Σήμερα πήγα πάλι βόλτα στην παραλιακή και κατέληξα σε μία μικρή παραλία ανοργάνωτη. Αναγκάστηκα να περάσω μέσα από δύο σωρούς με σκουπίδια που κρατούσες την ανάσα σου για να αντέξεις μέχρι να τα προσπεράσεις. Αριστερά του δρόμου αυτοί οι γνωστοί σωροί, δεξιά τα σκορπισμένα σκουπίδια που βγαίνουν από τις διαλυμένες σακούλες, εφόσον μένουν έκθετες στον ήλιο, στη βροχή και στον αέρα έξω από τους ξέχειλους κάδους για πάρα πολύ καιρό.
Κατέβηκα στην παραλία και βρήκα δύο μεγάλες σακούλες πεταμένες (το πιο πιθανό είναι να είχαν πέσει με τον αέρα από τον σκουπιδότοπο του πάνω δρόμου…), αλλά και άπειρα σκουπίδια -φυσικά- εδώ και κει, από προφυλακτικά μέχρι ποτήρια και βρωμερά χαρτιά υγείας.
Παρόλ’ αυτά μπήκα και κολύμπησα στη θάλασσα και όταν βγήκα κάθισα σε ένα βραχάκι. Πίσω μου, στον διπλανό βράχο, υπήρχαν πεταμένα μπουκάλια πλαστικά. Μπορεί και να τα είχε ξεβράσει η θάλασσα…
Μπροστά μου υπήρχε αυτό το ηλιοβασίλεμα που φαίνεται στη φωτογραφία, παρακάτω.
Τι κάνει ένας άνθρωπος με σώας τα φρένας ανάμεσα σε όλα αυτά; Τυφλώνεται από το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, βάζει παρωπίδες δεξιά και αριστερά (αλλά και κάτω από το πηγούνι του) για να μη βλέπει και γυρίζει σπίτι του ευτυχισμένος και αναζωογονημένος;
Οι παλιές γενιές που δεν είχαν γνώσεις για το τι σημαίνει υγιεινή αλλά και οικοσύστημα, μπορεί και να το έκαναν. Έχω ρωτήσει επίσης μεγάλους σε ηλικία και η άποψή τους είναι πως δεν θα μάζευαν σκουπίδι από κάτω -ακόμα και με ειδικά γάντια- εάν δεν ήταν δικό τους.
Γνωρίζω όμως και νέους που έχουν αυτές τις απόψεις. Είδα σήμερα κάποιους από αυτούς, ξαπλωμένους ανάμεσα σε όλα αυτά τα σκουπίδια, όπως και μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους. Ειλικρινά: Πώς μπορούν;
Γνωρίζω και κάποιους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που επίσης ποτέ δεν θα μάζευαν σκουπίδια και κατά τα άλλα στις πρόσφατες εκλογές ήθελαν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για τον τόπο. Δεν ξέρω πόσοι τους ψήφισαν…
Η Αίγινα όμως είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εδώ και 4 χρόνια με αυτό το πρόβλημα των σκουπιδιών και εκτός όλων των άλλων που αφορούν εξ’ αιτίας αυτού του προβλήματος το νησί, όπως και τους μόνιμους κατοίκους και τους επαγγελματίες και βέβαια τους επισκέπτες, καταστρέφεται το περιβάλλον και η θάλασσα (που δεν μας ανήκουν και ούτε έχουμε το δικαίωμα να τα αφήνουμε να καταστρέφονται με την αδιαφορία μας) και όμως δεν κουνιέται φύλλο με αποτέλεσμα…
Η φύση είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης του πλανήτη (εκτός του ότι εξαρτάται η επιβίωσή μας και η ίδια η ζωή μας από αυτήν). Θα αφήναμε σωρούς από σκουπίδια να περιφέρονται πάνω στην Ακρόπολη, ή μέσα στην Κνωσσό; Ή θα κλείναμε τα μάτια μας προς τα δεξιά, αριστερά και κάτω, για να θαυμάσουμε μόνο τον περίφημο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, αδιαφορώντας για τους σωρούς τα σκουπίδια γύρω του;
Έχω πει τι πιστεύω για το θέμα και κυρίως το έχω κάνει πράξη, οπότε θεωρώ περιττό να πω οτιδήποτε άλλο. Όποιος πολίτης της Αίγινας πει ότι αυτά τα 4 χρόνια δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό το χάλι και κυρίως δεν έσκυψε να μαζέψει ούτε μια φορά σκουπίδια μέσα σε αυτή την αδιανόητη κατάσταση, θεωρώ πως ούτε πολίτης πρέπει να λέγεται, ούτε καν άνθρωπος. Πόσο μάλλον εάν είναι εκλεγμένος στο Δήμο και υπεύθυνος της καθαριότητας.
