.

Πρόσφυγες: Αντιμέτωποι και με το πένθος:

Οι πρόσφυγες είναι «επιζώντες της βίας»(1), έχουν οι περισσότεροι αν όχι όλοι πολλαπλά ψυχικά τραύματα(2) από τον πόλεμο, τη βία, τις κακοποιήσεις, την απειλή της ίδιας τους της ζωής και πολλές άλλες τραυματικές εμπειρίες(3), π.χ. ως μάρτυρες τραυματικών γενονότων άλλων, συν της ίδιας της προσφυγιάς σε μια Ευρώπη που τους αρνείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, κλπ.

Εκτός από την αντιμετώπιση της προσφυγικής τους τραγωδίας, που συμπεριλαμβάνει αυτά τα ψυχικά τραύματα τα οποία εμπεριέχουν μια σειρά από συνεχόμενα σοκ και πάνε παρέα με το σύνδρομο μετατραυματικού στρες , έχουν να διαχειριστούν και τις πολλαπλές απώλειές τους (πολλές απ’ αυτές τις απώλειες προστίθενται στα τραυματικά γεγονότα, από τον σοκαριστικό τρόπο που συνέβησαν), άρα το πένθος:

Της προηγούμενης ζωής τους εν καιρώ ειρήνης, του σπιτιού τους, της πατρίδας τους, πολλοί από αυτούς της ίδιας της οικογένειάς τους, των παιδιών τους ή των γονιών τους, των αδελφών τους, των συγγενών, των φίλων τους, για να μη μιλήσουμε για την απώλεια των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως αναφέρθηκε, σε πολλές περιπτώσεις της υγείας τους ή και της σωματικής τους ακεραιότητας, αλλά και την απώλεια βασικών συνθηκών επιβίωσης, κλπ.

Είναι λοιπόν αντιμέτωποι με το να τα βγάλουν πέρα με τη διαχείριση:

α) όλων αυτών των ψυχικών τραυμάτων τους, και των σοκ που υπέστησαν, συν την απειλή της απώλειας της ίδιας της ζωής τους, την απώλεια της ασφάλειάς τους(βλ. μαρτυρία μικρού κοριτσιού: «Έχω ένα όνειρο: Να είμαι ασφαλής»), συν άλλες τραυματικές εμπειρίες.

β) του πένθους για όλα αυτά που έχουν χάσει και συνεχίζουν να χάνουν (όπου κάποια απ’ τα στάδιά του πένθους -βλ. παρακάτω- εμπεριέχουν και την διεκδίκηση της επανάκτησης απολεσθέντων ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως  και συνθηκών επιβίωσης και διαβίωσης, μέσα στην πραγματικότητα που θα επιλέξουν να δημιουργήσουν, πάνω στην όποια πραγματικότητα βρίσκουν στο …ταξίδι τους για μια νέα Ιθάκη).

Αυτές τις μέρες τους ενημέρωσαν (με φυλλάδια) για άλλη μια μεγάλη απώλεια: Πως χάθηκε και η τελευταία τους ελπίδα να περάσουν τα σύνορα, που αγωνίζονταν γι’ αυτήν με κίνδυνο της ζωής τους. Και η ψυχική διεργασία που συνοδεύει την κάθε απώλεια είναι το πένθος. Πόσω μάλλον μια ξαφνική όσο και σοκαριστική απώλεια.

*Ποια είναι τα στάδια του πένθους:

1. ΑΡΝΗΣΗ

Το πρώτο στάδιο του πένθους είναι η άρνηση: όταν βρεθεί κάποιος μπροστά στην απώλεια το πρώτο πράγμα που βιώνει είναι μία αίσθηση σοκ (βλ. «Εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη: Δεν σκοπεύουμε να φύγουμε…»). Ο οργανισμός του, η ψυχή του, το μυαλό του αρνείται να δεχθεί την πληροφορία, για ένα διάστημα είναι σαν να βρίσκεται σε σοκ. Όλα φαίνονται να έχουν παγώσει μέσα του, φαίνονται κάπως ακίνητα, και είναι σαν να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα.

Σε όλους είναι οικεία η φράση «δεν μπορεί να συμβαίνει, δεν το πιστεύω…», όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μία μικρή ή μεγάλη απώλεια.

Αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται (ποικίλλει ανάλογα το άτομο και την πληροφορία) ο οργανισμός του να δεχθεί την πληροφορία.

Αρχικά λοιπόν αμύνεται σε αυτήν, τίποτε μέσα του δεν τη δέχεται, είναι σαν να γίνεται βράχος μπροστά σε ένα τεράστιο κύμα που έρχεται καταπάνω του, είναι ο τρόπος του να το αντέξει αρχικά. Για την αρχική αυτή περίοδο, φαίνεται σαν να είναι αλλού, «εκτός τόπου και χρόνου», βιώνει μία αίσθηση μουδιάσματος, ακινησίας.

2. ΘΥΜΟΣ

Αμέσως μετά έρχεται, ο θυμός. Όταν καταλάβει την πληροφορία, αποκτήσει επαφή με την πραγματικότητα, κάνει την εμφάνιση του ο θυμός. Θυμώνει, γι’ αυτό που του έχει συμβεί, θυμώνει γι’ αυτό που έχασε. Ψάχνει κάπου να ρίξει τις ευθύνες, τα βάζει με όλους όσοι μπορεί να εμπλέκονται στην κατάσταση αυτή έμμεσα ή άμεσα, με τον Θεό, με όσους είναι κοντά του.

Το στάδιο αυτό μπορεί να συνοδεύεται από επιθετικότητα, υπερκινητικότητα, οργή, υπερένταση. Όλα του φταίνε. Νιώθει μόνος μπροστά σε αυτό που του έχει συμβεί, βιώνει αδικία. Η φράση που συχνά ακούγεται είναι: «Γιατί; Γιατί σ’ εμένα, γιατί τώρα;».

Όταν χάνει κάποιος κάτι που ήταν σημαντικό βρίσκεται απότομα μπροστά σε μία άγνωστη κατάσταση, έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής του (βλ. κίνδυνο αυτοκτονίας(4): στο σημείο που μιλά για την απώλεια ελέγχου της ζωής των ανθρώπων).

