Ομορφιά και μαγεία. Η Ιστορία της Τέχνης ζωντανεύει. Μουσείο υψηλής τεχνολογίας.

B E L L E Z A, pinturas clásicas animadas en un fascinante cortometraje obra de Rino Stefano Tagliafierro 

BELLEZA, este proyecto obra del artista italiano Rino Stefano Tagliafierro, es verdaderamente insólito y único. En BELLEZA, Tagliafierro da vida a docenas de maravillosas e históricas obras pictóricas. Los paisajes y las figuras cobran nueva vida y se mueven gracias al talento del autor milanés  Rino Stefano Tagliafierro y de las nuevas tecnologías. ¡Impresionante! Al final del artículo tenéis los créditos de todas las obras empleadas. Desde Cultura Inquieta compartimos lo que amamos.

Si queréis seguidnos en nuestro canal de Youtube Cultura Inquieta

«Devouring Time, blunt thou the lion’s paws,

And make the earth devour her own sweet brood;

Pluck the keen teeth from the fierce tiger’s jaws,

And burn the long-lived phoenix in her blood»

(W. Shakespeare, Sonnet no. 19)

Mella, Tiempo voraz, del león las garras,

deja a la tierra devorar sus brotes,

arranca al tigre su colmillo agudo,

quema al añoso fénix en su sangre.

Mientras huyes con pies alados, Tiempo,

da vida a la estación, triste o alegre,

y haz lo que quieras, marchitando al mundo

Pero un crimen odioso te prohíbo:

no cinceles la frente de mi amor,

ni la dibujes con tu pluma antigua;

permite que tu senda sìga, intacto,

ideal sempiterno de hermosura.

O afréntalo si quieres, Tiempo viejo:

mi amor será en mis versos siempre joven.

Soneto de Amor XIX (William Shakespeare)

Over Beauty, there has always hung the cloud of destiny and all-devouring time.

Beauty has been invoked, re-figured and described since antiquity as a fleeting moment of happiness and the inexhaustible fullness of life, doomed from the start to a redemptive yet tragic end.

In this interpretation by Rino Stefano Tagliafierro, this beauty is brought back to the expressive force of gestures that he springs from the immobility of canvas, animating a sentiment lost to the fixedness masterpieces.

Its as though these images which the history of art has consigned to us as frozen movement can today come back to life thanks to the fire of digital invention.

A series of well selected images from the tradition of pictorial beauty are appropriated, (from the renaissance to the symbolism of the late 1800s, through Mannerism, Pastoralism, Romanticism and Neo-classicism) with the intention of retracing the sentiment beneath the veil of appearance.

An inspiration that returns to us the sense of one fallen, and the existential brevity that the author interprets as tragic dignity, with an unenchanted eye able to capture the profoundest sense of the image.

Beauty in this interpretation is the silent companion of Life , inexorably leading from the smile of the baby, through erotic ecstasies to the grimaces of pain that close a cycle destined to repeat ad infinitum.

They are, from the inception of a romantic sunrise in which big black birds fly to the final sunset beyond gothic ruins that complete the piece, a work of fleeting time.» — Giuliano Corti

Obras de arte en orden de aparición:

