«Οι τάσεις, που ανέφερα, στην αμερικάνικη κοινωνία, εκτός κι αν αντιστραφούν, θα οδηγήσουν σε μια εξαιρετικά άσχημη κοινωνία. Μια κοινωνία που θα βασίζεται στο αισχρό απόφθεγμα του Άνταμ Σμιθ «Όλα για τον εαυτό μου, τίποτα για κανέναν άλλον». Μια κοινωνία όπου τα φυσιολογικά ανθρώπινα ένστικτα και συναισθήματα, όπως η συμπάθεια, η αλληλεγγύη, η αμοιβαία στήριξη, εκδιώκονται… Αυτή είναι μια τόσο άσχημη κοινωνία, που δεν θα ήθελα να ξέρω ποιος θα ζούσε σ’ αυτήν. Δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να ζουν σ’ αυτήν.
Αν η κοινωνία βασίζεται στον έλεγχο από τον ιδιωτικό πλούτο, θα αντικατοπτρίζει τις αξίες, τις οποίες στην πραγματικότητα όντως αντικατοπτρίζει. Την αξία που είναι η απληστία και η επιθυμία για μεγιστοποίηση του προσωπικού κέρδους εις βάρος άλλων. Οποιαδήποτε κοινωνία, μια μικρή κοινωνία που βασίζεται σ’ αυτήν την αρχή, είναι άσχημη αλλά μπορεί να επιβιώσει. Μια παγκόσμια κοινωνία βασισμένη σ’ αυτήν την αρχή, θα καταλήξει στη μαζικSmiuSmiή καταστροφή.
Δεν νομίζω ότι είμαστε αρκετά έξυπνοι ώστε να σχεδιάζουμε με λεπτομέρειες, πώς θα ήταν μια τελείως δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Νομίζω πως μπορούμε να δώσουμε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Και –που είναι σημαντικότερο- μπορούμε να ρωτήσουμε/αναρωτηθούμε, πως μπορούμε να προχωρήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση […]
Εκεί που υπάρχουν δομές εξουσίας, κυριαρχίας και ιεραρχίας, κάποιος δίνει τις εντολές, κάποιος τις δέχεται, δεν αυτοδικαιολογούνται. Πρέπει όμως να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, να επιδείξουν απόδειξη. Αν κοιτάξετε από κοντά, συνήθως διαπιστώνεται ότι δεν δικαιολογούνται. Αν δεν μπορούν, πρέπει να ξηλωθούν. Να επιχειρηθεί μια επέκταση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, μέσω της αποξήλωσης αυτής της μορφής παράνομης εξουσίας. Και μάλιστα, η πρόοδος σε βάθος χρόνου, αυτό που ευτυχώς όλοι αναγνωρίσαμε ως πρόοδο, υπήρξε αυτό ακριβώς.
Ο τρόπος που αλλάζουν τα πράγματα οφείλεται στο ό,τι πολλοί άνθρωποι δουλεύουν συνέχεια. Δουλεύουν στις κοινότητες, στο χώρο εργασίας τους, ή οπουδήποτε τυχαίνει να βρίσκονται. Και χτίζουν τη βάση για λαϊκά κινήματα που πρόκειται να επιφέρουν αλλαγές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτεύχθηκαν όλα όσα συνέβησαν ποτέ στην Ιστορία.
Πάρτε για παράδειγμα την ελευθερία του λόγου. Ένα από τα πραγματικά επιτεύγματα της αμερικάνικης κοινωνίας. Είναι η πρώτη στον κόσμο όσον αφορά αυτό. Δεν είναι στη «Διακήρυξη Των Δικαιωμάτων». Δεν είναι στο Σύνταγμα. Θέματα σχετικά με την ελευθερία του λόγου άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι κυριότερες συνεισφορές ήρθαν τη δεκαετία του 1960. Μια από τις σημαντικότερες ήταν η υπόθεση σχετικά με το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Μέχρι τότε υπήρχε ήδη ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που απαιτούσε δικαιώματα και αρνούνταν να υποχωρήσει… Και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το Ανώτατο Δικαστήριο, πράγματι εδραίωσε αρκετά υψηλές προδιαγραφές για την ελευθερία του λόγου.