Στην προσπάθεια του να αποκτήσει ξανά κάποιον έλεγχο, στην προσπάθεια του να νοηματοδοτήσει αυτή την καινούρια κατάσταση, να δώσει απάντηση σε αυτό το γιατί, χρειάζεται να βρει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό. Μπορεί να γίνεται ή να φαίνεται παράλογος, όμως το συναίσθημα αυτό δεν συνοδεύεται από λογική και επιχειρήματα. Είναι η προσπάθεια του οργανισμού του να απορροφήσει την πληροφορία και να μπορέσει να πάει παρακάτω.

3. ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Αυτό το στάδιο θα δώσει τη θέση του στο στάδιο της διαπραγμάτευσης ή αλλιώς παζαρέματος. Το άτομο αρχίζει να διαπραγματεύεται την πραγματικότητα σε νέους όρους. Αρχίζει να ζυγιάζει μέσα του την πληροφορία και προσπαθεί να βρει τρόπο να την κάνει πιο απαλή.

Μέσα σε αυτό το στάδιο, μπορεί να βιώνει έντονες ενοχές. Νιώθει ενοχές σκεφτόμενος όσα θα μπορούσε να έχει κάνει για να αποτρέψει την κατάσταση. Πιστεύει ότι θα μπορούσε να έχει προλάβει ή ορίσει την κατάσταση διαφορετικά και ρίχνει ευθύνες στον εαυτό του γι’ αυτό.

Περνάει από την οργή προς τους άλλους, σε ένα θυμό προς τον εαυτό του. Από το να ρίχνει την ευθύνη αλλού, τώρα την ρίχνει όλη πάνω του. Στην πραγματικότητα, δεν θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι, όμως για ένα διάστημα νιώθει ότι φταίει.

Αυτό είναι μία κατάσταση παζαρέματος που συνοδεύεται με διερωτήσεις του τύπου «τι θα μπορούσα να έχω κάνει ή ακόμα και να κάνω ώστε τα πράγματα να είναι διαφορετικά».

4. ΘΛΙΨΗ

Μετά την διαπραγμάτευση, έρχεται το στάδιο της θλίψης. Έχει πολεμήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους μέσα του, έχει θυμώσει, έχει πάρει την ευθύνη, έχει παζαρέψει, έχει αρνηθεί, πλέον έχει κουραστεί και αποσύρεται ώστε να πενθήσει πραγματικά. Παραδέχεται την αδυναμία του μπροστά στο αμετάκλητο, αποσύρεται και επιτρέπει να πονέσει γι’ αυτό.

Ίσως αυτό το στάδιο να έχει μία αίσθηση ματαιότητας, σαν η ζωή να έχει χάσει τα νόημα της. Συνήθως συνοδεύεται από ακινησία, νωθρότητα, υπνηλία, πολύ χαμηλή διάθεση. Πλέον είναι σαν την άμμο, μπροστά στο μεγάλο κύμα. Δεν αντιστέκεται, το αφήνει να τον πάει εκεί που θέλει.

5. ΑΠΟΔΟΧΗ

Τέλος, μετά από όλα αυτά, περνάει στο στάδιο της αποδοχής. Κάποια στιγμή η ζωή και η φλόγα της, έχει τη δύναμη να τον ξυπνήσει. Σαν να ξυπνάει από λήθαργο, αρχίζει σιγά σιγά. Αρχίζει να γίνεται ευέλικτος και να προσαρμόζεται στην καινούρια κατάσταση. Η απώλεια έχει συγχωνευτεί και ο άνθρωπος αρχίζει να συνδέεται ξανά με όσα έχουν μείνει και όσα μπορεί να δημιουργήσει…

Αυτά είναι τα τυπικά στάδια του πένθους και μπορούν να διαρκέσουν από μερικές μέρες μέχρι κάποια χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις.

Τα στάδια αυτά όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι απόλυτα, τα όρια ανάμεσα τους δεν είναι σαφώς διακριτά και το άτομο δεν ξεπερνά ποτέ κάποια φάση οριστικά. Αυτά τα στάδια μοιάζουν περισσότεραο με αναπτυξιακούς στόχους που θα χρειαστεί να πετύχει κάποιος στον δικό του χρόνο. Δεν είναι κάποια ακολουθία. Είναι καλό να τα έχουμε υπόψη μας αλλά να μην αφήνουμε να μας καθορίζουν.

Είναι συχνό να παραλείπεται κάποιο στάδιο ή να βιώνεται ετεροχρονισμένα ή ακόμα και να πηγαινοέρχεται κάποιος ανάμεσα σε αυτά.

Η διαδικασία του πένθους είναι σαν να κοιτάει κάποιος τον ήλιο με γυμνό μάτι, δεν μπορει να το κάνει συνέχεια. Μπορεί να έχει περιόδους μέσα στο πένθος όπου θα νιώθει καλά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μπορεί να φτάσει στο στάδιο της αποδοχής και μετά από καιρό να περάσει ξανά το στάδιο του θυμού.

Στην πραγματικότητα, το πένθος είναι μία ζωντανή διαδικασία που θα τον ακολουθεί για όλη του τη ζωή, θα ενεργοποιείται ξανά σε επετείους του γεγονότος ή όταν έρχεται αντιμέτωπος με παρόμοια ερεθίσματα. Μαθαίνει να στέκεται καλύτερα κάθε φορά κι αυτό είναι το μόνο που μπορει να κάνει στη ζωή.

Καταστάσεις ξαφνικού και πρώιμου πένθους:

Υπάρχουν καταστάσεις που έρχονται ξαφνικά εκεί που δεν τις περιμένει κανείς.

Όσο πιο ξαφνικό είναι το γεγονός τόσο πιο έντονα και επίπονα είναι τα αρχικά στάδια. Θα δυσκολευτεί περισσότερο να δεχθεί την πληροφορία, θα κουραστεί και θα πονέσει περισσότερο μέχρι να φτάσει στην συνειδητοποίηση της.