  1. Asher Brown Durand – The Catskill Valley‬
  2. Thomas Hill – Emerald Bay, Lake Tahoe
  3. Albert Bierstadt – Among the Sierra Nevada Mountains
  4. Ivan Shishkin – Forest edge
  5. James Sant – Frau und Tochter‬
  6. William Adolphe Bouguereau – L’Innocence
  7. William Adolphe Bouguereau – Song of the Angels
  8. Ivan Shishkin – Bach im Birkenwald
  9. William Adolphe Bouguereau – Le Baiser
  10. William Adolphe Bouguereau – Nature’s Fan- Girl with a Child
  11. William Adolphe Bouguereau – The Motherland
  12. Ivan Shishkin – Morning in a Pine Forest
  13. William Adolphe Bouguereau – The Nut Gatherers
  14. William Adolphe Bouguereau – Two Sisters
  15. William Adolphe Bouguereau – Not too Much to Carry
  16. Thomas Cole – The Course of Empire: Desolation
  17. Martinus Rørbye – Entrance to an Inn in the Praestegarden at Hillested
  18. William Adolphe Bouguereau – Sewing
  19. William Adolphe Bouguereau – The Difficult Lesson
  20. William Adolphe Bouguereau – The Curtsey
  21. William Adolphe Bouguereau – Little Girl with a Bouquet
  22. Claude Lorrain – Pastoral Landscape
  23. William Adolphe Bouguereau – Cupidon
  24. William Adolphe Bouguereau – Admiration
  25. William Adolphe Bouguereau – A Young Girl Defending Herself Against Eros
  26. William Adolphe Bouguereau – Dawn
  27. William Adolphe Bouguereau – L’Amour et Psych
  28. William Adolphe Bouguereau – Spring Breeze
  29. William Adolphe Bouguereau – The Invation
  30. William Adolphe Bouguereau – Nymphs and Satyr
  31. William Adolphe Bouguereau – The Youth of Bacchus
  32. William Adolphe Bouguereau – The Birth of Venus
  33. William Adolphe Bouguereau – The Nymphaeum
  34. Gioacchino Pagliei – Le Naiadi
  35. Luis Ricardo Falero – Faust’s Dream
  36. Luis Ricardo Falero – Reclining Nude
  37. Jules Joseph Lefebvre – La Cigale
  38. John William Godward – Tarot of Delphi
  39. Jan van Huysum – Bouquet of Flowers in an Urn
  40. Adrien Henri Tanoux – Salammbo
  41. Guillaume Seignac – Reclining Nude
  42. Tiziano – Venere di Urbino
  43. Louis Jean François Lagrenée – Amor and Psyche
  44. Correggio – Giove e Io
  45. François Gérard – Psyché et l’Amour
  46. John William Godward – Contemplatio
  47. John William Godward – Far Away Thought
  48. John William Godward – An Auburn Beauty
  49. William Adolphe Bouguereau – Flora And Zephy
  50. Louis Jean François Lagrenée – Amor and Psyche
  51. Fritz Zuber-Bühle – A Reclining Beauty
  52. Paul Peel – The Rest
  53. Guillaume Seignac – L’Abandon
  54. Victor Karlovich Shtemberg – Nu à la peau de bete
  55. Pierre Auguste Cot – Portrait Of Young Woman
  56. Ivan Shishkin – Mast Tree Grove
  57. Ivan Shishkin – Rain in an oak forest
  58. William Adolphe Bouguereau – Biblis
  59. William Adolphe Bouguereau – Elegy
  60. Marcus Stone – Loves Daydream End
  61. William Adolphe Bouguereau – Head Of A Young Girl
  62. Hugues Merle – Mary Magdalene in the Cave
  63. Andrea Vaccaro – Sant’Agata
  64. Jacques-Luois David – Accademia (o Patroclo)
  65. Michelangelo Merisi da Caravaggio – San Giovanni Battista
  66. Roberto Ferri – In Nomine Deus
  67. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Cristo alla colonna
  68. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Incoronazione di spine
  69. Paul Delaroche – L’Exécution de lady Jane Grey en la tour de Londres, l’an 1554
  70. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Decollazione di San Giovanni Battista
  71. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Sacrificio di Isacco
  72. Guido Reni – Davide e Golia
  73. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Giuditta e Oloferne
  74. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Davide e Golia
  75. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Salomè con la testa del Battista
  76. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Davide con la testa di Golia
  77. Jakub Schikaneder – All Soul’s Day
  78. Michelangelo Merisi da Caravaggio – San Gerolamo scrivente
  79. Guido Reni – San Gerolamo
  80. Pieter Claesz – Vanitas
  81. Gabriel von Max – The Ecstatic Virgin Anna Katharina Emmerich
  82. William Adolphe Bouguereau – Portrait of Miss Elizabeth Gardner
  83. Jan Lievens – A young girl
  84. Johannes Vermeer – Portrait of a Young Girl
  85. Luis Ricardo Falero – Moonlit Beauties
  86. Joseph Rebell – Burrasca al chiaro di luna nel golfo di Napoli
  87. Luis Ricardo Falero – Witches going to their Sabbath
  88. William Adolphe Bouguereau – Dante And Virgil In Hell
  89. Théodore Géricault – Cheval arabe gris-blanc
  90. Peter Paul Rubens – Satiro
  91. Felice Boselli – Skinned Head of a Young Bull
  92. Gabriel Cornelius von Max – Monkeys as Judges of Art
  93. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Medusa
  94. Luca Giordano – San Michele
  95. Théodore Géricault – Study of Feet and Hands
  96. Peter Paul Rubens – Saturn Devouring His Son
  97. Ilya Repin – Ivan il Terribile e suo figlio Ivan
  98. Franz von Stuck – Lucifero Moderno
  99. Gustave Doré – Enigma
  100. Arnold Böcklin – Die Toteninsel (III)
  101. Sophie Gengembre Anderson – Elaine
  102. John Everett Millais – Ophelia
  103. Paul Delaroche – Jeune Martyre
  104. Herbert Draper – The Lament for Icarus
  105. Martin Johnson Heade – Twilight on the St. Johns River
  106. Gabriel Cornelius von Max – Der Anatom
  107. Enrique Simonet – Anatomía del corazón
  108. Thomas Eakins – Portrait of Dr. Samuel D. Gross (The Gross Clinic)
  109. Rembrandt – Lezione di anatomia del dottor Tulp
  110. Peter Paul Rubens – Die Beweinung Christi
  111. Paul Hippolyte Delaroche – Die Frau des Künstlers Louise Vernet auf ihrem Totenbett
  112. Elizabeth Jane Gardner Bouguereau – Too Imprudent
  113. William-Adolphe Bouguereau – The Prayer
  114. Michelangelo Merisi da Caravaggio – Amorino dormiente
  115. Augustin Théodule Ribot – St. Vincent (of Saragossa)
  116. Caspar David Friedrich – Abtei im eichwald

