Φωτογραφία: Ermippos Ermippiou
[…] Είναι αναγκαίο να νικήσει πάνω απ’ όλα η «κατάφαση ζωής», η τιμή υπέρ της ζωής – δημιουργώντας έναν ασύμβατο βιότοπο για τον φασισμό– που χωρίς λόγια αποτυπώνεται και στο πρόσωπο του νεαρού Αφγανού μετανάστη των φαναριών. Γιατί, ίσως, τα πραγματικά φανάρια του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε στην αντιμετώπιση αυτού του κακού, βρίσκονται στα μάτια κάποιων τέτοιων παιδιών, στα μάτια κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται με αγάπη και αξιοπρέπεια για τη ζωή, αν και αντικρύζοντάς την κατάματα, με τον πιο σκληρό και ανηλεή τρόπο. […]
«Το κακό -ή αλλιώς κάθε είδος και επίδεδο φασισμού- το συρρικνώνεις όταν το αγνοείς» λένε οι ανατολικές φιλοσοφίες.
Όχι, όμως, κάνοντας τα στραβά μάτια ή ότι δεν το βλέπεις, αλλά προσπαθώντας για κάτι αντίθετο από αυτό, εντελώς ασύμβατο, ώστε τελικά να το καταστήσεις τόσο αδύναμο, ως ασήμαντη μειοψηφία, χωρίς καμία πλέον λογική ύπαρξης.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ό,τι κάθε άνθρωπος, και στην προσωπική του ζωή, και όχι μόνο στην κοινωνική, κάνει το ίδιο: Δεν κλείνει τα μάτια απέναντι στο κακό, αναγνωρίζει την ύπαρξή του, γι’ αυτό και κάνει τα πάντα για να ενισχύσει το αντίθετό του.
Αυτό επιβάλλει αυτογνωσία, επίγνωση, όσο και γεναιότητα: Κάθε άνθρωπος να προσπαθεί συνεχώς να αντιληφθεί μέσα και έξω του εκείνα τα στοιχεία του κακού που έχει οικειοποιηθεί και ταυτιστεί στον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του ακόμα και προς τον ίδιο του τον εαυτό, όπως είναι η αυτοκαταστροφικότητα, η ανοχή της βίας και του όποιου φασισμού στη ζωή του, ή σε ένα ή πολλά κομμάτια του εαυτού του που στέλνει στο… πυρ το εξώτερον ή κοινώς τα απωθεί στο ασυνείδητό του για να τα προβάλει επίσης ασυνείδητα μόνο στους άλλους, ώστε κάπως έτσι, κάποτε να αποδεχτεί όσο και να διαχειριστεί αντίστοιχα αυτά τα στοιχεία του όποιου κακού μέσα του, για να επανεγγράψει πάνω σε αυτά, ή να «σπείρει» με την μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας, νέα φυντάνια καλού, αλλά και να συνεχίσει να προστατεύει συγχρόνως τα είδη ανεπτυγμένα…
Όμως ο πόνος και ο κόπος, ακόμα και ο φόβος που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις το κακό, ώστε να εστιάσεις στη φροντίδα και την ανάπτυξη της φυσικής καλλιέργειάς του, για να συρρικνώσεις με αυτόν τον τρόπο το κακό, είναι εκείνα που δυσκολεύουν τους ανθρώπους και τους οδηγούν εσφαλμένα στην εύκολη λύση, δηλαδή στο να θεωρούν την καταστολή του κακού -με χημικά προϊόντα για παράδειγμα στη γεωπονική- ως τη μόνη αποτελεσματική αντιμετώπισή του, με τις γνωστές παρενέργειες και επιπτώσεις σε κάθε τι καλό…
Η καταστολή, άλλωστε, αντιμετωπίζει μόνο τα συμπτώματα του κακού, και όχι τις αιτίες του, όπως και σε κάθε ασθένεια συμβαίνει το ίδιο, όταν τα βάζουμε μόνο με το σύμπτωμά της, και επιπρόσθετα καταστρέφει και το καλό, εφόσον η ίδια η καταστολή περιέχει μέσα της το κακό, τη βία, το φασισμό.
Η αιτία του κακού, είναι κυρίως η μη υπεράσπιση του καλού, το οποίο φρόντισαν κάποτε κάποιοι για την μεθοδευμενη ή βίαιη σύνθλιψή του.
Έργο ζωή μας, λοιπόν, η επανεπεξεργασία αυτού του φαινομένου, για τη θεραπεία του, όσο και για την πρόληψή του.
Η σύνθλιψη του καλού και η ταυτόχρονη ταύτισή του με το κακό που επιβάλλεται σύγχρονα, ώστε να μην αναλάβει κάποιος την ευθύνη του βάρους(αντιμετώπιση: πόνου, κόπου, φόβου) στη συνέχεια, της επανάστασής του για τη μεταμόρφωσή του σε καλό, είναι η κύρια αιτία.
Γι’ αυτό και το βασικό μέλημά μας, καλό θα ήταν να εστιαστεί στο να μην συνθλίβουμε το καλό, προσπαθώντας να εξοντώσουμε το κακό. Γιατί αυτό συνήθως κάνουμε.
Το κακό -ή αλλιώς ο φασισμός- δεν εξοντώνεται με άλλο ένα κακό, αλλά με την όλο μεγαλύτερη ανάπτυξη του καλού. Κι αυτό θέλει προσωπική φροντίδα και γεναιότητα από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που τουλάχιστον θεωρητικά είναι αντίθετη με κάθε τι κακό. Φροντίδα, για την ανάπτυξη του καλού, εκείνου που είναι εντελώς ασύμβατο με το κακό και που απλώνεται στο χώρο, αναγκάζοντάς το κακό να συρρικνωθεί, να μη βρίσκει αέρα ν’ ανασάνει, μέχρι να χαθεί στο αδιανόητο της ύπαρξής του.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο, όπως αναφέρθηκε, διότι ο καθένας θα πρέπει να εργαστεί με τον εαυτό του, να τα βάλει κοινώς και με τον εαυτό του, αφού στην εποχή μας, δυστυχώς, όπως και σε παλιότερο άρθρο δόθηκε συμβολική όσο και πραγματική έμφαση: «Η πλειοψηφία γύρω μας, φασίστες είναι», λίγο ή πολύ…
Είναι αναγκαίο να νικήσει πάνω απ’ όλα η «κατάφαση ζωής», η τιμή υπέρ της ζωής – δημιουργώντας έναν ασύμβατο βιότοπο για τον φασισμό- που χωρίς λόγια αποτυπώνεται και στο πρόσωπο του νεαρού Αφγανού μετανάστη των φαναριών. Γιατί, ίσως, τα πραγματικά φανάρια του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε στην αντιμετώπιση αυτού του κακού, βρίσκονται στα μάτια κάποιων τέτοιων παιδιών, στα μάτια κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται με αγάπη και αξιοπρέπεια για τη ζωή, αν και αντικρύζοντάς την κατάματα, με τον πιο σκληρό και ανηλεή τρόπο.–
υγ. Φωτογραφία του Ermippos Ermippiou, ο οποίος έχει αναφέρει γι’ αυτήν το εξής: «Τράβηξα αυτήν την φωτογραφία του μικρού Αφγανού πρόσφυγα την άνοιξη, όταν φωτογράφιζα έναν ξενώνα μεταναστών. Μου θυμίζει έντονα μια εικόνα που είχα δει στον Άγιον Όρος, την Άκρα Ταπείνωση».
—
Σχετικά άρθρα – σχόλια:
Crystalia Patouli -------- 