Ή πάρτε για παράδειγμα τα δικαιώματα των γυναικών. Οι γυναίκες επίσης άρχισαν να αναγνωρίζουν καταπιεστικές δομές, να αρνούνται να τις δεχτούν και να παρασέρνουν κι άλλους να ενώνουν τις δυνάμεις τους μαζί τους.
Να πώς κερδίζονται τα δικαιώματα.
Σ’ ένα σχετικά ασήμαντο βαθμό, κι εγώ έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου με ακτιβισμό. Αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται δημοσίως, όμως δεν είμαι και πολύ καλός σ’ αυτό βασικά, δεν είμαι και σπουδαίος οργανωτής.
Πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα πολύ, πολύ σοβαρά ελαττώματα και ψεγάδια στην κοινωνία μας, στο επίπεδο του πολιτισμού μας, στους θεσμούς μας. Που θα χρειαστεί να διορθωθούν με το να λειτουργούμε έξω από τα πλαίσια που είναι κοινώς αποδεκτά. Πιστεύω ότι θα χρειαστεί να βρούμε νέους τρόπους πολιτικής δράσης.
Οι ακτιβιστές είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δημιούργησαν τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε. Όχι μόνο διενεργούν δράσεις βασιζόμενοι στις πληροφορίες που λαμβάνουν, αλλά συμβάλλουν επιπλέον και στην κατανόηση.
Μην ξεχνάτε, είναι μια ανταποδοτική διαδικασία. Καθώς προσπαθείς να κάνεις πράγματα, μαθαίνεις κιόλας. Μαθαίνεις πώς είναι ο κόσμος. Αυτό συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση για το πώς πρέπει να προχωρήσεις…
Υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες. Είναι μια πολύ ελεύθερη κοινωνία (η αμερικανική), ακόμα η πιο ελεύθερη σ’ όλο τον κόσμο. Η κυβέρνηση έχει πολύ περιορισμένες δυνατότητες εξαναγκασμού. Ο εταιρικός κόσμος ίσως επιχειρεί τον εξαναγκασμό αλλά δεν έχει τους μηχανισμούς.
Συνεπώς υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει ο κόσμος, αν οργανωθεί, αν παλέψει για τα δικαιώματά του, όπως έχουν κάνει στο παρελθόν, και μπορούν να κερδίσουν πολλές νίκες.
Ο στενός φίλος μου επί πολλά χρόνια, ο αείμνηστος Χάουαρντ Ζιν, είπε:
«Αυτό που έχει σημασία, είναι οι αμέτρητες μικρές πράξεις των ανώνυμων ανθρώπων, που θέτουν τις βάσεις για τα σημαντικά γεγονότα τα οποία μένουν στην ιστορία»
Αυτοί πέτυχαν πολλά στο παρελθόν. Αυτοί θα πρέπει να το κάνουν και στο μέλλον.»
Νόαμ Τσόμσκι
Οι 10 αρχές συγκέντρωσης πλούτου και δύναμης(που κατέχει το 0,1% της ανθρωπότητας που ακολουθεί το αισχρό ρητό: «Όλα τα τον εαυτό μας, και τίποτα για τους άλλους»), κατά τον Νόαμ Τσόμσκι, είναι:
1. ΕΛΑΤΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ
3. ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
4. ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ
5. ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
6. ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΡΥΘΜΙΣΤΩΝ
7. ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ ΕΚΛΟΓΩΝ
8. ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΟΧΛΟ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ
9. ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
10. ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
-Απόσπασμα από την ταινία “Requiem for the American Dream”. Περισσότερα στην εν λόγω ταινία, και στο βιβλίο: Ρέκβιεμ για το αμερικανικό όνειρο, εκδ. Πατάκη, 2018.
Crystalia Patouli -------- 