Le silence, c’est la mort !
Nous entrons dans la 5ème année de crise, la plus forte, la plus profonde, la plus injuste.
Cinq années de drames, et surtout de honte. Honte de cette société qui avait tout fait, tout vu, tout donné, tout apporté. Une société , qui, comme un film de Hollywood nous disait que de toute façon, nous serions à jamais heureux. Nous savions que ce n’était que du mensonge. mais, aujourd’hui, le mensonge continu. La Grèce a été insultée durant cinq longues années, surtout par l’Allemagne. On a craché sur la Grèce. Elle était devenue la prostituée de l’Europe. Et tout le monde s’accordait à dire que la Grèce allait quitter la zone euro, rendre l’Euro pour la Drachme, et un jour, quitter l’Union européenne. Quand les Allemands proposaient d’acheter les îles, d’autres criaient qu’il fallait rendre la Grèce à la Turquie. Comme si la Turquie avait demandé quoique ce soit.
Et rien ne s’est passé. Rien, sauf que le peuple meurt de faim, que les enfants ont du mal à vivre, que l’on se chauffe au bois à Athènes, et ailleurs, que les femmes enceintes ont du mal à accoucher dans les hôpitaux d’Athènes et d’ailleurs. Voilà ce qui s’est passé. La honte est de plus en plus présente.
Alors, que font les politiques grecs, que font les gens importants en Grèce, que fait l’élite de ce pays ?
Je ne le sais pas, je ne le vois pas, je ne le lis pas, je ne l’entends pas.
Personne de se lève donc pour dire Assez ?
Non, personne !
Je sais que c’est facile de juger depuis Paris, depuis la France qui va bien mieux que la Grèce, je sais, c’est facile. Et vous pourrez me cracher au visage et me dire que moi, j’ai un emploi, je mange tous les jours, trois fois par jour. Vous aurez le droit de le faire. Vous devriez le faire.
Parce que, depuis Paris, j’ose peut-être me mêler de ce qui ne me regarde pas. je ne suis pas Grec.
Je ne parle pas bien le grec, je dois trouver du temps pour l’apprendre. Et mes textes sont traduits par Lazaros Mavromatidis. Lui habite à Lyon.
Mais j’ai mal, mal de plus en plus mal. J’ai mal à la Grèce, parce que personne ne s’occupe de la Grèce. Personne. Sauf quelques personnes isolées comme moi et Lazaros, ou Crystalia Patouli que je ne connais que par internet. Lazaros non plus je ne le connais pas. On s’est parlé au téléphone. Rien de plus.
Mais j’ai mal parce que je ne vois pas une élite se lever et taper du poing sur la table, et dire assez.
Si des grecs célèbres, importants, plus importants et plus riches que moi avaient le courage de dire que c’est fini, que maintenant on va sauver la Grèce, et pas la vendre. Moi, je ne servirai plus à rien, et ce serait bien.
Est ce que je sers à quelque chose d’ailleurs ?
Je ne sais pas, mais tous les jours, j’allume cette petite bougie, pour me dire que cette petite lumière dans la nuit, c’est l’âme de la Grèce qui ne doit pas mourir.
Zorba, Zorba, apprends moi à danser !
*****
Translation by Lazaros Mavromatidis
*****
Η σιωπή είναι θάνατος!
Μπαίνουμε στο πέμπτο έτος της κρίσης, κι αυτή γίνεται ισχυρότερη, βαθύτερη και πιο άδικη.
Πέντε δραματικά χρόνια ντροπής. Ντροπή κυρίως γι αυτήν την κοινωνία που είχε δοκιμάσει τα πάντα, είχε δει τα πάντα, και είχε παραχωρήσει τα πάντα. Μια κοινωνία που, σαν εκείνη την ταινία του Χόλιγουντ μας λέει ότι έτσι κι αλλιώς η ευτυχία δεν διαρκεί παντοτινά. Ξέραμε ότι ήταν μόνο ένα ψέμα. αλλά σήμερα αυτό το ψέμα το αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Η Ελλάδα υβρίζεται συστηματικά για πέντε ολόκληρα χρόνια, ειδικά από τη Γερμανία. Όλοι μας φτύνουμε την Ελλάδα. Την κάναμε την πόρνη της Ευρώπης. Όλοι συμφωνούσαν στο ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, θα επιστρέψει στη δραχμή, και μια μέρα θα εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν οι Γερμανοί προσφέρθηκαν να αγοράσουν νησιά, οι άλλοι φώναζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να παραχωρηθεί στην Τουρκία. Χωρίς η Τουρκία να έχει ζητήσει τίποτα.
