Ακτή στην Οδό Πειραιώς 3/12/2009
Παπακωνσταντίνου, Ζουγανέλης, Μπουλάς, Παπαδόπουλος και Ραλλία Χρηστίδου σε «κοπάνα» με συναυλιακο-επιθεωρησιακό τέμπο για ατελείωτο overdose γέλιου αλλά και συγκίνησης.
Κατάμεστη σάλα κι εξώστες, κρεμασμένα ανοιχτά μπλε τετράδια, μαυροπίνακες στους τοίχους με πρωτότυπα σχόλια χαραγμένα με κιμωλία, αφίσες των συντελεστών μουντζουρωμένες από… μαθητές, γκαρσόνια σε πλήρη εγρήγορση με σχολικές ποδιές: το σκηνικό της μουσικής παράστασης στην «Ακτή Πειραιώς», η οποία συνδυάζει και πάλι θεατρική επιθεώρηση, πολιτικό καμπαρέ, stand up comedy, τηλεοπτικό… σίριαλ αλλά και interactive στοιχεία σε μια απόλυτα ταιριαστή και ξεκαρδιστική μείξη. Πριν από καμιά εικοσαετία στο «Αχ, Μαρία» των Εξαρχείων συναντούσαμε την ταλαντούχα «μουρλοπαρέα» να τραγουδάει, να προκαλεί το κοινό σε συμμετοχή, να εξελίσσει το στιλ των χιουμοριστικών μπουατικών σχολίων της Πλάκας. Στην έξοδο ένιωθες γυμνασμένους τους… κοιλιακούς, πονεμένα τα χέρια από τα παλαμάκια, διάχυτη αισιοδοξία κι ένα καρφωμένο χαμόγελο στα χείλη. Εν έτει 2009, σχεδόν η ίδια παρέα, μεγαλωμένη μόνο σύμφωνα με την αστυνομική ταυτότητα, δεν νοσταλγεί ακριβώς, αλλά βγάζει τη γλώσσα στο παρόν, προφητεύοντας το μέλλον με την τόλμη σύγχρονου, ατάκτως ερριμμένου μπουλουκιού που καινοτομεί ακούραστα. Η βραδιά ξεκινά με όλους τους συντελεστές της δεκαμελούς ορχήστρας την οποία διευθύνει ο Ανδρέας Αποστόλου να συστήνονται παραπέμποντας σε προεκλογικό μπαλκόνι, ενώ πίσω από το videowall σημαιάκια γαλανόλευκα κυματίζουν ειρωνικά. Το σκετς της «πίτσας» γλυκόπικρο, για μαμάδες που μαθαίνουν να μαγειρεύουν κατά… φαντασίαν και οι Pink Floyd διαχρονικά επίκαιροι στο «Another Brick in the Wall». Ο Ζουγανέλης, ως αυστηρός δάσκαλος, δίνει το καλό παράδειγμα ειρωνευόμενος το σεβασμό στα χρηστά ήθη και το… παρθεναγωγείο αρρένων ανεβαίνει σύσσωμο στη σκηνή για μια… τραγελαφική πενταήμερη!
Ξένα κλασικά ροκ κομμάτια, με τον σαξοφωνίστα να παίζει με το ένα χέρι (!), αλλά και τραγούδια όπως η «Ασημένια σφήκα» των Υπόγειων Ρευμάτων ξεσηκώνουν το κοινό (από 18 έως 50 ετών). Τα σκετσάκια διαδέχονται το ένα το άλλο ανάμεσα σε τραγούδια με τους Μπουλά («Αλλάξανε τα γούστα σου», «Νοσταλγός του rock ’n’ roll», «Τούρκος»), Ραλλία Χρηστίδου («Κρύψου», «Εγώ για σένα») και Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ («Γυριστρούλα», «Έλα γοριλάκι», «Ποιος Θανάσης, μωρή»), με τον κόσμο να συμμετέχει ενθουσιωδώς, ενώ οι προβολές με σκετς του Ζουγανέλη προκαλούν ντελίριο προτού βγει στη σκηνή για το «Έρωτας είν’ ο Γιάννης» σε φωνητικές ασκήσεις φλαμένκο, επιφυλάσσοντας κάθε λίγο ένα πικρόχολο ερώτημα «δεν κοιτάει τον κ… της η κοινωνία η κουτσομπόλα;» Ο Παπακωνσταντίνου θα εμφανιστεί για να «μετρήσει» κάπου 35 χρόνια από την καριέρα του στα ατελείωτα χειροκροτήματα, να θυμηθεί τον Άσιμο στα «Για κανέναν π… δεν θυσιάζομαι», «Μπαγάσα» και στη συνέχεια με τραγούδια του Λοΐζου καθώς και επιλογές από τη δισκογραφία του, όπως το «Άσε με να κάνω λάθος». Η σχολική τάξη ακριβώς πάνω από την ορχήστρα χάσκει σαν μνήμη-όνειρο και οι διασκευές θυμίζουν Μόντι Πάιθον σε βερσιόν «χριστιανόπουλων που πάνε με χαρά» ή ζαμπετικών καλών μαθητών. Ο Παπαδόπουλος ξαναεμφανίζεται ερμηνεύοντας το «Εσύ εκεί» ή το «Ακόμα κι αν φύγεις» της Αρλέτας, όπως και ακόμη μία χιουμοριστική διασκευή του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» του Αγγελάκα. Στο τέλος ο κόσμος που ουρλιάζει «Κι άλλο, κι άλλο!» αναγκάζεται να διωχθεί κυριολεκτικά από την αίθουσα με φωνές του Ζουγανέλη: «Να φύγετε! Να φύγετε!», ενώ οι καπνίζοντες παίρνουν συγχαρητήρια από τα μεγάφωνα για τη… μη συμμόρφωσή τους στο νόμο. Με ελάχιστα λόγια, οι καλλιτέχνες φαίνονται απόλυτα συνεπείς στην αρχική τους δήλωση: «Να επικαλεστούμε ό,τι έχει μείνει από την εφηβεία μας, να ξαναβρεθούμε με τις σφεντόνες μας στη φετινή δική μας πενταήμερη… Θέλουμε όλους σε αυτήν την εκδρομή παρέα». Ε, και φέτος δεν νομίζω να σημειωθεί καμία απουσία!
Αυτό που μένει τελικά
Η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, ο «Κουρσάρος» του Λάκη Παπαδόπουλου, τα «Χαιρετίσματα» σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου και, βέβαια, το «Φοβάμαι» από τον Παπακωνσταντίνου. Τα ανέκδοτα του Ζουγανέλη, όπως και το τραγουδιστικό επιθεωρησιακό σκετς «Όχι τη μάνα μας!». Ο Λάκης Παπαδόπουλος στο «Έφυγε η γυναίκα μου…» που προκαλεί πανικό γέλιου. Η Ραλλία Χρηστίδου στο «Κι αν μετρηθούμε» αλλά και στο «Σε βλέπω στο ποτήρι μου». Και ο Μπουλάς στη «Ρεβάνς» του, που κρατά πολλά χρόνια, ή στα «Και τι ζητάω», «Μέτρησα προχτές», κυρίως όμως για την αυθεντικότητά του και το αβίαστο χιουμοριστικό ταλέντο του που μένει αξεπέραστο.
Κρυσταλία Πατούλη
Crystalia Patouli -------- 