via: culturainquieta.com

Μανώλης Χάρος: Αυτό που κάνει αυτή την έκθεση διαφορετική είναι η αλήθεια της

07:18, 10 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/131045

Εγκαινιάστηκε η έκθεση του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία», στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών με θέμα της τα έργα ζωγραφικής τής ομάδας κρατουμένων – μελών της Θεραπευτικής Κοινότητας στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού, οι οποίοι ζωγράφισαν πάνω στους καμένους τοίχους που προκάλεσε μία πυρκαγιά, καταστρέφοντας ολοσχερώς το «σπίτι» τους, από το 2012. Η έκθεση εκπέμπει ένα επίκαιρο ισχυρό μήνυμα, για τις δυνατότητες αναγέννησης και ελπίδας, και τα ψυχικά αποθέματα των ανθρώπων όταν αποφασίζουν να αλλάξουν ζωή, όπως και τη θεραπευτική και απελευθερωτική λειτουργία της δημιουργικότητας στην τέχνη. Ο ζωγράφος Μανώλης Χάρος, ο οποίος επιμελήθηκε το όλο εγχείρημα, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr:

«Στις φυλακές του Κορυδαλού έχει ιδρυθεί από τις αρχές του 1990 η κοινότητα Εν Δράσει. Οι συμμετέχοντες, έχουν επιλέξει να απεμπλακούν από τη χρήση ουσιών, από την εξάρτηση, και ακολουθούν το συγκεκριμένο πρόγραμμα υποστήριξης του ΚΕΘΕΑ.

Ο χώρος που κάηκε κατά την εξέγερση που έγινε πέρυσι τον Σεπτέμβρη στις φυλακές του Κορυδαλού, ήταν το σπίτι τους. Από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, παρακολουθούσαν προγράμματα, θεραπείες, εκπαίδευση…

Κι αυτός ακριβώς ο χώρος έγινε στάχτη. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν άστεγοι μέσα στη φυλακή. Έπαψε να υπάρχει η βάση τους, το… σπίτι τους, για το πρόγραμμα απεξάρτησης και θεραπείας τους.

Γι’ αυτό ακριβώς έγινε και η συγκεκριμένη έκθεση. Για να ευαισθητοποιηθούν όλοι εκείνοι οι οποίοι οφείλουν, ώστε να επισκευαστεί και να επαναλειτουργήσει το… σπίτι, αυτής της κοινότητας.

Το εντυπωσιακό είναι, ότι υπάρχουν οι μελέτες, υπάρχουν τα χρήματα και ότι άλλο απαιτείται, αλλά δεν ξεκινάει η επισκευή, διότι δεν έχουν κινηθεί οι αναγκαίοι μηχανισμοί, που θα δώσουν την απαιτούμενη άδεια.

