Monthly Archives: Νοέμβριος 2011

Ο ηλιος με δοντια για πρωτη φορα στο θεατρο

Posted on by

«Ήλιος με δόντια» του Γ. Μακριδάκη στην Αθήνα

12:03, 10 Μαρ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/87455

To μυθιστόρημα «Ήλιος με δόντια» του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη (εκδ. Εστία) θα παρουσιαστεί επί σκηνής, πρώτη φορά στην Αθήνα, σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη, στις 10 Μαρτίου 2012, στο Pocket Theatre @Χώρος Τέχνης Ασωμάτων, με δωρεάν προσκλήσεις για τα μέλη του tvxs.gr*.

«Ο ήλιος με δόντια είναι “Η ιστορία ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή, σ’ έναν κόσμο που εχθρεύεται τη διαφορετικότητα και τη μοναξιά. […]

Ο Μακριδάκης καταπιάνεται εκ νέου με το κενό και τη μοναξιά σε μια σύνθεση διπλής όψεως. Στη μια όψη της ιστορίας του «Ηλιου με δόντια» παρακολουθούμε τη δύσκολη, σχεδόν περιθωριακή ζωή ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή: ζωή ισχνή, ταπεινή και καταπιεσμένη αφού ο Κωνσταντής μεγαλώνει σε μια συνοικία με αμαρτωλά σπίτια, στερείται πρόωρα τους γονείς του, βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα άκληρο ζευγάρι, χωρίς να καταφέρει ποτέ να υιοθετηθεί, γίνεται διαρκώς περίγελως για τη θηλυκότητά του, που γνωρίζει έναν και μοναδικό έρωτα, γεμάτο σκληρότητα και αντιφάσεις, και καταλήγει ιερέας χάρη στην αγαθή παρέμβαση ενός ύστατου προστάτη. Στην άλλη όψη της ιστορίας συναντάμε και πάλι τον Κωνσταντή, αυτή τη φορά, όμως, ως ένα καθαρά διαταραγμένο πρόσωπο, που διάγει έναν παρατεταμένο έγκλειστο βίο, για τον οποίο ευθύνεται όχι μόνο η παράνοιά του, αλλά και η εγκατεστημένη εχθρότητα των άλλων απέναντί του… […]

Ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει την κατασκοπική ίντριγκα με το ιστορικό αφήγημα και το ψυχιατρικό χρονικό: ο Κωνσταντής χάνει το μυαλό του όταν μπλέκεται σε μια περιπέτεια της αντιναζιστικής αντίστασης, νιώθει στο πετσί του τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και πάσχει από αθεράπευτο ιδρυματισμό σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καταδιώκει την οποιαδήποτε απόκλιση ή διαφορά.

Ο συγγραφέας, ωστόσο, δεν θέλει να στείλει κάποιο ιδεολογικό μήνυμα: ο Κωνσταντής δεν αποσπά την προσοχή μας λόγω της ομοφυλοφιλίας του ή της δεινής ταξικής του θέσης, αλλά εξαιτίας του βαθύτερου υπαρξιακού κατατρεγμού του, που αναδεικνύει τον κόσμο του σαν κομματιασμένο καθρέφτη: έναν καθρέφτη, στο εσωτερικό του οποίου η πραγματικότητα μπορεί να πάρει τις πιο αντιθετικές μορφές (οι δύο αφηγήσεις του βιβλίου παρουσιάζονται ισόκυρες), προικίζοντας τον ήρωα με ένα γνήσιο, εξαιρετικά λεπτό ψυχικό ρίγος.”

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

(Σπασμένος καθρέφτης, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”/ Ένθετο “7: Τέχνες και Ζωή”, τχ. 440, 25.4.2010)

————

Oι συντελεστές της παράστασης «Ήλιος με δόντια» (που έκανε πρεμιέρα στην Αίγινα) είναι οι εξής:

Διασκευή: Βασίλης Βασιλάκης και Πάρις Τακόπουλος
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
Κοστούμια: Γιάννακα Κατερίνα
Παίζουν: Βασίλης Βασιλάκης, Κορνέζος Ανέστης, Ειρήνη Κουνάδη.
Video Art Installation / Επεξεργασία Βίντεο: Κορνέζος Ανέστης, Ειρήνη Κουνάδη,
Φωτο: Ταντάουι Βασιλική

————
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Βασιλάκης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Συνεργάστηκε με το θέατρο τέχνης από το 1978 μέχρι το 1985 και πήρε μέρος σε παραστάσεις Αρχαίου και σύγχρονου δράματος ,στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργάστηκε με την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου όπως και με τους θιάσους Γ. Φέρτη, ΣΤ. Φασουλή, Αιμ. Υψηλάντη, Ν. Τσακίρογλου ,Σπ. Παπαδόπουλου, Β. Παπαβασιλείου ,Γ. Αρμένη , Κ. Βασιλάκου, Α. Φόνσου, Ν. Δαφνή κ.α.
Εργάστηκε στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου και Λαμίας.
Την θεατρική περίοδο 2007-08 συνεργάστηκε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στην παράσταση «Ποιός είναι ο κύριος Κέλερμαν» . Την ίδια θεατρική περίοδο, με την Ρένη Πιττακή και την Αγλαΐα Παππά έπαιξε στο Αalst σε σκηνοθεσία Ελπίδας Σκούφαλου.
Την περίοδο 2009-10 συνεργάζεται με τους Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνα Νικολακοπούλου στην παράσταση με τίτλο «Ένα σπίτι παραμύθια».
Στο εργαστήρι του D. Kennedy μαθήτευσε στην γλυπτική και την κατασκευή κούκλας και μαριονέτας και το 1997 ίδρυσε το «Θέατρο μαριονέτας» και από τότε παρουσιάζει παραστάσεις για παιδιά σε χώρους σχολείων, φεστιβάλ κλπ.
Σε συνεργασία  με τον ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΙΓΙΝΑΣ «Καποδίστριας» σκηνοθέτησε: «Κομμάτια και θρύψαλα» Γ. Σκούρτη , «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» Ζ. Μπομαρσέ, «Η Πινακοθήκη των ηλιθίων» Ν. Τσιφόρου, «Λοκαντιέρα» Κ. Γκολντόνι.
Το 2006 απέκτησε έναν μικρό θεατρικό χώρο στην Αίγινα και δημιούργησε την θεατρική του ομάδα. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις «Με Δύναμη από την Κηφισιά» Δημ. Κεχαίδη- Ελ. Χαβιαρά, «Ελεύθερο ζευγάρι» Ντ. Φο. ,«Εβραία» Μπ. Μπρέχτ, «Τελευταία έκτρωσις» Π.Τακόπουλου , «Οι Δούλες» Ζαν Ζενέ, «Φαλακρή τραγουδίστρια» Ε. Ιονέσκο, η «Γέρμα» του Φ.Γ.Λόρκα και η «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη.

—-

Info
Pocket Theatre @Χώρος Τέχνης Ασωμάτων*
Από τις 10 Μαρτίου 2012 – μέχρι τέλος Μαρτίου
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 10μμ, Ασωμάτων 6 – Θησείο (κοντά στον Ηλεκτρικό Σταθμό)
Για πληροφορίες και για κρατήσεις θέσεων (καθημερινά 17:00 – 20:00) – Τηλ. 210. 3243306

*Δωρεάν προσκλήσεις για τα μέλη του tvxs.gr:
Τις Παρασκευές 16, 23 και 30 Μαρτίου μόνο για τα μέλη του tvxs.gr, με την προσέλευση δύο ατόμων, το ένα άτομο θα έχει δωρεάν είσοδο.

Γεν.είσοδος : 12  ευρώ

Για τους μαθητές και τα μέλη του ΜΠ ισχύει η κράτηση θέσης με ενιαία τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ για 2 άτομα (6 ευρώ κατ’ άτομο εφόσον ο ένας εκ των δύο επιδείξει στην είσοδο την κάρτα μέλους/πάσο).
——————-

Για το μυθιστόρημα «Ήλιος με δόντια» μεταξύ άλλων, έχουν γραφτεί:

«Η δομή του βιβλίου θυμίζει Παύλο Μάτεσι, η γραφή και η συνομιλία με την Ιστορία θυμίζουν Θανάση Βαλτινό και Ρέα Γαλανάκη, η τεκμηρίωση και ο πλούτος της πληροφορίας παραπέμπουν σε Νίκο Θέμελη και Αθηνά Κακούρη. Δεν είναι ούτε βιαστικό ούτε επιπόλαιο αν πούμε ότι ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας αυτής της κλάσης […]Ο Μακριδάκης είναι ένας ακτιβιστής που αρθρογραφεί υπέρ των φιλικών σχέσεων με την Τουρκία, υπέρ της συμβίωσης με ό,τι νοείται ως «ξένο» και δίνει το παρών στις κοινωνικές δράσεις της Χίου.» tovima.gr _ Λώρη Κέζα – 2010

«Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, καλογραμμένο από κάθε άποψη, ισορροπημένο άρτια ανάμεσα στην τεχνική, το ταλέντο και την ψυχή, το οποίο καταδεικνύει ότι για ακόμα μια φορά η Ιστορία είναι οι άνθρωποι.» diavaseme.gr _ Στέφανος Ξένος – 2010

«Καταλαβαίνω πως όλοι εμείς που στεκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτούμε μέσα του, είμαστε εκεί για διαφορετικούς λόγους, έχουμε φτάσει από άλλους δρόμους και βλέπουμε ο καθένας ξεχωριστή εικόνα. Και ο ήλιος μέσα στον καθρέφτη; Ε, αυτός είναι αυθύπαρκτος, θα βρίσκεται εκεί, μετά από μας και μετά από τον καθρέφτη.» Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, _“Book Press” – 2010
—
Δείτε πλάνα από την παράσταση εδώ
—

Διαβάστε επίσης:

Νιωσε με

Posted on by

Ο Πέτρος Βαγιόπουλος για το «Νιώσε με»

08:11, 28 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/77369

Το «Νιώσε με» πάντα πίστευα ότι είναι ένα διαχρονικό τραγούδι, μια μπαλάντα που θα μείνει. Και δεν είναι εύκολο ένα τραγούδι να μείνει διαχρονικό…», o συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για μία από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες του, που έγραψε πάνω στους στίχους του φίλου και συνεργάτη του. Του αξέχαστου ποιητή- στιχουργού, Μανώλη Ρασούλη.

Ο Μανώλης Ρασούλης μου έδωσε τον στίχο για να βάλω πάνω του μουσική. Μπορεί να συμβεί βέβαια και το αντίθετο. Για παράδειγμα, τα «Ρώσικα μου μάτια» και το «βαλς» που τραγουδάει ο Περίδης είναι λόγια του Μανώλη πάνω στη μουσική του.

Εν αντιθέσει το «Νιώσε με» είναι μουσική πάνω στα λόγια που έγραψε ο Μανώλης. Είναι μια δυνατή στιγμή, που μπορεί να συμβεί σπάνια σε έναν συνθέτη, γιατί γίνεται αυτό το «κλικ» που κάνει το τραγούδι διαχρονικό… Αυτό πιστεύω ότι συνέβει και με το «Νιώσε με».

Μόλις το άκουσε ο Μανώλης για πρώτη φορά, μου είπε «Πω, ρε Πέτρο, φοβερό! Θα μου επιτρέψεις να το τραγουδήσω εγώ;». Του απάντησα «Τι λες ρε Μανώλη; Εγώ να σου επιτρέψω; Θες την άδεια την δική μου για να το τραγουδήσεις εσύ;».

