Τον φασισμό τον έχουμε μέσα μας, λένε κάποιοι. Ναι, ή όχι; Ίδου η απορία…
Υπάρχουν πολλοί λόγοι δυστυχώς, για να υποστηρίξουμε το πρώτο. Ένας από τους κυριότερους, είναι γιατί ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη ( βλ. αντίστοιχο σχόλιο ) ώστε να αντιληφθούμε και τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση. Πρέπει σήμερα να αγωνιζόμαστε κατά του φασισμού -εκτός των άλλων- εφόσον δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά εκείνοι που όχι μόνο δεν αγωνίστηκαν ενάντιά του, αλλά πήγαν με το μέρος του, και όχι μόνο σκότωναν τους αγωνιστές της Αντίστασης, αλλά απαγόρευαν και την ταφή τους!
Τον έχουμε μέσα μας γιατί οι απόγονοί τους βρήκαν μάλλον ορθάνοιχτο το δρόμο που χάραξαν αυτοί οι εγκληματίες, γι αυτό και τον συνεχίζουν.
Τον έχουμε μέσα μας, επιπλέον, γιατί σε πλειοψηφία δεν είμαστε κατά του άδικου, άρα κατά του όποιου φασισμού. Στην καλύτερη περίπτωση είμαστε υπέρ του δίκαιου, γενικά και αόριστα. Και όταν δίπλα μας κάποιος φέρεται φασιστικά, όποιος κι αν είναι αυτός, όσο πολύ ή λίγο φέρεται έτσι, εμείς γυρνάμε το μάγουλο αλλού…
Τον έχουμε μέσα μας, γιατί οι περισσότεροι από εμάς, δεν είχαμε τουλάχιστον το σθένος να υπερασπιστούμε και να τιμήσουμε επί της ουσίας, όσους είχαν την ψυχή και τη δύναμη να σταθούν απέναντι σε οποιοδήποτε είδος του και να το πολεμήσουν με αυτοθυσία.
Και όταν το κάναμε, το κάναμε λειψά. Γιατί όταν τιμάς επί τοις ουσίας, προσπαθείς τουλάχιστον να παραδειγματιστείς από εκείνους που τιμάς, έμπρακτα.
Γι’ αυτό φαντάζει τεράστια πολυτέλεια, ειδικά σήμερα, να μιλάμε για την αιτία του φασισμού που πηγάζει από μέσα μας… (βλ. σχετικό άρθρο ), όταν όλα δείχνουν να μην έχουμε ιδέαν γι’ αυτόν, ούτε… απ’ έξω μας, αφού ούτε καν το αθλιότερο σύμπτωμά του, το πιο εξόφθαλμο, το ναζισμό, δεν είμαστε σε θέση ακόμα να πετάξουμε εκεί που του αξίζει: Στη λαιμητόμο της Ιστορίας.
Μόνο για κάτι γενικολογίες μάλλον είμαστε ικανοί. Χωρίς να φαίνεται ότι αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του επαναλαμβανόμενου εγκλήματος (ως συνεχές αδιαχείριστο επαναλαμβανόμενο ψυχικό τραύμα) που περιφέρουμε ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε.
Ο φασισμός ξέρετε, δεν είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται και εξαφανίζεται με κάποιο χάπι μέτρων. Είναι μια εξάρτηση -η μεγαλύτερη στον πλανήτη- που παραφράζοντας τους απανταχού πρώην αλκοολικούς εξαρτημένους, συνοψίζεται σε μια φράση: Μια φορά φασίστας(λίγο ή πολύ αδιάφορο). Για πάντα φασίστας(και εδώ είναι ο κίνδυνος). Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα.
Και ξέρετε, επίσης, οι εξαρτήσεις κόβονται μόνο με το μαχαίρι, αλλιώς αυξομειώνεται η χρήση τους κατά διαστήματα, μέχρις εσχάτων.
Και κυρίως, οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις κόβονται, έχοντας προβλέψει εγκαίρως το κενό που θα δημιουργήσουν μετά το «κόψιμό» τους, με απαράβατα όρια, ώστε να τοποθετηθεί σ’ αυτό το κενό κάτι εντελώς αντίθετο, κάτι που να υποστηρίζει με άλλα λόγια το αντίστροφό τους…
Στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να βάλουμε λοιπόν στο υποτιθέμενο κενό φασισμού, όταν έρθει εκείνη η ώρα, περισσότερη δημοκρατία.
Πόση δημοκρατία, όμως, διαθέτουμε ως κοινωνία (μια κοινωνία παρεμπιπτόντως, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να την καταργήσουν – βλ. σχετικό άρθρο ) για να βάλουμε σ’ αυτό το κενό που θα δημιουργηθεί, όταν θα κόψουμε (λέμε τώρα) την εξάρτηση του όποιου φασισμού; Ιδού η απορία… –
—
Σχετικά άρθρα – σχόλια:
- Δημιουργώντας έναν ασύμβατο βιότοπο για τον φασισμό. Της Κρυσταλίας Πατούλη
- «Η πλειοψηφία γύρω μας, φασίστες είναι»
Crystalia Patouli -------- 