The brilliant theatre master, Theodororos Terzopoulos, recounts how he decided, 13 years ago, to base his theatre in the heart of the Metaxourghio district. / Ο ιδιοφυής μάστερ του θεάτρου, Θεόδωρος Τερζόπουλος, αφηγείται, πως αποφάσισε, πριν 13 χρόνια, να εγκαταστήσει το θέατρό του στην καρδιά του Μεταξουργείου.
- Συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη για το 2Board (σελ 48-51)
“Since the founding of Attis Theatre in 1985, in Delphi, I was searching for a space in an area, that had really apparent traumas. When I first came in 1990, there were still bullets in the house walls from the German Occupation and the Greek civil wars. In this building, there was a long, narrow, low house in the courtyard, with small rooms, where workers who blew glass, lived. It was the courtyard of miracles. Previously, in the beginning of the century, the Asia Minor refugees had found shelter. But, there was also a middle class. I discovered that in this 3-story building lived the architect Zenetos, Lalaounis next door, while also it had been the brothel of the famous Pipitsa from Corfu at some point. I also found her bed – my guests now sleep in that bed. But also, in the period after the civil war, all the persecuted came and hid here and I found a lot of their objects, which I still preserve today. Also, at a later period (1970-80), it seems that the building had been taken over by drug addicts.
With these facts in mind, we installed Dionysus here, a man, a demigod, that never became a god and was also persecuted. So, this spot, was the best place for Attis theatre, to be in this area at the heart of Metaxourghio, which is a wound, but also a passage. A passage to somewhere else. This somewhere, for another place and another time, is constantly sought after in our workshop. This keeps me and my associates in a constant state of anxiety for the discovery of the unexpected, the non-articulated, the new and in this manner we strive after something diverse, different. And we clearly accept diversity and befriend the stranger, the other. That’s in our ideology. And because we befriend the other, we befriend ourselves. And that makes us better people, that try to serve Democracy.
This is why I found this shelter and here, in this space, I can say that we’ve created over the years performances that had 25.000 spectators, such as the performance Alarm. We have a steady audience of 15 to 20 thousand people. Downstairs, in the entrance, there is a permanent exhibition of Johanna Weber. In addition there have been exhibitions (in the theatre and on the stage) of Yannis Kounellis, Psychopaedis and others.
In the beginning I started with Ancient Tragedy as my basic working material, but did not remain there. I made other works, from contemporary and modern Greek authors and poets. We’ve staged up to 40 works and have collaborated with great artists. The running performance at Attis is ENCORE, then, I’m preparing Ibsen’s NORA, while after that I have many tours abroad and directing jobs, such as Yerma in the Taiwan National Theatre, the sixth Bacchae in the Modena state theatre in Italy, as the seventh will be done in Senegal in Swahili, completing the dedication to Dionysus: Seven Bacchae. Additionally, I”m directing a new work in the National Theatre of Russia and many others.”
«Από το1985 που ιδρύθηκε, στους Δελφούς, το θέατρο Άττις, αναζητούσα έναν χώρο σε μια περιοχή που να είναι πραγματικά φανερά τα τραύματα της. Το 1990 όταν πρωτοήρθα, υπήρχαν ακόμα σφαίρες στους τοίχους των σπιτιών, από την Κατοχή και τον ελληνικό εμφύλιο. Στο κτίριο αυτό, ήταν κι ένα μακρόστενο χαμόσπιτο στην αυλή, με δωματιάκια που κατοικούσαν εργάτες που δούλευαν το φυσητό γυαλί. Ήταν η αυλή των θαυμάτων. Παλαιότερα, στις αρχές του αιώνα, βρήκαν στέγη εδώ και Μικρασιάτες πρόσφυγες. Αλλά σίγουρα ζούσε και μια αστική τάξη. Ανακάλυψα ότι σ’ αυτό το τριώροφο κτίριο ζούσε ο αρχιτέκτονας Ζενέτος, δίπλα ο Λαλαούνης, αλλά εδώ κάποτε ήταν και το μπορντέλο της περίφημης Πιπίτσας από την Κέρκυρα. Βρήκα ακόμα και το κρεβάτι της – οι φιλοξενούμενοί μου κοιμούνται σήμερα σε αυτό το κρεβάτι. Ήταν όμως και η εποχή μετά τον εμφύλιο που όλοι οι κατατρεγμένοι ήρθαν και κρύφτηκαν εδώ και βρήκα πάρα πολλά αντικείμενα δικά τους τα οποία τα φυλάω μέχρι σήμερα, αλλά και μια άλλη μεταγενέστερη περίοδο (’70 – ’80) φαίνεται ότι το κτίριο είχε καταληφθεί και από χρήστες ναρκωτικών.