Υπάρχουν όμως και καταστάσεις που κατά κάποιο τρόπο μπορεί να «προετοιμάσουν» τους ανθρώπους. Τότε, η διαδικασία του πένθους ξεκινάει νωρίτερα με αποτέλεσμα να τους δίνει χρόνο να το «διαπραγματευτούν» κατά τη διάρκεια αυτού που συμβαίνει. Μπαίνουν πιο ομαλά στη διαδικασία του πένθους.

Τι μπορούν να κάνουν;

Η διαδικασία του πένθους είναι απαραίτητη και όσο περίεργο κι αν ακούγεται, την χρειαζόμαστε ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Το ζητούμενο δεν είναι να νιώσουμε καλύτερα αλλά αντίθετα να βοηθήσουμε τα συναισθήματα μας να εκφραστούν και να βιωθούν. Στόχος μας είναι να βρούμε τον τρόπο να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώνει όσα βιώνει.

Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν αυτά τα συναισθήματα να φύγουν, τα πνίγουν, τα αποφεύγουν. Κάνουν μία μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσουν τη ζωή γρήγορα και να πατήσουν γερά στα πόδια τους. Αυτό ενέχει ένα κίνδυνο, τα συναισθήματα αυτά να παγώσουν μέσα μας και να μονιμοποιηθούν. Είναι συχνό να βιώνει κάποιος ένα πένθος πολλά χρόνια αργότερα με μία αμελητέα αφορμή. Είναι συχνό να φαίνεται πλήρως λειτουργικός και όταν χαλαρώσει να έρθουν όλα μαζί και να καταρρεύσει.

***

*Οι πληροφορίες για τα στάδια του πένθους είναι δανεισμένες από το εξαιρετικό άρθρο της ψυχολόγου Πεσσάρη Ηλιάννας, με την άδειά της, στο οποίο έγιναν αλλαγές (αφαίρεση ή πρόσθεση κάποιων στοιχείων) προς εστίαση στο συγκεκριμένο θέμα του πένθους των προσφύγων. Για όσους θέλουν να το διαβάσουν αυτούσιο: http://www.prosopikianaptixi.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/penthos-apoleia/

***

Παραπομπές:

(1) Επιζώντες της βίας

(2) Ψυχικό τραύμα

(3) Τραυματικές εμπειρίες

(4) Απώλεια ελέγχου της ζωής – κίνδυνος απόπειρας αυτοκτονίας

Δείτε επίσης:
Η βαθύτερη έκκληση κάθε απεργού πείνας
Πένθος, ναι! Της Ελένης Νίνα

Δεν ταπείνωσαν την ζητιάνα, ηλίθιε

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με αποτροπιασμό οπαδούς διαφόρων ποδοσφαιρικών ομάδων, να κακοποιούν ομαδόν και δημοσίως τσιγγάνες, ζητιάνες, ακόμα και ανάπηρους. Και μόνο ένας ή δύο περαστικοί αντέδρασαν σ’ αυτές τις -κλασσικά- άνανδρες, χυδαίες και απάνθρωπες κακοποιήσεις αρένας αγρίων. Μόνο ένας, βαριά δύο – τρεις. Και στην περίπτωση της ζητιάνας και του ανάπηρου, απ’ ότι είδα, κανένας! Και σε όλες τις περιπτώσεις ουδείς δεν κάλεσε την αστυνομία! Ουδείς. Τι ξεφτίλα. Τι ανείπωτη φρίκη. Τι Μεσαίωνας.

Και μιλάω για ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, διότι σήμερα, τώρα, χτες, χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που μιλάμε, όσο και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, όταν αναφερόμαστε σε διεστραμμένους θύτες οποιασδήποτε μορφής μπούλινγκ.

Κι ας αρχίσουμε από τα βασικά. Για παράδειγμα λένε στις ειδήσεις: «Οπαδοί της τάδε ομάδας ΤΑΠΕΙΝΩΣΑΝ μία ζητιάνα, ουρώντας πάνω της». Δεν ταπείνωσαν την ζητιάνα, ηλίθιε. Oύτε τον Χριστό τον ταπείνωσαν όταν τον σταύρωσαν. Εσένα, εμένα και τον διαστροφικό εαυτό τους ταπείνωσαν. Την ζητιάνα, την ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΑΝ αισχρά, όσο ακριβώς αισχροί είναι οι ίδιοι.

Οι μόνοι που ταπεινώθηκαν είναι οι ίδιοι αυτοί που επιτέθηκαν στην ζητιάνα, και την κακοποίησαν, και μαζί τους, ταπεινώθηκαν: α) αυτοί που τους γέννησαν και τους μεγάλωσαν, β) η κοινωνία που τους ανέθρεψε και τους ανέχεται, γ) ο πολιτισμός που τους «εκπαίδευσε» να επιτίθενται ομαδικά σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει καμία προστασία από την πολιτεία, και καμία τιμωρία για όσους καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων, δ) η ίδια η πολιτεία που δεν έχει μηχανισμούς υπεράσπισης, ανθρώπων που κακοποιούνται στους δρόμους, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, ε) όσοι πάσχουν από μια άλλη ψυχική ασθένεια, που λέγεται απάθεια, οι οποίοι κάθονταν και παρατηρούσαν, ή έπαιρναν βίντεο με τα κινητά τους και δεν αντέδρασαν.

Δεν ταπεινώνεται ποτέ κανένα θύμα, από μία κακοποίηση. Το θύμα μόνο κακοποιείται από διεστραμμένους ψυχικά άρρωστους που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη για κάθε μία από τις κακοποιητικές πράξεις τους. Αυτοί οι διεστραμμένοι και ψυχικά άρρωστοι θύτες ταπεινώνονται όπως και οι κοινωνίες που τους θρέφουν και τους ανέχονται.

Γιατί οι θύτες οποιασδήποτε μορφής μπούλινγκ δεν είναι οι δυνατοί (όπως επίσης αφήνουμε να εννοηθεί από τον τρόπο που μέχρι σήμερα μιλάμε γι’ αυτούς, ακόμα και ειρωνευόμενοι), αλλά οι διαστροφικοί. Ούτε ως γελοιοποίηση δεν μπορώ να προφέρω λέξη όπως π.χ. «μάγκας» για διεστραμμένους που ξεσπάνε την αρρώστια τους σε αθώους ανθρώπους.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, τα βασικά, κι ας μάθουμε να μιλάμε χωρίς να υπονοούμε άθελά μας άλλ΄ αντ’ άλλων.