Όταν καίγεται το σπίτι σου, παίρνεις κουβάδες και ότι βρεις να σβήσεις τη φωτιά. Αφού κόψεις το λαιμό σου να βρεις τρόπο να τη σβήσεις, ψάχνεις να βρεις ποιός φταίει και που πρέπει να αποδοθεί και πώς δικαιοσύνη για το έγκλημα. Και κυρίως, ψάχνεις να βρεις τον τρόπο για να μην ξανασυμβεί.
Διότι η Αίγινα για μένα -έστω- …σιγοκαίγεται. Εδώ και 4 χρόνια. Και μεις περιφερόμαστε όπως όλα δείχνουν πάνω της χαζεύοντας μόνο το… ηλιοβασίλεμα.
Και έχουμε την απαίτηση να κάνουν το ίδιο και οι επισκέπτες του. Να τυφλωθούν, να χάσουν την όσφρησή τους και κυρίως τη συνείδησή τους και να καλοπεράσουν ξοδεύοντας τα λεφτά τους, για τα δικά μας πορτοφόλια.-
Υγ. Και τέλος το επείγον της κατάστασης θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλο τον Σαρωνικό… Ή μήπως πιστεύουμε ότι τα σκουπίδια που πέφτουν και ταξιδεύουν στη θάλασσα, είναι σαν τους σκύλους πιστά στο αφεντικό τους… και ξαναγυρνάνε;
Δεν είμαι Αιγινήτισσα αλλά επισκέπτομαι την Αίγινα από το 1965 που γεννήθηκα, μέχρι που εδώ και ένα χρόνο τη ζω σχεδόν καθημερινά. Αυτή τη χρονιά όπου κι αν πήγα αντίκρισα πολυκαιρισμένους σωρούς επί σωρών –στην κυριολεξία- από σκουπίδια, ξεκοιλιασμένες σακούλες με σαπισμένα αποφάγια, λιωμένα παγωτά κολλημένα στο έδαφος από το πάλαι ποτέ, πλαστικά παντός είδους, σε απλά ελληνικά βρώμα και δυσωδία (όλα αυτά τα οποία συνοδεύονται κατ’ αποκλειστικότητα με διάφορες πιθανές ασθένειες, κατσαρίδες και ποντίκια). Κι όχι ότι είναι είδηση αλλά δεν πάει άλλο. H Αίγινα έγινε χωματερή του ζόφου και της αδιαφορίας (από τους πάντες!). Ή αλλιώς: Ένα νησί μονίμως σε έκτακτη ανάγκη.
Με φρίκη διαπίστωσα σιγά σιγά ότι το ίδιο σκηνικό είναι στημένο όχι μόνο στο εσωτερικό του νησιού αλλά και κατά μήκος της άλλοτε υπέροχης παραλιακής οδού που είχα την ατυχία να την περπατήσω σπιθαμή προς σπιθαμή.
Διότι είναι διαφορετικό να περνάς με αυτοκίνητο και φευγαλέα να πέφτει το μάτι σου και εντελώς διαφορετικό να περπατάς δίπλα σε αυτές τις επικίνδυνες εστίες μολύνσεως που κάθε ώρα που περνάει κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο όλο και κακοφορμίζουν σαν πτώματα με την πάροδο των ημερών και των μηνών(διότι και μήνες κάνει να περάσει σκουπιδιάρικο να τα πάρει, ή ακόμα και …αιώνες όπως αποδεικνύεται σε κάποιες περιπτώσεις).
Κι όταν θυμηθεί να περάσει επιτέλους κάποτε το σκουπιδιάρικο (μην ξεχάσεις να αγοράζεις λαχείο την ίδια μέρα!), μαζεύει μόνο όσα βλέπει η πεθερά. Σκουπίδια παντού. Γύρω από μουσεία, ξωκλήσια, φάρους, π α ν τ ο ύ.