Και τίποτα δεν συνέβη. Τίποτα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά να φάνε, η ανεργία θερίζει, τα παιδιά αγωνίζονται για να ζήσουν, ενώ ένας ολόκληρος λαός θερμαίνεται καίγοντας ξύλα στην Αθήνα και αλλού, και οι έγκυες γυναίκες έχουν πρόβλημα να γεννήσουν σε νοσοκομεία της Ελλάδας κτλ. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που συνέβη όλο αυτό τον καιρό. Η ντροπή είναι όλο και περισσότερο παρούσα σήμερα.
Τι κάνουν γι αυτό οι Έλληνες πολιτικοί, τι κάνουν γι αυτό οι σημαίνουσες προσωπικότητες της Ελλάδας, η ελίτ αυτής της χώρας;
Δεν ξέρω, δεν τους βλέπω, δεν τους διαβάζω, δεν τους ακούω.
Κανένας όμως δεν βγαίνει μπροστά για να φωνάξει ΑΡΚΕΤΑ!
Όχι, κανένας!
Ξέρω ότι είναι εύκολο να κρίνουμε από το Παρίσι, από τη Γαλλία, όπου η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα, το ξέρω ότι είναι εύκολο αυτό. Και γι αυτό μπορείτε να με φτύσετε στο πρόσωπό μου και να με κατηγορήσετε ότι έχω μια δουλειά, και τρώω κάθε μέρα τρεις φορές την ημέρα. Έχετε το δικαίωμα να το πράξετε. Θα πρέπει να το κάνετε.
Επειδή, από το Παρίσι, θέλω να αναμειγνύομαι με ό, τι δεν με αφορά. Δεν είμαι Έλληνας.
Δεν μιλάω καλά ελληνικά, πρέπει να βρω χρόνο γιατί επιθυμό πολύ να μάθω. Και τα κείμενα μου τα μεταφράζει ο Λάζαρος Μαυροματίδης.
Αλλά εγώ νιώθω άσχημα, και στενοχωριέμαι πάρα πολύ για την Ελλάδα. Στενοχωριέμαι γιατί κανείς δεν νοιάζεται για την Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο. Κανείς. Εκτός από μερικά μεμονωμένα άτομα σαν τον Μανώλη Γλέζο, τον Γιάννη Μακριδάκη, Δημήτρη Αποστολάκη, εμένα, την Κρυσταλία Πατούλη και το Λάζαρο, που τους γνωρίζω και τους δύο μόνο μέσω του διαδικτύου. Με το Λάζαρο έχουμε μιλήσει μόνο μερικές φορές στο τηλέφωνο. Τίποτα περισσότερο.
Και στενοχωριέμαι γιατί δεν βλέπω μια ελίτ να χτυπάει τη γροθιά της στο τραπέζι για να πει ΑΡΚΕΤΑ.
Αν οι επιφανείς Έλληνες, είχαν το θάρρος να βγούνε μπροστά, και να φωνάξουν δυναμικά ότι τώρα θα σώσουν την Ελλάδα, αντί να την πωλήσουν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Εγώ δεν θα χρησίμευα σε τίποτα, και όλα θα ήταν μια χαρά.
Εξάλλου χρησιμεύω σε κάτι άλλο;
Δεν ξέρω, αλλά κάθε μέρα ανάβω αυτό το μικρό κερί, για να σκέφτομαι ότι αυτό το λίγο φως μες στη νύχτα, είναι η ψυχή της Ελλάδα που δεν πρέπει να πεθάνει.
Αχ…Ζορμπά, Ζορμπά, μάθε με να χορεύω!