Οι θύτες είναι διεστραμμένοι και οι ίδιοι ταπεινώνονται με κάθε τους πράξη κακοποίησης στον οποιονδήποτε, όπως ταπεινώνεται και η κοινωνία και η πολιτεία και το κράτος που τους ανέχεται χωρίς μάλιστα καμία τιμωρία.

Και δεν είναι οι θύτες οι δυνατοί αλλά οι διαστροφικοί, και χρήζουν οπωσδήποτε μακροχρόνια ψυχοθεραπεία, εκτός του ό,τι κάποιος πρέπει να τους …μαζέψει να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη και να πληρώσουν για τις πράξεις τους, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο δίκαιο των ανθρώπων που κακοποίησαν.

Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα μνημείο σε κανένα μέρος του κόσμου, για τα παιδιά, τις γυναίκες, και όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί από διεστραμμένους.

Κάποτε όμως θα πρέπει να σκεφτούμε να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο μνημείο, για να μας θυμίζει να ντρεπόμαστε για την ανθρώπινη φάρα μας, για να μας υπενθυμίζει την συνενοχή μας στα εγκλήματα κάθε μορφής, μικρά ή μεγάλα, που διαπράχθηκαν, όταν εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, αλλά μέναμε άπραγοι και ανήμποροι απέναντι στο άδικο, όταν εμείς οι ίδιοι ταπεινωνόμασταν χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.

Γιατί εκεί έχουμε καταντήσει, εκτός όλων των άλλων. Πιο μεγάλη ταπείνωση, πεθαίνουμε.

ΥΓ. Καθρέφτης της κοινωνίας μας είναι όλα αυτά τα βδελύγματα που αλαλάζουν ηδονικά πάνω απ’ τα θύματά τους, και μας το τρίβουν μέσα στη μούρη μας ευθαρσώς εφόσον δρουν δημοσίως και ανενόχλητα! Μια κοινωνία που έχει βάλει το ποδόσφαιρο στις καθημερινές ειδήσεις, ένα «άθλημα» που πρέπει πλέον να ντρεπόμαστε που υπάρχει σε αυτές τις συνθήκες που δημιούργησαν οι κάθε είδους μαφιόζικοι παράγοντές του.

ΥΓ2. Ας ενημερώσει κάποιος τους πρόσφυγες, ότι ΔΕΝ θέλουν να πάνε σ’ αυτήν την άθλια Ευρώπη.

Ενημερώστε τους πρόσφυγες επιτέλους!

“It’s such a disaster, you can’t believe this is happening in Europe, in the 21st century.» Chinese artist Ai Weiwei tours a refugee camp in Idomeni, Greece, where around 14,000 people are stranded. He describes the plight of the people there as a “violation of human rights, right in front of us” :

«Είναι μια καταστροφή, δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη, στον 21 ο αιώνα.» Κινέζος καλλιτέχνης Ai Weiwei σε στρατόπεδο προσφύγων στην Ειδομένη, όπου περίπου 14,000 άνθρωποι βρίσκονται καθηλωμένοι, περιγράφει τα δεινά αυτών των ανθρώπων ως «Παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπροστά στα μάτια μας».) Channel 4 News*

---

«Ο κος Κυρίτσης, αντί να παίρνει σβάρνα τα κανάλια, θα ήταν καλύτερο να κατέβει στον Πειραιά με δέκα μεταφραστές και να ενημερώσει τους πρόσφυγες τί υπόγραψαν στις Βρυξέλλες και ποια είναι η μοίρα που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στους πρόσφυγες.

Χιλιάδες άνθρωποι δεν ξέρουν καν που είναι και τους φορτώνουν σε λεωφορεία και τους πάνε στο πουθενά.

Υπεύθυνος ενημέρωσης είναι.
Ενημέρωσης των προσφύγων, όχι των καναλιών.
Να ενημερώσει τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα μαυραγοριτών ότι έκλεισαν τα σύνορα.« Σοφία Λαμπίκη

***

Επιπλέον, ποιός -αρχικά- θα πει ένα συγγνώμη στους πρόσφυγες για την εγκληματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, με χιλιάδες θύματα που όλο και αυξάνονται, και ποιός θα υπερασπιστεί αυτά τα καταπατημένα δικαιώματα, ενημερώνοντας -αρχικά επίσης- τους ίδιους για όσα πρέπει άμεσα να ενημερωθούν, για να ξέρουν που βρίσκονται, τι τους συμβαίνει, τι να περιμένουν και τι να μην περιμένουν (και επιπλέον -το λιγότερο- να μη συνεχίσουν να γίνονται θύματα απατεώνων που τους πουλάνε παράνομα «εισητήρια» χωρίς κανένα αντίκρισμα, και να μην αισχροκερδούν εις βάρος τους οι κάθε είδους μαυραγορίτες;).

Τι είδους άχρηστους ή και επικίνδυνους συμβούλους έχει μαζέψει ο πρωθυπουργός που ούτε για να αυτονόητα δεν μπορούν να τον συμβουλέψουν; Επιτέλους, ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ από κοντά.. όχι από τις πολυθρόνες σας. ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΧΑΡΤΕΣ, ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Και λάβετε υπόψιν σας στη μελέτη γι αυτή τη σωστή ενημέρωση, την άρνηση των ανθρώπων αυτών που είναι επιζώντες της βίας, και είναι σε διαρκή σοκ, να δεχτούν ότι χάθηκε η ελπίδα… Κρυσταλία Πατούλη

***

«Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα έχει αριστερή κυβέρνηση –αριστερά όπως μπαίνεις- αλλά ένας αριστερός υπουργός δεν έχει πάρει τόσο καιρό την κωλάρα του να πάει στην Ειδομένη να δει πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι.» Πιτσιρίκος 

***

«Το ηλικιωμένο και τόσο νεανικό ζευγάρι της Ειδομένης, σε 52 δευτερολεπτα βιντεο δειγμάτισε τη συμπεριφορά ενός εθνους. Αυτή ειναι η κυβερνησή μου.» Σταμάτης Κραουνάκης

***

*Βίντεο:

Panagiotis Chatzistefanou: Η πρώτη γέννηση στην Ειδομένη είναι γεγονός. Να ζήσει να το χαίρονται οι δικοί του. Να ψοφήσουν οι υπεύθυνοι που το ανάγκασαν να γεννηθεί σε αυτή την κόλαση.