Σαν ερμηνευτής, άλλωστε, είχε αυτή την ιδιότυπη φωνή με λίγο κρητική προφορά… Μου άρεσε πάρα πολύ η ερμηνεία του, όπως και στον Λοίζο.

Κι αυτό το τραγούδι ήταν… προσωπικό του Μανώλη. Γι αυτό ήθελε οπωσδήποτε να το πει ο ίδιος, αν και μια πάρα πολύ γνωστή τραγουδίστρια εξέφρασε την επιθυμία να το τραγουδήσει σαν πρώτη εκτέλεση. Τότε ο Ρασούλης της είπε πολύ ευγενικά «όχι, αυτό είναι τραγούδι για μένα, προσωπικό…».

Ξέρω βέβαια, ότι και οι περισσότεροι στίχοι του Μανώλη είναι προσωπικοί. Από την «εκδίκηση της γυφτιάς» ακόμη, που έγραφε «όταν χάμω την αράζω / και κοιτώ τον ουρανό / όλοι λεν πως τεμπελιάζω / εγώ στη μοίρα τους μιλώ».

Τώρα, δεν μπορώ να πω αν εκείνη τη στιγμή που το έγραφα ήμουν λυπημένος ή χαρούμενος. Αυτά που λένε είναι χαζομάρες, δηλαδή, αν γράψει π.χ κάποιος μια μπαλάντα, είναι λυπημένος. Δεν είναι τίποτα αυτά.

Θυμάμαι μόνο ότι το κουπλέ το είχα βγάλει πρώτο, και μου άρεσε πολύ. Μετά, μου ήταν πάρα πολύ εύκολο να γράψω το ρεφρέν γιατί ήταν μικρό.

Συνήθως όταν γράφω ένα τραγούδι, το αφήνω κανένα μήνα, δεν το ακούω καθόλου γιατί όταν το ακούς συνεχώς  μπορεί να πεις «α ρε τι τραγουδάρα έχω γράψει!». Όταν το ακούς, όμως, μετά από έναν μήνα μπορεί να πεις «πω ρε, τι βλακεία είναι αυτό;».

Δηλαδή, μετά από ένα μήνα, βλέπεις λίγο πολύ το δικό σου δημιούργημα πιο αντικειμενικά.

Το αφησα λοιπόν και μετά από ένα μήνα το ξαναάκουσα και είπα: «ωραίο, πάρα πολύ ωραίο!». Δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα, παρόλο που συνήθως αλλάζω κάτι. Όμως, με ζόρισε η εισαγωγή, για άλλο ένα μήνα. Όταν έχω το τραγούδι έτοιμο την εισαγωγή την γράφω πιο εύκολα, αλλά σε αυτό το κομμάτι, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η μελωδία, ήθελα να βρω και μία ισάξια εισαγωγή.

Όταν το ολοκλήρωσα, αν και με παίδεψε μπορώ να πω, δεν είχα δείξει ακόμα τίποτα στον Μανώλη. Ο ίδιος, αν και δεν ήταν μουσικός, δεν έχει γράψει μουσική σε κανένα τραγούδι, είχε βαθιά αίσθηση της μουσικής. Στο τέλος, λοιπό, του το έβαλα, να το ακούσει και του άρεσε πολύ. Έτσι, είπα, για να το λέει και ο Μανώλης που έχει βαθιά αίσθηση της μουσικής μέσα του, είναι πράγματι ένα πολύ καλό κομμάτι.

Φυσικά, μετά από 26 χρόνια που πέρασαν από τότε, ο κόσμος το καταξίωσε. Γιατί ο κόσμος καταξιώνει τα τραγούδια. Δεν πας να χτυπάς τον κ… σου κάτω, δεν πας να λες ότι θέλεις για να τσιγκλήσεις το αυτί του άλλου, ο κόσμος τελικά με ένα αισθητήριο φοβερό καταλαβαίνει πιο είναι το καλό τραγούδι.

Πιστεύω, άλλωστε, αυτό που πίστευε και ο Μανώλης και ο Δημήτρης Χριστοδούλου, σε αντίθεση με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ότι η μουσική πρέπει να είναι ισάξια ή 10% παραπάνω από τον στίχο.  Αν ήταν αυτό που λέμε, το «εν αρχή ην ο λόγος» θα παίρναμε τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Βάρναλη, θα βάζαμε και μια διαφορετική μουσική από πάνω και έτοιμο… το τραγούδι.

Θυμήθκα τώρα κι έναν μεγάλο στιχουργός που μου είχε πει: «Πέτρο, ένα τραγούδι που περνάει στον κόσμο ίσον με είκοσι βιβλία με ποιήματα». Του είπα «μα, τι λες τώρα;» και μου απάντησε: «Αυτό που σου λέω. Ένα τραγούδι αν περάσει στον κόσμο είναι ίσον με 20 ποιητικά».

Νιώσε με

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης
Άλλες ερμηνείες:
Μανώλης Λιδάκης

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω…

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.

Σωπα μη μιλας. Του Αζιζ Νεσιν

Posted on by

Σώπα μη μιλάς. Του Αζίζ Νεσίν

02:11, 30 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/77547

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ… σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε «σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:

Mίλα!

———-

Αζίζ Νεσίν (1916-1995)
Φιλολογικό ψευδώνυμο του Μεχμέτ Νουσρέτ Νεσίν (Αζίζ ήταν το όνομα του πατέρα του).
Γεννήθηκε στη Χάλκη της Κωνσταντινούπολης στις 20 Δεκεμβρίου του 1915. Παιδί μιας φτωχής μικροαστικής οικογένειας, έμεινε ορφανός σε πολύ μικρή ηλικία. Αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Λύκειο Kuleli (1935), τη Στρατιωτική Ακαδημία (1937) και τη Στρατιωτική Σχολή Φυσικομαθηματικών Σπουδών (1939). Φοίτησε, επίσης, για δύο χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Υπηρέτησε ως αξιωματικός για αρκετά χρόνια, όμως το 1945 απομακρύνθηκε από τον στρατό με την κατηγορία της κατάχρησης καθήκοντος και εξουσίας. Έκτοτε, στρέφεται στη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία. Το 1944, δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα στο περιοδικό Milliyet, ενώ παράλληλα αρθρογραφεί στις εφημερίδες Yenigun, Karagoz και Tan (1944-45). Λίγο αργότερα εκδίδει το περιοδικό Cumartesi, και, σε συνεργασία με τον γνωστό πεζογράφο Σαμπαχατίν Αλί, εκδίδει την εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα Marcopasa (1946-47), στην οποία σατίριζε τόσο την πολιτικοκοινωνική ζωή της Τουρκίας, όσο και τους πολιτικούς ηγέτες. Η σάτιρά του και ο σαρκασμός του προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις από τους αντιπάλους του, η κυκλοφορία της εφημερίδας του απαγορεύτηκε και ο ίδιος εξορίστηκε στην Προύσα για ένα χρόνο (1947). Ωστόσο, ο Νεσίν συνέχισε τον αγώνα του με την ίδια μαχητικότητα επιμένοντας να εκδίδει την εφημερίδα με διαφορετικούς τίτλους (Malumpasa, Merhumpasa, Ali Baba, Bizimpasa και Hur Markopasa).

H προοδευτική του δράση, οι δημοκρατικές του ιδέες και τα σατιρικά του σχόλα για τους πολιτικούς ηγέτες και την κοινωνική ζωή της Τουρκίας τον οδήγησαν πολλές φορές σε σύγκρουση με το καθεστώς. Μετά από τη δημοσίευση ενός άρθρου στην εφημερίδα Tan, το 1945, στο οποίο ασκούσε έντονη κριτική στο πολιτικό καθεστώς, τα γραφεία της εφημερίδας κάηκαν από παρακρατικούς και στρατιωτικούς, ενώ ο ίδιος διώχτηκε πολιτικά. Για τους ίδιους λόγους δικάστηκε και οδηγήθηκε πολλές φορές στη φυλακή: το 1945, για τη δημοσίευση ενός φυλλαδίου με τίτλο «Πώς να ιδρύσετε ένα κόμμα, διαλύοντας ένα άλλο», το 1948, για την κυκλοφορία του δεύτερου βιβλίου του, που περιλάμβανε άρθρα και σχόλια για την τουρκική αλλά και για τη διεθνή πολιτική κατάσταση, το 1949, μετά τη δίωξη που άσκησαν εναντίον του για δυσφήμιση η βασίλισσα της Αγγλίας, ο Σάχης του Ιράν και ο βασιλιάς της Αιγύπτου, και το 1951, μετά την κυκλοφορία δύο άλλων περιοδικών που εξέδωσε, του Bastan και Yeni Bastan.

Μετά την τελευταία αποφυλάκισή του, αναγκάστηκε να ασχοληθεί με διάφορα επαγγέλματα για βιοποριστικούς λόγους. Έτσι, το 1952 άνοιξε στην Κωνσταντινούπολη ένα βιβλιοπωλείο, ενώ τον επόμενο χρόνο άνοιξε ένα στούντιο φωτογραφίας. Στη συνέχεια, ωστόσο, επέστρεψε στη δημοσιογραφική δράση αρθρογραφώντας σε εφημερίδες και εκδίδοντας σατιρικά περιοδικά, ενώ το 1956 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Dusun, που λίγα χρόνια αργότερα κάηκε από «αγνώστους» και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Ο Αζίζ Νεσίν έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα και εννέα θεατρικά κείμενα και εξέδωσε συνολικά περισσότερα από εκατό έργα. Έχει επανειλημμένα βραβευτεί στην Τουρκία (Ένωση Τούρκων Θεατρικών Συγγραφέων, Τουρκική Ένωση Λογοτεχνών κ.ά.) και στο εξωτερικό (Βουλγαρία, Πολωνία, Σοβιετική Ένωση, Ρουμανία, Ιταλία, Φιλιππίνες), ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί σε 32 γλώσσες.

Το 1972 δημιούργησε το ίδρυμα «Αζίζ Νεσίν», το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, με κύρια δραστηριότητά του την περίθαλψη και μόρφωση άπορων παιδιών. Ο Αζίζ Νεσίν έχει παραχωρήσει στο ίδρυμα τα πνευματικά δικαιώματα των έργων του. Ο Αζίζ Νεσίν υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Τούρκων Συγγραφέων (1977) και τιμητικό μέλος του «Pen Club» στη Μεγάλη Βρετανία (1985). Πέθανε στις 5 Ιουλίου του 1995, από καρδιακή προσβολή, έπειτα από μια εκδήλωση-αφιέρωμα στο έργο του, στο Τσεσμέ της Σμύρνης. Μετά τον θάνατό του, το σώμα του κηδεύτηκε μυστικά στην περιοχή του ιδρύματος «Αζίζ Νεσίν», χωρίς καμία τελετή, σύμφωνα με την επιθυμία του.

Πολεμουμε γιατι ετσι μας αρεσει… Ν. Καζαντζακης

Posted on by

«Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.

Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.

Δεν ξενοδουλεύουμε.

Εμείς είμαστε οι αφέντες. το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.

Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.

Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις;

Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα;

Όλα είναι ένα.

Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.

Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο.»