Λόγω των παραπάνω, μπήκα σ’ αυτήν την περιπέτεια ως εθελοντής αλλά λειτούργησα σαν εικαστικός. Κι αυτό που με κέντριζε περισσότερο, σε αυτό το συλλογικό έργο, ήταν το να ανακαλύψω μέσα από τις ζωγραφιές των παιδιών της κοινότητας, εκείνα τα σχέδια τα οποία εξελίσσονταν σιγά σιγά…

Αυτά τα παιδιά, όντας σε μία διαδικασία επαναπροσδιορισμού του ίδιου τους του εαυτού, που ξαναρχίζουν τη ζωή τους σε αυτές τις τόσο άθλιες συνθήκες της φυλακής, βρίσκονται σε ένα σημείο που προσδιορίζουν την δική τους αλήθεια.

Κι εκείνο που κάνει την συγκεκριμένη έκθεση διαφορετική, αλλά και τα σχέδιά τους να έχουν τόσο μεγάλη καλλιτεχνική αξία, είναι αυτό ακριβώς: η αλήθεια τους.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε, τί είναι αυτό που έχει κάνει πολλούς καλλιτέχνες να στρέφονται μέσα από το έργο τους, σε χώρους φυλακών, όπως π.χ. στην ταινία των Ταβιάνι «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει». Νομίζω, επειδή η σύγχρονη τέχνη σήμερα είναι σε ένα πολύ κομβικό σημείο που αναρωτιέται για την αλήθεια της. Δηλαδή, ψάχνει να βρει από πού θα αντλήσει την αλήθεια του σύγχρονου ανθρώπου.

Αυτή, λοιπόν, η έκθεση, είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που λένε την αλήθεια σε σχέση με τον εαυτό τους. Γι’ αυτό και τα έργα τους είναι σπάνια. Γιατί ακριβώς αυτή η διαχείριση της αλήθειας είναι που κάνει την ίδια την τέχνη σπάνια. Δηλαδή, όταν ο καλλιτέχνης είναι αληθινός, είναι στο σημείο, το οποίο παράγεται η τέχνη. Και στις μέρες που ζούμε η τέχνη είναι ακριβώς μία απο τις αποδείξεις πως δεν είναι τα πάντα αριθμοί, πως δεν λύνονται όλα με μαθηματικούς τύπους, και πως ούτε η ουσία της τέχνης καθορίζεται απο την τιμή της. Και δεν υπάρχει πιό ηχηρή απόδειξη απο αυτή την έκθεση. Η τεράστια αξία της δεν είναι η  εμπορική, και η μεγάλη σημασία της δεν μεταφράζεται σε ευρώ. Αυτό είναι τέχνη.

Οι άνθρωποι αυτοί, βρίσκονται σε αυτό το σημείο: λένε αλήθεια. Ως εκ τούτου αυτό που παράγεται είναι τέχνη. Και μας ενδιαφέρει όλους. Δεν είναι το πέρασμα του χρόνου ενός φυλακισμένου μέσα από μία δημιουργική διαδικασία, π.χ. απλή χειροτεχνία. Κι αυτό είναι η έκπληξη της έκθεσης.

Δεν βλέπουμε, δηλαδή, μόνο τα έργα μιας κοινότητας που τυχαίνει να είναι στην φυλακή. Βλέπουμε μια σειρά από έργα τέχνης τα οποία έχουν παραχθεί εξ αιτίας των συγκεκριμένων συνθηκών μ’ αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς από την πρώτη στιγμή είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μέσα στη φυλακή, διεκδικούν την ταυτότητα του ανθρώπου. Και είναι κάτι που κάποια στιγμή θα σου το πούνε: Είμαι άνθρωπος και γω! Γιατί, υπάρχει ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα ημών των υπολοίπων, που τούς αμφισβητεί και τούς αφαιρεί ακριβώς αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά τους: Την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Στην συγκεκριμένη έκθεση, λοιπόν, αντιλαμβάνεσαι ακριβώς αυτό: Ότι τα μέλη της κοινότητας Εν Δράσει, διεκδικούν μέσα από τη δημιουργικότητά τους και μέσα από τον τρόπο και τις επιλογές της ύπαρξή τους για απεξάρτηση αυτή την ταυτότητα!