«Τι να πρωτοθρηνήσω;»

Sofia Lampiki

«Όρθωσε το κορμί σου, δύσμοιρη,
σήκωσε από τη γη την κεφαλή,
τέντωσε το λαιμό σου.
Αυτά τα ερείπια δεν είναι πια η Τροία .
Κι εσύ, Εκάβη, βασίλισσα αυτής της Τροίας.
Όρθια να δεχθείς της μοίρας σου την άκρα ανατροπή .
Αρμένιζε, λοιπόν, όπου η μοίρα σε πάει
Και μη πηγαίνεις κόντρα στους καιρούς.
Να πλέεις με πρίμο τον άνεμο της συμφοράς σου.
΄Αχού!
Πώς να μην κλάψω η δύστυχη;
Σαν τι να πω, τι να μην πω, τι να πρωτοθρηνήσω;
Η χώρα μου, ο αφέντης μου, τα πολλά παιδιά μου ,
η προγονική μου αρχοντιά, όλα χαθήκαν!
Σαν να μην υπήρξανε ποτέ! Το γέρικο κορμί μου
ριγμένο στη σκληρή τη γη παντού πονάει:
στις κλείδωσες, στην πλάτη, στα μελίγγια…»
Εὐριπίδου “Τρῳάδες”Στίχ. 98-152

η φωτογραφία του Enri Canaj,από την Ειδομένη,συσσίτιο

***

***

***

# ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

Πόση ξεφτίλα ακόμη φιλοξενούν; Πόση;

Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά: Τουλάχιστον από το 2002 οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ -και όλοι οι συνεργάτες τους- όχι μόνο γνώριζαν πολύ καλά ότι έρχεται οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα μετά το πλιάτσικο της Ολυμπιάδας, αλλά μάζευαν και τους οικονομολόγους από την Αμερική για να τους συμβουλευτούν πως θα επωφεληθούν οι ίδιοι.

Έτσι άρχισαν να βγάζουν και στις Ελβετικές τράπεζες τα όποια κλεμμένα άλλωστε.

Το ότι το σύστημα είχε ξεπεράσει τα όρια του και ερχόταν καλπάζοντας η κρίση το 2008(ναι, ήξεραν και την ακριβή χρονιά) ήταν πασίγνωστο στους κυβερνητικούς κύκλους όλης της υφηλίου, από τη δεκαετία του 1970 άλλωστε, μέσα από μελέτες που τις κράτησαν όλοι στα συρτάρια τους, για να μας πουν στη συνέχεια ότι η κρίση ξέσπασε εντελώς ξαφνικά ως ανεξέλεγκτο φυσικό φαινόμενο.

Τα παραπάνω είναι και αναλυτικά γραμμένα, μαζί με πολλά άλλα βέβαια, στα αποτελέσματα της «Έρευνας για την κρίση (2010-2014)» Εκδ. Κέδρος. Και θα μας πει σήμερα ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, η Γεννηματά, ο Μητσοτάκης, και όλοι αυτοί οι αδίστακτοι, που μαζεύτηκαν με τον Ποταμίσιο, τι να κάνουμε για να σωθούμε;

Πόση ξεφτίλα ακόμη φιλοξενούν; Πόση;

Έκκληση αλληλεγγύης προς όλους τους έλληνες καλλιτέχνες

Αγαπητοί καλλιτέχνες συνεργαστείτε για μία πανελλήνια εκδήλωση/συναυλία που θα πραγματοποιηθεί συγχρόνως σ’ όλες τις περιοχές που υπάρχουν πρόσφυγες κι ο κόσμος θα φέρει φαγητό, ρούχα, παπούτσια και ότι άλλο άμεσης ανάγκης. Μέσα απ’ τα τραγούδια, τις παραστάσεις και τις ομιλίες, θα δοθεί ένα παγκόσμιο μήνυμα ειρήνης, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και θα βοηθηθούν έστω και ελάχιστα -κυρίως ηθικά- αυτοί οι άνθρωποι που είναι «χωρίς τόπο, χωρίς ελπίδα, και δεν θα τους κλάψει καμιά πατρίδα…»

ΥΓ. Και με αιτήματα: Να λήξει ο πόλεμος, να ανοίξουν τα σύνορα και να γίνουν δεκτοί οι πρόσφυγες σε όλα τα κράτη, να υποστηριχθεί το έργο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες «Στέγη για όλους» , και να δοθεί το Νόμπελ σε όλους εκείνους που ειρηνικά αγωνίζονται πάνω από τις δυνάμεις τους για να τιμήσουν τη ζωή που τους δόθηκε:

«Βλέπω τον λαό μου να περιφέρεται σαν καταραμένος και να του λένε : μάς είσαι πρόβλημα, φύγε. Οι Σύριοι δεν είμαστε το πρόβλημα, ας το ακούσουν αυτό. Πρόβλημα είναι αυτοί που έφεραν τον πόλεμο στη χώρα μας, που ακομα υποστηρίζουν δικτάτορες και που έρχονται σε σάς και παρουσιάζονται ως προστάτες. Δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί και να πεθάνουμε από την πείνα και από τον πόλεμο. Οσος μορφωμένος κόσμος, στα πανεπιστήμια, φοιτητές, όσοι στέκονται αλληλέγγυοι πρέπει να το πείτε στις χώρες σας : αυτοί που μας σκοτώνουν απειλούν όλη τη δημοκρατία, παγκόσμια». Λόγια από έναν άνθρωπο που αυτή τη στιγμή δουλεύει με τραυματισμένα παιδιά στην Ιορδανία, λόγια που ακούστηκαν σήμερα δυνατά και ξεκάθαρα στο συνέδριο στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Αυτά τα λόγια θα ήθελα να κρατήσω. Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

«Έχω ένα όνειρο: να είμαι ασφαλής» μικρό κοριτσάκι πρόσφυγας από τη Δαμασκό

«Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους». Εδουάρδο Γκαλεάνο

 

Το νόημα της ζωής ενάντια στους νόμους των ευρωπαίων σενγκενιστών

Οι σημαντικότεροι πόλεμοι δεν στηρίζονται στα όπλα, ούτε εξαρτώνται απ’ αυτά. Είναι εκείνοι οι αγώνες που γίνονται για την ανθρωπιά, για τη συνύπαρξη, για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.