Νίκος Καζαντζάκης

Aσκητική, Εκδόσεις Καζαντζάκη

Διαβάστε εδώ: Kazantzakhs – Askhtikh

Αφηγηση εργου – ζωης – Δημητρης Ζερβουδακης

Posted on by

Δημήτρης Ζερβουδάκης

zervoudakis

Εφ’ όλης της Ύλης στο Pocket Theatre @ χώρος τέχνης ασωμάτων

Διοργάνωση: Μικρό Πολυτεχνείο

Με αφορμή την έναρξη δύο σεμιναρίων πολύ αγαπητών στο κοινό:

  • Του Σεμιναρίου Δημιουργικής Αφήγησης με συντονίστρια την Κρυσταλία Πατούλη

  • Του Σεμιναρίου Στιχουργικής με συντονιστές τους: Θράσο Καμινάκη, Απόστολο Καλτσά, Φωτεινή Λαμπρίδη, Κώστα Χατζόπουλο

Την Δευτέρα 28/11, ώρα 20:00 στο νεότευκτο Pocket Theatre @ χώρος τέχνης ασωμάτων (οδός Ασωμάτων 6 – Θησείο, τηλ. 210 3252998) ο τραγουδοποιός Δημήτρης Ζερβουδάκης εγκαινιάζει το Εντευκτήριο του Μικρού Πολυτεχνείου με μια παρουσίαση της νέας του μουσικής – ποιητικής δουλειάς αλλά και μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του.

Πρόγραμμα:

19:00 Οι συντονιστές των σεμιναρίων Στιχουργικής και Δημιουργικής Αφήγησης συνομιλούν με τους ενδιαφερόμενους για το πνεύμα των σεμιναρίων.

20:00 Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης σε μια αφήγηση έργου – ζωής με ζωντανή μουσική (χωρίς μικρόφωνα!) από όλη την πορεία του αλλά και από τη νέα του δουλειά που είναι στο στάδιο της ηχογράφισης την οποία…. εμπνεύστηκε από ένα ξεχασμένο τετράδιο των εφηβικών του χρόνων που μεταμόρφωσε σε μουσική και τραγούδια! Συμμετέχουν η Σοφια Γεωργατζή στην επιμέλεια κειμένων – παρουσίαση και ο Θάνος Κολοκυθάς ακουστική κιθάρα.

Τη συζήτηση συντονίζουν η Κρυσταλία Πατούλη και ο Θράσος Καμινάκης

Είσοδος Ελεύθερη

——————————————–

28/11/2011 _ Βίντεο από την εκδήλωση:

O Πιερ Παολο Παζολινι για τον Αλεκο Παναγουλη

Posted on by

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι για τον Αλέκο Παναγούλη

00:11, 18 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/76333

20 Nοεμβρίου, 1968 – Ο Παναγούλης πρόκειται να τουφεκιστεί κι εγώ δεν μπορώ ούτε κατά διάνοια ν’ ανεχτώ κάτι τέτοιο. Βρίσκομαι κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου δέσμιος υποχρεώσεων, μελλοντικών σχεδίων, κ.λπ., όμως συνάμα κυριευμένος από ένα περίεργο αίσθημα νευρικότητας εξαιτίας της ανικανότητας μου ν’ αντιδράσω. Πιερ Πάολο Παζολίνι (1922-1975)

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες μου συνέβη συχνά να ζυμωθώ με τον κόσμο και «ν’ αποφασίσω» κι εγώ ανάμεσα σε κραυγές διαμαρτυρίας σαν αυτές που σήμερα τόσο εντυπωσιακά και βίαια εκτινάζονται ψηλά μέχρι τον ουρανό του Τορίνο. Πολλές φορές υπέφερα κι ένιωθα να σκίζονται τα σπλάχνα μου από αγωνία και θυμό, όμως ποτέ πριν δεν μου συνέβη να νοιώσω έτσι όπως σήμερα. Τι το ειδικό έχει αυτή η καταδίκη εις θάνατον; Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Μου ‘ρχονται στο νου μονάχα κάτι κοινοτοπίες όπως π.χ.: είναι η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τώρα ξαφνικά φαίνεται το ποτήρι αυτό γεμάτο μέχρι το χείλος ώστε να ξεχειλίσει. Βεβαίως ανέκαθεν αναρωτιόμουν αν το ποτήρι της υποταγής και της καρτερίας μας μπορούσε να έχει απύθμενη χωρητικότητα. Και βρίσκομαι τώρα να κρατώ εγώ ένα ποτήρι ξέχειλο χωρίς καθόλου να διαθέτω την εμπειρία κάποιου που έχει φτάσει στα όρια της ανοχής. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό που λέω από την περίπτωση του Παναγούλη…

21 Νοεμβρίου, 1968 – Ανοίγω την εφημερίδα, που μου πέρασαν από τη χαραμάδα της πόρτας. «Λιγοστεύουν οι ελπίδες για τον Παναγούλη». Όμως γιατί λιγοστεύουν»; Διότι ο Παναγούλης ελπίζει να πεθάνει. Μα τέτοιες υπάρχουν ήδη «πολλές ελπίδες» για τον Παναγούλη. Όμως έτσι κάνει λάθος ο ίδιος γιατί δεν ξέρει πώς να είναι ήρωας. Από τη στιγμή που ο ίδιος αναγνωρίζεται ήρωας είναι ταυτοχρόνως ο εξορκισμένος, ο αποδιοπομπαίος.

Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο το να απαιτείται η αγιότητα των άλλων για να διατηρήσουμε εμείς ήσυχη τη συνείδηση μας τη στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν άγιοι. Όταν συνειδητοποιήσουμε τι είναι τους καθαγιάζουμε, τους αγιοποιούμε. Η καθαγίαση τους ξεχωρίζει από τους άλλους, τους απομονώνει, τους κατηγοριοποιεί και τους καθιστά ακίνδυνους και κάπως κωμικούς και σχηματοποιημένους.

Η αυταρχική κοινωνία δημιουργεί μόνη της τους ήρωες της και μετά τους τοποθετεί στο πάνθεον της. Ο Παναγούλης είναι ήρωας. Οι συνταγματάρχες είναι σκληροί. Κι όλα πάνε μια χαρά. Εγώ από ανθρωπιά και μόνο δεν μπορώ να ανεχθώ το θάνατο του. [….] Εξ αποστάσεως κάθε φωνή διαμαρτυρίας στην πλατεία γίνεται με τις άλλες ένα. Γιατί η απόσταση διορθώνει, φιλτράροντας αδιάφορα μέσα στον χώρο, την αίσθηση εκείνων των κραυγών, τη χαώδη τους συμβατικότητα και την όποια βαρβαρότητα τους.

Έτσι όλες τους γίνονται οδυνηρές, μυστηριώδεις, σαν να προέρχονται από έναν άλλον κόσμο, άλλους καιρούς. Και να, εξαιτίας της απόστασης οι κραυγές των διαδηλωτών, πέρα από το ότι είναι όλες τους όμοιες στον παρόντα χρόνο, είναι επίσης ίδιες με εκείνες τις άλλες του παρελθόντος. Αυτές κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι οι κραυγές των παλιών φασιστών ή και των λησμονημένων σήμερα παρτιζάνων (στην ανεκδιήγητη άνοιξη του ’45).

Τελικά από ψηλά βλέπω ότι το Τορίνο δεν έχει αλλάξει. Οι μακροί του δρόμοι xάνονται μέσα στην γνωστή, κάπως ομιxλώδη, ατμόσφαιρα των ωραίων ψυxρών ημερών και πάνω σ’ αυτά τα σκούρα, επίπεδα και αυστηρά οριοθετημένα οικοδομικά συγκροτήματα, τα σχεδιασμένα αχνά μέσα στην αύρα υπάρχει σαν μέσα σε μια γάζα το γαλάζιο, ένα καταραμένο γαλάζιο (δειλό, κυνικό σημάδι μιας άμωμης και ανέγγιχτης σύλληψης του χρόνου. Ο ουρανός και η φύση εκφράζουν μια αντίθεση που γίνεται ολοένα και πιο οδυνηρή μαζί μ’ εκείνες τις κραυγές που ολοένα και περισσότερο γίνονται οι κραυγές κάθε τόπου, κάθε καιρού). Αραγε αυτοί οι φοιτητές που αγριοφωνάζοντας σκορπίζουν παντού πανικό να διαδηλώνουν υπέρ του Παναγούλη;

Η παράξενη κραυγή τους που φτάνει ως εδώ κατά κύματα σαν από τα μακρινά βάθη του χρόνου ή μέσα από την καρδιά μιας μέρας μπορεί να εμπεριέχει την διαμαρτυρία εναντίον της δολοφονίας του; Ναι, είναι η μοναδική ελπίδα. Ο κόσμος όλος συρρικνωμένος σ’ ένα πράγμα πολλαπλασιάζεται πολλές φορές επαναλαμβάνοντας το ίδιο αίσθημα.

23 Νοεμβρίου, 1968 – Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό τον αγώνα των φοιτητών να απαιτούν να πραγματοποιούν τις συνελεύσεις τους μέσα στις σχολές. Και γιατί μέσα; Γιατί δεν συνεχίζουν τις συγκεντρώσεις τους στις πλατείες, στους κήπους, ή στις σοφίτες; Γιατί απαιτούν και αποσπούν από τους «ανωτέρους» αυτή την ελευθερία και μάλιστα την εξασφαλίζουν σε χώρους οι οποίοι από τη φύση τους δεν είναι χώροι ελευθερίας; Αυτό που έχω να πω εδώ είναι ότι όποιος διεκδικεί την ελευθερία του μετά [όταν την έχει] δεν ξέρει τι να την κάνει.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι οι φοιτητές θα ‘πρεπε να αγωνιστούν όχι για να κερδίσουν την αυτονομία και την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους: τουλάχιστον όχι μόνο γι’ αυτό. Αλλά κυρίως για να πετύχουν να αποτελούν μέρος πραγματικά σημαντικό της κοινής γνώμης. Το λέω αυτό γιατί – όπως ήταν τελικά αναμενόμενο – στην πραγματικότητα δεν ήταν οι ίδιοι αλλά η άλλη κοινή γνώμη, η επίσημη, που συνετέλεσε στη διφορούμενη απόφαση για τη ζωή του Παναγούλη (την επ’ αόριστον αναβολή της θανατικής εκτέλεσης).

Τα κείμενα είναι από το αφιερωματικό τεύχος της Οδού Πανός – Νο.130, Οκτ. 2005

http://www.youtube.com/watch?v=fIh4uqUyPuY

Τι πρεπει να κανουμε. Απαντα ο Μανωλης Γλεζος

Posted on by

«Τι πρέπει να κάνουμε;» Απαντά ο Μανώλης Γλέζος

13:11, 14 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/75933

“Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη στο tvxs.gr, ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του Μανώλη Γλέζου.

«Η Ελλάδα μαστίζεται από oικονομική κρίση και πλήττεται από κρίση στους θεσμούς της.

1. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει την Ελλάδα είναι τριπλή: Κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κρίση στα Δημόσια Οικονομικά, και κρίση στην Οικονομία της χώρας.

1.1. Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο
Η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι ενδογενής και εξωγενής. Ενδογενή κρίση είχαμε το 1999 με μια πρωτόφαντη διόγκωση στις τιμές των μετοχών των εισηγμένων στο ελληνικό χρηματιστήριο. Κρίση υπάρχει και από το 2008 και εξακολουθεί έως σήμερα, ως συνέπεια εξωγενών αιτιών.