Και το μήνυμα της δημιουργικότητά τους, δίνει και την ταυτότητα αυτών των ζωγραφικών έργων. Και είναι αυτή ακριβώς η αλήθεια που κάνει ξεχωριστή αυτή την έκθεση.-«

[…] Οι καμένοι τοίχοι της Κοινότητας έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο προσπαθήσαμε αγωνιωδώς να κραυγάσουμε τη θέλησή μας για ζωή και την ανάγκη μας να στείλουμε στην κοινωνία το μήνυμα ότι η απελευθέρωση από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης είναι δύσκολη αλλά δυνατή.» Απόσπασμα
από το κείμενο που έγραψαν τα μέλη του KEΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ και δημιουργοί των έργων

Info
Έκθεση: «Κοινότητες στη φυλακή, παράθυρο στην κοινωνία»

Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 19:00»-20.45»
Τόπος: Πειραιώς 260, Αποθήκη

Διαβάστε κείμενα για την έκθεση:

«συνιστά  μιας σπάνιας ποιότητας τοιχογραφία της ανθρώπινης ψυχής και ό,τι πιο πολύτιμο και αγαπητό κρύβει μέσα της» Ντένης Ζαχαρόπουλος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΜΜΣΤ

Σχετικά Άρθρα

24/01/2013
20/01/2013
17/11/2012

Ο καλογιάννος. Το αηδόνι του χειμώνα

bokoros

Ο Καλογιάνος, το αηδόνι του χειμώνα και μια Αγρινιώτικη λαϊκή παράδοση

 Ο Καλογιάνος ή Κοκκινολαίμης, γνωστός και ως Ρούβελας, Τσιπουργιάννης ή Κουμπογιάννος είναι ένα μικρόσωμο, στρουθιόμορφο πουλί, που ανήκει στην οικογένεια των τσιχλών. Αν και το συνολικό του μέγεθος δεν ξεπερνάει τα 14 εκατοστά μαζί με την ουρά του, είναι από τα δημοφιλέστερα πουλιά της Ευρωπαϊκής αλλά και της Ελληνικής ορνιθοπανίδας. Στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου και συναντάται συχνά, κατέχει τον τίτλο ενός καχύποπτου πουλιού, στην Βρετανία όμως είναι γνωστός ως «ο θρασύτατος φίλος του κηπουρού». Στην Ευρώπη ο κοκκινολαίμης έχει συνδυαστεί με τον ερχομό των Χριστουγέννων. Και αυτό συμβαίνει γιατί κατά τον 18ο αιώνα οι ταχυδρόμοι που έφερναν τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες στους Βρετανούς, φορούσαν κόκκινο γιλέκο και τους φώναζαν «κοκκινολαίμηδες»! Χαρακτηριστικό γνώρισμα των κοκκινολαίμηδων που είναι κατά βάση μοναχικά πουλιά, εκτός της περιόδου αναπαραγωγής, είναι το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στο πρόσωπο, την τραχηλιά και το στήθος, το οποίο και χρησιμοποιεί φουσκώνοντάς το για να τρομάξει τους εχθρούς του. Αν και είναι μικρόσωμο πουλί, φαίνεται να έχει μεγάλο κεφάλι, «χωρίς λαιμό», με μικρό στιβαρό ράμφος. Το υπόλοιπο φτέρωμά του είναι καστανωπό με μια στενή κίτρινη ρίγα στην φτερούγα. Το φτέρωμα της κοιλιάς του έχει λευκό χρώμα. Το αρσενικό και το θηλυκό δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές στο χρωματισμό του φτερώματός τους. Με τα μακριά και λεπτά πόδια του κινείται με απίστευτη ευκολία πραγματοποιώντας μικρά πηδήματα στο έδαφος. Κινείται με χαρακτηριστικό τρόπο σέρνοντας τα φτερά του στο έδαφος και σηκώνοντας την κοντή ουρά του. Κοντοστέκεται, κάνει μια μικρή υπόκλιση, μένει στιγμιαία ακίνητος, ξαναπηδάει και φτερουγίζει. Είναι ενδημικό πουλί και τον συναντάμε σε όλη την Ευρώπη, την Μικρά Ασία, την Αφρική και την Περσία. Τον χειμώνα μας επισκέπτεται μεγάλος αριθμός πουλιών από την Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, τα οποία διαχειμάζουν στην χώρα μας και την εγκαταλείπουν ξανά στις αρχές της Άνοιξης για να επιστρέψουν στα μέρη τους προκειμένου να ετοιμαστούν για το ζευγάρωμα. Στην Ελλάδα τον συναντάμε όπου και να γυρίσουμε το βλέμμα μας. Και σίγουρα αν δεν τον δούμε θα ακούσουμε το καθαρό, μελωδικό αλλά και μελαγχολικό του κελάηδημα για το οποίο κατέχει δικαίως τον τίτλο «το αηδόνι του χειμώνα». Το χαρακτηριστικό γεμάτο από ποικιλία ήχων κελάηδημά του, μπορεί να ακούγεται από το χάραμα, μέχρι και τις νυχτερινές ώρες, ιδίως αν υπάρχουν φώτα στις πόλεις, αλλά διαφοροποιείται ανάλογα με την εποχή. Το φθινόπωρο ακούγεται σαφώς πιο μελαγχολικό. Ο κοκκινολαίμης χρησιμοποιεί το κελαηδημά του ως ένα μέσο για να ορίζει την επικράτειά του. Το παράδοξο είναι ότι μετά την περίοδο αναπαραγωγής το ζευγάρι χωρίζει, και αν βρεθεί το ένα στην επικράτεια του άλλου, μετατρέπονται σε αντίπαλοι. Το θηλυκό είναι από τα σπάνια του είδους που κελαηδεί και αυτό προσπαθώντας να διεκδικήσει το χώρο που του ανήκει. Η επικράτεια του κάθε πουλιού φτάνει τα δέκα στέμματα, αλλά όταν παρατηρείται συνωστισμός επισκεπτών μειώνονται στα δύο στρέμματα. Το όμορφο αυτό πουλάκι μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επιθετικό προς τα άλλα πουλιά του είδους του, τραυματίζοντάς τα στην προσπάθειά του να επιβιώσει ειδικά όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες. Το αδυσώπητο κρύο, η αδυναμία εύρεσης τροφής και τα διάφορα αρπακτικά πουλιά είναι οι κυριότεροι φυσικοί παράγοντες για την μεγάλη θνησιμότητα που παρατηρείται στα πουλάκια αυτού του είδους. Ο τολμηρός του χαρακτήρας αλλά και η ομορφιά του τον έχουν καταστήσει πρωταγωνιστή σε πλήθος παιδικών βιβλίων και πάμπολλα ποιήματα έχουν γραφτεί για το γλυκύτατο κελάηδημα του.