Ένας τέτοιος αγώνας λαμβάνει χώρα στα νησιά του Αιγαίου και ίσως είναι από τους σημαντικότερους – αν όχι ο πιο σημαντικός – στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ενάντια στους νόμους, ως άλλη Αντιγόνη, ενάντια στους νομοταγείς ευρωπαίους σενγκενιστές και όχι μόνο.

Κι ούτε το Νόμπελ, ούτε κανένα βραβείο δεν μπορεί να φτάσει το ανάστημά του. Η προσφορά των νησιωτών και των εθελοντών για τους πρόσφυγες του Αιγαίου, δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, αλλά τα βραβεία έχουν ανάγκη αυτή την προσφορά.

Λέγεται ανθρώπινη αγκαλιά και είναι η απαρχή της ζωής, το νόημα και ο σκοπός της. Αυτό είναι η ζωή και τίποτε άλλο δεν είναι, πείτε στους σοφούς που ψάχνονται αιώνες. Μια αγκαλιά είναι η ζωή που μας χωράει όλους. Ανοίγει τα χέρια χαμογελά και περιμένει μόνο να την τιμήσουμε.

Τα παρακάτω δεν είναι προγραμματικοί στόχοι κάποιου κόμματος…

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΚΡΙΣΗΣ

Παγκόσμια δομική κρίση
Εκβιασμός του συστήματος / εξάντληση φυσικών πόρων με σκοπό την κερδοσκοπία
Xρηματοπιστωτικός καπιταλισμός της σπέκουλας / φούσκα
Tυχοδιωκτικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα: αγορές
Kατάρρευση του τραπεζικού συστήματος
Δανεισμός / Χρέος / Έλλειμμα
Προβλήματα ελληνικής οικονομίας: φοροδιαφυγή, αποβιομηχάνιση, μείωση εθνικής παραγωγής, διόγκωση δημοσίου τομέα, κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας
Σήμερα, τα μέτρα λιτότητας

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΛΥΣΕΙΣ

Διαγραφή χρεών / Παγκόσμια Σεισάχθεια
Αναδιανομή πλούτου
Αποανάπτυξη / Τοπικοποίηση της οικονομίας
Αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας
Οικολογική Γεωργία / Τουρισμός / Πολιτισμός
Γερμανικές αποζημιώσεις

ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΚΡΙΣΗΣ

Παγκόσμια επιβολή της οικονομίας στην πολιτική
Σχέση – νοοτροπία Έλληνα πολίτη / με το κράτος
Κομματοκρατία (κύριως των δύο μεγάλων κομμάτων – Πασόκ και ΝΔ)
Πελατειακές σχέσεις
Διαφθορά / Διαπλοκή
Κρίση θεσμών (εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, δικαιοσύνης, ΜΜΕ)
Παραβίαση Συντάγματος
Αποτυχία Ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης / Κατάρρευση του Ευρωπαϊκού πνεύματος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΛΥΣΕΙΣ

Σύγκρουση πολιτικής – οικονομίας
Ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας
Θεσμοθέτηση της πολιτικής λειτουργίας της κοινωνίας
Άμεση Δημοκρατία / Συμμετοχή του πολίτη στις πολιτικές αποφάσεις /        Έλεγχος του πολιτικού συστήματος
Αλλαγή Συντάγματος / Διαχωρισμός εξουσιών
Αλλαγή δομών και θεσμών Ε.Ε.
Πάταξη της διαφθοράς / Εξυγίανση / Δικαιοσύνη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΚΡΙΣΗΣ

Απληστία / καταναλωτισμός
Αποδοχή / συμμετοχή – συνενοχή, στην πολιτική διαφθορά
Ατομικισμός / έλλειψη συλλογικότητας και αλληλεγγύης
Απουσία α)ισχυρής κοινωνικής οργάνωσης (συνδικάτα, σωματεία, κλπ), β) συμμετοχής στα κοινά, γ) όπως και ελεγχου της εξουσίας
Έλλειψη παιδείας / πολιτισμού
Το άτομο καταναλωτής / πελάτης

ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΛΥΣΕΙΣ

Αλλαγή στο αξιακό κοινωνικό σύστημα
Ανατροπή και αναδόμηση (του πολιτικού συστήματος & του πολιτισμού – τρόπου ζωής)
Αντίσταση / κοινωνικά κινήματα / συνεργασία των λαών
Σωστή παιδεία / ιστορική γνώση
Έλεγχος της εξουσίας
Συμμετοχή στα κοινά / Δημιουργία μίας κοινωνίας πολιτών που συμμετέχει ενεργά στις πολιτικές αποφάσεις
Αλληλεγγύη / Αλληλοβοήθεια / Αξιοπρέπεια / Αγάπη

---

… είναι μόνο τα ενδεικτικά αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση (2010-2015), Εκδόσεις Κέδρος. Περισσότερα εδώ

«Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά / αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη»

«Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά*
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη…»

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασ’ αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Άλκης Αλκαίος

Επάνω: φωτό Γιάννης Μπεχράκης

*   «Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη / και την τρελή σου(Αντιγόνη) κυνηγάει σκιά».