Και στις δύο περιπτώσεις η αιτία είναι η ίδια. Η διαστροφή του ρόλου του χρήματος. Το χρήμα εφευρέθηκε, ως μέσον ανταλλαγής αξιών. Το ίδιο το χρήμα δεν παράγει αξίες. Μόνον οι εργαζόμενοι παράγουν αξίες. Από τη στιγμή, όμως, που αλλάζουν το ρόλο του οι ιδιοκτήτες του, τότε επέρχεται και η κρίση στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Τα κράτη τότε σπεύδουν να το σώσουν με χρήματα, είτε από τον Δημόσιο κορβανά, είτε από φόρους σε βάρος του λαού. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ πρόσφεραν 108 δις ευρώ στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για να το διασώσουν.

Η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι όχι μόνον η εθνικοποίηση των Τραπεζών, αλλά η κοινωνικοποίησή τους, ώστε να σταματήσει ο τοκογλυφικός χαρακτήρας τους.

1.2. Η κρίση στα Δημόσια Οικονομικά
Η Ελλάδα πάσχει μονίμως στα Δημόσια Οικονομικά της. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι μόνιμο και αποτελεί το πρόσχημα για να δικαιολογήσει την ανάγκη δανείων.

Η αιτία γι’ αυτό τον οικονομικό εκτραχηλισμό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός μετατρέπεται σε κομματικό μηχανισμό ανάλογα με το ποιό από τα δύο κόμματα της εξουσίας κερδίσει τις εκλογές οπότε προσλαμβάνει και διορίζει τους ημετέρους στο Δημόσιο.

Τα έσοδα είναι πάντοτε ελλειμματικά, διότι με τις φοροαπαλλαγές, με την τεράστια φοροδιαφυγή, την οποία ανέχεται το καθεστώς των ημετέρων και τη μη φοροείσπραξη για τον ίδιο λόγο, διαφεύγουν τεράστια ποσά.

Στα έξοδα υπάρχει δυναμική διασπάθιση. Μεγάλος αριθμός συμβούλων για τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τους Υφυπουργούς, τους Γενικούς Γραμματείς και τους Διευθυντές των Υπουργείων. Ανάλογος αριθμός υψηλόμισθων, αργόμισθων, πολυθεσιτών υπαλλήλων, λυμαίνεται το Δημόσιο.

Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, με πολύ χαμηλό τόκο για κάλυψη διάφορων αναγκών του δημοσίου, αλλά και για αγορά ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ οι οφειλές των διαφόρων Οργανισμών του Δημοσίου προς το Ι.Κ.Α. δεν καταβάλλονται.

Πέρ’ απ’ όλ’ αυτά, υπάρχει φοβερή διαφορά ανάμεσα στην άμεση και στην έμμεση φορολογία, η οποία ανέρχεται στο 75% των φόρων και βαρύνει πάντοτε το φτωχό λαό.

Η μόνη λύση στην κακή διαχείριση είναι η σωστή, δίκαιη διαχείριση και η πάταξη της φοροαπαλλαγής και η σύλληψη της φοροδιαφυγής.

1.3. Η κρίση στην Οικονομία της χώρας
Μόνιμη κρίση υπάρχει στην οικονομία της Ελλάδας, από το γεγονός ότι η οικονομία της είναι μεταπρατική και δεν στηρίζεται σε πρωτογενείς βάσεις. Δεν έχει βαριά βιομηχανία, η αγροτική της οικονομία είναι αναιμική και επιδοτούμενη και η ενέργειά της εισάγεται στο μεγαλύτερο μέρος από το εξωτερικό.

Η αιτία είναι η υπαγωγή της οικονομίας της Ελλάδας στα ολιγοπώλια και μονοπώλια, που δεν επιτρέπουν την πρωτογενή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει βαριά βιομηχανία στηριγμένη στους βωξίτες για παραγωγή αλουμινίου και στον χαλαζία για παραγωγή υαλοπροϊόντων. Μπορεί επίσης να αξιοποιήσει τους χρωμίτες, τα σιδηρομεταλλεύματα, το νικέλιο, τη σμύριδα, τον αμίαντο, τους γαληνίτες, το θειάφι, τον μπετονίτη, την καολίνη, τον περλίτη, τη βαρυτίνη, το μαγγάνιο για τη δημιουργία αξιόλογης βαριάς βιομηχανίας.

Παράλληλα μπορεί να αξιοποιηθούν οι ήπιες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ώστε όχι μόνο να καλύπτονται οι εσωτερικές ανάγκες, αλλά και να εξάγονται στο εξωτερικό. Η αιολική ενέργεια (άνεμος), η ηλιακή (ήλιος), η υδραυλική (νερό), η γεωθερμική (μάγμα), είναι δυνατόν αν αξιοποιηθούν, να καλύψει η κάθε μία από μόνη της τις ανάγκες της βαριάς βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας.

Προϋπόθεση για όλ’ αυτά είναι η απεξάρτηση από την πολιτική της υποτέλειας.

2. Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

Στην Ελλάδα, ισχύει το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, νοθευμένο στο έπακρο και σε σημείο να εκφυλίζει κάθε έννοια Δημοκρατίας.

Η βασική έννοια της συλλογικότητας, χαρακτηριστική αρχή της Δημοκρατίας απουσιάζει εντελώς. Και στην πολιτεία και στην κυβέρνηση κυριαρχεί η μονοκρατορία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος μάλιστα δεν εκλέγεται από το λαό άμεσα, αλλά από το Κοινοβούλιο, είναι μονοπρόσωπος. Ο Πρωθυπουργός ως μονοκράτωρ αποφασίζει μόνος για τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου και για το πότε θα γίνουν εκλογές. Ο κάθε Υπουργός αποφασίζει και ενεργεί μόνος. Η μονοκρατορία σ’ απόλυτη εφαρμογή.

Η συλλογικότητα νοθεύεται με τις εξουσίες οι οποίες δίνονται στον πρώτο άρχοντα, είτε είναι Πρωθυπουργός, είτε Υπουργός, είτε Περιφερειάρχης, είτε Δήμαρχος. Σ’ όλες δηλαδή, τις βαθμίδες διοίκησης, διότι η Αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί, με τον «Καλλικράτη» και είναι ανύπαρκτη.

Δεν υπάρχει, επίσης, διάκριση εξουσιών. Εκλέγεται η Βουλή η οποία και νομοθετεί και εκλέγει την Κυβέρνηση. Η κυβέρνηση και νομοθετεί και κυβερνά και ορίζει τη δικαστική αρχή, την οποία δεσμεύει με το κυβερνητικό Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Το εκλογικό σύστημα, με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές, δεν είναι η απλή αναλογική, αλλά ένα νοθευμένο εκλογικό σύστημα, το οποίο με το φράχτη του 3% εμποδίζει τη συμμετοχή στο Κοινοβούλιο και πολιτικών δυνάμεων, που δεν συγκεντρώνουν το ποσοστό αυτό. Στην ουσία καταργείται η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας της οποίας πρεσβεύει το κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας.

Το πιο εξωφρενικό, όμως, είναι ό,τι από τα κόμματα που θα υπερβούν το 3% και θα βρίσκονται στη Βουλή, αφαιρούνται 40 έδρες και προσφέρονται στο πρώτο κόμμα, ώστε να αποκτήσει τη δεδηλωμένη και να γίνει κυβέρνηση. Η ισότητα την οποία διακηρύσσει αυτό το ίδιο το ΣΥΝΤΑΓΜΑ το οποίο εκφράζει το σημερινό πολιτικό κατεστημένο καταργείται κατάφωρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους έχει αρχίσει και δημιουργείται ένα αξιόλογο κίνημα, σ’ όλη την Ελλάδα, το οποίο επιδιώκει αυτό πού ορίζεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία».

Αγωνίζεται, δηλαδή, να γίνει πραγματικότητα και να κυριαρχήσει η αρχή: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, ανήκουν στο Λαό και ασκούνται από τον ίδιο το Λαό».

Για τον τρόπο που θα γίνει η άσκηση της εξουσίας έχει αρχίσει η έρευνα και η μελέτη και έχουν κατατεθεί οι πρώτες προτάσεις για να σταματήσει ο σφετερισμός της λαϊκής κυριαρχίας, όπως:

  • Θεμέλιο της εξουσίας είναι οι λαϊκές συνελεύσεις.

  • Όλα τα εκτελεστικά όργανα, που εκλέγονται με την απλή αναλογική, δεν αποφασίζουν, αλλά υλοποιούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων. Η θητεία τους είναι ενιαύσια και μπορούν να ανακληθούν, όποτε αποφασίσει η λαϊκή συνέλευση.

  • Διαχωρισμός των εξουσιών.

  • Καταργούνται οι εξ επαγγέλματος πολιτικοί.

  • Αποκλείεται η εκλογή για δεύτερη φορά στο ίδιο όργανο.

Συμπερασματικά
Με βάση τα παραπάνω η ουσιαστική αιτία που έχει φέρει την Ελλάδα σ’ αυτή την κατάσταση, με την οικονομική κρίση και την κρίση θεσμών, είναι η έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.

Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας είναι πια ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Επίσημα έχει αναφερθεί από την τ. Πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη κατά την ανακήρυξη του Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου Δημοκρατίας στις 12 Μαρτίου 2005.

Το έχουν δηλώσει, επίσης, κατ’ επανάληψη οι διοικούντες το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα οι Υπουργοί της Γερμανίας.

Συνεπώς το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απόκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της. Όσο γρηγορότερα την κατακτήσει, τόσο γρηγορότερα θα απαλλαγεί και από την κρίση θεσμών και από την οικονομική κρίση και θα απελευθερωθεί από την τραγωδία την οποία υφίσταται.»

————————————————-

Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευτεί στο www.tvxs.gr οι ανάλογες απαντήσεις των:

Πρεπει να παρει ο κοσμος την εξουσια _ Περικλης Κοροβεσης

Posted on by

«Πρέπει να πάρει ο κόσμος την εξουσία» Περικλής Κοροβέσης

10:11, 09 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/75442

«Με αφορμή την κατάσταση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχω να συστήσω το παράδειγμα της Le Monde diplomatique η οποία πουλήθηκε στους συντάκτες και στους αναγνώστες της, κι αυτή τη στιγμή έχει 2.400.000 φύλλα σε όλο τον κόσμο και βγαίνει σε 27 γλώσσες», ο Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τον αέναο φαύλο κύκλο ενός οικονομικού πολέμου και προτείνει λύσεις.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα, της Le Monde diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη, εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί, όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες, το διοικητικό προσωπικό κλπ. της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το δικό τους προϊόν στον κόσμο.

Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο θα είναι δικά τους.  Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε, το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως π.χ. αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια.  Ανάλογα παραδείγματα, συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν π.χ. φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.

Δεν πρέπει να  δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και να φύγουμε από τη νοοτροπία του υπαλλήλου και του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση.

Προσωπικά πιστεύω, άλλωστε, ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας. Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος… κλπ., η  Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Οπότε, από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.

Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να βρίσκουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Δεν υπήρχε «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε, δηλαδή, στο σκαμνί. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα.

Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.

Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, όπως έχουν πει και πάρα πολλοί οικονομολόγοι, θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις κλπ. σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;

Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.

Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε  διάσπαση Θεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία.  Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο, γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο  καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου.  Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.

Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;

Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι  οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Le Monde diplomatique, να καλέσουν π.χ. τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί.  Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να καθίσουμε όλοι μαζί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και  όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.

Από εκεί και πέρα, ίσως να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις…» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».

Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.

Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.

Αρης Μεσσινης: Ο πολεμος των ατακτων

Posted on by

Ο Άρης Μεσσίνης για τη φωτο που έκανε το γύρο του κόσμου

08:11, 05 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/75008

Ο φωτορεπόρτερ Άρης Μεσσίνης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs.gr, για τον… τρελό πόλεμο της Λιβύης, για τα βιώματα και τους κινδύνους της δουλειάς του, αλλά και για την… σουρεαλιστική φωτο που έκανε το γύρο του κόσμου. Κυρίως, όμως, μοιράζεται μαζί μας το μεγάλο ερωτηματικό που… κουβάλησε στις αποσκευές του, το οποίο – όπως όλα δείχνουν- έγινε και η αφορμή της πρώτης του έκθεσης.

Πώς αποφάσισες να γίνεις φωτογράφος;
Έζησα από μικρός τη φωτογραφία λόγω του πατέρα μου, Δημήτρη Μεσίνη, ο οποίος είναι φωτορεπόρτερ και υπεύθυνος για την ανατολική Ευρώπη και την Ελλάδα στο Associated Press. Ξεκίνησε στη Θεσσαλονίκη αλλά ήρθε στην Αθήνα το ’82, λόγω κρίσης στη δουλειά του και βέβαια τον ακολούθησε όλη η οικογένεια… Εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες!
Η φωτογραφία μπορεί να συγκινεί τον καθένα μας, αλλά με επηρέασε και το γεγονός ότι σε αυτή τη δουλειά έχεις τη δυνατότητα να δεις πράγματα που δεν μπορούν να δούν άλλοι, είσαι στην καρδιά των γεγονότων και αναπόφευκτα είσαι εκείνος που θα ενημερώσει τον κόσμο, δηλαδή, εσύ βγάζεις συμπέρασμα και άποψη από το τι βλέπεις, οπότε, μετά, μπαίνει και ο κανόνας της δουλειάς, το πόσο, δηλαδή, είσαι αντικειμενικός…

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά;
Στο Act Sports, τα Σαββατοκύριακα, αθλητικό, γήπεδα, τα πάντα, για ένα χρόνο περίπου. Τον επόμενο χρόνο είχε ξεκινήσει ο πατέρας μου στο Associated Press το ’97, και πήγα να δουλέψω άμισθος για πρακτική στο ελεύθερο ρεπορτάζ που τα συμπεριλαμβάνει όλα. Κατόπιν, με προσέλαβε ο διευθυντής του  Associated Press ως βοηθό, χαμηλόμισθο. Έτσι, σιγά σιγά, μπήκα στο… χορό των ξένων πρακτορείων. Το 2003, άνοιξε γραφεία στην Αθήνα το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑFP), έκανα αίτηση, με δεχτήκανε, μου έδωσαν καλό μισθό και στη συνέχεια τη θέση του διευθυντή φωτογραφικού τμήματος στην Ελλάδα.

Αυτή η έκθεση πως προέκυψε;
Κατ’ αρχάς, από τον ίδιο το χώρο που γίνεται, το IPPO, το οποίο είναι το μπαρ ενός φίλου  φωτογράφου και βρίσκεται στη Θησέως έναν πεζόδρομο κάτω από τη Λέκκα στο Σύνταγμα. Κάποια στιγμή, είπαμε να βάλουμε κάποιες εικόνες για μας, γιατί εκεί συχνάζουμε φίλοι φωτογράφοι, τα λέμε, πίνουμε καμιά μπύρα. Έτσι, σκεφτήκαμε να βάλω 10- 15 εικόνες τυπωμένες και να δούνε οι συνάδερφοι ένα μέρος του τι έκανα εγώ εκεί κάτω. Μετά κατάλαβα ότι υπήρχε το ενδιαφέρον και άλλων, εκτός χώρου, οπότε είπαμε και με τον πατέρα μου να το κάνουμε σε στυλ έκθεσης. Η συγκεκριμένη έκθεση βέβαια δεν έχει μια συγκεκριμένη θεματολογία, όμως, είναι στιγμιότυπα της καθημερινής ειδησιογραφίας τον καιρό που ήμουν στη Λιβύη, από τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο και από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι τέλη Οκτωβρίου που, όμως, ότι όποιος τα δει, μπορεί να σχηματίσει μια άποψη για το τι έγινε εκεί.

Πώς αποφάσισες να πάς στη Λιβύη;
Μου ζητήσανε να αντικαταστήσω κάποιους άλλους φωτογράφους, διότι σε τέτοιες καταστάσεις δεν κάθεται κανείς πάνω από ένα μήνα, επειδή αρχίζει και γίνεται επικίνδυνο. Εξοικειώνεσαι -εκτός των άλλων- με το χώρο, οπότε ίσως να κάνεις κι ένα… βήμα παραπάνω που μπορεί να αποβεί μοιραίο για σένα. Σε κάθε ομάδα είναι ένας δημοσιογράφος, ένας φωτογράφος και πιθανόν ένας κάμεραμαν.
Εκεί, ζώντας όλη μέρα με τους αντικαθεστωτικούς της Λιβύης, πρώτα συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν καμία γνώση από στρατιωτικές επιχειρήσεις και από όπλα γενικά, γι’ αυτό έχω βάλει και τον τίτλο στην έκθεση «Ο πόλεμος των Ατάκτων».
Μετά, ενώ είχα το σκεπτικό, ότι πάω να δω την επανάσταση ενός λαού που προσπαθεί να κερδίσει την ελευθερία του, αναρωτήθηκα τελικά αν ήταν τόσο το θέμα της ελευθερίας, όσο ο έλεγχος του  πετρελαίου.  Αυτή η εντύπωση μου δόθηκε, ότι, τελικά, ο πόλεμος έγινε για να αλλάξει χέρια το χρήμα. Και έτσι, άρχισε σιγά σιγά και μέσα στο μυαλό μου να φαίνεται σαν ένας… παράλογος πόλεμος, που κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο πολεμάει.

Οι ίδιοι τι εντύπωση σου έδωσαν;
Ότι πίστευαν πως πολεμάνε για την ελευθερία τους. Την δεύτερη φορά που πήγα, όμως, όταν πια κερδίζανε την επανάστασή, βίωσα και τη διχόνοια μεταξύ τους. Γι’ αυτό έφυγα και μ’ ένα μεγάλο ερωτηματικό: Εντάξει, ναι, τον Καντάφι τον διώξατε, τον φάγατε, αλλά από δω και πέρα για τον λαό της Λιβύης, μήπως είναι πιο επικίνδυνα τα πράγματα;

Φοβάσαι δηλαδή ότι θα γίνει εμφύλιος;
Ναι, δίνω πολλές πιθανότητες ότι θα αρχίζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους. Ο στρατός των εξεγερμένων είχε χωριστεί σε δυο στρατούς, τον στρατό της Βεγγάζης και τον στρατό της Μιστράτα. Ναι, μεν, οι δυο στρατοί είχανε τον κοινό στόχο τους, την Σύρτη, που ήταν η τελευταία πόλη που είχε μείνει στα χέρια των Κανταφικών, αλλά όταν συναντιόνταν αυτοί οι δυο στρατοί μέχρι και όπλα βγαίνανε!

Εσύ όταν έφυγες τι γινόταν εκεί; 
Είχαν μείνει δυο μικρές περιοχές υπό τον έλεγχο των Κανταφικών. Ήταν ζήτημα ημερών να τελειώσει η ιστορία, απλά έφτασε ο καιρός που έπρεπε να αλλάξει η ομάδα μας, πάλι. Μας άλλαξαν και δυο- τρεις μέρες νωρίτερα, γιατί την τελευταία μέρα που δούλεψα στην πρώτη γραμμή έγινε μια έκρηξη και τραυματίστηκε ο δημοσιογράφος που ήταν μαζί μου. Έτσι, έφυγα στις 16 Οκτωβρίου.
Εγώ τον ονομάζω εμφύλιο αυτόν τον πόλεμο που έγινε ανάμεσα στον στρατό και τους εξεγερμένους, γιατί από τη στιγμή που ο στρατός της χώρας πολεμάει με τον λαό της χώρας είναι εμφύλιος. Κανένας όμως, μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να τον ονομάσει εμφύλιο, και δεν ξέρω γιατί.

Ένας φωτορεπόρτερ που ζει στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου, εκτός του ότι κινδευνεύει η ίδια του η ζωή, κινδευνεύει και από τον  τον λεγόμενο δευτερεύοντα τραυματισμό, εφόσον εκτίθεται δευτερευόντως, δηλαδή, ως μάρτυρας θανάσιμης βίας ή και φρικαλεοτήτων. Οπότε, κανονικά όλοι εσείς που αναγκάζεστε να εκτίθεστε σε ανάλογες εμπειρίες, μέσω του επαγγέλματός σας, δεν θα έπρεπε να είχατε κάποια ειδική υποστήριξη; Ήδη έχουν υπάρξει θύματα, εκτός από εκείνους που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν σωματικά. Μιλάω π.χ. για εκείνον τον φωτογράφο που αυτοκτόνησε, ο οποίος είχε πάρει βραβείο Poulitzer, για την φωτογραφία με το βρέφος που πέθαινε από την πείνα… Τι έχεις να πεις;
Υπήρξανε στιγμές που σοκαρίστηκα. Υπάρχουνε εικόνες μέσα στο μυαλό μου που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ, αλλά και συμπεράσματα που έβγαλα για το ανθρώπινο είδος εκεί κάτω.
Μπορούσα να σκεφτώ το μίσος που μπορεί να φτάσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, ώστε όχι απλά να θέλουν να σε σκοτώσουν για να σε εξαφανίσουν, αλλά να σε δούν -και το χαιρόντουσαν!- να πεθαίνεις με τους χειρότερους τρόπους. Όπως, σοκαρίστηκα όταν είδα παιδιά δεκάχρονα ένοπλα να συμμετέχουνε στον πόλεμο. Είδα, επίσης, αντικαθεστωτικούς να συλλαμβάνουν αιχμάλωτο πιστό του Καντάφι και να μην τους φτάνει που τον συλλάβανε, αλλά να τον χτυπάνε με σφυριά, με όπλα, να τον καρφώνουν με μαχαίρια ή άλλοι να θέλουν να του πάρουν το κεφάλι. Απ’ τη μια, μπορεί, ναι, να σκεφτείς ότι είναι ο εχθρός κι εκείνη την ώρα μπορούν να είναι όσο αιμοσταγής γίνεται, αλλά εσύ ως τρίτος, λες, εντάξει, μέχρι εκεί!

Είδες παιδί να σκοτώνει;
Είδα παιδί να πυροβολεί, αλλά όχι να σκοτώνει. Είδα παιδιά να πυροβολάνε τον εχθρό απέναντι. Έβλεπες τους πάντες να έχουν ένα όπλο από περίστροφο μέχρι αυτόματο. Είδα παιδιά δεκατριών χρονών να κουβαλάνε RPG και να χτυπάνε! Αυτό είναι αντιαρματικό όπλο το οποίο ρίχνει ρουκέτα, άκρως επικίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι παντού στον πόλεμο, μπορεί να φας αδέσποτη σφαίρα, μπορεί οτιδήποτε. Ο κίνδυνος, που με φόβισε πιο πολύ απ’ όλα ήταν αυτό, τα ανεκπαίδευτα παιδιά με τα όπλα, που μπορεί να σκοτωθείς χωρίς λόγο και αιτία από το πουθενά, ούτε καν στην πρώτη τη γραμμή.
Δηλαδή, δεν είναι ότι θα πας στην πρώτη γραμμή και ξέρεις ότι δεν κινδυνεύεις. Αλλά κινδύνευα και πριν πάω στην πρώτη γραμμή στο check- point που ήταν ένα παιδάκι με το όπλο το οποίο δεν ήξερε ότι όταν κρατάει το όπλο δεν πρέπει σημαδεύει και μιλούσε με το χέρι στη σκανδάλη, με το όπλο μη ασφαλισμένο και σημαδεύοντάς σε!