Η λαϊκή παράδοση

Στην περιοχή του Αγρινίου, το πουλί αυτό, που  είναι γνωστό ως «καλογιάννος», συνδέεται με μια Αγρινιώτικη λαϊκή παράδοση (βλέπε το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975).

Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, Βασιλιάς των πουλιών δεν είναι ο αϊτός. Είναι ο καλογιάννος.

Και να πως έγινε. Μια φορά ζητούσαν τα πουλιά βασιλιά, και ο Θεός τους είπε να γίνει Βασιλιάς εκείνο το πουλί που θα πετάξει ψηλότερα. Τα πουλιά δεν ήθελαν να γίνει αυτή η αναμέτρηση, γιατί ήξευραν πως έτσι βασιλιάς θα γίνει ο αετός· μόνον ο καλογιάννος δέχτηκε. Αποφασίστηκε λοιπόν να γίνει ο διαγωνισμός ανάμεσα στα πουλιά. Πετάει ο αετός, πετάνε και τα άλλα πουλιά.

Άμα ο αϊτός επέρασε όλα τα πουλιά στο ύψος και έφτασε ώς εκεί που δεν ημπορούσε να πετάξει πλέον ψηλότερα, εφώναξε: «Ποιος μπορεί να πετάξει ψηλότερα από μένα;» Ο καλογιάννος τότε, που είχε κρυφτεί στη ράχη του αϊτού, πρόβαλε ολίγο πάνω από τον αϊτό και εφώναξε:

«Εγώ!» Και έτσι έγινε βασιλιάς.

via epoxi.gr

bokoros1

via bokoros.gr

Γιαννης Τσαρουχης

Ό, τι να πεις, είναι επικίνδυνο. Γιάννης Τσαρούχης

06:01, 01 Ιαν 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/80518

Δεν ξέρω γιατί έγραψα αυτά τα κείμενα. Ίσως νόμιζα ότι η αδύνατή μου φωνή θα υπερνικήσει το θορυβώδες τραίνο που περνάει χωρίς να σταματά…»
Γιάννης Τσαρούχης
(1910-1989)


«… Έχοντας αποθέσει όλες μου τις ελπίδες στην ζωγραφική, είχα τύψεις
όταν ασχολιόμουν με κάτι άλλο.