Ο αέρας σκορπά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κάποια από αυτά τα ξεχασμένα κι απ’ το Θεό σκουπίδια, που μπορείς και να τα …θαυμάσεις αιωρούμενα σε κλαδιά και βράχια (φορές μάλιστα σφηνώνουν ανάμεσα σε πέτρες και βράχους και στέκονται εκεί μέχρι να τα ανακαλύψουν οι μελλοντικές γενιές…) ή και άλλα που σέρνονται σε φυτά, ή πλέουν στη θάλασσα, ή μπλέκονται με τα φύκια και συναντιούνται με άλλους σκουπιδοσυγγενείς τους που φρόντισαν για τη μετανάστευσή τους άλλοι …συνάνθρωποι από τα διάφορα περιπλανώμενα καράβια αλλά και τις γειτονικές ακτές, τα οποία η θάλασσα ξερνάει φαντάζομαι με ηδονή κάθε που τα κύματα τα σπρώχνουν προς πάσα κατεύθυνση έξω από αυτήν.
Στις οργανωμένες παραλίες δε –που οι επιχειρηματίες θα έπρεπε από όσο γνωρίζω να τις διατηρούν καθαρές όλο το χρόνο κατά το νόμο- κάνουν πάρτι πολυκαιρισμένα ή και νεόφερτα σκουπίδια από δω και από κει (αρκεί να μην είναι (τα μεγάλα!) ανάμεσα σε ξαπλώστρες – και μόνο τη φουλ σαιζόν τους) ενώ τα φύκια μπλέκονται μαζί τους, διαμορφώνοντας λόφους καμουφλάζ δεξιά ή αριστερά (ανάλογα που τα έσουραν οι εργάτες) περιμένοντας κι αυτά κρυμμένα από κάτω τους αιώνες των αιώνων αμήν για να μεταλλαχθούν προφανώς σε κάτι άλλο… που δεν θα ζήσουμε τόσο για να το μάθουμε.
Κι αν υπάρχουν οι εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, λυπάμαι αλλά μόλις τους… έφαγε ο κανόνας.
Και βέβαια στις ανοργάνωτες παραλίες δεν αλλάζει και πολύ η κατάσταση. Οι δε λουόμενοι, αφήνουν τα ποτήρια τους, τις σύριγγες, τα μπουκάλια, τα καπάκια, τα καλαμάκια –όλα αυτά τα μαζεύουμε κάποιοι ελάχιστοι γραφικοί κάθε μέρα ως ρουτίνα με ειδικά γάντια μίας χρήσεως πριν το μπάνιο μας- και ότι τέλος πάντων τους περισσεύει και όπου στην κυριολεξία τους βολεύει και κουνάνε το μαντήλι αφήνοντας να τα εξαφανίσει ο Αίολος ως δια μαγείας ανοίγοντας τον ασκό του, αλλά τύφλα νά ‘χει ο Ηρακλής και η κόπρος του Αυγεία πλέον.
Δεν είχα την τιμή να δω όλη αυτή τη χρονιά ούτε έναν άνθρωπο να βγαίνει έξω από το σπίτι του να μαζέψει τα σκουπίδια που έστω ο αέρας έσυρε μέχρι την πόρτα του και στις παραλίες ούτε καν τους εργαζόμενους, εκτός από μία φορά που τους είπαμε -για πείραμα- πως υπάρχει ένας ψόφιος γλάρος στην ακτή μπροστά από τις ομπρέλες και τότε έτρεξαν να τον μαζέψουν.
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, λέγεται ότι ο νέος διοικητής της τροχαίας του νησιού, θέλοντας μάλλον να κάνει αισθητή την παρουσία του τρομάρα του, μπροστά από τη σκουπιδοσκηνογραφία κι αυτός, έκανε έλεγχο πρόσφατα σε ότι κυκλοφορούσε με ρόδα στο νησί του ναού της Αφαίας, το αγαπημένο των ζωγράφων, με το καλύτερο κλίμα στην Ευρώπη, με τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα στην Ελλάδα, με τα μοναδικά φιστίκια του που θυσιάστηκαν τόνοι και τόνοι πεύκων για να υπάρχουν και να βγάζουν χρήματα σήμερα οι Αιγινήτες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Σ’ αυτό το νησί, λοιπόν, έδωσε η εξουσία πρόστιμα ακόμα και σε αυτούς που δεν είχαν τριγωνάκια στο πορτ μπαγκάζ τους! Και καλά έκανε θα πει κάποιος σε φυσιολογικές καταστάσεις, αλλά εδώ μόνο η λέξη ΦΥΣΙΟ-ΛΟΓΙΚΕΣ δεν ταιριάζει. Αποτέλεσμα ήταν να μη βρίσκεις ταξί να μετακινηθείς, διότι όλοι είχαν αφήσει τα αυτοκίνητά τους παρκαρισμένα (όσοι από αυτούς δεν μπορούσαν να τραπούν σε άτακτη φυγή με το πρώτο πλοίο για Πειραιά). Ήταν το κερασάκι στην σκουπιδότουρτα.
Προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί κανείς να έρθει στην Αίγινα; Για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία βρώμα, σκουπίδι και κόπανοι; Για να περπατά με την πλάτη στον παραλιακό δρόμο ανάμεσα στα καταστήματα και στις καρέκλες, αφού δεν χωράει να περάσει στο πεζοδρόμιο, όχι άνθρωπος π.χ. με ειδικές ανάγκες αλλά ούτε καν ένας απλός υπέρβαρος από την στενότητα του χώρου; Ή για να δει τα πλαστικά στις καφετέριες και τις επίσης πλαστικοποιημένες και αλλοιωμένες από τον ήλιο κιτς φωτογραφίες από «εδέσματα» έξω από τις κάθε λογής επιχειρήσεις εστίασης, λες και είμαστε στο Σικάγο; Ή να έρθει μήπως για να δει ΤΟ σκουπίδι ως μόνιμο ντεκόρ και σήμα κατατεθέν πλέον του νησιού; Ή για να γνωρίσει τους κατοίκους του νησιού της πήλινης κανάτας, που κάθονται και τα βλέπουν όλα αυτά επί 4 χρόνια, περιμένοντας στο δια ταύτα τελικώς τον νέο δήμαρχο να …καθαρίσει; Και εδώ υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς και εδώ τους έφαγε ο κανόνας.
Στην Αίγινα έζησε κι ο Καζαντζάκης (κι ο Βάρναλης κι ο Μόραλης και τόσοι άλλοι) αλλά το σπίτι που κατοικούσε το κατεδάφισαν βάζοντας μια πέτρινη επιγραφή μόνο για να το υπενθυμίζει και ούτε σκέφτηκαν να αφήσουν έστω την πόρτα και το παράθυρό του που δείχνει η γνωστή σε όλους μας φωτογραφία, μπροστά από το νέο πέτρινο τοίχο τους, αλλά είπαμε δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όμως με την ιστορία που κουβαλάει από τους αρχαίους χρόνους αυτό το νησί, μέχρι τον Καποδίστρια και έως τις μέρες μας, δεν του αξίζει να έχει καταντήσει ολόκληρο μία γενική χωματερή απάθειας.
Τι κάνουν τα υπεύθυνα υπουργεία, τι κάνουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, τι κάνει ο Δήμος, τι κάνει η αστυνομία, τι κάνει η δικαιοσύνη, τι κάνει η υγειονομική υπηρεσία, τι κάνουν οι φορείς του νησιού, τι κάνουν οι διάφοροι σύλλογοι; (αφήστε τον ίδιο το «δήμαρχο» για να μην συγχυστούμε περαιτέρω). Τι κάνουμε εν τέλει όλοι;
Η Δημαρχία όντως έχει διαπράξει έγκλημα για το νησί από όποια πλευρά και να το δει κανείς επί τέσσερα συναπτά έτη. Και ο Δήμαρχος όπως και όλοι οι υπεύθυνοι κανονικά πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης και να δικαστούν για τη μόλυνση όλου του νησιού και του περιβάλλοντος!
Από εκεί και πέρα, το έγκλημα έγινε και συνεχίζεται και το θέμα τι κάνουμε ΟΛΟΙ εν τω μεταξύ. Φυσικά είναι αδύνατον οι πολίτες μόνοι τους να αντιμετωπίσουν μία ολόκληρη χωματερή πλέον, είτε που ξεβράζεται συνεχώς στις παραλίες όπως αναφέρθηκε παραπάνω από τα καράβια και τις γειτονικές ακτές, είτε σκουπίδια ΜΗΝΩΝ που δεν γίνεται να τα κρατάνε αγκαλιά οι άνθρωποι στα σπίτια τους, τα οποία τα παίρνει ο αέρας από τα σημεία που υπάρχουν κάδοι διότι δεν χωράνε να μπουν μέσα και τα μεταφέρει ολούθε!