Υπάρχει μία φωτογραφία σου που συζητήθηκε πολύ και κυκλοφόρησε σε όλα τα μέσα ανά τον κόσμο.
Ο πολύς ντόρος έγινε με αυτή την εικόνα με την κιθάρα γιατί είναι μια περίεργη, σουρεαλιστική εικόνα, την οποία μπορούσες και να την περιγράψεις όπως ήθελες…

Εσύ πώς τη βίωσες αυτή την εικόνα;
Τη συγκεκριμένη μέρα είδα το σκηνικό στην απέναντι γωνία, ενώ ήμουν με μια ομάδα η οποία βαρούσε από την απέναντι πλευρά και με το που είδα τον άνθρωπο με την κιθάρα ασυναίσθητα σήκωσα τη μηχανή και άρχισα να τραβάω. Εκείνη τη στιγμή ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τη δύναμη αυτής της εικόνας. Το βράδυ και την επόμενη μέρα που την ξαναείδα, είπα: «Ρε συ, τι είναι αυτό;» μέχρι κι εγώ ο ίδιος! Μετά άρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία της.
Δηλαδή, από την αρχή όλοι οι συνάδερφοι λέγαμε ότι αυτός είναι ένας τρελός πόλεμος, γιατί είναι μια τρέλα αυτό που ζήσαμε εκεί κάτω. Οπότε αυτή η εικόνα έρχεται και σου δίνει τον τίτλο που έλεγες με τους συναδέλφους σου: Ένας τρελός πόλεμος. Να την η τρέλα ορίστε! Οι άλλοι σκοτώνονται, και ο άλλος είναι με την κιθάρα! Δηλαδή, τι γίνεται εκεί κάτω;

Αυτό το ξαναείδες σαν εικόνα να συμβαίνει;
Σε πρώτη γραμμή, σε ώρα μάχης δεν το είδα. Είδα, όμως, πολλά περίεργα εκεί κάτω. Είδα ανθρώπους με κιθάρα στα check points να τραγουδάνε, είδα στην ώρα της μάχης κάποιοι να κάνουν στην άκρη και να καπνίζουν ναργιλέ, είδα πολλά περίεργα. Έχω εικόνες τέτοιες. Παρόμοιες εικόνες σαν αυτή, όμως, δεν έχω, δηλαδή κάποιον να καπνίζει ναργιλέ και δίπλα να πολεμάνε.. Πάντα τους έβλεπες είκοσι μέτρα πιο πέρα ή μετά τη γωνία. Βέβαια, αφού υπάρχουν σφαίρες που πηγαινοέρχονται δε σημαίνει ότι επειδή είσαι στο άλλο στενό δεν κινδυνεύεις γιατί π.χ. αν άλλο στενό εκραγεί ένας όλμος… Πρώτη γραμμή είναι μέχρι εκεί που είναι τα διασταυρούμενα πυρρά αλλά μπορεί να σκοτωθεί κάποιος και στα διακόσια μέτρα πίσω.
Αλλά, είδα ανθρώπους να παίζουν μπάλα 100 μέτρα πίσω! Έβλεπες πράγματα που έλεγες «Ρε φίλε εδώ έχεις πόλεμο! Τι κάνεις;» Βέβαια όλα αυτά βοηθάνε ίσως και στην ψυχολογία τους.

Έχεις κάτι άλλο να πεις για τη Λιβύη που έζησες και θα ήθελες να καταγραφεί, εκτός από τις φωτογραφίες σου;
Είναι αυτή η απορία μου που θέλω να καταγραφεί. Ναι, τον διώξατε τον Καντάφι. Τώρα; Έφυγα με ένα ερωτηματικό από κει, ειδικά όταν γύρισα εδώ και… έφαγα την πίκρα ότι έχασα τη σύλληψή του. Αλλά είδα ότι εντάξει, τελείωσε ο Καντάφι. Από εδώ και πέρα όμως;
Αυτό που θα ήθελα να δει ο κόσμος, γι’ αυτό και γίνεται η έκθεση, είναι εικόνες που δεν έχει ξαναδεί από την τηλεόραση ή από οπουδήποτε αλλού για το τι γινόταν εκεί κάτω.
Με τις φωτογραφίες, επίσης, θέλω να δώσω, αυτό το το πάθος των ανθρώπων στον αγώνα τους να κερδίσουνε κάτι, να εκπληρώσουν το στόχο τους.
Αυτή την εικόνα του πάθους είχα στο μυαλό μου, όταν ξεκίνησα να πάω εκεί και να φωτογραφίζω. Απλά, τελειώνοντας όλη αυτή η ιστορία μου δημιουργήθηκαν αυτά τα ερωτηματικά οπότε, ναι, μεν, πάθος, αλλά γιατί;
Τελικά, όντως έγινε αυτός ο πόλεμος για την ελευθερία ή έγινε απλά για το πετρέλαιο για να αλλάξουν λεφτά τα χέρια;

Αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν ότι πολεμούσανε για την ελευθερία, είπες…
Οι συγκεκριμένοι, αυτοί οι ανεκπαίδευτοι οι πολεμιστές, ναι, οι από πάνω…  που τους καθοδηγούσανε, όμως, πολεμούσαν για την ελευθερία; Γιατί άτακτος στρατός μεν, εξεγερμένοι, αλλά υπάρχουν κάποιες οδηγίες. Κάποιος τους καθοδηγεί.

Εδώ στην Ελλάδα έχει γίνει συζήτηση στα ΜΜΕ, για το γεγονός ότι σε έχουν χτύπησει τα ΜΑΤ σε πορείες;
Τα τελευταία δυόμιση χρόνια γίνομαι στόχος σχεδόν σε κάθε διαδήλωση και  έχω χτυπηθεί πολλές φορές, έχω κυνηγηθεί και στην καλύτερη έχω εκδιωχθεί από το μέρος που θα έπρεπε να βρίσκομαι ώστε να τραβάω φωτογραφίες και ο καλύτερός τους τρόπος είναι με βρίσιμο, με σπρωξιές, και τέτοια.
Με έχουνε χτυπήσει αρκετές φορές, αυτό που έχει γίνει ίσως γνωστό είναι όταν κατέθεσα τη μήνυση πέρυσι στην επέτειο του Πολυτεχνείου, που μου επιτεθήκανε χωρίς λόγο και με χτυπήσε μια ομάδα από ένα δίκυκλο.

Και τι γίνεται με αυτή τη μήνυση τώρα;
Προς το παρόν, ότι ξέρεις, ξέρω. Με χτυπήσανε και φύγανε και έχοντας εγώ το αποδεικτικό υλικό, τα νούμερα από τις πινακίδες κλπ. , και επειδή έχω περάσει και άλλα τόσα τα προηγούμενα δυο χρόνια, είπα δεν πάει άλλο, ίσως έτσι να καταφέρω να δουλέψω ελεύθερος, να κάνω την δουλειά μου. Δεν κάνω κάτι παράνομο. Θέλω να δουλέψω χωρίς φόβο, και όχι κάθε φορά που θα βγαίνω έξω να τρώω ξύλο ή να με κυνηγάνε ή να με βρίζουνε ή οτιδήποτε άλλο. Θέλω, να κάνω μια δουλειά η οποία δεν είναι παράνομη, μη κινδυνεύοντας, και ελεύθερα.
Τώρα,πού βρίσκεται η διαδικασία, πότε θα γίνει το δικαστήριο, δεν έχω ιδέα.

Σήμερα με το διαδίκτυο κλπ., που η φωτογραφία διακινείται πάρα πολύ εύκολα, για έναν επαγγελματία φωτογράφο έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις;
Έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις, και ο ανταγωνισμός γιατί έρχεται μόνο από τους συνάδελφούς σου, είναι από όλο τον κόσμο. Όλοι έχουν μια μηχανή ή ένα καλό κινητό που τραβάει καλές φωτογραφίες και μπορούνε να σε ανταγωνιστούνε. Οπότε οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, ο ανταγωνισμός είναι απίστευτος, οπότε πρέπει να βρεις κι εσύ άλλους τρόπους να κινείσαι, άλλους τρόπου να δουλεύεις, να κάνεις κάτι διαφορετικό ώστε να μπορείς να σταθείς.

Είναι σαν πόλεμος… σε ειρηνικές συνθήκες;
Σίγουρα, βέβαια, ναι. Ειδικά από τότε που έχουνε βγει όλες αυτές οι πολύ μικρούλες μηχανές με την απίστευτη ποιότητα και μπορεί ο καθένας να τραβήξει μια καλή φωτογραφία.
Μετά υπάρχει και το θέμα της χρονικής πίεσης. Δηλαδή, έχεις την εικόνα; Πρέπει να τη στείλεις επί τόπου! Οπότε αυτό σου παίρνει το μυαλό από τη δουλειά που πραγματικά κάνεις και μπαίνεις σε ένα άλλο κομμάτι τεχνικό πια, το οποίο σε αποπροσανατολίζει από το σκοπό σου από το στόχο που είχες βάλει. Δεν μπορείς να βάλεις ένα σχέδιο, και να πεις ότι σήμερα θα κοιτάξω να κάνω ένα συγκεκριμένο θέμα. Δεν υπάρχει αυτό. Αυτό μπορεί να το κάνει ένας free lancer, ο οποίος πάει κάπου, κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, έχει ένα σκεπτικό θα κάνω αυτό το θέμα, το δουλεύει όσο θέλει όπως θέλει και όταν τελειώσει τότε το δημοσιεύει. Εμείς δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα, δυστυχώς.

————–
info
Έκθεση Φωτογραφίας του Άρη Μεσσίνη
ΛΙΒΥΗ: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
Ο πόλεμος των ατάκτων
4/11 – 4/12/2011
Καθημερινά 16:00 – 24:00

Στο I.P.P.O. Bar ( Intelligent Picture Project Organisation )

Thiseos 11 – Symtagma

Facebook : I.p.p.o.bar

«Να πως εφερα τα μπουζουκια απο τα καταγωγια» Νικος Μαθεσης

Posted on by

«Να πώς έφερα τα μπουζούκια από τα καταγώγια» Νίκος Μάθεσης

02:11, 03 Νοε 2011 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/74804

Να πώς έφερα τα μπουζούκια στην σημερινή δόξα προ 35ετίας απ τα καταγώγια του Πειραιώς.
Νίκος Μάθεσης, Απομνημονεύματα* (Ιανουάριος 1969)…

… παρ όλο που μου άρεσαν τα γράματα και η ζωγραφηκή ο Πατέρας μου με έβγαλεν απ το σχολείον και με πήρε μαζή του στην Αγορά λέγωντας μου, εδώ είνε το ψωμί οι Ζωγράφοι πηνάνε!

