Η είδηση:
Αυτοκτόνησε 59χρονος στη Λήμνο, που όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, και ως εκ τούτου είχε αναγκαστεί να κλείσει το μαγαζί που διατηρούσε στη Μύρινα, και επιπλέον τους τελευταίους μήνες απειλούνταν με έξωση από το σπίτι του.
Σύμφωνα με το limnosfm100.gr, ο αυτόχειρας όπλισε το G3 που είχε στην κατοχή του (ως μέλος του τμήματος Εθνοφυλακής) αφού πρώτα έγραψε σημείωμα στο οποίο ανέφερε: «Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Έχω 1 χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το ζάχαρο. Παρακαλώ τον Μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν ως Χριστιανό. Αντίο σε όλους.»
Όταν κάποιος αναγκάζεται να μην μπορεί να ελέγξει τη ζωή του, τότε, το μόνο που του μένει, είναι να ελέγξει το θάνατό του. Εν δυνάμει, λοιπόν, είναι ηθικοί αυτουργοί όσοι με οιονδήποτε τρόπο ανάγκασαν ανθρώπους -ή υποστήριξαν άλλους να αναγκάσουν- να μην δύνανται να ελέγξουν τη ζωή τους, ώστε να στραφούν στο μόνο που τους έμεινε: τον έλεγχο του θανάτου τους.
- Άνθρωποι με βαριά ψυχικά νοσήματα, με μέγιστο κίνδυνο τους τρείς πρώτους μήνες μετά από νοσηλεία.
- Άτομα που συγγενείς τους πρώτου βαθμού έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν.
- Άτομα που έχουν προσπαθήσει ξανά να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν.
- Άνεργοι.
- Άνδρες.
- Ηλικιωμένοι.
- Συναισθηματικά ασταθείς προσωπικότητες.
- Άνθρωποι με σοβαρά σωματικά νοσήματα.
- Άνθρωποι που ζουν μόνοι.
Η Ελλάδα ήταν από τις χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο (2,8/100000 κατοίκους). Μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, συνολικά το 2009 οι περιπτώσεις αυτοκτονιών (τελεσμένες αυτοκτονίες και απόπειρες), σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας που κοινοποιήθηκαν στη βουλή, ανήλθαν σε 507, ενώ το 2010 παρουσίασαν σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622 και παρέμειναν περίπου στο ίδιο επίπεδο, το 2011, καθώς έως τις 10 Δεκεμβρίου, τα άτομα που έθεσαν ή αποπειράθηκαν να θέσουν τέλος στη ζωή τους, ανήλθαν σε 598.
Ο Guy Debord ορίζει σαν σύγχρονους προλετάριους αυτούς που συνειδητοποιούν ότι έχασαν κάθε έλεγχο πάνω στη ζωή τους. Η Ελένη Νίνα πάλι διαβλέπει στην αυτοκτονία μια ύστατη προσπάθεια κάποιων να ορίσουν τις τύχες τους. Αν αληθεύουν αυτά, σημαντικός ρόλος των επαγγελματιών ψυχικής υγείας σήμερα, είναι η αποτροπή της αυτοκτονίας των «προλεταρίων», ώστε αυτοί να αντιδράσουν με διαφορετικό τρόπο στην παρούσα οργανωμένη συλλογική απόγνωση.
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κρίνει μόνος του την πράξη της ανήκουστης βίας εναντίον του εαυτού του, αρκεί να του είναι ξεκάθαρο ότι κι ο απεχθέστερος θάνατος είναι προτιμότερος από τη σκλαβιά” Seneca, Lettere a Lucilio
Αντιστρέφοντας τη φράση, μπορούμε να πούμε ότι, κάποιες φορές μια αιτία θανάτου δεν κάνει άλλο από το να υπογραμμίζει τις αιτίες ύπαρξης. […]
Ο Σοπενχάουερ υποστήριζε ότι ο άνθρωπος που αυτοκτονεί στην πραγματικότητα λαχταράει τη ζωή και πραγματικά είναι εντυπωσιακή η τραγικά υπέρμετρη δίψα για ζωή ορισμένων επιφανών αυτόχειρων. […]
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, τα οποία συχνά γίνονται αντικείμενο ψυχολογικών μελετών γιατί αντιπροσωπεύουν πραγματικά ακραίες καταστάσεις, οριακές, στα όρια της δυνατότητας για επιβίωση, η αυτοκτονία ήταν μια πράξη ρητώς και κατηγορηματικώς απαγορευμένη, «strengstens verboten” (αυστηρώς απαγορευμένη). Οι Ναζί ήξεραν πολύ καλά ότι αυτή η απαγόρευση αντιπροσώπευε την οριστική απαλλοτρίωση της ταυτότητας των κρατουμένων.
Οι σκέψεις για αυτοκτονία κρύβουν την επιθυμία για πληρέστερη πραγματικότητα, πιο γεμάτη ζωή […]
Ο θάνατος αποτελεί ένα είδος καθημερινής πρόκλησης. Με τον ίδιο τρόπο τα κύτταρα ανανεώνονται διαρκώς, πεθαίνοντας.
Η σκληρότητά της μας «παραδίδει» στο θάνατο, και η αυτοκτονία σφραγίζει την προδοσία της.Σ’ αυτό το σημείο όμως υπάρχει ο κίνδυνος κι εμείς να μην «αποκαλύψουμε» το νόημα της πράξης μας, αρνούμενοι να δώσουμε φωνή στην τάση για εσωτερική μεταμόρφωση που δεν πρέπει να πνίξουμε, αυτοκτονώντας, αλλά να ενθαρρύνουμε.
- Ψυχιατρική είναι… Του Μιχάλη Παπαγγελή
- (Τηλεφωνική γραμμή “παρέμβαση για την αυτοκτονία”: 1018)
- Oικονομικές αυτοκτονίες και ψυχικό αδιέξοδο
- Η κοινωνία ως “μηχανή αποκλεισμού”. Της Κατερίνας Μάτσα