Όμως μπορούν να ελεχθούν όλες οι οργανωμένες παραλίες που -επαναλαμβάνω- είναι υποχρεωμένοι οι επιχειρηματίες να τηρούν το νόμο περί καθαρισμού τους όλο το χρόνο, να βγουν οι κάτοικοι και να καθαρίσουν έξω από τα σπίτια τους, να μπουν όρια στην αυθαιρεσία και στην αδιαφορία, και για να γίνουν όλα αυτά, πρώτα πρώτα θα πρέπει να βρεθεί μία λύση για το που θα πηγαίνουν και κάθε πότε τα σκουπίδια που μαζεύονται! Από εκεί και πέρα να αναλάβουν τα υπουργεία, οι φορείς παντώς είδους και εθελοντές μαζί και υποχρεωτικά να βοηθήσουν όλοι οι κάτοικοι, μία ώρα τη βδομάδα ο καθένας για να θεραπευτεί αυτή η καλπάζουσα μόλυνση του Δήμου απ’ άκρη σ’ άκρη και να καθαριστούν οι παραλίες, η θάλασσα και γενικώς η φύση.
Κανονικά θα έπρεπε εδώ και 4 χρόνια να έχει κηρυχτεί το νησί σε έκτακτη ανάγκη και να έχουν κινητοποιηθεί οι πάντες για την αντιμετώπιση της επικίνδυνης αυτής κατάστασης αν όχι για τους ανθρώπους που προφανώς δεν τους ενδιαφέρει ακόμα και να πεθάνουν από σκουπιδίλα και ασχήμια, τουλάχιστον για την ίδια τη φύση.
Είναι ντροπή να λεγόμαστε άνθρωποι που θέλουμε λέει και πολιτισμό… και ψάχνουμε και χορηγούς ανύποπτους τουρίστες που προκαταβολικά τους λυπάμαι και θλίβομαι.
Όποιος και νά ‘σαι, αν πετάς τα απορρίμματά σου στη φύση και τα αφήνεις εκεί να τα μαζέψει η …μοίρα, τότε μάλλον η κακή μοίρα θα σε βρει. Και με ότι ιερό κι αν ασχολείσαι, πρώτα απ’ όλα πρέπει να φροντίζεις για την καθαριότητα όπως και τη φύση γύρω σου, κι όχι να αφήνεις να βρωμάει όλος ο τόπος και η θάλασσα και να λες ότι κάνεις κάποιο θεάρεστο και θεανθρώπινο έργο κατά τα άλλα. Όποιος και νά ‘σαι.
Αλλά είμαστε αισιόδοξοι με κλεισμένη τη μύτη και τα μάτια… Και θέλουμε και τουρισμό οι θρασύτατοι. Θέλουμε και ζωή λέει, αλλά σκοτώνουμε αυτή τη φύση που μας ζει. Θέλουμε και νομιμοφροσύνη και πρόστιμα και λογική. Θέλουμε και λεφτά από πάνω. Αλλά να μαζέψουμε τα …σκατά μας, δεν ξέρουμε (που ακόμα και οι γάτες ξέρουν να τα ανακυκλώνουν).
Παρεμπιπτόντως προσέχετε όταν πιάνετε μεγάλα βότσαλα σε παραλίες. Δεν ξέρετε τι μπορεί να έχουν κουκουλώσει από κάτω…
Έλεος και μη χειρότερα μαζί!
Υγ.1.: Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το πολύ μέσα σε ένα τέταρτο (στις 4/8/14 το απόγευμα) σε ένα διάστημα 500 περίπου μέτρων (παραλιακά) περπατημένο με τα πόδια και άλλα δέκα λεπτά σε δύο οργανωμένες παραλίες η μία δίπλα στην άλλη και η μία χειρότερα από την άλλη σε ότι αφορά στα σκουπίδια. Λίγη φαντασία να έχει κάποιος καταλαβαίνει τι συμβαίνει και στο υπόλοιπο νησί. Μόνο η πρώτη φωτογραφία και η τελευταία είναι από το εσωτερικό της πόλης της Αίγινας…
Υγ. 2.: Να επισημάνω επίσης, ειδικά για τους μελλοντικούς ερευνητές – μελετητές, ότι στην Αίγινα ίσως βρουν σε κάποια χρόνια -εκτός όλων των άλλων- μέχρι και απολιθωμένες σακούλες σκουπιδιών κρεμασμένες από δέντρα σα σταφύλια, ή ως …άλλα μήλα των Εσπερίδων της χώρας της κρίσεως.