Ναι, εν μέρει είχε δίκιο διότι και τώρα τα ίδια συνβένουν με τους Ζωγράφους μετά τον θάνατον μιανού Καλού Ζωγράφου τα έργα του που έχουν πολλυθή αντής πινακίου φακής Κωστήζουν ολόκληρες περιουσίες, παρ όλα αυτά ακώμη και τώρα όπωτε ευκερώ καταπιάνωμε με την ζωγραφικήν και τα σκίτσα, είνε το χόμπι μου η Αγάπη μου παρ όλα όπου απ το σχολειόν και με αγάπη προς την ζωγραφικήν εβρέθηκα στην ψαραγοράν!!!

Το -1922- μέσα σε μια βαβιλωνία κακοπιών, που το λόγω είχε το δίκοπο μαχαίρι για ψύλλου πήδημα, χασάπιδες, μανάβιδες, ψαρράδες, Βαρκάριδες, αμαξάδες, χασισοπότες και Νταήδες.

Ονοιρευώμουνα Παράδεισον και βρέθηκα στην Κόλαση: μέσα στο Βούρκο της Αγοράς της τότε βέβαια!
Απ το 1929 άρχησα να βγάζω Τραγούδια σε δίσκους με δικούς μου Στοίχους, είμουν Τότε 22 ετών.

Με Μουσικοσυνθέτας της Τότε εποχής, τότε είκμαζαν οι Σμυρνοί Πρόσφυγγες του 1922, επίσης κι’ οι Τραγουδιστέ. Συνθέτε τότε ήσαν Π. Ντούντας Λορέντζος, Ογδοντάκης Φυστιξής Σαλονικός κλπ. επίσης Τραγουδιστέ Στελακάκης, Αραπάκης Καρίπης Νούρος Περδικόπουλος κλπ. Επίσης και δύο Γυναίκες


η ρόζα και η Ρίτα, δύο μόνον, διότι σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες Τραγουδίστριες ασκέτως εάν πολλές απ αυτές Όταν τραγουδούν Νομίζη κανείς ότι κλένε προσφυλές τους πρόσοπα! Και όμως αι φωτογραφίες των είνε ανιρτιμένες στα καταστήματα πωλίσεων δίσκον, αυτό εισχίη και για πολλούς Τραγουδιστάς αλλά τα Τραγούδια τους μένουν στης δισκοθήκες των καταστημάτων Αζήτιτες! Διότι ένας που ανίγη ένα Κέντρο Διασκεδάσεων παίρνει Μπουζούκια της Κακιάς ώρας!

Εις Γνώσιν του, και τα διαφημήζη στης Εφημερίδες και στο Ραδιοφωνηκόν Σταθμόν, και ψεφτοκάνη την δουλειά του με πολύ λίγα Έξοδα, και έτσι είνε και οι μπουζουξίδες, πολύ, εικανωποιημένη αφού με την διαφίνησην αναγνωρίζωνται ως φιμισμένοι μπουζούκια!

Τη Γνωρίζουν οι γλεντζέδες; Διλαδί τι ξέρει <ο Βλάχος από χταπόδι Κρασάτο> που λέει μια παριμία, αφoύ είναι βουνίσως;
Μετά βρίσκουνε Στοίχους βάζουνε και κλεμένες μουσικές κομάτια κομάτια από διάφορες παλλιές μουσικές άλλων Συνθετών, ακούνε και ξένη μουσική απ το Ράδιο κι’ έτσι τα ανακατόνουν και κάνουν μιά ρωσική Σαλάτα! Και την Σερβίρουνε στης Νέες Εταιρίες που έχουνε ιδριθή ως Νέοι Μουσικοσυνθέτε με μεγάλην πύραν!!!

Δυστυχώς αυτήν την δουλιά την κάνουν και Παλιοί Μουσικοσυνθέτες, αναγνωρισμένου Κύρους της Παλιάς Κλάσεως και Νομίζω ότι αυτό δεν τους Τιμά καθόλου! […]

Τον Μάρκο Βαμβακάρη είχα γνωρίση στον Άγιο Διονίση στα Καταγώγεια, Όταν μας έτρωγαν τα λεπτά ψαράδες μάγγες, διλαδί έπερναν τα ψάργια και δεν ερχόντουσαν να τα πληρώσουν και εμάθενα που συγνάζουν τους αναζητούσα διότι από το 1922 μέχρι το 1930 είχα γίνη και εγώ παιδί της Αγοράς! Διλαδί δεν σήκωνα λόγια! Γιατί όπιος κυμιθή με Στραβό, το πρωί αλλυθωρίζη όπως λέει η παριμία, και δεν σύκωνα καμουτσά!

Κατά το 1933 άρχησε να με παρακαλάη να τον πάω να βγάλη ένα δίσκο κι ας πεθάνη μου έλεγεν ο Μάρκος ήταν το επάγγελμα σφχάχτης στα Σφαγεία του Πειραιώς στην Δραπετσόνα, και παρ όλο που είχε δύο μέτρα μπώη και χασάπης, ήταν πράος ήσυχος το μεράκι του ήταν το μπουζούκι, και όπωτε με έβρισκε και όπου με συναντούσε το ίδιο τροπάριο μου έψελνε παρεκλιτικός. Μετά άρχησε να βάζη και διάφορους φίλους μου να με περικαλούν γιαυτόν Όχι μόνο Μάγγες αλλά και Νοικοκυραίους της Αγοράς και προπαντός χασάπηδες θυμούμε τον Ντίνο […] έπεζε κι αυτός μπουζούκι της φυλακής διότι είχε σκωτόση δύο, Νταήδες, και Όλο μου έλεγε, δεν μου κάνεις και μένα το χατρίρι να τον πας να βγάλη μια πλάκα, νακούσουμε καμιά δυπλοπενιά από μπουζούκι, Όλο τα Τοιφτετέλια θα ακούμε, Σμυρνοί ήμαστε ρε Νικολί;

Αυτά που Βγάζω εγώ Ντίνο είνε όλα Ρεμπέτικα του είπα, ναι αλλά ρεμπέτικα και Σμυρναίηκα μουσική δεν μπάη, το μόρτικο Τραγούδι θέλει μπουζούκι να είνε αδελφάκια. Θα προσπαθήσω γιατί όλοι αυτοί είνε Γέροι, και τους έχει Βαρεθή ο κόσμος απ το 1922 νακούη τα ίδια και τα ίδια Ήτανε αγαπητός έπεζε δε καλό μπουζούκι επιζαν κι άλλοι αλλά σε άλλες συνηκίες και σε άλλα καταγόγια.

Ο Μάρκος εσύχναζε στου Καραϊσκάκη και προπαντός στον Άγιο Διονίση που ειπήρχαν τρεία τέσερα καταγώγεια και εδούλεβαν καλά, διότι ήταν κοντά τα Βούρλα τα απέρναντα μαντρωμένα χαμετιπεία, όπου τώρα είνε οι <φυλαδές των Βούρλων> Ταχτυκά ο μάρκος εκεί εβρίσκετο διότι καταγώγειο με δύχως πενιά είνε σαν χοργιάτικος Γάμος με δύχως Όργανα, αλλά από καταγόγιο είνε το αντίθετο.
Όταν πέζη ο Μπουζουής το ταξίμι του, κανείς δε μιλάη λες και γύνετε Ιεροτελεσία σε Ναό του Βούδα.
Στα Κατγώγεια σύχαναζαν όλο μάγγες, κλέφτες, διαρίχτες, πορτοφολάδες, χασισοπώτες, ήσυχοι που τους αρέση να μπερδέβωντε κι αυτοί με τον υπόκοσμο, μόνο Ομοφιλόφιλοι δεν έμπνεαν μέσα, απαγορευότανε αυστιρώς και διά Καρπαζάς…

Το χασίς καταπραήνη τα Νεύρα, αλλά όπως λέει η επιστήμη φέρνει τον αργώ Θάνατο, γιαυτό απαγορεύετε, δι αυσττιρού Νόμου απ όλα τα Κράτη.
Όσω για φασαρίες στους Ντεκέδες είνε άγνωστο έστω και να πάη ένας μπελαλής μεθυσμένος μόλις πιεί, τον αργιλέ παραδίνετε αμέσως στην Νάρκη!
Κι αφού μεθυσμένος έκανε φασαρία τώρα θέλει εισιχύα…
Οι ντεκέδες είσαν κρυφοί και κλειστή η Πόρτα. Έμπενες και χτυπούσες συνθηματικά αν και ο Ντεκεντζής σε έβλεπε από κάπια τρύπα της πόρτας. Είπαμε άλλο καταγώγειο και άλλο «Ντεκές» το καταγώγειο είνε απόκεντρο και έχει ανυχτά την πόρτα διότι έχει άδεια Καφενείου… στα Καταγώγεια είπηρχαν μόνο τσιγαριλίκια <τσιγάρα γεμισμένα με χασίς>

Μια ημέρα που είχαμε φωνολιψία και έβγαζα ένα τραγούδι μου, και η φωνολιψίες γυνώντουσαν στο Παλεόν Κατάστημα Λαμπροπούλου αιόλου Γωνεία και η Οδός που έρχετε απ το χρηματηστήριο, απέναντη στου Δραγώνα, στο διάλιμα εμίλισα με τον κ. Μάτσα και του είπα Ότι έχω έναν χασάπην φίλο και πεζη τέτιο μπουζούκι που μου λέει ότι θα Πεθάνη φυματικώς εάν δεν ακούση σε δίσκο να κελαϊδίση το μπουζούκι του.

Μπορίτε να κάνετε μια δοκιμόι στην Τύχη δεν ξέρετε τι μπορή να γύνη, στον Πειραιά δεν υπάρχη καφενείο συνικηακό που να μην κρέμοντε δυό τρία μπουζούκια, όλοι οι Πειραιώτες κύριε Μάτσα είνε μάγγες και μπουζουξίδες αλλά αυτός είνε ο Άσσος Πασίγνωστος! Πώς λέγετε μου είπε ο Μάτσας, Μάρκος του είπα, δεν ήξερα το επίθετόν του, μετά που τον έκανα διάσιμο το έμαθα Μάρκος Βαμβακάρης φραγγοσυργιανός, φέρτον μου είπε να δούμε τι θα βγή…
Ήταν και πολλύ Τυχερός, μόλις ετεληώσαμε την φωνολυψία εφήγαμε και επίγαμε όλο στο καφενείον της Οδού Αθηνάς <Μικρά Ασία> Όπου ειπάρχη και σήμερον εκεί συχνάζουν οι οργανοπάχτε και τώρα ακώμη, Όχι οι Μπουζουξίδες.

Αφού εχορίσαμε και ήμουν έτοιμος να γύγω μπήκε μέσα ο Ντούντας, δεν είχαμε ούτε καλημέρα μαζή απλός ο ένας ήξερε τον άλλον, και με χαιρέτησε λέγωντας πως δεν έτυχεν να συνεργαστόμεν μαζή διότι με όλους είχα συνεργασθή στην συζητίσην εθημίθηκα τον μάρκον, και του εξίγησα τη είπα στον κύριο Μάτσα.
Και του είπα μπορή να βάλη τη Μουσική αυτός και τα λόγια εγώ και να ανοίξουμε Νέο δρόμο βέβαια αν πιάση ο Π΄ρωτος δίσκος του, Σύνφωνοι και μου είπε και έβγαλε ένα επισκεπτίριο του και του έγραψε.
Φίλε μάρκο Όπως μου είπε ο φίλος μου Ν. Μάθεσης είμαστε εντάξη να συνεργαστούμε και οι Τρεις. Όπως διποτε θα το έχει Για κυμίλιο Ακόμη-
Κατέβηκα χαρούμενος διότι και θα τον πήγενα για δσίκσο να βγάλη, όπως εσηζήτησα με τον Μάτσα και συνεργασία θα κάναμε με τον Ντούντα και εντάξη θα είμουνα με τον Πειραία διλαδί.

