Στη δευτέρα δημοτικού, επί χούντας, η δασκάλα μας έβαλε μια έκθεση με τίτλο «Οι Γυμναστικές επιδείξεις φέτος στο σχολείο μας».
Έγραψα, λοιπόν: «Η δασκάλα μας είναι ψεύτρα. Φέτος δεν πρόκειται να γίνουν γυμναστικές επιδείξεις. Διότι, στην αυλή έχει έρθει μια μπουλντόζα, έχει ανοίξει μια μεγάλη τρύπα, και το σχολείο μας έχει γίνει σαν πατσαβούρα!».
Ακολούθησε πανικός. Πρώτη φορά φώναξαν τη μαμά μου στο σχολείο και της έκαναν σφοδρές παρατηρήσεις. Από τότε δεν ξανάγραψα αλήθεια στις εκθέσεις μου σε όλο το Δημοτικό. Εμπέδωσα, ότι η αλήθεια δεν είναι επιθυμητή στη δασκάλα μου.
To αποτέλεσμα ήταν εκθέσεις μυθοπλασίας με σποραδικά πραγματικά στοιχεία, σε όλη τη διάρκεια της σχολικής μου ζωής στο Δημοτικό… και βέβαια ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό εκείνης της έρμης δασκάλας, ότι αυτό το παιδί ίσως κάποτε ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, αφού σ’ αυτήν την έκθεση ουσιαστικά κατέγραφε και σχολίαζε την είδηση και την αλήθεια…
Μετά τα χρόνια και κατάλαβα ότι όχι μόνο στη δασκάλα αλλά και σε πολλούς άλλους δεν ήταν επιθυμητή η αλήθεια, επίσης, μέχρι που έφτασα στο Γυμνάσιο και άρχισα σιγά σιγά τον λεκτοπόλεμο… με πρώτη εισπράκτορα τη φιλόλογo που έλεγε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φτωχοί…
Η αλήθεια είναι μαλώτρα. Το γνωρίζω όπως ήδη είπα, από πολύ μικρή, αλλά είναι η επιλογή μου. Είναι πλέον η ενήλικη ζωή μου και η ελευθερία μου.
Διότι στη ζωή ήρθαμε για έναν και κύριο λόγο, να ζήσουμε και να αναζητήσουμε την αλήθεια της.
Φωτογραφία: Β’ Δημοτικού, 1971, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας – καθισμένη οκλαδόν με σταυρωμένα τα χέρια… η τέταρτη από αριστερά, δίπλα στο ξανθό κοριτσάκι (τη φίλη μου Νότα Χατζηϊωάννου):
Όμως, δεν νομίζω ότι υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να αφηγηθεί κανείς την ιστορία της ζωής του. Γι’ αυτό ίσως όλοι στα βιογραφικά τους γράφουν πότε γεννήθηκαν και μετά κάνουν ένα χρονικό άλμα κάπου 18 χρόνων για να αναφέρουν τι ακριβώς σπούδασαν, δήθεν επειδή κανέναν δεν ενδιαφέρει πώς έφτασαν μέχρι την πόρτα ενός Πανεπιστημίου – στην καλύτερη περίπτωση.
Αλλά τα δυσκολότερα χρόνια στο να περιγραφούν από τον ίδιο τον άνθρωπο που τα έζησε, είναι αυτά τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής του.
Οι περισσότεροι κρατούν μερικές εικόνες, φτιάχνουν ένα τσαπατσουλιασμένο πασλ χωρίς ουσιαστική συνέχεια, που εξυπηρετεί μάλλον την ανάγκη τους να μην αγγίξουν τίποτα παραπάνω από αυτά τα σημαντικότατα χρόνια, μήπως τυχόν πέσει ο πύργος από λογικά τραπουλόχαρτα που έχουν κατασκευάσει για να μπορούν να ζουν, αφού «η ζωή μας δεν είναι αυτή που ζήσαμε, αλλά αυτή που θυμόμαστε, και όπως τη θυμόμαστε για να την διηγηθούμε», όπως είπε και ο Μαρκές.υγ. κι αυτό άλλωστε είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που κάνω το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής Κρυσταλία Π.
Τι όμορφο που είναι να ζεις
να σου λεν καλημέρα του κόσμου τα χείλη,
τη ζωή να την κάνεις τραγούδι αγάπης
τι όμορφο που είναι να ζεις
σαν παιδί να απορείς και να ζεις!
Ναζίμ Χικμέτ
Crystalia Patouli -------- 