Δεν έχω ταλέντο συγγραφέα, αλλά έχω ιδέες. Να μου συχωρέσουν αυτή την αδυναμία να το νομίζω. Με τη ζωγραφική μόνο δεν θα μπορούσα να βγάλω το άχτι μου για ένα σωρό πράγματα με τα οποία διαφωνούσα στην καθημερινή μου ζωή.

Ότι έγραψα, κατά το αρχαίο ελληνικό σύστημα, είναι ελαφρώς ρετουσαρισμένο. Αν οι Αιγύπτιοι εφεύραν την μεγέθυνση με τα τετράγωνα, οι αρχαίοι Έλληνες, μ’ όλη την αυθορμησία τους, βρήκαν το ρετουσάρισμα. Πολύ αργότερα το απεδέχθησαν οι φωτογράφοι. Το ρετουσάρισμα έχει δύο όψεις: είναι το χονδροειδές μακιγιάζ που δείχνει αυτό που θέλεις να κρύψεις, η μια του όψη, και η άλλη είναι το ρετουσάρισμα που κάνουμε για να έχουμε το πράγμα που αξίζει τον κόπο χωρίς τα περιττά του. «Μια φορά μας μίλησε η σελήνη, μια φορά μας μίλησε ο έρωτας, η άνοιξη, όλα τα άλλα είναι βαρετά διαλείμματα», λέει ο φιλόσοφος.

Το κακό με μένα είναι ότι θέλω να πω κάτι μ’ αυτά που γράφω και δεν έχω το χάρισμα που έχουν οι αληθινοί λογοτέχνες να γράφουν σελίδες πολλές χωρίς να λένε τίποτε.

Ό, τι να πεις, είναι επικίνδυνο. Καλύτερα θα ήταν να μην γράφει κανείς καθόλου, ιδίως όταν είναι ελεύθερος.

Και όταν έχει καταλάβει πως η διόρθωση των ατόμων είναι βιασμός της ιδιοτροπίας της φύσεως. Το αρχαίο ιδεώδες να είσαι ένας καλός υπηρέτης του πλησίον σου και ν’ αγαπάς συγχρόνως τον εαυτό σου καθίσταται μέρα με τη μέρα αδύνατον. Και καταντάει τέλος να κάνεις όλο τον κόσμο για την ασφάλειά του να είναι «όνος δορά λέοντος επενδυθείς». Ο Χριστός θέλοντας να βρει τη δυνατότερη μορφή αγάπης την οποία πρέπει να δίνεις στον πλησίον σου, θεώρησε την αγάπη προς τον εαυτό μας ως την πιο ισχυρή, φυσική και τέλεια.

Αυτοί όλοι που δεν αγαπούν τον εαυτό τους πώς μπορεί να είναι χριστιανοί;

Η αστική υπεροψία σπρώχνει πάντοτε τους ανθρώπους να κάνουν κάτι το κακό ή το αξιοθαύμαστο. Αυτή ευθύνεται για τα ναρκωτικά, αυτή για τα εγκλήματα, αυτή για ό,τι μας αηδιάζει στον άνθρωπο. Απ’ αυτή βγαίνουν όλες οι επαναστάσεις για ν’ αποφύγουμε τη χειρότερη δικτατορία που είναι της οικογένειας.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν εκτιμούν τους καλλιτέχνες. Μόνο αυτοί που ξέρουν να παρακαλούνε γονατιστοί θεωρούνται άξιοι να ενισχυθούν από το Κράτος.

Είναι τραγικό για τη σημερινή νεολαία που ζητά μόνο διορισμό. Κανείς δεν θέλει να κερδίσει από μια τίμια εξυπηρέτηση του πλησίον που μόνο με μια εξυπηρέτηση και ολοκλήρωση του πάθους του μπορεί να συνδυαστεί. Κάποτε νόμιζα ότι όλη αυτή την κατάσταση του μικρού και του μεγάλου αστού εύκολα μπορώ να την αλλάξω. Αδύνατον όμως.