Υγ.3.: Διαδώστε και στείλτε αν θέλετε δικές σας φωτογραφίες και ενημέρωση από τις περιοχές σας στο cpatouli@yahoo.gr για διαπόμπευση (η δημοσίευση πλέον δεν φτάνει).
Δείτε επίσης:
Tο ενδιαφέρον άρθρο με επιπλέον προβληματισμούς και καταγγελίες: Ζητείται ελπίς στο aeginalight.gr – όπου εκτός των άλλων, ενημερώνει πως… με ψάχνουν για το κακό λέει που έκανα με το παραπάνω άρθρο σε επιχειρηματίες του νησιού… κάποιοι, που μάλλον ενδιαφέρονται να κυκλοφορήσει κι άλλο άρθρο, αυτή τη φορά στο εξωτερικό μεταφρασμένο σε όλες τις γλώσσες… που θα καταδεικνύει κι άλλα «προτερήματα» του καταπονημένου αυτού τόπου.
Οργανωμένη παραλία: Άλλη μια αξέχαστη εικαστική παρέμβαση ωχαδελφισμού.
Οργανωμένη παραλία…
Σε οργανωμένη παραλία, ο γνωστός … λόφος – καμουφλάζ από φίκια και σκουπίδια που …καραδοκεί να βγει από μέσα το… Άλιεν.
Ανοργάνωτη παραλία
Έξω από το σπίτι μόνιμου κατοίκου…
Δεν λείπουν και διάφορα οικοδομικά υλικά πεταμένα όπου λάχει…
Πάνω από τη θάλασσα 7/8/14
Εδώ έχει περάσει πρόσφατα το σκουπιδιάρικο…
Συνεχίζοντας την βόλτα στην παραλιακή…
Επιμένουμε παραλιακά…
Οργανωμένη παραλία…
Οργανωμένη παραλία… Ένα μαξιλαράκι για τον καλόν ύπνο…
Στο βάθος φαίνονται και οι ξαπλώστρες…
Κάτω από δέντρο, δίπλα σε εξώπορτα σπιτιού μόνιμου κατοίκου και λίγα μέτρα από τους (ξέχειλους όπως είδαμε…) κάδους απορριμμάτων… πάντα στον παραλιακό δρόμο…
Έξω από σπίτι μόνιμου κατοίκου…
Αδέσποτα σκουπίδια κάτω από σπίτι μόνιμου κατοίκου φυσικά στην παραλιακή οδό…
Παραλιακώς…
Οργανωμένη παραλία…
Πλαστικές σακούλες σφηνωμένες σε βράχια, σε οργανωμένη παραλία…
Οργανωμένη παραλία…
Οργανωμένη παραλία…
Οργανωμένες παραλίες… που κάνουν μπάνιο οι οικογένειες με τα παιδιά τους.
Οι περίφημες οργανωμένες παραλίες της Αίγινας, που λέγαμε…
Σφηνωμένο πλαστικό μπουκάλι στα βράχια, για να το βρουν τα εγγόνια μας…
Γιγαντιαία πεταλίδα του Homo Plastikous… ή του Homo Skoupidous, κι αυτή μάλλον για τους μελλοντικούς μελετητές…
Γάτα ανεβασμένη σε στύλο μετά από μάχη με σκύλο στο σωρό με τα σκουπίδια… Ευτυχώς που υπάρχουν και οι γάτες στην Αίγινα (που το χειμώνα ειδικά κυκλοφορούν πεινασμένες και καταπονημένες) γιατί αλλιώς πάνω στο στύλο -και όχι μόνο- θα βλέπαμε σίγουρα ποντίκια…
Σήμερα πήγα πάλι βόλτα στην παραλιακή και κατέληξα σε μία μικρή παραλία ανοργάνωτη. Αναγκάστηκα να περάσω μέσα από δύο σωρούς με σκουπίδια που κρατούσες την ανάσα σου για να αντέξεις μέχρι να τα προσπεράσεις. Αριστερά του δρόμου αυτοί οι γνωστοί σωροί, δεξιά τα σκορπισμένα σκουπίδια που βγαίνουν από τις διαλυμένες σακούλες, εφόσον μένουν έκθετες στον ήλιο, στη βροχή και στον αέρα έξω από τους ξέχειλους κάδους για πάρα πολύ καιρό.
Crystalia Patouli -------- 