Η Αντιγόνη -εκτός των άλλων- ήταν η πρώτη απεργός πείνας στην Ιστορία. Πέθανε σε έναν κλειστό τάφο, ζωντανή, μην τρώγοντας. Και πέθανε υποστηρίζοντας τους άγραφους νόμους και αντιτιθέμενη στους γραπτούς νόμους, στον Κρέοντα […] Η βαθύτερη έκκληση του απεργού πείνας είναι για τους νόμους (γραπτούς και άγραφους), και το γιατί γίνονται οι νόμοι, πώς γίνονται, σε ποιες βάσεις στηρίζονται, πως συμμετέχει η παράδοση, οι άγραφοι νόμοι, και πως οι βασικές ηθικές αξίες των ανθρώπων; […] Κάθε απεργία πείνας προκαλεί μία τρομερή αμφισβήτηση και δημιουργεί μία διαδικασία ερώτησης. Μια διαδικασία αυτοερώτησης προς το κοινωνικό σύνολο σε δοσμένη χρονική στιγμή. Αν δεν ακούσουμε την ερώτηση που θέτει κάθε φορά ο απεργός πείνας, μπαίνουμε σε μία προβληματική ψυχικής τύφλωσης: Ατομικής και κοινωνικής […] Οι βασικές ανθρώπινες διαστάσεις οι οποίες θεμελιώνουν ένα κοινωνικό καθεστώς θα επαναφέρουν τις ερωτήσεις τις οποίες βάζει ο κάθε απεργός πείνας και Θα το αναγκάσουν να μετακινηθεί […] Κώστας Νασίκας. Περισσότερα: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-bathyteri-ekklisi-toy-kathe-apergoy-peinas-einai-gia-toys-nomoys

---

Φωτο:  http://tvxs.gr/news/ellada/ekatontades-prosfyges-kataferan-na-perasoyn-stin-pgdm

---

Βίντεο που δημιουργήθηκε με αφορμή αυτή την ανάρτηση από ifestionas jan :

---

Σκληρές εικόνες:

#KiyiyaVuranInsanlik

• Ένοχοι… Μέχρι Πότε;
• Η μεγάλη πορεία των προσφύγων: Βουδαπέστη – Βιέννη με τα πόδια [ΦΩΤΟ+ΒΙΝΤΕΟ]

Achilles M. Peklaris :

Αγαπητοί κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Κάτοικοι της Μυτιλήνης, της Κω, της Χίου, της Λέρου, της Σάμου, της Καλύμνου.

Όλος ο πλανήτης και κάθε εχέφρων άνθρωπος κατανοεί την αναστάτωση που έχει προκληθεί στις ζωές σας και στα νησιά σας από τη ροή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων.

Πρέπει, ωστόσο, με ψυχραιμία να καταλάβετε πως αυτό που ζείτε είναι σε διεθνές επίπεδο μια μεγάλη και δύσκολη ιστορική στιγμή: Είναι το καλοκαίρι της μεγάλης φυγής των Σύριων προς την Ευρώπη. Η φωτογραφία από τα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος αυτής της υπόθεσης.

Δυστυχώς, τα νησιά σας βρίσκονται στη μέση της διαδρομής και (εφ’ όσον ο Έβρος έκλεισε με τον φράκτη του Σαμαρά) όλοι οι πρόσφυγες από τη Συρία που κατευθύνονται προς την Ευρώπη είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να περνούν από εσάς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Κι αν κάποιοι φταίνε για την έκρυθμη κατάσταση που όλοι βιώνετε, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι ταλαιπωρημένες οικογένειες των προσφύγων που βρέθηκαν σε ανάγκη στην πόρτα σας.

Πρώτοι απ’ όλους φταίνε εκείνοι που διέλυσαν την πατρίδα τους και τους ανάγκασαν να ξεριζωθούν.

Δεύτερη στο φταίξιμο είναι η διεθνής κοινότητα που παρακολουθεί άπραγη τη σφαγή στη Συρία.

Και κατά τρίτον το δικό μας κράτος – οπερέτα, που αντί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα και την ιστορικότητα της στιγμής και να στείλει στα νησιά σας μερικές δεκάδες υπαλλήλους, για να κάνουν γρήγορα την ταυτοποίηση και να μπορεί να φεύγει άμεσα, ήρεμα και με συνεχή ροή ο κόσμος, αυτοί κωλυσιεργούν, δημιουργούν ένταση και στο τέλος στέλνουν τα ΜΑΤ για να τους δέρνουν.

Είναι το γνωστό, ανίκανο κράτος που διαχρονικά αδυνατεί να διαχειριστεί κρίσεις. Έχετε πολλές φορές υπάρξει κι εσείς θύματά του, όπως όλοι μας, και ξέρετε ακριβώς για τί μιλάμε.

Μην ξεσπάτε, λοιπόν, πάνω στους πρόσφυγες.
Είναι τα θύματα μιας άσχημης κατάστασης.
Είναι οι επιζήσαντες ενός άγριου πολέμου.
Και είναι οι τελευταίοι στη λίστα των ευθυνών γι’ αυτό που σας συμβαίνει.

Κάντε υπομονή.
Κρίνετε δίκαια.
Στηρίξτε τους.
Μείνετε Άνθρωποι.

Αυτό το τελευταίο είναι που όλοι θέλουμε να γράψει η Ιστορία στη συγκεκριμένη σελίδα της για τη «μεγάλη φυγή του ’15»:

Ότι στη χώρα μας υποδεχθήκαμε τα θύματα του πολέμου ανθρώπινα και με σεβασμό. Ότι ήμασταν Άνθρωποι.

Όχι ότι τους τραμπουκίζαμε.

Γύρνα πίσω Αλέξη Τσίπρα! #‎TsiprasLeaveEUSummit‬ ‪#‎ThisIsACoup‬

#‎TsiprasLeaveEUSummit‬ – ‪#‎ThisIsACoup‬

–

#TsiprasLeaveEUSummit Ανοιχτή επιστολή στην κυβέρνηση – υπογραφές

—

Γύρνα πίσω Αλέξη Τσίπρα, και πάμε να οργανωθούμε για να φτιάξουμε τη χώρα μας. Μπορούμε.

Δεν πήρες εντολή να βγάλεις την Ελλάδα από το ευρώ, αλλά σήμερα σε δημοσκόπιση 9 στους 10 ψήφισαν ότι επιθυμούν το εθνικό νόμισμα και τη χάραξη ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής: https://www.facebook.com/jodigraphics15/photos/a.1495095447447175.1073741828.1495053624118024/1508224319467621/?type=1&theater

Δεν πήρες εντολή όμως και να την ξεπουλήσεις και να την εκπορνεύσεις.

Σήμερα νέα δημοσκόπηση δείχνει ότι το 63% δεν φοβάται το Grexit: http://www.enikos.gr/international/325858,Dhmoskophsh–to-63-twn-Ellhnwn-den-fovatai-to-Grexit.html .

ΕΕ και έντιμα και επωφελή μνημόνια δεν πάνε μαζί. Προσπαθήσαμε, καλά κάναμε, αλλά δεν γίνεται.

Να αλλάξουμε εμείς, για να δώσουμε το παράδειγμα στην Ευρώπη.

«Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες».

Κάθαρση, δικαιοσύνη, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, παραγωγή, ελευθερία, δημιουργικότητα(και η δημιουργικότητα δεν λειτουργεί με τη μπότα στην πλάτη, ούτε με προθεσμίες).

Να τι πρέπει να κάνουμε: https://afigisizois.wordpress.com/2012/12/31/%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/

---

To twitter καταγγέλλει το «πραξικόπημα» της Ευρώπης κατά της Ελλάδας #thisisacoup

---

Δεν τίθεται πλέον θέμα δημόσιου χρέους

Συγκλονισμένοι οι Έλληνες εφοπλιστές από την τραγική θέση της πατρίδας(και βέβαια μετά από πολύχρονη σφορδή κριτική και πίεση ολοσύσσωμων των ΜΜΕ), δήλωσαν πριν από λίγο πως θα σταματήσουν τις φιλανθρωπίες και θα πληρώσουν φόρους (συν αναδρομικά των πέντε τελευταίων ετών της κρίσης) και επιπλέον θα καταθέσουν σε ελληνικές τράπεζες τα χρήματα που έχουν στο εξωτερικό.

Το έμαθε και η Εκκλησία, και ντράπηκαν, οπότε ανακοίνωσαν ότι μία από τα ίδια… μπλα μπλα, επιθυμούν να πληρώνουν τους φόρους τους, και από την τεράστια περιουσία τους σε ακίνητα από εδώ και στο εξής, και γενικώς, βοήθειά μας.

 

Άναυδοι οι πολιτικοί που έχουν κυβερνήσει τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, αναγκάστηκαν μετά από τα ομολογουμένως συγκινητικά αυτά νέα, να δηλώσουν πως και εκείνοι θα επιστρέψουν στο κράτος τα κλεμμένα (ή τέλος πάντων μεγάλο μέρος αυτών), όσοι τέλος πάντων από αυτούς έκλεψαν.

Ε, τι να κάνουν και οι υπόλοιποι πλούσιοι και νεόπλουτοι (με τον τρόπο τους… ο καθένας) που έχουν φορτώσει ευρώ τις ελβετικές τράπεζες… θέλοντας και μη, για να νιώθουν ότι συμβαδίζουν με τους μεγάλους κεφαλαιούχους της Ελλάδας, δέχτηκαν με μισή καρδιά να φέρουν και εκείνοι τις καταθέσεις τους στη χώρα, και να πληρώσουν μάλιστα και τους ανάλογους φόρους.

Τελευταίες και καταϊδρωμένες σύντομα ανταποκρίθηκαν και οι μεγάλες εταιρείες που χρωστάνε κάπου 11δις στην εφορία (συμπεριλαμβάνονται και τα γνωστά ιδιωτικά κανάλια) υποσχόμενες ότι θα πληρώσουν άμεσα.

Ως εκ των παραπάνω, δεν τίθεται πλέον θέμα δημόσιου χρέους, και τα μνημόνια είναι πλέον παρελθόν. Τώρα ολοκληρώθηκε και η εικόνα της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.

ΥΓ.1: Λέμε και καμία μ… για να περνάνε οι δύσκολες ώρες

—

ΥΓ2: Γύρνα πίσω Αλέξη Τσίπρα!

Συγχαρητήρια, ευχές, και προτάσεις για τη νέα κυβέρνηση

α. Συνεχή δημοψηφίσματα για τα περισσότερα σοβαρά θέματα / συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις, για να κυβερνάει όντως ο λαός.

β. Να διαβαστούν τα συμπεράσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την κρίση 2010-2014 : https://afigisizois.wordpress.com/2012/12/31/%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/

και γ.:
– Μια πολιτική πρόταση : http://yiannismakridakis.gr/?p=5776
– Μια αφιέρωση στον νέο Υπουργό Παιδείας : http://yiannismakridakis.gr/?p=5774

---

Συγχαρητήρια, καλή δύναμη και επιτυχία στο έργο της νέας κυβέρνησης

Καπεταναίοι της συμφοράς…

Το συναίσθημα (άρα τα βιώματά μας) είναι η πυξίδα στο ταξίδι της ζωή μας.

Το τιμόνι, που είναι η λογική, μόνο του χωρίς την πυξίδα, τι μπορούμε να το κάνουμε; Που μπορούμε να πάμε στα χαμένα;

Άκουγα στο ταξίδι από Θεσσαλονίκη για Αθήνα πάλι να μας προτρέπουν οι κάθε λογής Φορτσάκηδες να ακολουθήσουμε τη λογική, την αποκομμένη από το συναίσθημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ λένε να ψηφίσει ο κόσμος αφού πρώτα κάνει λοβοτομή. Και υποτίθεται ότι αυτοί που κάνουν ανάλογες ένθερμες δηλώσεις είναι ή ήταν και Πανεπιστημιακοί… Ανεκδιήγητοι και επικίνδυνα αμόρφωτοι. Διότι λογική χωρίς συναίσθημα δεν νοείται, όπως και συναίσθημα χωρίς λογική, τιμόνι δίχως πυξίδα δεν νοείται, όπως και πυξίδα χωρίς τιμόνι, πείτε στους απανταχού καπεταναίους της συμφοράς.