Όση αηδία κι αν προκαλεί ο σημερινός άνθρωπος,  αστικός άνθρωπος την πόλεως, δεν είναι εύκολο να τον μετατρέψεις όσα κι αν του δίνεις.
Πολλά πράγματα έρχονται από την Ευρώπη με τα βιβλία και τα περιοδικά.

Δεν είναι δυνατόν όμως να βρεθεί ο χαρακτήρας της Ελλάδος αν δεν έχουμε τη δυνατότητα αυτή την αυστηρή πραγματικότητα του υποκειμένου να την απαλλάξουμε από την πλήρη ταυτότητα με τον εαυτό μας.

Πάω σχεδόν να μαρτυρήσω γιατί έγραψα αυτά τα κείμενα. «Ο νοών νοήτω» τι θέλω να πω. Αλλά εγώ πρέπει να έχω μια μάσκα να προφυλάγομαι από τις επικίνδυνες και ποικιλόμορφες τιμωρίες της κοινωνίας.

Ανακατεύομαι με τον κόσμο που αντιπροσωπεύει η εφημερίδα μη μπορώντας ν’ αντέξω τη μοναξιά αυτή που δεν κάνει ό,τι κάνει όλος ο κόσμος.
Μ’ αρέσει η μοναξιά αλλά φοβάμαι μήπως με κλείσουν σε τείχη ανεπαισθήτως.

Οι φρόνιμοι καλλιτέχνες που κρατούν τη θέση τους, που ξέρουν να κάνουν ένα αφηρημένο ταμπλώ άρτιο, που σκοπό τους έχουν να κάνουν μια καριέρα, δεν μπορούν να καταλάβουν πως η ζωγραφική μου δεν είναι τόσο ανειδοποίητη από τα ζωγραφικά προβλήματα.

Αλλά μ’ ενδιαφέρει να πολιορκήσω επιτυχώς τα θέματα που μ’ απασχολούν, που είναι και σύμβολα ελευθερίας.»
Γιάννης Τσαρούχης, Μαρούσι, Σεπτέμβρης ‘86

(Εισαγωγή του βιβλίου «Αγαθόν το εξομολογείσθαι», εκδ. Καστανιώτη, 1989)


——————-

«Καλότυχοι όσοι είναι διχασμένοι…»

«… Αγαπώ την Κάλας και τη Σωτηρία Μπέλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι’ αυτό να καταλάβουν τι μου συμβαίνει.

Εγώ πάντως κοπίασα και κοπιάζω για να βρω μια τάξη και μια ισορροπία. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω και να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος ν’ αγαπήσω απόλυτα.

Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι προηγούμενες επιτυχίες. Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’ αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός.

Τελικά, θέλω να αισθανθώ τη μεγάλη χαρά του να μπορώ να κάνω εγώ ο ίδιος έργα τέλεια, σχεδόν αχειροποίητα, όπως οι χρωμολιθογραφίες που θαύμαζα στις ταβέρνες και στις λατέρνες, ξεκινώντας από πρόσωπα υπαρκτά και σύγχρονα που με συγκινούν.

Ο γραφισμός του Καραγκιόζη και της Κεραμεικής είναι κάτι το έμφυτο στη μεσογειακή ράτσα και το αγαλματώδες και φωτοσκιασμένο είναι η μεγάλη και επίσημη παράδοσή μας, από την αρχαιότητα ως τις εικόνες.

Μού ‘ρχεται να πω: Καλότυχοι όσοι είναι διχασμένοι…

Θα ήθελα να υπάρχουν και άλλοι τρόποι για ν’ αποδώσουν ακόμη πιο πιστά την πραγματικότητα. Η μοντέρνα τέχνη και οι ελευθερίες της μ’ ενδιαφέρουν ως πιθανότητες τελειοποιήσεως της πειστικής αναπαραστάσεως και όχι ως φυγές απ’ αυτήν.

Τι είναι πραγματικότης; Δεν ξέρω, αλλά είναι κάτι σχετικό με την ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί θεωρήματα.»
Γιάννης Τσαρούχης, Μαρούσι, Σεπτέμβρης ‘86

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Αγαθόν το εξομολογείσθαι», εκδ. Καστανιώτη)

(Φωτογραφία πορτραίτου: Γιώργος Τουρκοβασίλης 1970)