Μ’ αυτή την έννοια εδώ εγκαταστήσαμε τον Διόνυσο, έναν άνθρωπο, έναν ημίθεο, που δεν έγινε ποτέ θεός, κι ήταν κι αυτός κατατρεγμένος. Γι’ αυτό ήταν το ωραιότερο μέρος, αυτό το σημείο, για το θέατρο Άττις, να βρίσκεται σε αυτή τη περιοχή της καρδιάς του Μεταξουργείου, η οποία είναι το τραύμα, αλλά μαζί είναι και το πέρασμα. Ένα πέρασμα για κάπου αλλού. Αυτό το αλλού, αναζητείται διαρκώς, στο εργαστήριό μας, για έναν άλλο τόπο και έναν άλλο χρόνο. Αυτό με κρατάει κι εμένα και τους συνεργάτες μου σε μια διαρκή αγωνία για την αναζήτηση του απρόβλεπτου, του αδιατύπωτου, του καινούριου και μ’ αυτή την έννοια πασχίζουμε για κάτι αλλιώτικο, για το διαφορετικό. Και αποδεχόμαστε σαφώς την διαφορετικότητα και συμφιλιωνόμαστε πραγματικά με τον ξένο, με τον άλλον κι αυτό είναι μέσα στην ιδεολογία μας. Κι επειδή συμφιλιωνόμαστε με τον άλλον, συμφιλιωνόμαστε και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Κι αυτό μας κάνει καλύτερους ανθρώπους που προσπαθούμε να υπηρετούμε την Δημοκρατία. Μ’ αυτή την έννοια βρήκα αυτό το καταφύγιο κι εδώ πια σ’ αυτό το χώρο, μπορώ να πω ότι έχουμε δημιουργήσει με τα χρόνια παραστάσεις που τις επισκέφθηκαν 25.000 θεατές, όπως την παράσταση Alarm, κι έχουμε 15 με 20 χιλιάδες σταθερό κοινό. Κάτω, στην είσοδο φιλοξενείται μόνιμα έκθεση της Γιοχάνες Βέμπερ, αλλά εδώ έχει εκθέσει (στο θέατρο και στη σκηνή) και ο Γιάννης Κουνέλλης, ο Ψυχοπαίδης, κι άλλοι πολλοί.
Στην αρχή ξεκίνησα με την Αρχαία Τραγωδία ως βασικό υλικό εργασίας, αλλά δεν έμεινα εκεί. Έκανα κι άλλα έργα, και σύγχρονους και νεοέλληνες και ποιητές. Έχουμε ανεβάσει έως και 40 έργα, κι έχουμε συνεργαστεί με μεγάλους καλλιτέχνες. Η τρέχουσα παράσταση στο θέατρο Άττις, είναι το ΑΝΚΟΡ, μετά ετοιμάζω τη ΝΟΡΑ του Ίψεν, αλλά κατόπιν έχω πολλές περιοδείες στο εξωτερικό, και σκηνοθεσίες όπως τη Γέρμα στο Εθνικό θέατρο της Ταϊβάν, τις έκτες Βάκχες στο κρατικό θέατρο της Μόντενα στην Ιταλία, γιατί οι έβδομες θα γίνουν στη Σενεγάλη στα σουαχίλι και θα ολοκληρωθεί το τάμα στο Διόνυσο: Στις επτά Βάκχες. Επιπλέον έχω μια νέα σκηνοθεσία στο Εθνικό Θέατρο της Ρωσίας, και πολλά άλλα.»
WHO IS WHO
He counts 47 years in theatre. He founded Attis theatre (attistheatre.com), which by now, is an international educational centre of his method (which every year hosts actors and directors from all over the world and is being taught by approximately 30 Universities abroad) and in 33 years has presented 2100 performances at the most prestigious international festivals and theatres. He has been honoured with many awards in Greece and abroad and there are books about him and his theatre in ten different languages. He’s the Chairman of the Theatrical Olympics Committee, meets ministers of culture and frequently heads of state and is Honorary Professor at many Universities of the world, as well as at the University of Peloponnese and Patras in Greece.
Μετρά 47 χρόνια στο θέατρο. Ίδρυσε το θέατρο Άττις (attistheatre.com), ένα διεθνές, πλέον, κέντρο εκπαίδευσης της μεθόδου του (που κάθε χρόνο φιλοξενεί ηθοποιούς και σκηνοθέτες απ’ όλο τον κόσμο, ενώ διδάσκεται σε περίπου 30 Παν/μια του εξωτερικού) και μέσα σε 33 χρόνια έχει παρουσιάσει 2100 παραστάσεις στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ και θέατρα. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό και κυκλοφορούν βιβλία για τον ίδιο και το θέατρό του σε 10 διαφορετικές γλώσσες. Είναι Chairman της Επιτροπής Θεατρικής Ολυμπιάδας, συναντά υπουργούς πολιτισμού, και πολλές φορές αρχηγούς κρατών, και είναι Επίτιμος Καθηγητής σε πολλά, Πανεπιστήμια του πλανήτη, όπως και στο Παν/μιο Πελοποννήσου και Πατρών στην Ελλάδα.
“After my book “The Return of Dionysus”, there will be a second, which will deal with sound in my method and the third which will be about perpetual improvisation” T. Terzopoulos / «Μετά το βιβλίο μου «Η Επιστροφή του Διόνυσου», έπεται το δεύτερο, το οποίο αφορά τον ήχο στην μέθοδο μου και το τρίτο που θα είναι για τον αέναο αυτοσχεδιασμό» Θ. Τερζόπουλος
Crystalia Patouli -------- 