Όλους που ξέρανε την υπόθεσην του Μάρκου μόλις κατέβηκα πήρα ένα ταξί και θυμάμε σαν τώρα, τον φίλον μου Τάσον Γκούμα και με πήγε στον Άγιο Διονίση εβρήκα τον Μάρκο να κάθετε στον Γιάννη Π. απ έξω στο τραπέζη Μόνος του, μόλις με είδε μου λέει γιάσου Νικολί το δε καφενείο άδειο εκάθησα και ειπα στον Σοφέρ φίλον μου να κάτση παρέα διλαδί ο Πρώτος μάρτης που θα το διέδιδε σε όλους τους Μάγγες γιατί κι αυτός μάγγας ήταν και το αυτοκίνιτο δικό του.
Αφού αρχήσαμε τα ούζα του είπα για τον μάτσα με κίταξε με γουρλομένα μάτια, εντάξι μου λέει: να χαρίς τον Δημηράκι, για τον αδελφόν μου.
Ναι του είπα, μετά τον Ρώτησα αν ξέρει γράματα, λύγα μου είπε και του έδωσα την κάρτα του Ντούντα φύνα Νικολί εντάξι! Του λέω Μάρκο απόψε θέλω να χορτάσω πενιές, έγινε μου λέει πήραμε ένα μπουζούκι μπίκαμε στο αυτοκίνιτο και γυρίσαμε Όλα τα στέκια μας χορίσαμε αφού τον πήγα εκεί που τον βρήκα και αφήσαμε το μπουζούκι, και πήγα από σπήτη μου. […]

Ήτανε το πρώτο του τραγούδι (Έπρεπε ναρχόσουνα μάγγα μες τον Ντεκέ μας)-
Εκηκλοφόρισε ο δίκος και έκανε Σουξέ, αλλά Μάρκος Πουθενά! […]

και εκεί εγύρισε, τα μούτρα του αλλού! Έγηνα (σκύλος) και με το δήκιο μου,Όλα μου ήλθαν στο μυαλό μου σαν Κηνιματογραφικήν τενία! Τα περικάλια του, τους ανθρώπους που έβαζε πώς εμίλησα για εκείνον, και λυπά. Άρχησα να βρήζω όπιον Συναντούσα φιλόν μου και γνωστόν μου, που μου είχαν πη για τον Μάρκο, διαλδί να τον πήγενα για να βγάλει ένα δίσκο. […]

Μετά απ’ τον Μάρκον αφού άνιξα τον δρόμον για το μπουζούκι έβγαλε κι’ ο Μπάτης 2 Τραγούδια.

Μετά ακούγωντας ο Τσιτσάνης στα Τρίκαλα δίσκους με μπουζούκι πήρε το μπουζούκι του και ήλθε στην Αθήνα, ο δρόμος ήταν ανυχτός κανένα εμπόδιο δεν ειπήρχε, κατευθηά στου Λαμπρόπουλου στο Γραφεί του επιτρετραμένου κυρίου Μηλιόπουλου. Χαίρετε, Πέζω μπουζούκι και θέλω να βγάλω ένα δίσκο έχω Έτοιμα δυό τραγούδια- ωραία πως λέγεσε Τάδε άστα τραγούδια εδώ και έλα αύριο, την Άλλην ημέρα ήταν και ο Τραγουδιστής που θα τραγουδούσε τα Τραγούδια με δύο δοκιμές εντάξι μπρος Για φωνολιψία. […]

– Κύριοι αναγνώσται Όσους συμπεριλαμβάνω μέσα, ζουν όλοι, και αυτό διά εμένα έχει μεγάλη σημασία διότι άλλο να γράφεις για Νεκρούς, και άλλο για ανθρώπους που ζούνε και τους σιναναστρέφεσε. […]

Ο Πειραιάς τότε ήταν μικρός και το μαγγιλίκι της Μόδας!
Μάγγες, Σαχλαρόμαγγες, και Σκυλόμαγγες, υπήρχαν, οι Μάγγες και οι Σκυλόμαγγες δεν είχαν Ωρόσιμα, όλος ο Πειραιάς ήtαν δηκός τους, ήταν ανεγνωρισμένοι ανεξάρτητων Συνηκιών, τους εθαύμαζαν και εδίλοναν επί τη εμφανίση τους, υποταγή οι φυγουραντζήδες της Συνηκίας οι Σαχλαρόμαγγες.

Τέτιους  Σκυλόμαγγες θα μπορούσα να ονομάσω πολλούς αλλά θα κάνω ιεροσιλία στην Μνήμυν τους, και δεν μου το επιτρέπει ο Άγραφος Νόμος… αυτοί ως επιτόπλοίστον είχαν καφενεία και μέσα κρυφά Λέσχες (Ζάργια) με τσιλιαδόρους διατί η Αστυνομία δεν αστυεβώταν ούτε ελάβενεν υπόψει τους Νταήδες, οι Ντεκετζίδες ήταν μάγγες αλλά όχι Νταϊδες δεν ήταν Σκυλόμανκες ποτέ, ένας Σκυλόμαγκας που είχε κάνει χρόνια φυλακή δεν έκανε αυτή τη δουλειά να γεμίση τον λουλά να τον ανάψη και να τον δώσει σε αυτόν που τον παρίγγηλε σε ένα μαγκάκι που θέλει να βγη κι’ αυτός κάτι, να του κάνη τον υπηρέτη, πιος! Αυτός που είχε κρεμάση την κάπα του στην φυλάκη!

Λέγωντας την κάπα του στην φυλακή σημένη ότι σε λύγο θα ξαναπήγενε να την βρη και ήταν περιτώ να την πάρη μαζή του. Γι’ αυτό έλεγαν αυτός έχει κρεμάση την κάπατου και προσεχέτον αν δεν τον ξέρης είνε ο Τάδες,

Όλα αυτά που γράφω είνε συνδεδεμένα με το μπουζούκι και την τότε καταγωγή του με την κρεμαστή μαύρη φούντα ενώ τώρα μπωρή να πη κανείς ότι φωράει παπιγιόν και απ το Ντεκέ ανίκη στο Κολονάκι.

Να από πού ξεκίνισε το μπουζούκι και που έφτασε σήμερα. Διλαδί γράφω το Γενεολογηκόν του Δέντρο, άνεφ φώβου και πάθους.
Γιατί μπωρή και να το έχει ξεχάση το ίδιο το μπουζούκι και να Νομίζη ότι κατέγετε απ το Κολονάκι και του λέω ότι αυτά που ράφωντε τα γράφη ο πατέρας του ο οπίος ζη ακώμα και του υπενθυμίζω πώ το έφερα στην σημερινή του δώξα και ας με έχει εγγαταλίψη αυτό, και δεν θέλει να με γνωρίζη για πατέρα του,
Μύπος λύγα παιδιά πλύτιναν και δεν θέλουν να αναγνωρίσουν τον Φτωχόν Πατέρα τους;
Αχ! Ως πότε μπουζούκι μου θα με έχεις αφανή; […]

Παρέληψα να γράψω ότι παρ όλα που παραπονούμε πώς έχω μίνη αφανής, στο Κυνών, εξών απ τους Μπουζουξίδες που με ξέρουν και ας μιν με γνωρίζουν προσοπηκώς, πολύ, έχω μπη σε σαλόνια εν στενώ κύκλο, κατώπιν συστάσεων Γνωστών μου, έχω διασκεδάση με εφοπλοιστάς και Καπετανέους, και πολύ έχουν έλθη στο φτωχυκόν μου με της κυρίες τους, να με γνωρίσουν και έμιναν ευχαριστημένοι, δια το χιούμορ μου!
Επίσης προσφάτος κάιος φίλος μου Σκινοθέτης μου επρότηνεν να με ενφανίση σε έργον του, λέγωντας ο Κομφερασιέ στους θαμόνας της Σάλας που θα παρουσίαζεν η Τενία, πιος είμε και μετά θα λαβένανε θέσι τα μπουζούκια.
Αυτό είνε ειπώ μελέτη»

Ν.Γ. Mάθεσης
Σοφοκλέους 114
Πειραιάς

*Αποσπάσματα από το βιβλίο: Ρεμπέτικα Τραγούδια, του Ηλία Πετρόπουλου, με εικονογράφηση του Αλέκου Φασιανού, Εκδόσεις Κέδρος, 2009. Τα Απομνημονεύματα του μακαρίτη Νίκου Μάθεση (Τρελλάκιας) είναι γραμμένα με το χέρι του σε ένα χαρτόδετο τετράδιο, διαστάσεων 34,5Χ22 εκ. που βρίσκεται στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Το τετράδιον έχει 32 σελίδες, αλλά το κείμενο καταλαμβάνει μόνο τις 16 πρώτες σελίδες.

Σημείωση1 για το κείμενο:
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι τυπωμένο με πολυτονικό σύστημα, οπότε δεν ήταν δυνατόν να αποτυπωθούν οι δασείες, οι περισπωμένες κλπ.

Σημείωση2 για το βίντεο**:
[«Πέντε μάγκες στον Περαία», Τεκετζίδικο τραγούδι αγνώστου. Κατεγράφη στην φυλακή»: Ηλίας Πετρόπουλος, «Ρεμπέτικα τραγούδια»]

**Ο Γιοβάν (Ιωάννης) Εϊτζηρίδης ήταν Μικρασιατικής καταγωγής. Μετά το τέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας, ο Τσαούς εγκαταστάθηκε στον Πειραιά όπου εργάστηκε ως ράφτης. Δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μουσική. Έπαιζε και έγραφε για το κέφι του αλλά δεν τραγουδούσε επαγγελματικά. Πέθανε το 1942 από δηλητηρίαση (λέγεται ότι κατανάλωσαν με τη σύζυγό του ακατάλληλη τροφή λόγω της πείνας στη Γερμανική Κατοχή).
Στο βιβλίο «Ρεμπέτικη Ιστορία 1-Περπινιάδης, Γενίτσαρης, Μάθεσης, Λελάκης (ο στιχουργός)» του Κ.Χατζηδουλή, (εκδόσεις Νεφέλη, 1978), στη σελ. 15 διηγείται ο Στελλάκης Περπινιάδης: «…O Γιοβάν Τσαούς ήξερε όλους τους δρόμους. Τους δρόμους όλους τους ξέρουν μόνο αυτοί που παίζουν κανονάκι, γι αυτό και ο Τσαούς είχε στο μπουζούκι του ταστιέρα από κανονάκι. Όποιος έπιασε αυτό το μπουζούκι για να παίξει, το παράτησε αμέσως. Κανείς δεν μπορούσε να παίξει. Μια φορά το πήρε στα χέρια του ο Μάρκος ο Βαμβακάρης, αλλά γρήγορα το παράτησε. Αλλά τι να παίξει ο Μάρκος από το μπουζούκι του Γιοβάν Τσαούς που ήταν αλλόκοτο;» Η συμβολή του Γιοβάν Τσαούς στη δημιουργία και εξέλιξη του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού είναι μεγάλη. Άνοιξε νέους δρόμους, μετέδωσε γνώσεις και επηρέασε μουσικούς, συνθέτες και δημιουργούς της εποχής του.]

Σχετικά Άρθρα: